zondag 27 september 2015

Mijn vriendin

'Ik moet wel iets heel ergs hebben gedaan in mijn vorige leven Heleen.' Als ik vraag hoezo, zegt ze: 'nou ja, anders krijg je dit toch niet. Dit gun je niemand.'

Mijn lieve vriendin -ruim dertig jaar- die na een lange zoektocht, vorig jaar eindelijk hoorde wat de oorzaak was waardoor het haar niet meer lukte haar bed op te maken…

Zij voelt het dagelijks. Ik zie het wekelijks, dat ze niet meer is wie ze was. Ze neemt voortdurend afscheid van de dingen die nog niet zo lang geleden vanzelfsprekend waren; afrekenen in de supermarkt, (zichzelf) wassen, vuilcontainer buiten zetten.

Ze zoekt bevestiging, zegt ze. Wil toetsen of het klopt wat ze voelt. ‘Jullie denken misschien van niet, maar ik weet donders goed dat ik achteruit ga, en snel ook. Ik ben niet gek!’

Nee, gek is ze zeker niet, integendeel.

Iedere woensdag als ik bij haar binnenloop, stap ik haar wereld in; niet eng of bedreigend, zoals sommigen helaas vinden, maar juist wonderlijk en puur. 
We genieten van samen afwassen; de afwasmachine bedienen lukt ook al even niet meer. Dansend op ‘your simply the best’ van Tina Turner, maken we een ooit vervelende klusje tot een klein feestje.

Ook wandelen we vaak, neem ik haar mee naar de omgeving waar ze zestig jaar geleden geboren is. Iedere paddenstoel, gekleurd herfstblad, grazende koe lijkt ze naar binnen te slurpen, alsof het levenselixer is.
Pauzerend op een bankje, met dampende thee en een krentenbol, bespied ik haar ongemerkt. Ik corrigeer zachtjes haar hand, zodat de thee in het kopje blijft; ze merkt het niet, volgt met een glimlach een roodbosje op een tak...

Mooie momenten, die ik met haar beleef en die niemand me afneemt; kostbaar en waardevol.


Thuisgekomen vraag ik of ze even wil liggen, maar ze antwoord dat ze helemaal niet moe is. In de keuken maak ik haar favoriete koffie en als ik een ogenblik later met twee dampende mokken richting woonkamer loop, is het stil geworden…


Aan de eettafel schrijf ik stilletjes mijn briefje voor in de zorgmap.


En nee, ik ben geen ‘alzheimerfluisteraar’, zoals Adelheid Roosen. Ook ben ik geen Hugo Borst, met iedere week een ontroerende column over zijn moeder. Ik ben gewoon een vriendin van mijn vriendin met alzheimer. En ja, ik schrijf af en toe. Misschien wel om mijn eigen geest zo nu en dan te ordenen, omdat dat mij nog wel lukt…

9 opmerkingen:

Erika Steensma zei

Prachtig en ontroerend !

Patty zei

Ik sluit me aan bij Erika. Fijne nieuwe week alvast lieve Helena, met vooral wederom een heerlijke woensdag ;-) Dikke knuffel.

Merel zei

Ook bij mij emoties van ontroering en de liefde van een mooie vriendschap

Marjolijn. zei

Fijn dat je het kunt doen meis, wat een mooie vriendschap....!!

Mirjam Kakelbont zei

Elk mens dat altheimer krijgt, is een mens teveel. En om het dan zelf nog beseffen is helemaal erg. Lief van je dat je je vriendin iedere week bezoekt!

Gwennie zei

Ach, wat verdrietig voor haar... en wat een lieverd ben jij. Maar dat laatste wist ik natuurlijk al...
Xx

Mrs. T. zei

Mijn hemel, wat heftig. Ik vond het al verschrikkelijk om mijn schoonmoeder zo te zien, als het dan echt om een jong iemand gaat. Verschrikkelijk.

Wanda zei

Pfff... ik zit hier gewoon met een brok in mijn keel. Wat weet je dit mooi te verwoorden en wat toon je je een ware vriendin voor je vriendin!

Helena zei

Dank jullie wel voor al jullie lieve reacties xxx