Doe het zelf versus Decadent

Het was bij ons thuis vroeger de normaalste zaak van de wereld dat je als kind je steentje bijdroeg in het huishouden. Althans, als meisje dan hè. In mijn beleving namelijk hoefde mijn broer nooit zoveel te doen of te leren, en al helemaal niet op dat gebied. De meiden daarentegen leerden al snel de geheime kneepje van 'het vak', onder het mom van 'altijd makkelijk voor later als je groot bent en je op jezelf woont... of zoiets.'

Helpen met koken vond ik altijd het leukste. Het meest fascinerende vond ik nog hoe mijn moeder toch altijd alles op hetzelfde ogenblik op tafel kreeg; ik dacht dat ik dat nooit zou leren. Blij werd ik echter vooral als we bloemkool aten en ik mocht roeren in het maizenapapje (en ja, ook ik likte daarna de lepel af). De rest van de klusjes in huis boeide me nooit zo, al was mijn moeder nog zo'n ster in het huishouden. Ook hier verbaasde ik me menig keer over, hoe ze het 'zooitje ongeregeld', zoals ze het zelf vaak noemde, tussen alle bedrijven door zo goed op orde hield. Voor mijn gevoel was ze altijd bezig en werkte ze dag en nacht. Ze draaide haar hand er niet voor om, nog voor mijn vader de deur uitging 's ochtends, op haar brommertje een krantenwijk te doen. Was altijd net op tijd terug om ons wakker te maken, zodat we samen konden ontbijten. Als iedereen de deur uit was, ging zij naar haar eigen werkhuizen, was weer net op tijd thuis voor het zo bekende kopje thee met een biscuitje. De boodschappen had ze dan al gedaan, op de fiets, want om 18.00 uur moest het eten op tafel staan... Na het avondeten hielpen wij, geheel niet vrijwillig, met de afwas (of vluchten we naar boven met de smoes dat we heel veel huiswerk hadden) en kon zij nog net even wassen en strijken voordat er om 20.00 uur koffie gedronken werd. Als dat allemaal gedaan was, iedereen voorzien was van zijn natje en droogje, wij dan eindelijk op bed lagen, kon zij enigszins rustig de dag afsluiten; werd er voor de volgende dag alvast brood gesmeerd, aardappels geschild en boontjes gedopt en kwam nog vaak even de naaimachine op tafel om het laatste verstelwerk te doen, wat er altijd wel was... en toch bleef ze lachen, meestal... Soms ook niet hoor, schoot ze behoorlijk uit haar slof. Maar ja, dan had je het er vaak wel zelf naar gemaakt, dat dan weer wel.

In veel opzichten lijk ik op haar, in sommige ook helemaal niet. Zo lukt het mij bijvoorbeeld echt niet om iedere week mijn huis spik en span te hebben (om meer dan één reden, dat dan ook wel weer, maar toch). Bij ons liggen nu eenmaal de kranten, post en folders regelmatig verspreid over tafel en bank. Hebben we een heerlijke eettafel, waar je dus ook heel fijn heel veel op kwijt kunt en ligt de was niet netjes, strak gestreken, op maat, merk en kleur in de kast, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch vond ik - en vind ik misschien nóg wel - dat ik het allemaal wel zou moeten kunnen, soort van, want... Ach ja, iets met 'overtuiging', meegekregen in de opvoeding, dat de vrouw het huishouden bestiert en netjes houdt *schaterlacht*.

Afijn, om een lang verhaal in te korten, en het bewijs dat ook ik nooit te oud ben om te leren, ben ik dan ook gewoon onwijs blij dat we de knoop eindelijk hebben doorgehakt. 

Als we nu op donderdagmiddag thuiskomen van het werk, ruikt ons mooie huis weer naar fris en schoon-gedweilde vloeren, glimt de keuken en het sanitair en ligt de schone was weer in een kast, in plaats van -zoals nu- verspreid over de logeerbedden. En al zal het nooit zo 'strak' worden als vroeger bij ons thuis, moeten we die kast overigens nog wel even halen ... voelt het misschien stiekem toch nog een heel klein beetje decadent, of zo...