Zeg het met ...

Wat gebeurt er toch veel, in veertien dagen. En ieder dag dacht ik wel een keer (of twee): Ik moet schrijven, schrijf het nou toch op...

Maar ja, het bekende verhaal hè; tijd maken. Het lukt de ene keer nu eenmaal beter dan de andere.

En zo volgden de gebeurtenissen elkaar in rap tempo op, de afgelopen twee weken. Was ik plots -na ruim 25 jaar- op zoek naar een andere kapper. Tja, soms kom je ineens tot de ontdekking dat iets wellicht al even 'over datum is'. En ach, waar er ergens een deur dicht gaat... Woensdag a.s. staat er in ieder geval een nieuwe kapper(beleving) op het programma; ik heb er zin in!

Waar ik ook wel zin in had, was onze vakantie, begin september. Filosofeerden we er een paar weken geleden nog flink op los, over hoe, wat en wanneer ongeveer, en zo. Kwamen we vorige week helaas tot de ontdekking dat het dan ook wel handig is als die periode geblokt staat… in verband met een eventuele nieuwe opdracht, en zo… van mijn lief… die 22 augustus begint...
Euh, laat ik maar zeggen dat ik jullie eind september vertel waar dit alles goed voor was, want daar moet het toch iets mee te maken hebben, toch?

Gelukkig waren er deze twee weken allicht ook weer genoeg mooie, leuke en gezellige momenten. Je weet wel, van die gebeurtenissen die eigenlijk stuk voor stuk blogwaardig zijn… Naja, afijn, één ding is zeker, het zijn in ieder geval belevenissen waar ik vrolijk van word. En jullie weten het ondertussen, die dingen deel ik graag, omdat ik immers liever het mooie zoek en benoem!

Zo was er een moment dat mij blij ontroerde, vorige week zaterdag toen ik bij mijn vriendin was. We zaten lekker buiten, kletsend over de afgelopen week en smullend van al het lekkers en moois, toen ineens één van de zorgzusters voor mijn neus stond. Ze bracht ‘even’-op haar vrije dag- een prachtige bos sneeuwbollen uit eigen tuin. Toen ze de dag ervoor met zo’n zelfde bos op het werk kwam, riep mijn vriendin spontaan; ‘Owh zo’n bos zou ik nou graag aan Helena willen geven’; geweldig lief, van alle twee.

En had ik al verteld dat mijn bonuskind ‘gewoon even’ zijn propedeuse haalde? Zo stoer, leraar Aardrijkskunde in spe. Onnodig te vertellen dat we trots zijn en dat we dit op gepaste manier vierden met een prachtig tour door de Amersfoortse grachten, een verfrissend drankje op een gezellig terrasje, met als afsluiter een heerlijk etentje.

Vorige week zondag fietsten we gezellig met vrienden door het mooie landschap van Doesburg. En hoe kan het ook anders, maar op de een of andere manier komt er bij ons dan ook altijd wel iets van ‘horeca’ om de hoek kijken *knipoog*, zoals een spontaan wijnproeverijtje. Gelukkigerwijs was de tocht lang genoeg om nog wat calorieën te verbranden, al kwamen die er ’s avonds op het terras wel weer heel snel bij, geloof ik. Ach, het was dan ook voorlopig onze laatste uitspatting. 
Sinds maandag ‘bakkeren’ we er met z’n tweetjes lekker op los. En, eerlijk is eerlijk, het bevalt uitstekend en we voelen ons fitter. Voordeel daarvan is weer een aantal prachtige fietstochten in de avonduurtjes, waar we intens van genieten, zoals eigenlijk van alles om ons heen.

En o ja, deze week staat er overigens nog een geheel andere beleving op het programma; iets met #vrijwillig, #coördineren #dementie #maatjesproject... maar ik beloof plechtig dat ik daar dan weer een aparte blog aan wijd!