Schuldig

Soms heb ik van die dagen. Die van 'gemiste kansen' en zo. Dat ik dan achteraf een beetje baal en me schuldig voel, want ik had toch eigenlijk wel met dat mooie weer moeten wandelen, fietsen, in de zon moeten zitten of op z'n minst in de tuin aan het werk moeten zijn...

En gisteren was zo'n dag. Voornamelijk ingegeven door het feit dat ik, voordat ik 'nog even ging liggen', het de rolgordijn liet zakken en daar in de tuin mijn op leeftijd zijnde, zeer kranige buurman op z'n knieën zag liggen. Met respect en toch ook wel enigszins jaloers (wetende dat ik het niet eens meer hoef te proberen), voelde ik me dus ook best schuldig. Sjips, dacht ik, weer is hij me voor dit jaar; zijn tuin eerder Paas-klaar dan de onze. Ik bedacht me ook wat hij wel niet zou denken of zou zeggen tegen zijn vrouw, mijn net zo kranige op leeftijd zijnde buurvrouw -die vast op dat moment de achtertuin onderhanden aan het nemen was- als ze wisten dat ik gewoon op bed ging liggen, in plaats van met dit mooie weer....

Ach, tja, even bijkomen, -slapen, na een veel te lange vrijdagavond, met veel te gezellige familiemensen, na een lange dag werken en toch ook wel een bewogen week, had geloof ik toch net iets meer prioriteit gisteren. Zelfs toen de zon scheen. En zo heb ik dan ook, schuldgevoel of niet, een uurtje of drie heerlijk gelegen, beetje gedoezeld, beetje geslapen, beetje gedroomd en me opgeladen voor het Paasweekend.

Pasen, de één heeft er veel mee, de ander helemaal niets. Hier vullen klanken van Jesus Christ Superstar dezer dagen de huiskamer. Maar uiteraard komt ook Bach's Matthaüs Passion aan bod, hoewel we dat soms ook als te heftig ervaren, wat dan weer hele andere redenen heeft. Mijn bonuspuber zegt tussen neus en lippen door dat hij wel gelooft dat Jesus heeft bestaan, maar dan wel het aardse en niet zozeer wat hij allemaal gedaan heeft. Tja, ook dat kan. Ik heb er niet zoveel moeite mee of en op welke manier iemand tegenwoordig Pasen viert. Ik zit er denk ik een beetje tussenin. Het christelijke verhaal maakt onderdeel uit van mijn jeugd. Maar paaseitjes zoeken eten en gezellig samen zijn met mensen die me lief zijn, daar geniet ik ook van.

Onze samenleving is nu eenmaal veranderd, divers en steeds meer mensen hebben geen binding meer met de christelijke feestdagen. Veel weten tegenwoordig ook niet meer waarom we nu eigenlijk Pasen vieren. En weet je wat nou het mooie is, het kan hier ook allemaal gewoon. Je kunt in Nederland een Passion opvoeren; gelovigen en niet-gelovigen samen bij elkaar, naast elkaar, ongeacht geloof of achtergrond, hoe geweldig is dat.

Ik hoop dan ook met heel mijn hart dat dat nog heel lang zo blijft; leven en laten leven, onze vrijheid koesterend en onze medemens liefhebbend. En, zoals ik vandaag las: 'zodat de verschrikkelijke gebeurtenissen van de afgelopen tijd ons niet verdelen, maar juist verenigen...'

Zo zag ik laatst een prachtig filmpje waarbij ik in eerste instantie dacht, tja, als het zo simpel zou zijn. Maar in tweede instantie dacht ik, tja, wat hebben we eigenlijk te verliezen...

Mad world... klik hier