Tegen beter weten in

Zondag, twijfelend zit ik al een tijdje aan de eettafel. Staar naar mijn scherm en lees nog eens terug wat ik twee weken geleden schreef. Ik deed dat overigens om een uurtje of twee uur 's nachts; het hield me wakker.

Achteraf gezien absurd, dat ik juist daardoor niet kon slapen. Zeker als je het afzet tegen al die andere zaken die me wakker houden de laatste tijd.

Kippenvel kreeg ik vrijdag toen ik langs de leeggepompte vijver in Huis ter Heide reed en moest afremmen voor het stoplicht. Ik stond stil en bedacht me dat het net leek op een foute filmset; RTL4 camera's, mannen in zwart-gele overal, ME-busjes, sjofels, zwarte schermen.

Als het licht op groen springt, lijken de auto's voor me zich langzamer dan anders in beweging te zetten. Alsof we allemaal in gedachten heel eventjes bij haar zijn. Langzaam gaat mijn blik nog een keer naar links, een stille wens, misschien wel tegen beter weten in.

Zondag, ik kruid het stoofvlees voor vanavond met peper en zout, een kruidnageltje, beetje kaneel, rodewijnazijn, een aangebakken uitje en een knoflook en laat de boter bruin smelten. De piepers en de rode kool komen later wel...

En zo spelen er nog wel meer van 'die dingen', zorgen en vragen van en over mezelf, mensen dichtbij en iets verder weg. Het maakt me soms verdrietig, maakt dat ik het zo nu en dan ook domweg niet weet, al weet ik dat luisteren met mijn hoofd en hart genoeg is; mee hopen en bidden, mogelijk tegen beter weten in.

Zondag, ontbijt met een eitje, jus d'orange uit een pak en een met liefde gemaakte cappuccino. Het huis geurt naar herfst; verwarming aan en het vlees, uiteraard afgeblust met een scheutje rode wijn, hoor ik zachtjes pruttelen op het fornuis. Nog genoeg te doen, te lezen, te delen, maar dat komt later wel...

Mijn gedachten dwalen weer af. Verschillende scenario's komen voorbij, met daarin diegenen die me lief zijn als hoofdrolspelers. Ik lees nog een keer het mailtje dat zo'n indruk maakte en ik vraag me stilletjes af wat sommigen mensen drijft, bezielt of simpelweg op de been houdt, wellicht tegen beter weten in.

Zondag, en net als op de meeste zondagen vult ons huis zich langzaam met muziek die stilte niet zo zwaar laat wegen. Kranten worden uitgeplozen, de kat probeert stiekem de lekkerste schoot te vinden en ik bedenk me dat de wasmachine eigenlijk al een uur of wat had kunnen draaien, omdat ik toch al even wakker ben, maar ach, ook dat komt later wel...

Ik denk aan gisteren, aan mijn vriendin, hoe we genoten van haring en knakworst, voornamelijk in stilte, omdat je merkt dat ze steeds meer uit het leven groeit, zo moe is. Als ik haar strijkend gadesla, terwijl ik nieuwe kleren voorzie van haar naamlabel, dommelt ze in een diepe slaap om ruim een uur later verward uit te ontwaken; het duurt weer even voor ze me werkelijk ziet, weet dat ik er ben. En natuurlijk maak ik me zorgen, doe ik een zoveelste poging me zo min mogelijk te ergeren aan zorgprotocollen, -wetten en -regels en wens ik, hoop ik, voor haar... tegen beter weten in!

Tegen beter weten in *klik hier*