Afscheid

Lieve collega,

Afscheid nemen van jou. Tja, hoe doe je dat?
Dat doe je dus niet zo maar even.

Na weken in de ontkenningsfase te hebben geleefd. Nachten badend in het zweet wakker geworden te zijn... al kan dat dan ook wel weer aan iets anders gelegen kan hebben, gezien mijn leeftijd... 

Afijn, gisteren moesten we er dan toch echt aan geloven; de dag van jouw afscheid!

Toen ik vijf jaar, en een paar dagen, geleden met je kwam te werken, had ik me ingesteld op ‘langzaam afbouwen’. Dit kwam ook menigmaal ter sprake in onze altijd gezellige én natuurlijk uitermate nuttige werkoverleggen. 

Intussen heb ik overigens geleerd dat ‘doorvragen’ echt zo gek nog niet is; ‘afbouwen’ in jouw wereld bleek namelijk net iets anders dan in die van mij. Van ieder jaar een dagje minder (mijn perceptie), ging je ineens van drie dagen naar niets … Uiteraard ben jij hier niet schuldig aan, maar ligt die verantwoordelijkheid geheel en alleen bij je lieve wederhelft, zoals we in goed en gezamenlijk overleg hebben vastgesteld :-).

Maar ja, gisteren was dan toch echt dé dag. Na 16 jaar, en een paar dagen, was daar dan daadwerkelijk jouw afscheidsreceptie. Dag ontkenningsfase, hallo realiteit.

Beetje vreemd misschien, maar ‘afscheid’ doet me altijd denken aan het weerbericht; lekker wisselvallig. Trouwens, dat beetje ‘vreemd’ viel overigens ook wel mee, bleek later... 

Wisselvallig dus, dat weer… (niet jij dus :-)).

Het kan soms voelen als een zwaar onweer, met een behoorlijke regenbui. Die je overigens wel van verre kan zien aankomen, dat dan weer wel. Tussendoor schrik je nog eens van wat onverwachte donderflitsen. Je voelt de zwaarte van de lucht, en toch kan zo’n stortbui dan weer heel verkwikkend zijn. Maar soms kan het je ook overvallen, als een dichte mist. Je ziet geen hand voor ogen, hij ontneemt je alle zicht en je hebt geen idee waar je naar toe moet. Gelukkig weet je een ding zeker, er komen ook altijd weer opklaringen. Een strakblauwe lucht met de warmte van de zon. Die zon, die je altijd weer verbindt met de persoon van wie je afscheid neemt; jij dus… 'Een bijzonder mens', zoals iemand die je heel goed kent, zo mooi heeft omschreven: 'ze is iemand die altijd vrolijk, positief, in de toekomst kijkend, nooit donkere wolken ziet (mits er regen verwacht wordt verwacht…'

Zie je wel, toch dat weerbericht!

Ook ik heb iedere dag kunnen zien hoe jij met plezier naar je werk ging, ook als het soms even niet zo ‘lekker’ ging en je niet helemaal fit was.

Toch hebben wij –en wij niet alleen- ons ook wel eens een beetje zorgen gemaakt omdat: ‘je een vrouw bent die soms denkt dat ze 20 is...' :-). Dit zijn overigens niet mijn eigen woorden… :-).

Gelukkig is lekker gek doen met jullie prachtige kleinkinderen helemaal aan jouw besteed; touwtje springen, voetballen en ook een waterballonnen gevecht behoort tot de mogelijkheden… zelfs op kantoor.

Ach, lieve collega, ik kan nog zoveel mooie, positieve dingen van je (r)noemen, maar dan ben ik morgen nog niet uitgepraat.

Ik ga je missen. Wij gaan je missen. Maar vergis je niet… jij gaat ons nog veel meer missen :-). En op die momenten, hoop ik dat het cadeau doet wat het moet doen!

Het ga je goed mooi mens en ik wens je alle geluk met allen die je lief zijn… en nog heel veel meer :-)