En toen was het kerst...

Oké, één dag ervoor dan, een kniesoor die daarover valt, toch?

Kerstmis 2017. Buiten is het grijs en grauw. Zo te zien aan de bewegingen van de bomen en struiken buiten, staat er een straf windje. Het miezert... natuurlijk.

Ik neem nog een koffie en bedenk me dat ik eigenlijk nog even naar het graf van mijn moeder had gewild ook. En even naar mijn tante, haar oudste zus, die nog leeft. We moeten ook nog boodschappen halen. Had nog naar Kampen gewild. En zo zijn er nog wel een paar dingen die ik graag nog had willen doen en zo, dit jaar ook. Ze zijn er echter niet van gekomen, helaas. Maar goed, dat is mijn probleem. 

Ik kijk naar de foto's op de piano, aan de muur. Lieve, leuke, gezellige mensen, waarvan er sommigen niet meer zijn, en mijn gedachten schieten alle kanten uit.

Heel raar misschien, maar ik merk dat herinneringen steeds vager worden. Zo ook hoe we vroeger bijvoorbeeld thuis kerst vierden met z'n allen. Deden we eigenlijk iets bijzonders op kerstavond? Slopen we 's ochtends vroeg in onze pyama's heel stilletjes naar beneden om te gluren wat er onder kerstboom lag? Waar stond die boom ook alweer, voorkamer of achter, bij de eettafel? Het huis ijskoud, dat weet ik dan nog wel, want er was alleen maar één gaskachel, die 's nachts echt op de waakvlam ging... O ja, en een langwerpig keukenkacheltje, naast het fornuis, dat altijd zachtjes stond te branden en waar ook altijd wel iets op stond te verwarmen, zeker met kerst; het pannetje met de meest rode en lekkere stoofpeertjes, zoals alleen maar mijn moeder ze kon bereiden, puur natuur met een beetje water, suiker en héééél lang op een héééél klein vuurtje gaar laten worden.

Ach ja, misschien ben ik onbewust deze dagen toch op zoek naar de magische momenten van toen. Alleen vind ik ze niet (meer). Deze dagen roepen toch ook altijd wel iets nostalgisch op. Volgens Wikipedia 'wordt het ook wel geassocieerd met herinneringen uit vervlogen tijden, de 'goede oude tijd'. Een tijd die vaak verbonden is met de kindertijd. Jeugdsentiment, dat zich vertaalt in de relatief onbezorgde en veilige sfeer waarin men opgroeide, terugblikken alsof 'het vroeger beter was' en lijkt het gevoel veel op dat van heimwee.' Tja, daar haak ik af, want heimwee naar die tijd heb ik zeker niet.

Dus, nee, hier vandaag niet het nostalgische, melancholische kerstgevoel, als dat al bestaat. Wel echter het doffe en verdrietige gevoel van gemis, van lieve mensen die er niet meer zijn. De één relatief kort niet meer in ons leven, de ander al wat langer en soms al jaren. Een gevoel van gemis dat juist méér in plaats van minder lijkt te worden...

Het gemis van nooit meer met z'n achten gezellig borrelen en eten. Nooit meer hij met koksmuts op, quasi mopperend, maar met een brede glimlach en mes in de aanslag de mooiste dunne plakken pata negra afsnijden voor de hele familie. Nooit meer haar ophalen en laten proeven dat ook jij intussen best in staat bent die peertjes zo te maken zoals zij dat altijd deed...

Dus, nee hier vandaag niet het gevoel van, tja, van wat eigenlijk precies? Maar goed, we hebben dan ook nog een dag...