Ik snap er niets van...

Soms doe ik 's ochtends onder de douche nog wel eens een korte meditatie. Bedenk ik me hoe blij ik ben met weer een fantastische nieuwe dag. Zie ik mezelf boven op Olympus staan -bijvoorbeeld- met mijn armen wijd, terwijl het water via mijn kruin naar beneden klettert, alles meenemend wat niet bij mij hoort... ik noem maar iets. Naja, tot zover een intiem kijkje in mijn ochtendritueel.

Maar nee, dan onlangs. Vroeg uit de veren, omdat ik een kantoorlocatie van het slot moet halen, bevind ik mijzelf ineens -onder de douche dus - het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen zingend.... Denk dan: Hoe in vredesnaam kom ik 's ochtends om 06.00 uur aan DAT liedje... schiet mij maar lek, ik snap er niets van.

Afijn, ik heb het hier al vaker geschreven, ik snap wel meer niet. En zeker de laatste tijd, als ik de kranten lees en het journaal zie. Vrolijker word ik er in ieder geval niet van. Komt ook mede door het feit dat ik vind dat ik toch ook wel een soort van passend antwoord moet hebben op sociaal maatschappelijke problemen of zo. Of er in ieder geval iets zinnigs van moet (kunnen) vinden misschien wel. Helaas heb ik dat niet altijd, jammer genoeg. Ik merk ook dat ik me regelmatig bedenk dat ik misschien wel ergens van alles van vind, maar me ook realiseer dat ik daar niet zoveel mee opschiet. En tja, waarom zou ik het dan benoemen hè. Je mag natuurlijk van alles vinden (dat vind ik ook), maar je hoeft het niet altijd te ventileren... of zoiets. Wat overigens absoluut niet wil zeggen dat iedereen dan maar zíjn of haar mond moet houden hè, want dat zeg ik niet. Dat doe ik tenslotte ook niet. Ik vind het geweldig als iemand een eigen(zinnige) mening heeft en ervoor kiest deze respectvol te uiten. En daar zit voor mij in ieder geval de crux, respectvol... 

Ik doe dat lang niet altijd (meer), mijn mening uitspreken. Probeer ook soms gewoon oordeelloos door het leven te gaan; ook beste fijn (en oefening baart kunst). Vind het vaak de energieverspilling niet waard en snap intussen redelijk goed tot waar mijn cirkel van invloed rijkt, als dat al aan de orde is. Toch is er iets dit weekend wat redelijk in mijn hoofd blijft spoken. Het laat me niet los en daar snap ik niets van. Heb daar meestal namelijk niet zo last van.

Zo las ik gisteren de column van Saskia Noort, zoals ik feitelijk ieder weekend doe. Dit keer vraagt ze zich af of het haar nog wel raakt, als iemand optikt dat zij omwille van haar mening voor een trein geworpen moet worden... of erger. Dat haar huid inmiddels dikker is geworden en de dagelijkse haat via de socials afglijdt als olie van een tefallaag... Haat zonder gezicht, online en anoniem, blijkbaar genormaliseerd. Ook schrijft ze dat ze wil dat degene die haar dood wenst (en erger) haar recht in de ogen aankijkt en een mens ziet. Dat zij ook de gelegenheid heeft hem of haar als mens te zien, want als we de menselijkheid van elkaar niet meer kunnen zien, dat we dan echt verloren zijn...
Ik snap het niet, echt niet, en hoop dan ook dat zij en al die anderen nog heel lang blijven schrijven, hun eigen keuzes kunnen maken, als mens en, uit de grond van mijn hart, dat we nog niet verloren zijn.

Gelukkig gebeuren er dan ook genoeg dingen die ik wél kan bevatten. Dingen waar ik heel blij van word, zoals een klein berichtje vanochtend: 'Vind je het leuk als ik een bakkie kom doen?' En voor je het weet zit je zo drie uur weg te kletsen en bestaat er -eigenlijk zoals al die jaren- geen 'lange-tijd-elkaar-niet-gezien'; vriendschap, vertrouwd, intussen alweer 37 jaar... en ik ben ook trots op haar en de keuzes die ook zij (heeft ge)maakt!