Toen niemand iets te doen had...

September, nazomeren, begin van de herfst... en dan kom ik ineens dit tegen, op zoek naar de juiste woorden voor de juiste zinnen die uitleggen en omschrijven wat er is, of juist niet... 

Toon Tellegen
Toen niemand iets te doen had
(fragment)

Op een dag lag de eekhoorn aan de rand van het bos naar de lucht te kijken toen een woord hem ontschoot. ‘Ach!’ riep hij, zonder dat iemand hem hoorde, want hij was daar helemaal alleen. Welk woord is het nou ook maar weer, dacht hij. Appel, gras, schors, krabben, dik... Hij kon zich het woord niet meer herinneren. Het was en bleef weg.

Toen even later de zwaluw langskwam vertelde de eekhoorn wat hem overkomen was. ‘O’, zei de zwaluw, ‘dat gebeurt mij zo vaak. Ik ben vanochtend nog het woord ik vergeten. En gisteren ontschoot mij zomaar mijn naam.’

‘Zwaluw’, zei de eekhoorn.

‘Ja, dat weet ik nu ook wel weer’, zei de zwaluw. ‘Maar vind je dat niet vreemd?’

De eekhoorn knikte. Hij vond dat heel vreemd.

‘Ik ook’, zei de zwaluw. ‘En nu we het er toch over hebben: nou ontschiet mij toch weer een woord... hè... wat vervelend toch...’

Hij fladderde onrustig heen en weer. De eekhoorn keek hem verbaasd aan.

‘Dit hier...’, zei de zwaluw en hij wees naar alle kanten.

‘De lucht?’ vroeg de eekhoorn.

De zwaluw sloeg zijn vleugels om de eekhoorn heen.

‘Dank je wel, dank je wel!’ jubelde hij.

De eekhoorn maakte zich met moeite uit de vleugels los.
‘Pas ben ik nog iets voorgoed vergeten’, zei de zwaluw, plotseling weer ernstig.

‘Wat dan?’ vroeg de eekhoorn.

‘Ja... als ik dàt zou weten...’

‘Maar hoe weet je dat het voorgoed is?’ vroeg de eekhoorn. 

‘Omdat ik overal heb gezocht’, zei de zwaluw. ‘Ik heb niets overgeslagen. Hij zweeg even en zei toen: ‘Maar ik vind het nu niet erg meer.’

De eekhoorn vroeg zich af of hij ooit iets voorgoed had vergeten. Maar hij kreeg het gevoel dat die vraag iets deed kraken in zijn hoofd en hij dacht vlug aan iets anders.

‘Ik ga maar weer’, zei de zwaluw.

‘Ja’, zei de eekhoorn.

De zwaluw steeg op en vloog langzaam weg. Na een paar vleugelslagen draaide hij zich om en riep: ‘Waar vlieg ik eigenlijk heen?’

‘Naar de verte!’ riep de eekhoorn.

‘O dank je wel’, riep de zwaluw, ‘dank je wel!’

De zwaluw werd snel kleiner, terwijl de verte zich oneindig ver uitstrekte en glinsterde en hier en daar ook trilde en onbereikbaar leek. 

Dàt woord zal ik nooit vergeten, dacht de eekhoorn. De verte.