Mensen

Soms kom ik hem ineens weer tegen,
zoveel wijsheid in één liedje,
dat ook vandaag de dag
nog steeds lijkt te 'passen'...

Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken

voordat de wereld verregend

Mensen die zomervliegers oplaten

als ’t ijzig wintert

en die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken

Die mensen moeten er zijn

Er moeten mensen zijn die aan de uitgang
van ’t kerkhof ijsjes verkopen

en op de puinhopen mondharmonica spelen

Er moeten mensen zijn die op een stoel gaan staan

om sterren op te hangen in de mist

die lente maken van gevallen bladeren

en van gevallen schaduw licht

Er moeten mensen zijn die ons verwarmen

en die in een wolkeloze hemel

toch in de wolken zijn

zo hoog

ze springen touwtje langs de regenboog

als iemand heeft gezegd: 

kom maar in m’n armen

 

Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt

in grote witte letters ‘liefde’ verven

mensen die namen kerven in een boom vol rijpe vruchten

omdat er zoveel anderen zijn die voor de vlinders vluchten

en stenen gooien naar ’t lenteblauw

omdat ze bang zijn voor de bloemen

en bang zijn voor ik hou van jou

Ja, er moeten mensen zijn met tranen als zilveren kralen

die stralen in het donker

en de morgen groeten

als het daglicht binnenkomt op kousenvoeten

 

Weet je, er moeten mensen zijn die bellen blazen 

Ee weten van geen tijd

die zich kinderlijk verbazen

over iets wat barst van mooiigheid

 

Ze roepen van de daken dat er liefde is en wonder

als al die anderen schreeuwen: alles heeft geen zin

dan blijven zij roepen: nee, de wereld gaat niet onder 

en zij zien in ieder einde weer een nieuw begin

Zij zijn een beetje clown

eerst het hart en dan het verstand

en ze schrijven met hun paraplu ‘i love you’ in het zand

omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan 

en vallen en vallen en vallen en opstaan

Bij dat soort mensen wil ik horen:

die op het tuinfeest in de regen blijven dansen

ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

De muziek gaat door…

Bron: Toon H.