Mooi, moe, bang, bijzonder...

Ik heb het koud en ook mijn voeten willen van geen warmte weten, lijkt het. Iets met vermoeidheid, geloof ik. Of misschien ook niet.
En toch ben wel ik het wel, gewoon een klein beetje moe. Heb ook slecht geslapen.

Banger ben ik ook trouwens, een beetje. Ondanks dat ik overal hoor dat juist nu niet te zijn. We vooral onze ruggen recht moeten houden...
Tegelijkertijd lees ik dat we beter wel mensenmassa’s moeten vermijden, extra waakzaam moeten zijn tijdens religieuze feestdagen en festivals. En tja, zoals het dan wel vaker gaat bij mij, als ik het dan even niet meer weet, hoe ik me moet voelen en zo, volg ik toch maar m’n gevoel, en dus ben ik gewoon vandaag even net iets banger dan ik twee dagen geleden was...

Toch schreef ik ook een paar dagen geleden dat ik me bedacht laatst dat ik een mooi en best bijzonder leven leef. En heus niet omdat het hier altijd feest is. Ondanks dat ik me nl. ooit heb voorgenomen me vooral te focussen op het positieve, wil dat natuurlijk niet zeggen dat er hier nooit iets negatiefs gebeurt. Ook hier overschrijdt het aantal toegestane huiselijke decibellen wel eens de norm (bij mij dan hè). Tja, soms zeggen we nu eenmaal wel eens dingen waar we een seconde later spijt van hebben. Toch? Ach ja, af en toe weet je wel eens even niet wat je nou eigenlijk precies wil zeggen, en wil je toch iets zeggen, of zoiets.

Evengoed durf ik stellig te beweren dat het mooi is en bijzonder, mijn leven. Zeker de afgelopen maanden. Of misschien wel juist de afgelopen maanden, waarin ik onderdeel was van nog meer markante levens. Wat een liefde en kracht heb ik gezien en gevoeld, de afgelopen tijd. En eigenlijk is het met geen pen te beschrijven, het proces van leven met de dood. Dat van dichtbij mee te maken, voor iedereen weer zo anders...

En gisteren dan toch het afscheid van één van die lieve mensen, die de wereld meer dan mooier kleurde, of zoals een andere lieve vriendin zei: 'she has left the building, but not our hearts'.

Maar niet alleen het proces van doodgaan gaf mij nieuwe inzichten. Ook dat andere proces, misschien onder de streep niet eens zo heel veel anders, maakt dat ik regelmatig wordt verrast met de meest onverwachte momenten. Mooi en bijzonder, zoals laatst, toen ik mijn vriendin met Alzheimer langzaam in slaap zag sukkelen op de klanken van mijn stem. Of ik haar nog even wilde voorlezen, was haar vraag, nadat we gezellig ons frietje hadden opgegeten; haar lunchkeuze op mijn: ‘Wat dacht je vandaag van een gezond broodje filet American?’ Toen ook nog poes Mies zich zachtjes bij haar neervlijde, was het plaatje compleet. Een tevreden zucht en een glimlach volgde; drie kwartier later deed ze haar ogen pas weer open...

Daarna volgde er zo’n prachtig moment; één van die bijzondere gesprekken die we af en toe hebben. Laten we het er op houden dat ik weer gesterkt ben in mijn overtuiging; ze is nog lang niet gek en voelt feilloos aan dat er iets gaande is, al kan ze het allemaal niet meer zo snel bevatten en in de juiste woorden vatten. Ze voelt dat er gaten vallen en daar baalt ze van. Ze weet dat wat ze denkt, niet altijd klopt en daar baalt ze nog meer van. Zo zie en hoor ik haar worsteling en dus leid ik haar af. Maak een grapje en even later lacht ze weer door haar tranen heen. Ik krijg een knuffel en een zoen als ze zegt dat ze 'blij is het er even over te kunnen hebben, want dat doet ze niet met iedereen. 'Al wil ik ook geen huilebalk worden hoor, want dan moet je er wat van zeggen…’

Ik schenk haar nog een cola in en bedenk me ter plekke hoe bijzonder het is dat ik ook met haar leven een stukje mee mag reizen. En ook met haar hoop ik nog lang het leven te vieren. Mooie gesprekken te voeren, proostend, met in plaats van champagne en chocolade of appeltaart, zoals in de afgelopen 16 maanden, zo nu en dan voor haar een glaasje port, genietend van de zon, een broodje haring, huilend en lachend om het leven en straks om het moment waarop ze het allemaal echt niet meer weet…

gewoon mooi (klik hier)