Nieuw licht...

Hij zit schuin achter me, Abel, wat overigens niet zijn echte naam is. Hij ziet er nog zo jong uit. Een beetje onzeker ook, hoewel hij dat op een bijna aandoenlijke, kwetsbare manier ernstig probeert te verbergen. 
Voor ik het weet, heb ik me omgedraaid en vraag ik of hij nieuw is en met ons meegaat. Even later zitten we in een best wel heftig gesprek, vertelt hij wat er gebeurd is, dat hij ervan overtuigd is dat hij geen toekomst meer heeft en het ook niet meer weet..
'Ik had een perfect plaatje, echt, maar ik ben alles kwijtgeraakt. Het was niet eens mijn schuld, dat stomme ongeluk...'.

Mijn hart breekt een beetje als ik iets langer naar hem kijk; een beetje stoer, maar ook zo breekbaar en verdrietig. En terwijl hij antwoord geeft op onze vragen, kijken zijn donkere ogen bijna smekend de wereld in. 
'Ze zeggen ook allemaal dat ze het niet meer weten, wat ze met me aanmoeten, en ikzelf dus al helemaal niet. Ik weet alleen dat ik niets meer kan, met mijn handen niet meer. Mijn toekomst is weg...en dat gaan we vandaag ook zeker niet oplossen...'.
Mijn lieve vriendin en ik kijken elkaar aan. Voelen alle twee dat wij het inderdaad op dat moment niet met hem gaan oplossen... en hijzelf ook niet, al gunnen we het hem van harte, maar het begint bij hem en niet bij ons...

Voor ik het weet, stop ik met vragen stellen, vertel ik hem wat flarden van mijn eigen verhaal. Wat het voor mij heeft gedaan en nog steeds betekent. Dat ik weet wat het doet, welke inzichten en dus nieuwe mogelijkheden het oplevert... als je er aan toe bent, en zo.
En misschien heb ik het me ingebeeld, maar als ik later op de dag van een afstandje nog even naar hem kijk, lijkt het net alsof hij er anders uitziet, er een sprankeltje licht in die donkere ogen schijnt. 

Het zou zo maar kunnen, dacht ik vandaag... de kortste dag, met kort na middernacht van de langste (en donkerste) nacht, de nieuwe maan...

'In de zwarte aarde ligt de hoop op nieuw leven voor de lente verstopt', zo las ik. Hoe prachtig is dat! En hoe gun ik dat toch ook Abel, omdat ik zeker weet dat ook hij een toekomst heeft met nieuwe doelen, wensen en dromen...

Het is midwinter of ook wel winterwende genoemd. Al duizenden jaren in vele culturen reden tot feesten. En terecht, want na vandaag maakt de duisternis rechtsomkeert en neemt het licht weer langzaam toe... 

Dat licht wens ik iedereen, en natuurlijk ook Abel, die - wie weet - misschien in het nieuwe jaar wel weer een NLP-oefendag meedoet; het was weer een hele bijzondere...