Vergankelijkheid versus het moment

Er is een woord dat de laatste paar weken nogal irritant in mijn hoofd zit. Wellicht heeft het met de periode van het jaar te maken, dan kan. Maar ik lijk er maar niet vanaf te komen. In bijna alles zie, hoor en voel ik: vergankelijkheid. Of, zoals synoniemennet aangeeft: 'sterfelijk, broos, onbestendig, eindig, voorbijgaand, wat voorbij gaat...'.

En uiteraard weet ik het, dat niets permanent is, niets voor altijd is, alles per definitie tijdelijk is. Toch zijn er van die momenten dat je net iets harder dan anders met je neus op juist die feiten wordt gedrukt. Dat je je ineens realiseert, of al een hele tijd, dat je alles eigenlijk ordinair kunt zien als een soort product met beperkte houdbaarheid. Pfff, je zou er bijna depressief van kunnen worden.

Gelukkig ben ik dat niet, al gebeurt het me wel zo nu en dan (gisteren) dat ik in de auto rijd, een nummer hoor op de radio en dan ineens de tranen over mijn wangen lopen. Blijft iets vreemd, al heeft het vaak wel te maken met die tijdelijkheid van alles, dat dan weer wel. Maar goed, het is wat het is én het hoort er nu eenmaal bij. 

En zo verstrijkt de tijd, waarin mensen en dingen anders worden, verdwijnen, zonder dat we er ook maar iets aan kunnen veranderen. Dat besefte ik me weer eens heel duidelijk toen ik vorige week de handdoeken van mijn lieve moeder door mijn handen liet gaan; oud, bijna versleten... bijna verdwenen. Nog steeds, negen jaar na ook dat onontkoombare afscheid, 'doen' ze het nog best goed, bedacht ik me, terwijl ik voorzichtig de losgeraakte draadjes verwijderde, en de tijd even stil leek te staan...
 

Toch wil ik ook daar niet te lang bij stilstaan. Ook ik wil juist 'open blijven staan voor het onvoorspelbare ogenblik, genieten van het moment', zoals ik net (herkenbaar) in een mooi stuk tekst las over 'tijd en vergankelijkheid'.

Het sluit af met een prachtige alinea die ik dan ook graag deel: 'Voor degenen die niet in de eeuwigheid geloven, valt er misschien een ander soort eeuwigheid te ontdekken: niet de oneindig durende tijd, maar de eeuwigheid van een ogenblik. In het ogenblik, op het scharnierpunt tussen verleden en toekomst, concentreert zich immers alle tijd. Wie dat beseft, ervaart de tijd zelf soms zo intens dat zij stil lijkt te staan, al is het maar voor even...' Bron: Bas Nabers, filosoof

In het moment leven, ieder moment ervaren, ervan genieten, want net als zonnestralen -je kunt ze niet opslaan in een potje- zijn momenten niet te vangen. 

Hoewel? Als ik dan weleens kijk naar de foto's, vind ik eigenlijk heel stiekem -ondanks niet te vangen zonnestralen- dat dat me af en toe niettemin best lukt. Is een moment, een uitzicht of gezichtsuitdrukking dusdanig mooi, dat het zich als vanzelf laat vangen, in ieder geval laat vastleggen voor ... misschien wel toch de eeuwigheid; staat in ieder geval de tijd even stil en doe ik net of we alle tijd hebben!

*klik hier*