Heen en weer

Ik blader wat door de foto's op mijn onedrive. Glimlach als ik deze tegenkom. Ze hebben het best goed gedaan, die schoenen van mij. Eén heel klein blaartje, in San Sebastian. Mijn eigen schuld ook nog. Heen en weer en regelmatig behoorlijk op en neer. Gemiddeld 10- tot 12.000 stappen op een dag, met uitschieters naar 16.000. Gemiddeld toch een kleine 12,5 kilometer, zo laat ik me vertellen. En ik kan je verzekeren, met mijn 'gestel' ben ik daar best trots op! 

Maar ja, als ik het zeg, denk ik ook gelijk, lekker belangrijk Heleen... en word heen en weer geslingerd tussen het wel kunnen uitschreeuwen wat een enorme klootzakken er op onze mooie aarde rondlopen en het kunnen blijven praten over diezelfde mooie aarde. En wat we daarvan allemaal mochten zien de afgelopen tijd. Onze geweldige vakantie. Sinds lang...

Toch past het op de een of andere manier niet zo goed naast elkaar, voor mijn gevoel. Kom ik in een soort spagaat terecht. Wil ik dat heerlijke vakantiegevoel nog zo heel graag even behouden. Het was nu eenmaal in alle opzichten zo ontzettend gaaf. Maar als ik de berichtgeving over Manchester zie en hoor, ben ik ook gewoon verdrietig. Gaat mijn hart uit naar de slachtoffers en hun naasten en heb ik eigenlijk geen zinnig woord meer te zeggen.

En toch hè, denk ik dan ook weer, laat ook ik me niet weerhouden om te genieten of gewoon blij te zijn, plezier te hebben. Een familielid omschreef het als volgt: 'De wereld is prachtig. Kijk maar vanuit de ruimte. Mensen deugen over het algemeen. Een aantal is verrot. Maar dat is niet nieuw... Maar ik laat mijn plezier in het leven door niemand afnemen. Ik heb een mooie kleindochter en over een paar maanden de mooiste kleinzoon. En die twee gaan mede deze wereld verbeteren. Komt uiteindelijk alles goed.' Dank je wel neef G. voor de reminder! Want ondanks alle ellende en rottigheid in onze mooie wereld blijf ook ik me richten op het mooie ervan. Want mooi is het! Dat hebben mijn Lief en ik opnieuw met eigen ogen mogen aanschouwen, de afgelopen weken.

Heen en weer gingen we. Van een unieke plek in Frankrijk, richting Baskenland-Asturië-Cantabrië, Galicië, terug naar Baskenland. Een onvergetelijke rondreis. En dat Spanje prachtig is, dat we er 'iets' mee hebben, dat wisten we natuurlijk al. Maar dat Noord Spanje in deze tijd zó mooi is, eigenlijk niet. Zoveel indrukken, zoveel gezien, gelopen, gedaan, gegeten, gedronken, gelachen. Met andere woorden, gewoonweg genoten, zowel van de tijd met en voor elkaar, als van hetgeen we tegenkwamen. En neem van mij aan dat dat aardig veel was... met soms best hele grote verschillen.

Zie hier bijvoorbeeld het mooiste versus het lelijkste uitzicht vanuit onze logeerplekken. Die laatste deed ons in ieder geval sterk denken aan een aflevering uit de serie 'Breaking bed'. Onze overnachting overigens ook! Klein detail: die nacht waren de enige gasten in het hotel wij én de nachtportier; een bijzondere ervaring...

Maar ook hebben we onder andere in Pamplona de meest grote en lekkerste oesters ooit gegeten, tegenover het misschien wel meest bijzondere voorgerecht ooit.. inderdaad, in datzelfde 'Breaking bed'-hotel...

Wandelen deden we dus ook. Best veel. Altijd weer op zoek naar de meest mooie plekken. En tja, daar mijn Lief het avontuur en geinige binnenweggetjes niet schuwt, waren ook daar de verschillen...

Als klap op de vuurpijl een indruk waar ik wellicht toch wel het meeste blij van word... de zee. Dit keer dus die buitengewoon gave, ruwe Atlantische oceaan, in al haar glorie. En die luchten. Constant in beweging. Witte, grijze en prachtige blauwe tinten. Wolken die voor mij hoop omlijsten. Hoop om over te mijmeren, te zoeken en vast te houden. En ik hoef niet eens heel erg mijn best te doen om het koele water over mijn blote voeten weer te voelen... 

En zo blader ik nog even glimlachend door. Kijkend naar al dat bijzondere wat we in twee weken beleefden. Mijn Lief en ik. Ons avontuur. En dat neemt niemand ons meer af!