er was eens...

Er was eens een koning die een grote beloning uitloofde voor die kunstenaar die het best in staat was om op een schilderij vrede uit te beelden. Veel kunstenaars sturen prachtige schilderijen.

Uiteindelijk kiest de koning twee schilderijen uit, waartussen hij een keus wilde maken.

Op het ene schilderij is een rustig meertje te zien. De hoge bergen op de achtergrond worden in het water weerspiegeld en boven de bergen drijft een wolkje.

Op het andere schilderij is een storm afgebeeld. Regen valt omlaag in een kolkende rivier terwijl boosaardige bliksemschichten de hemel verlichten. Maar de koning ziet alleen de vogel die in een struik onder een overhangende rots aan het broeden is.

"Dit", zo spreekt de koning. "Dit is het schilderij dat ik zocht. 

Vrede vind je lang niet altijd in prettige omstandigheden. 

Vrede is een kalm hart, midden in de storm van het leven."

Zo maar een verhaaltje, dat ik al een tijdje ken. En gisteren moest ik er ineens aan denken, terwijl ik tijdens een intensief telefoongesprek een verdrietig berichtje kreeg per sms van een lieve vriendin.

Gisteren ook de uitzending 'Sta op tegen kanker'. 
Sorry, maar ik ben er even bij gaan zitten. Ik weet niet of jullie gekeken hebben? Ik niet; kon er niet naar kijken, hoe belangrijk ik het ook vind...

"Vrede is een kalm hart, midden in de storm van het leven...".
Hoe erg ik dat wens voor een aantal lieve mensen, is bijna niet te beschrijven. Mensen die ons na staan, die ons lief zijn, mensen voor wie al een tijdje of soms nog maar net, het leven simpelweg nooit meer hetzelfde zal zijn.

"Vrede is een kalm hart, midden in de storm van het leven..."

Er zijn nu eenmaal geen pasklare antwoorden als angst, paniek, verbijstering, verdriet, boosheid, verzet, kwetsbaarheid, onzekerheid, woede, machteloosheid, zonder rekening te houden met wie of wat dan ook, over elkaar heen buitelen. Als je ongevraagd geattendeerd wordt op de grenzen van je bestaan of die van iemand die je liefhebt, als je bestaan en alle zekerheden aan het wankelen worden gebracht, soms volkomen onverwacht...

En soms he, dan heb ik zo de neiging om toch even dat masker op te zetten, even net te willen doen alsof...., 
tja, alsof wat eigenlijk?

Ach, het is meer, denk ik, dat ik me juist op dat soort momenten realiseer dat als ik om me heen kijk, ik een aantal dingen van het leven die mensen geheel vrijwillig doen simpelweg nooit zal snappen. Misschien valt het me dan ook juist wel meer op, maakt het me boos, maar ook gewoon verdrietig soms, simpelweg omdat ik het niet snap en ik dat soort toneelspel een aantal jaren geleden al heb afgezworen.

Dat het leven oneerlijk is, wist ook ik al even. Dat we daar met z'n allen ook niets aan kunnen veranderen, is ook geen nieuws. 

En juist daarom, denk ik, gaan mijn gedachten zo af en toe met me op de loop, snap ik niet dat mensen er -geheel vrijwillig- soms zo'n puinhoop van maken, en het leven van anderen daarmee tekenen, terwijl anderen - geheel ongewild en ongevraagd - in de ergste storm van hun leven terechtkomen...

Terwijl de muziek (klik op de link) de kamer vult, delete ik de tekst die als vanzelf op mijn scherm leek te verschijnen. Het doet er alleen niet echt toe welke gedachten er op dat soort momenten in mij opkomen. Hoe zeer ik me verbaas, dingen niet begrijp als we het hebben over een zgn. 'bloedband' die blijkbaar voor sommigen een vrijbrief is voor..., broers, moeders, 'blind en doof', toneelspel, waar Shakespeare misschien wel jaloers op zou zijn; 'een wereld' die net doet alsof ze nergens vanaf weet, niets heeft gezien en nooit iets heeft gehoord, als 'ouwe jongens krentenbrood'..... 'bijzonder'. 

"Een kalm hart, midden in de storm van het leven"

daar gaat het om, en die vrede 

wens ik onze lieve vrienden, familie, 

en eigenlijk ons allemaal; 

voor het hier en nu, voor morgen en voor later.