Eigenlijk al de hele week, zoals zovelen.
Bij alles wat ik zie en hoor, voel ik een brok, of misschien wel een bal, ergens in mijn lijf, zoals misschien wel bij zovelen.
Zoveel gezien al, zoveel gezegd al, zoveel gehoord... En dus kijk ik soms heel bewust even niet en luister ik naar iets anders. Maar ach, ook in mijn hoofd vormt zich met regelmaat een mening, en soms zelfs met een plaatsvervangend gevoel van schaamte, als ik zie en hoor hoe dingen de wereld in worden gesmeten. Maar ja, lekker belangrijk...
Gelukkig zijn er altijd wel weer anderen *klik* die ook dát gevoel weten te verwoorden, waarschijnlijk zonder te weten dat het ook een stukje van mijn gevoel is.
Gisteravond een, bijna niet te beschrijven, dubbel gevoel. Rijdend langs die, niet bevatten, lange stoet zwarte auto's, niet voor te stellen dat er iemand is die hier niet door geraakt is. Al die mensen langs de kant van de weg en op bruggen. En ook hier vindt een ieder van wat hij of zij ervan vindt...
Met betraande ogen en een nog groter brok in ons keel reden we -net als zovelen- langzaam door, onderweg om de 'lease'puber *klik* na drie weken weer te zien, met z'n blije, bruin gebrande toet, vol met vakantieverhalen...
Zonder te vergeten of af te doen aan dat immense verdriet, gaat het leven door. En dat kan ook niet anders, zo werkt het nou eenmaal, en dat is ook goed. Net zo goed als ik weiger te geloven dat het allemaal respectloze barbaren zijn in de Oekraïne. Ja er zijn zeker meer dan slechte mensen, maar niet alle mensen zijn slecht.
Ik blijf geloven in de veerkracht én denkkracht van mensen, die de wereld (weer) een beetje mooier kleurt. En als ik om me heen kijk, ben ik trots op de daadkracht die ik zie, voel en hoor, hopelijk net als zovelen met mij...
6 opmerkingen:
Mij lukte het even niet, gelukkig jou wel. Dank voor dit mooi geschreven stukje tekst. Dikke knuffel
Mooi geschreven...!
Soms is het idd. goed om even niet te kijken of te luisteren.
Fijn dat je weer de blije lease-puber kunt zien, en mag luisteren naar gezellige vakantieverhalen.
Dat geeft vast weer kracht, om weer verder te gaan na een bewogen en beladen week.
Fijn weekend meis.
Net als jij, klamp ik me ook vast aan het geloof in de mens.
Maar soms... heel soms moet ik toch wel stiekem huilen om al het leed van dit moment! :-(
Mooi log. Ik denk precies als jij.
Gelezen met een krop in mijn keel en het waarom dat bonkt inmijn hoofd
Het geeft mij ook een heel dubbel gevoel, aan 1 kant sta je er continu bij stil en zit je met een brok in je keel naar die optocht te kijken en tegelijkertijd maak je druk om allerlei onbenullige dingen of ben je zelfs alweer volop vakantieplannen aan het bedenken...
Maar ja, hoe cru het ook is, het leven gaat gewoon verder...
Een reactie posten