Gek hè, of toch normaal...

Weet je, soms weet ik simpelweg niet wat ik moet schrijven, of waar ik moet beginnen. Hoe ik, alles wat ik zoal meemaak - en dat is best nog wel een beetje - moet ordenen tot een enigszins logisch verhaal. Dat het ook nog een beetje te lezen is en zo. En zo vliegt er dus gewoon bijna een maand voorbij. Ach, misschien was ik wel gewoon te druk van alles en nog wat, zoals zo vaak. Want, eerlijk is eerlijk, er waren zo hier en daar nogal wat energieslurpers de afgelopen weken. Maar, gelukkig ook heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt. Maakt wel, alles bij elkaar optellende, dat ik het heerlijk vind dit weekend even in de niets-doen-stand te staan. Ook wel even een soort van verstandig, want helemaal fit ben ik niet, maar dat terzijde.

Op tafel flikkert zachtjes een kaarsje en door kamer klinkt de geweldige blues van Beth Hart en Joe Bonamassa. Ik neem een slokje rode port en bedenk me dat er van die dagen zijn, zoals vandaag, en beelden die bij die dagen horen, die ik waarschijnlijk nooit meer vergeet. Maar, op het moment dat die gedachte mijn denken doorkruist, bedenk ik me dan ook weer dat je daar natuurlijk nooit zekerheid over hebt. Ik niet, niemand niet. En gelukkig maar, toch? Gelukkig weten we nu niet wat we over een jaar nog weten. Gek eigenlijk, of misschien toch wel heel normaal...

En dus schrijf ik vandaag, als deze dag bijna ten einde is, gewoon wat mijn vingers tikken. Zonder enig doel, zonder thema, zonder onderliggende boodschap, zonder voorbedachte rade, zonder iets... Terwijl ik eigenlijk best een mooi gedicht had willen schrijven. Je weet wel, zo eentje die beweegt als op de golven. Meegaat met de flow, een ritme niet te missen, met mooie woorden, die een ieder raakt, juist omdat een iedere ze herkent, op zo'n dag als vandaag... 

En een andere keer zal ik weer schrijven over hoe mooi en fijn het was in Denemarken. Over de stilte, het meertje, de zonsopkomst en over die ene picknicktafel en het te kneuterige huisje. Ook zal ik dan waarschijnlijk weer schrijven over die mooie mensen die ik de afgelopen periode heb ontmoet en de gave dingen die ik leer van mensen die misschien wel een beetje gek zijn. Ach ja, wat is gek, wat is normaal? Best boeiend hoor als je je daarin gaat verdiepen en over na gaat denken. Bezig zijn met de dingen in het leven waar het echt om gaat. Gewoon je camerastandpunt een beetje verder uitzoomen dan je gewend bent (bron: Danielle Braun) dan kijk je met nieuwe ogen naar jezelf en je omgeving. Als je dat steeds opnieuw doet en jezelf leert je oordeel uit te stellen, wordt gek opeens normaal en normaal gek... En weet je, dan hoef je ook niet meer alles zo nodig te begrijpen, zoals ik altijd zo graag wil. Terwijl ik weet dat ik het toch niet kan, gek hè, of misschien toch ook wel heel normaal.

Net zo gek als normaal dat juist vandaag als ik de straat uit rijd, er voor het eerst een eekhoorntje voor mijn auto schiet, het nummer With a little help from my friends van Joe Cocker op de radio speelt en ik een roodborstje in de heg zie zitten als ik thuiskom...

Gewoon dan maar even toch dat liedje; wat hebben er op staan te swingen in 2007, het laatste concert waar we samen zijn geweest. Ik zie nog zo haar mager geworden handen het ritme mee tikken vorig jaar als ik dit nummer (klik hier) opzette omdat de dag haar even zwaar viel, ze verdrietig was, of me boos aankeek als ik moest bekennen dat ik haar echt niet verstond, en dat ook ik daarvan baalde en zo goed snapte dat het voor haar nog zoveel moeilijker was... om daarna het refrein feilloos mee te bleren, op haar manier, met die onmiskenbare twinkel in haar ogen, alsof ze zeggen wilde: 'Ja maar die ken ik nog wel'...

Gek hè, of misschien gewoon wel heel normaal, hoe je ineens iemand zo kunt missen en dat ook een jaar zo ongelooflijk snel voorbij kan gaat...