April, mei, juni & blijmakers#30

Een uur verstrijkt, misschien wel twee. Zittend in mijn makkelijke stoel (ooit van mijn lieve moeder) voor het raam, laptop op schoot, wifi doet het weer, zoek ik naar een passend plaatje. Ik lijk het niet te kunnen vinden.

Terugblikken; op de een of andere manier gaat het me niet zo makkelijk af als vorig jaar. Ik kom niet in de flow, de juiste stemming. Geen idee waar het aan ligt. Ach, ik ga mijn hersenen er ook niet over breken; het maakt niet uit.

Mijn Lief is ook wakker, ik maak ontbijt, hij de cappuccino en zet wat kerstmuziek op. Misschien komt het dan wel, die sfeer, die juiste stemming; ook hij heeft hem nog niet, zo lijkt het. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik eigenlijk ook niet weet waar ik dan precies naar op zoek ben. 

De tv wordt aangezet en we 'vallen' in een lange stoet mensen, pratend, lachend. Het ziet er voor mij uit alsof ze het 'zwaar' hebben, de weg die ze moeten gaan. Zo te zien een klim naar boven, naar de laatste rustplaats van Madiba. Natuurlijk niets in vergelijking met hoe zwaar hij het ooit heeft gehad, denk ik gelijk. Ben benieuwd met welke blik hij nu naar beneden kijkt, naar die stoet met al die mensen, die van hem geleerd hebben, gehouden hebben... of misschien ook wel niet.

Zo maar wat rommelige gedachten op een schijnbaar rustige zondag.

Terugblikken op april, mei juni, en ik denk aan chaos, muizenissen, afwisselend vreugde, verwondering, jaloezie, verdriet, verbazing, verwijt, hoop, angst, liefde, trots... Goh, klinkt net als 'het leven'.
Gewoonweg schouders ophalen, maar bovenal doorgaan met ademhalen, me iedere dag weer realiserend dat er nog meer dan genoeg was (is) om echt blij van te worden :-). 

'Stop je zorgen in een stijf vuilniszakje...', heb ik zelfs ergens geschreven. Blijkbaar een effectieve manier om stress los te laten en je gedachten te kalmeren. Schijnt ook iets te maken met het feit dat je hersenen dommer zijn dan jij, het onderbewuste lekker voor de gek houden. Misschien tijd dat ik dan ook maar eens op zoek ga naar dat vuilniszakje...

Maar ik denk ook aan extra vrije dagen, die voelden als weelde. Het mooier wordende weer, hoewel te koud voor de tijd van het jaar, wandelingen in een nieuwe gebieden, dromen, de eerste keer weer ontbijten in de zon met z'n drietjes, avondje buiten zitten met de vuurkorf aan, en besluiten om al die dingen maar eens in lijstjes te vatten; de blijmakertjes *klik* om niet te vergeten.

Gewoon dus binnen de soms ingewikkeldheid van het leven, gelukkig ook heel veel leuke dingen meemaken. Dingen die me echt blij hebben gemaakt, me een glimlach op mijn gezicht hebben bezorgd; grote en bijzondere dingen. Maar ook gewoon kleine dingen.

 

Dan uiteindelijk vind ik toch ook dat plaatje; misschien wel een mooie samenvatting van de maanden april, mei en juni...

en er is al veel over gezegd en gezongen,
en toch wil ik jullie deze niet onthouden
op deze, schijnbaar rustige zondag-inmiddels-middag...

 

Bijzonder *klik*

 

 

"I was not born with a hunger to be free.
I was born free-free in every way that I could know.
Free to run in the fields near my mother's hut, free to swim in the clear stream that ran through my village, free to roast mealies under the stars and ride the broad backs of slow-moving bulls.
As long as I obeyed my father and abided by the customs of my tribe, I was not troubled by the laws of man or God.

It was only when I began to learn that my boyhood freedom was an illusion, when I discovered as a young man that my freedom had already been taken from me, that I began to hunger for it.

At first, as a student, I wanted freedom only for myself, the transitory freedoms of being able to stay out at night, read what I pleased, and go where I chose.

 

Later, as a young man in Johannesburg, I yearned for the basic and honorable freedoms of achieving my potential, or earning my keep, of marrying and having a family-the freedom not to be obstructed in a lawful life.

 

But then I slowly saw that not only was I not free, but my brothers and sisters were not free.

I saw that it was not just my freedom that was curtailed, but the freedom of everyone who looked like I did.

That is when I joined the African National Congress, and that is when the hunger for my own freedom became the greater hunger for the freedom of my people.

It was this desire for the freedom of my people to live their lives with dignity and self-respect that animated my life, that transformed a frightened young man into a bold one, that drove a law-abiding attorney to become a criminal, that turned a family-loving husband into a man without a home, that forced a life-loving man to live like a monk.

 

I am no more virtuous or self-sacrificing than the next man, but I found that I could not even enjoy the poor and limited freedoms I was allowed when I knew my people were not free.

 

Freedom is indivisible; the chains on any one of my people were the chains on all of them, the chains on all of my people were the chains on me.

 

It was during those long and lonely years that my hunger for the freedom of my own people became a hunger for the freedom of all people, white and black.

I knew as well as I knew anything that the oppressor must be liberated just as surely as the oppressed.

A man who takes away another man's freedom is a prisoner of hatred, he is locked behind the bars of prejudice and narrow-mindedness.

 

I am not truly free if I am taking away someone else's freedom, just as surely as I am not free when my freedom is taken from me.

The oppressed and the oppressor alike are robbed of their humanity.

 

When I walked out of prison, that was my mission, to liberate the oppressed and the oppressor both.

Some say that has now been achieved.

But I know that that is not the case.

The truth is that we are not yet free; we have merely achieved the freedom to be free, the right not to be oppressed.

We have not taken the final step of our journey, but the first step on a longer and even more difficult road.

For to be free is not merely to cast off one's chains, but to live in a way that respects and enhances the freedom of others.

The true test of our devotion to freedom is just beginning.

 

I have walked that long road to freedom.

I have tried not to falter; I have made missteps along the way.

But I have discovered the secret that after climbing a great hill, one only finds that there are many more hills to climb.

I have taken a moment here to rest, to steal a view of the glorious vista that surrounds me, to look back on the distance I have come. But I can rest only for a moment, for with freedom comes responsibilities, and I dare not linger, for my long walk is not yet ended."