Klanken, die net als woorden een verhaal kunnen vormen...
Een verhaal misschien wel over een periode waarvan je weet dat die ook weer voorbij gaat. Ervaringsdeskundigen typeren het wel eens als een 'storm' of een 'orkaan'. Bij sommige zelfs een alles verwoestende 'tsunami'.
Tja, ook hier hebben we te maken met 'een frontale cortex die nog volop in ontwikkeling is, waardoor ook slimme kinderen domme dingen doen en achteraf echt niet meer weten waarom.'
Ook hier is er sprake van 'een cognitief egocentrisme; het onvermogen zich in het gezichtspunt of zienswijze van een ander te verplaatsen. Niemand kan zo diepgaand lijden of zo'n intens inzicht ervaren...' om maar iets wetenschappelijks onderbouwds te noemen.
Maar ik kan natuurlijk ook gewoon zeggen dat het losmakingsproces in volle gang is, met een puber die botst op aangereikte kaders, waarden, afspraken en andere belangrijke zaken. En vanzelfsprekend snappen ook wij dat het erbij hoort. Alleen zijn de botsingen soms zo snoeihard. Zeker als mooie, liefdevolle, warme klanken ongewild veranderen in lelijke, gemene en koude...
Ik moest dan ook even slikken gisteren toen ik zag hoe het mijn Lief raakte. Ik bedacht me dat wat ik hoorde, ik in ieder geval op die leeftijd nooit had durven zeggen tegen mijn ouders, buiten het feit of dat fout of goed is.
Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik mijn 'lease'puber zo ontzettend veel gun, en één ding in het bijzonder, vrijheid; een waarde die voor mij in de loop der jaren meer dan belangrijk is geworden.
En dan bedoel ik natuurlijk niet de vrijheid om er maar op los te leven, zonder enig respect, verantwoordelijkheid en meer van die universele waarden die we allemaal belangrijk vinden. Al weet ik inmiddels ook dat de interpretatie daarvan nogal eens kan verschillen. Voor een kind vanzelfsprekend ook op momenten gewoon rete verwarrend.
Nee, ik bedoel de vrijheid om vooral zélf te denken, een eigen weg te kiezen, omgeven met net genoeg
'begrenzing' en voldoende ruimte om eigen beslissingen te nemen.
En, ach, als we dan toch aan het vergelijken zijn met storm en orkanen, misschien is het dan wel handig om gewoon te 'zeilen op de wind van de vandaag'. De wind van gisteren helpt immers niet vooruit en de wind van morgen blijft misschien wel uit. Aan uitdagingen dus geen gebrek!
Aan #blijmakers deze week gelukkig ook niet, zoals een hele gave workshop @ravisie met de OR, waar woorden overgingen in waarden, een leuke avond en lekker gegeten met twee collega's die bleven slapen, goede uitslagen weer van mijn schoonvader, acupunctuur in mijn oor die zijn werk doet, beter slapen, een gezellige avond uit met lieve vrienden èn al met al een relaxt weekend met onze stoere, lieve puber. Genoeg om weer even op te kunnen teren!
10 opmerkingen:
Gelukkig zijn er tussen storm of harde wind ook heel veel goede dingen...!
En vooral dat je beter kunt slapen is natuurlijk heel fijn.
Uitgerust een harde wind opvangen gaat veel beter, net als aan een nieuwe week beginnen...!!
Goede start meis, maak er iets moois van.
Pubertijd is zo heftig! Zowel ouders als puber komen nauwelijks ongeschonden uit die 'strijd'... Maar wel sterker! Maar dat zie je pas als de pubertijd voorbij is.... #troost
Komt goed, meissie! Xx
Uit ervaring weet ik helaas, dat het in een geval van een tsunami niet altijd goed komt; gelukkig kan je je dan nog altijd focussen op de blijmakers.
Mooi artikel weer! Fijne week, knuf
al die hormonen die door je lijf gieren in de pubertijd, dat is ook wel heel erg heftig en jij als ouder moet daartussendoor laveren, da's niet eenvoudig....
kalm blijven als je dat kunt komt het altijd goed,
xxx
Op de schrijfworkshop leerde ik o.a. over beeldend schrijven. Dat kun jij heel goed, ik snap je storm helemaal...
Fijn dat je ook de blijmakers kunt tellen! Fijne week xx
Hormonen horen bij het puberen niet altijd gemakkelijk het hoort bij leven en gelukkig maar zijn er ook nog vele mooie momentjes
En ja ik wil nog iets met je delen wat geluk betreft zaterdag waren we op de nieuwjaarsreceptie van'de spetters' jongeren met autisme.
Een jongen was heel de avond in de weer met helpen opdienen kwam o.a steeds weer heel vlug onze glazen bijvullen
Op het einde van de avond vroeg hij of hij even bij ons aan tafel mocht komen zitten. Ineens een zucht een glimlach en dan die mooie woorden 'wat voel ik me gelukkig' zo blij was die jongen dat hij had mogen helpen. Hij wist me te verwarmen zo mooi vond ik het
Als puber ook best wel de nodige stormen met mijn ouders gehad maar uiteindelijk is de storm gaan liggen en is ons contact vooral erg warm geworden...
Ik proef één en al liefde uit jouw blog, wat mooi geschreven! Ik ben dankbaar voor iedere periode die mijn kinderen doormaken, en ik geef ze er ook de ruimte voor....maar soms kan het idd erg zwaar stormen: uitrazen dan maar! ;)
Mooi... die herkenning allemaal!
Herkenbaar hoor. Al is oudste een vrij gemakkelijke puber tot nu toe, de botsingen die er zijn zijn snoeihard. :-(
Een reactie posten