kiezen, keuze

Ga eens Leven voor jezelf, zonder daarbij de ander te kort te doen natuurlijk. 

Ga eens Keuzes maken, zonder bang te zijn het fout te doen. Zonder je steeds af te vragen wat een ander ervan vindt...

Ach ja, soms doe je iets al jaren, zonder dat je (meer) weet waarom. Soms lukt het ook best (aardig), en soms lijkt het zo ver weg dat je niet eens meer weet waar je zoeken moet. 

Zo is het ook met woorden, althans de mijne. Soms heb ik de letters, maar komen de woorden niet op papier. Ze zijn er wel, maar soms zeggen anderen al genoeg, misschien nog wel veel beter. Wie zal het zeggen! 

En dus voor deze keer gewoon een 'Toon', want hé, zeg nou eerlijk, wie kan het nou mooier vertellen...dat soms gewoon alles klopt, of misschien toch wel net niet...

Toon Tellegen’s eekhoorn en mier:

Boven hen ruiste de wilg, voor hen kabbelde het water,
terwijl in de verte de lijster zong.

De zon scheen en de eekhoorn en de mier
zaten in het gras aan de oever van de rivier.‘
Volgens mij,’ zei de eekhoorn, ’ben ik nu gelukkig.’

De mier zweeg en kauwde op een grassprietje.

‘Ik denk,’ zei de eekhoorn,
‘dat ik nooit gelukkiger kan zijn dan nu,’

‘Nou…’ zei de mier.
‘En als er nu een honingtaart
voorbij zou komen vliegen met een briefje erop:
voor de eekhoorn en de mier…?’

‘Ja,’ zei de eekhoorn.
‘Dan zou ik nóg gelukkiger zijn.
Maar gelukkiger dan dán is onmogelijk.’

‘Nou…’ zei de mier.
‘Als ik nu eens van plan was
op reis te gaan en ik zou zeggen:
eekhoorn, ik ga niet, ik blijf bij jou, goed?…’

‘Ja,’ zei de eekhoorn. ‘Je hebt gelijk.
Dan zou ik nog gelukkiger zijn…’

‘En als de krekel vanavond een heel groot feest gaf,
en als je nu plotseling een brief met een
uitnodiging van de walvis kreeg,
en als de zon vandaag niet meer onder zou gaan,
en als alles rook naar verse beukenoten…?’

De eekhoorn zweeg.
Hij keek naar het glinsterende water en dacht:
dus ik ben eigenlijk helemaal niet zo gelukkig…

Hij keek schuin opzij naar de mier.
Maar de mier had zijn ogen dicht,
kauwde op het grassprietje en
liet de zon op zijn gezicht schijnen.

Wat ben ik dan? dacht de eekhoorn.
Als ik niet heel gelukkig ben…
Het was alsof er een wolk voor zijn gezicht schoof.
Hij wist geen antwoord op die vraag.

In de verte zweeg de lijster
en begon de nachtegaal te zingen,
zo maar, midden op de dag.
Hee, dacht de eekhoorn, wat zijn dat?
Hij voelde iets bewegen in zijn ogen.
Tranen? dacht hij. Zijn dat tranen?
Hij zuchtte diep, vouwde zijn staart
onder zijn achterhoofd en keek naar de lucht.
Ik zal maar niet meer denken, dacht hij.
Maar hij wist dat dat heel moeilijk was.

Zo lagen zij daar naast elkaar in het gras
aan de oever van de rivier,
de mier en de eekhoorn.

‘Wat liggen wij hier heerlijk, eekhoorn.’
zei de mier na een hele tijd.

De eekhoorn zei niets.

‘Ik heb nog nooit zo heerlijk gelegen,’ zei de mier.

Ik wou, dacht de eekhoorn,
dat ik eens één keer op een tak zat,
met mijn knieën over elkaar
en dat de mier beneden stond en naar boven riep:
je hebt gelijk, eekhoorn, ik geef het toe,
je hebt helemaal gelijk…

De zon zakte langzaam naar omlaag,
de rivier kabbelde en in de verte zong de merel.
De eekhoorn keek maar en luisterde maar
en dacht verder niets.. 

genoot misschien wel
net zoals ik...