Mijn vriendin: zo maar een zaterdag

Weet je, ik heb er gewoon geen moment bij stilgestaan, dat het moment zou komen en ik haar help met verschonen, simpelweg omdat het haar zelf niet meer lukt. Gisteren was het er ineens en hoorde ik net voordat we de deur uitgingen: 'Wil je me nog even helpen Heleen... volgens mij gaat er iets niet helemaal goed nu.' Ach ja, ik heb het ooit bij zoveel vreemden gedaan, dus waarom nu ook niet, me onderwijl realiserend hoe snel en onherroepelijk meneer Alzheimer te werk gaat; de realiteit.

Als we klaar zijn, fris gewassen, inclusief tanden gepoetst, haren gekamd en lippen gestift, krijg ik een dikke knuffel en zegt ze dat ze blij met me is, 'maar ook omdat we nu naar het tuincentrum gaan hoor...'.

'Owh, kijk eens Heleen...' hoor ik ineens achter me, 'dat zijn wij!' en ze wijst naar het schilderij aan de muur, achter de kassa. De kassière, bij wie ik onze broodjes kroket sta af te rekenen, schiet in de lach en terwijl ze mij de pinbon geeft, gaat haar hoofd nog even van mij naar mijn vriendin, en weer terug. 'Jawel hè', zeg ik, 'klopt best aardig, toch?' en ik grijns wanneer ik twee van die verlegen roze blosjes op haar wangen zie verschijnen als we richting ons tafeltje lopen.

Zaterdag, mijn vriendin en ik zitten in een best knus restaurantje van een klein tuincentrumpje bij haar in de buurt; het is tenslotte bijna lunchtijd. Terwijl we wachten op onze bestelling, bel ik ook nog even snel 'het huis' met de mededeling dat ze dit keer niet op ons hoeven te wachten met de wentelteefjes...

Ik schenk de cola in voor mijn vriendin en laat haar de foto zien die ik net gemaakt heb van het schilderij. 'Vind je het een goed idee als ik hem inlijst en op je kamer hang?' 'J a  h o o r, 'Roe...' en al komt ze niet helemaal uit de naam, schatert ze het uit. 'Roe...' is één van de lieve zorgzusters die mijn vriendin tot aan vorig jaar december thuis verzorgde. Ze komt ook nog steeds op bezoek en de opmerking: 'Vind je het een goed idee' roept bij mijn vriendin dan ook altijd nog leuke herinneringen op. Soms gooi ik hem er expres in. Vandaag ging hij echter geheel ongemerkt, maar zorgde ook nu weer voor een hilarisch moment.

Ineens zie ik dat haar ogen vochtig worden. 'Hé, 'wat gebeurt er nou dan toch?' vraag ik rustig. Ze herpakt zich gelijk en zegt: 'Nou ja, woensdag was ook al zo gezellig en nu denk ik, waar heb dit nou weer aan verdiend? Het lijkt wel of ik jarig ben; jij maakt altijd overal zo'n feestje van...'. 
Ik heb zo snel niet echt een pakkend antwoord en net als ik beaam dat het inderdaad heel gezellig was, zie ik dat ze zachtjes huilt. Ik zie de mensen naast ons wat ongemakkelijk kijken en verschuiven op hun stoel en voel ik wat priemende blikken achter mij. Terwijl ik een zakdoekje geef en haar hand pak, zegt ze ineens uit het niets: 'Maar snap jij nou eigenlijk waarom ik mijn broer en zus niet zie, dat vind ik nou toch zo jammer. Dan zouden we dit soort dingen ook kunnen doen'; haar werkelijkheid. Ik bevestig haar gevoel en zeg dat ik haar snap, maar besluit ook ter plekke dat ik niet helemaal meega in haar emotie; uitleggen heeft helaas vaak geen zin meer, afleiden des te meer, ook dat is de realiteit.

'Hé, kijk me eens aan', zeg ik, 'weet je nog... als je lacht ben je echt veel mooier...'. Door haar tranen heen schiet ze in de lach, wrijft haar ogen droog en zegt: 'Oké, ben er klaar mee...'. Ondertussen vraag ik of haar nieuwe BH lekker zit, diegene die we woensdag hebben gekocht. 'Heb ik die aan dan?' En terwijl ze checkt -ook dat weer wat vage blikken van het publiek oplevert- knikt en humt ze bevestigend en kletsen we nog heel eventjes door over woensdag; de twee prachtige, nieuwe BH's, een heerlijk broodje haring, lekker even op de bank in slaap vallen, onder het genot van verhaaltjes van Toon H, èn dan ook nog de poes die spontaan bovenop je komt liggen, waardoor ik twee snurkers had i.p.v. één...

Ze lacht inmiddels weer breeduit als ik vraag of ze mosterd op haar kroket wil en daarna het broodje zo in haar hand leg dat ze er gemakkelijk vanaf kan happen. Tja, soms gaat 'helpen' gewoon ook heel ongemerkt en als ik het tijd vind om wat te drinken, zeg ik dan ook gewoon 'cheers', terwijl ik mijn glas omhoog houd... pakt ze vanzelf ook haar glas en proosten we volmondig saampjes op het goede leven; gewoon onze waarheid, op dat moment...