zo maar weer

Dat ik hem nog weet, verbaast me eigenlijk wel.
Hier en daar wordt het ondertussen wel wat vager, maar ik zit dan ook al aan m'n tweede kopje koffie.
Het meeste staat daarentegen nog wel helder op m'n netvlies.

Gewoon weer een hele vreemde droom.
Zo eentje waarvan je denkt Wat moet ik ermee, waar haal ik het toch vandaan.


Ik zit met een groep meiden, de meeste collega's van nu, in een gezellige bistro te eten. Het interieur komt me bekend voor. Tja wat wil je, ik ken de zaak geloof ik ondertussen een jaarje of 25. Er zijn gescheiden zaaltjes en als ik me omdraai, zie ik in het zaaltje achter me mijn manager met oud-collega's. Ik vraag mezelf alleen af waarom hij met mijn oud-collega's zit te eten.... van 25 jaar geleden. Hoe in hemelsnaam kent hij die nu weer.
Tegelijkertijd is er aan onze tafel discussie en commentaar omdat we blijkbaar een collega zijn vergeten uit te nodigen. Ze had het wel gehoord, maar komt dus niet; is gepikeerd. Het rare is alleen, het is een collega die helemaal niet bij dit bedrijf werkt. Ze is een collega van mij van een jaar of 10 geleden....

Het eten is goed, het is gezellig ook; we lachen, gieren en brullen wat af. Ik hoor/zie mezelf denken: je moet zo niet vergeten die groep in dat andere kamertje gedag te zeggen... maar zie ons even later plotseling verdwijnen door een zijdeurtje.

En dan sta ik opeens met een collegaatje ergens midden in spanje, op een stoffig en warm weggetje. We lopen te vloeken omdat onze slippers zo lastig lopen in het zand en zien dat er quardia op ons afkomt rijden in een jeep zonder licht. Ik zeg 'slippers uit E., dat loopt een stuk makkelijker en dan laten ze ons wel met rust.'
Voor ons doemt een wegversmalling op. Het lijkt wel een grensovergang, maar je kunt er ook gewoon omheen lopen als je dat wilt. Het antieke hek is dicht en aan beide zijden staan bloemenpotten net zo hoog als het hek, met van die prachtige knalrode bougainville er overheen hangend.
We staan met open mond te kijken; waarschijnlijk omdat we dorst hebben, maar het kan ook zijn van verbazing vanwege een oud, verroest renaultje dat met een noodgang aan komt scheuren. Het autootje stopt niet en met veel kabaal wordt het antieke hek eruit gereden en ligt zijn motorkap bezaaid met prachtige bougianville en tuinaarde.... en de quardia kijkt toe (hoe verrassend, hoor ik mezelf denken).

We slenteren verder door de hitte en het hete zand. We zijn boos, verdrietig ook, snappen niet waarom we onze boot gemist hebben en dus daardoor nu ook het vliegtuig. Nu moeten we nieuwe tickets kopen, ze gaan allicht zeggen dat het onze eigen schuld is, dus trek die portemonnees maar open. En natuurlijk zijn onze mobieltjes leeg en moeten we op zoek naar een plek waar we kunnen bellen. Gelukkig ken ik het gebied (blijkbaar), want ik zeg steeds dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Het meeste komt altijd goed, dus dit ook.

Ineens hoor haar gillen en als ik omkijk zie ik een smerig uitziende, slungelig type voorbij schuifelen. Hij houdt twee uitgemergelde katten aan een lijntje en met een soort van wiggelroede met wat vlees aan het uiteinde houdt hij ze op afstand.

'Niet op letten E. dit is nog niks. Je kunt het toch niet veranderen. Doorlopen. We zijn er bijna, bochtje om en dan kunnen we bellen. Met een beetje geluk zijn we morgen alweer thuis. Kan ik gelijk laten zien dat ik wel degelijk die mail heb gestuurd en dat ze wel uitgenodigd was....'

 

Tja, wie het weet, mag het zeggen verklaren... :-)

Misschien dat het toch maar eens tijd wordt voor een echte dromenvanger!

” De legende van de dromenvanger”

 

Een spin was rustig bezig om binnen zijn eigen ruimte een web te weven. Het was naast de slaapplaats van Nokomis, de oude grootmoeder.

 

Iedere dag bekeek de grootmoeder de spin met veel plezier terwijl hij rustig doorging met het weven van zijn web. Op een dag terwijl zij rustig het werk van de spin zat te bekijken kwam haar kleinzoon binnen. Nokomis-iya schreeuwde terwijl hij naar de spin staarde. Hij stormde op de spin af met in zijn hand een schoen om hem te vermorzelen.

 

“No-keegwa” fluisterde de oude dame, doe hem geen pijn.

 

“Nokomis, waarom bescherm je de spin?” vroeg de kleine jongen.

 

De oude dame glimlachte maar gaf geen antwoord. Toen de kleine jongen weg was kwam de spin naar de oude vrouw toe en bedankte haar voor het redden van zijn leven.

 

Hij zei: “Al vele dagen heb je mij een web zien weven en je bewonderde mijn werk. Als dank voor het redden van mijn leven wil ik je een cadeau geven.

” Hij glimlachte en ging verder met het weven van zijn web. Al snel scheen het maanlicht op het prachtige web, dat de spin zo kunstig had geweven.

 

“Kijk, zei de spin, zie je hoe ik het web weef en ieder draadje aan de volgende vastmaak. Dit web maak ik om slechte dromen te vangen. Alleen de goede dromen kunnen door de ruimtes tussen de webdraden.

 

Dit is mijn geschenk aan jou. Gebruik het zodat je alleen de goede dromen zult onthouden, de slechte zullen vast blijven zitten voor eeuwig in het web.”