mooi!

"Zullen we gaan fietsen straks?", vroeg 'mijn meneer' gisteren spontaan.
We zaten net in de auto op weg naar huis, de dag nog even door te nemen, en zo. 

Je kent het wel, toch, dat soort gesprekken: 

"Hoe was 't bij jou?" "Ja, wel goed hoor."

Druk?" "Nou viel mee hoor, vrijdag he....."

"Veel 'gezeur en gezeik'?"

"Ach, het gebruikelijke he."

"Wel vermaakt, beetje gezellig ook nog?"

"Nou gewoon.... ."

:-)

Ik schoot half in de lach stress, terwijl ik hem quasi nonchalant wees op het feit dat het volgens mij toch echt regendruppels waren die ik woest op de voorruit zag neerslaan.
Zag mezelf al helemaal bezweet, rood hoofd, haarcoupe a la 'verregend maar net ff erger' aanschuiven in ons - voor dit soort gelegenheden - favoriete restaurantje, om de lekkerste pizza die je je maar kunt bedenken te bestellen, om na een uurtje (inmiddels iets minder bezweet waarschijnlijk en weer normaal van kleur, maar nog steeds een coupe waarmee je je alleen 's ochtends durft te vertonen).... op weg te gaan naar het theater.

En geloof me, ik ben echt niet zo van de schmink, de 'optut', de blingbling en 'haar in de lak'... het zal me werkelijk boeien, maar ook ik heb mijn grenzen.
Het werd dus gewoon, gezellig, toch eigenlijk ook weer een soort van carpoolend, richting parkeergarage (die toch maar zo 6,6 km. verder ligt :-)).

Puur op z'n best! Eenvoud, klein, intiem, kwetsbaar misschien ook wel, een markante man, alleen op het podium, met z'n piano... pratend en zingend over hoe het leven eigenlijk een smerig geintje met ons allemaal uithaalt: "Net al je het leven doorhebt, ga je dood".... en zijn voorstelling te eindigen met, als toegift, mijn toch wel inmiddels lievelingsnummer ..... 'omdat het zo'n grijze dag was ... '

Wij hebben genoten!