Ritme, rouw en rituelen

 

Alles heeft een ritme, het leven, de zee, de seizoenen. Zelfs rouw en verdriet hebben een bepaalde cadans. Het komt en gaat als golven. Niet dat ik alle wijsheid in pacht heb hoor, want ook ik moet het net als iedereen doen met de dingen ik zelf kan vinden. 

Zo kwam ooit Manu Kreize, psycholoog en rouwexpert op mijn pad. Nu ziet hij zichzelf helemaal niet zo, in tegendeel zelfs. "De echte experts zijn mensen die verdriet beleven en mij hun diepste gevoelens toevertrouwen... zij zijn mijn professoren." Hij schreef prachtige boeken en kan buitengewoon warm vertellen over rouw, of rouwarbeid zoals hij het noemt. Ook spreekt hij over 'verlies overleven' in plaats van 'verwerken'. "Een mens raakt het verdriet om een overleden dierbare nooit kwijt. En dat hoeft ook niet. Je hoeft de dode niet los te laten. Jullie relatie eindigt niet, ze verandert alleen van vorm. Wanneer je regelmatig herinneringen blijft ophalen, blijft diegene op een positieve manier leven in je hart..."

Zo is het ook voor mij. En dus haal ik vandaag extra herinneringen op aan mijn lieve moeder. Zestien jaar geleden besloot ze dapper dat ze haar tijd op aarde nuttig (genoeg) besteed had en ze vredig kon sterven. Nooit vergeet ik dan ook die prachtige glimlach die op dat moment op haar gezicht verscheen...