Dromen toegestaan

'En ik wil dromen, dromen zonder dat iemand meteen de vraagt stelt: Ja allemaal leuk en aardig, dat gezweef, maar wat kunnen we ermee?'
(Vincent Bijlo in het AD van vorige week zaterdag).

Dat wil ik ook, dromen, zonder dat ik me afvraag wat ik ermee kan. Het liefste iedere dag, het liefste grootst. Want: 'Beknot je niet op je dromen, ze zijn er om gedroomd te worden', zei ooit een lieve dame tegen mij (en tegen velen anderen)... 

Eergisteren vierden we nog een keer, samen met haar, het leven, omdat er nog zoveel moois is om voor te leven; geen droom maar pure realiteit.
Wat ook realiteit is, is dat ze ziek is, met daarbij behorend de onvermijdelijke dood, die steeds dichterbij komt... Het was weer bijzonder en we hebben er een mooi feestje van gemaakt.

En dus blijf ik dromen, zonder dat ik weet wat ik ermee kan. Dromen over de wereld, misschien wel net een andere. Mijn leven in die wereld en dat van anderen. Hoe het zou kunnen zijn, mogelijk zelfs wel zou moeten zijn. Ach ja, misschien ben ik wel een optimistische idealist, als die bestaat. Heb ik zo af en toe een compleet vertekend beeld van de werkelijkheid. Maar hé, het is dan toevallig wel mijn werkelijkheid! 

Een paar dagen geleden hadden zij en ik het nog over 'loslaten', dat we daar alle twee wel een dingetje mee hebben, in dit leven, of zo. Dat we er soms wel eens van dromen dat we ooit leren hoe het echt moet, het kunnen en het doen; loslaten, het gaat vanzelf als je vasthoudt aan de dingen die echt belangrijk voor je zijn.

Tja...

Al met al kan ik dus eigenlijk niet anders dan doorgaan met dromen. Maar dat niet alleen. Ik blijf ook het leven vieren, misschien wel als idealist, realist, optimist, maar allereerst gewoon als mezelf, wat me dan toch ook wel weer nieuwsgierig maakt naar: