Verhaaltje

Het was nagenoeg windstil, toen ik dit stukje schreef, ergens in november. Heel af en toe dwarrelde er hier en daar een blaadje naar beneden. Rode, groene, gele, bruine; overduidelijk herfst. En toch voor mijn gevoel, klopte er niets niet aan dit beeld, dat bijna windstille gebeuren. Ik kon er alleen niet zo goed mijn vinger op leggen, terwijl in mijn ooghoek weer een prachtig rood blad ter aarde stortte ... en weer een... en nog een. Toch niet zo windstil misschien. O nee, ik zag het al... twee merels die tikkertje speelden. 

Tikkertje. Ik kan me toch werkelijk niet meer heugen wanneer ik het voor het laatst speelde. Vraag me ook af of er nog kinderen zijn die het spelen. Wij deden niet anders als kind. Wat natuurlijk ook niet helemaal waar is, bij wijze van dan, want we deden ook nog heel veel andere dingen, verstoppertje, stoepranden, slagbal... Ach ja, laat ik maar niet die kant op gaan vandaag, wat we ooit... 'vroeger-was-alles...' Nee, doe maar niet. Er zit niemand op dat  geneuzel, die oude verhalen te wachten. En toch hè, ik mis ze soms best, die verhalen die mijn geschiedenisleraar meneer Bos en ook mijn lieve moedertje als geen ander konden vertellen. Je werd erin meegezogen, zelfs zo dat je wenste dat je erbij was geweest. Ach ja, verhalen. Ik houd ervan, net als de herfst overigens...

En intussen is het winter. Hebben we de kortste dag gehad, is het eerste Kerstdag... en is alles anders. Zou het Kerstverhaal eigenlijk nog wel verteld worden? Op Kerstavond, bij het Kerstontbijt wellicht? Tja, wat is geweest, is nu eenmaal niet meer. En soms maar goed ook misschien. Ach, geloof het of niet, want terwijl ik dit schrijf, komt er recht voor me een roodborstje op een houten paal zitten en gaat eigenwijs naar binnen zitten staren...

Verhalen, ik kan er geen genoeg van krijgen... En ik hoop oprecht dat we vooral onze eigen verhalen blijven vertellen aan elkaar! Want,

De kunst van het leven

is het vinden van de juiste balans

Tussen het kiezen van geven en nemen

en wachten op de juiste kans

De kunst van het leven

is de ontdekking dat er meer bestaat dan hemel en aarde

En dat geestelijke rijkdom

beschikt over onschatbare waarde

De kunst van het leven

is het scheppen van en onderhouden van liefdevolle banden

En het vatten en aanraken

van helpende handen

De kunst van het leven

is het leren van vallen en opstaan

En het besef dat je daarna

vernieuwd mee door mag gaan

De kunst van het leven

is het vertrouwen op, in jezelf en de mensen die je kent

Maar bovenal..

blijven wie je werkelijk bent.