Blijmakers #45

Het kaarsje brandt nog steeds...
...en in gedachten ben ik bij haar *klik hier*, en natuurlijk ook bij hem *klik hier*, hun kinderen en kleinkinderen.
Opgelucht haal ook ik adem als vrijdagmiddag het bericht komt dat de operatie succesvol verlopen is...

Gisterenavond maakte mijn hart een sprongetje vanwege een nog mooier bericht, maar daarover lees je later vandaag meer op www.benlicher.nl :-).

Een week met kleine en grote #Blijmakers (zie hier alle voorgaande) , 'omdat ik nu eenmaal liever het mooie zoek, dan het negatieve benoem, omdat dát vaak juist zo makkelijk is.'

Boeiend begin Hoe graag ik dus ook het mooie benoem (en blijf benoemen :-)), is het natuurlijk soms ook gewoon erg lekker om de 'rare' vervelende dingen in het leven te beschrijven, zoals het enigszins 'vreemde' begin van de week met een tenenkrommend consult met een revalidatie-arts. Zo'n dame die nét te weinig tijd heeft, wel aardig probeert te doen, maar het nét niet echt is. Gelukkig zijn er zelfs in dit soort situaties altijd weer #blijmakertjes  te vinden :-).

Tja, het had best kunnen werken, echt waar. Ik stond er serieus voor open; een trainings-programma onder begeleiding, kijken naar wat je vooral nog wel kunt, met hier en daar een goed advies van een multidisciplinaire team. Niets mis mee, want ook ik heb hier en daar best een 'blinde vlek' ontwikkeld in de loop der jaren...Hé, ik ben ook een mens :-).

Het had dus zo maar gekund, ware het niet dat ik 'licht allergisch' ben voor mensen die klaarblijkelijk niet even de tijd nemen je dossier te lezen ('euh, sorry, ik weet eigenlijk niet precies wat je komt doen....'). Nou ik kan je zeggen dat dan de toon wel een beetje gezet is bij mij. Als ze dan ook nog, omdat er toevallig een 'gebeurtenis' van vier en half jaar geleden haar beeld kruist, terwijl ze protocolletjes (lees: mij niet aankijkend maar vragen stelt vanaf het beeldscherm en mijn antwoorden intikt, want het dossier moet natuurlijk wel kloppend....) aan het afwerken is op de pc, ineens je Lief als gesprekspartner neemt om die gebeurtenis te 'checken', alsof ze twijfelt aan wat ze leest, en een seconde daarna ervan overtuigd is dat ze dé oorzaak, hét eureka-moment heeft voor mijn klachten: 'Maar mevrouw, zoiets gaat nou eenmaal gewoon in uw lijf zitten....vindt u het gek?'...
... nou nee mevrouw ik vind niet zo snel iets 'gek', maar ik ben het ook niet...alsof ik vier en half jaar heb stilgezeten (met excuses voor de ietwat lange zin, maar dat was de frustratie haha).
Tja, heb haar toen maar heel beschaafd, volgens mijn Lief misschien wat 'pinnig', gewezen op het feit dat er met mijn hoofd, in ieder geval op dát vlak, niets mis is. Dat ik dáár in ieder geval geen 18-weeks-durend-programma voor hoef te volgen en niet zit te wachten op een wekelijkse groepssessie waarin we het 'gezellig' eens gaan hebben over onze geestelijke strubbelingen (lees: 'maar mijn 'problemen' zijn toch veel groter en erger dan die van de rest van de wereld....) word ik niet zo door geïnspireerd, zal ik maar zeggen :-).
...en als er dan ook nog ineens een slow-woop-alarm ergens op de achtergrond afgaat, ze de kamer uit rent, en even later weer in komt rennen, ik opdracht krijg me weer aan te kleden en 10 minuten daarna me weer moet uitkleden, omdat uiteindelijk blijkt, na elkaar een tijdje sullig hebben aan staan te kijken op de gang, dat het om een deelontruiming ging. Goh, ze zouden eens bij ons moeten komen kijken, daar zijn de BHV-ers nl. wel zichtbaar en in actie als ze er moeten zijn :-).

Afijn, daar kon zij dan weer niets aan doen. Ik zal er dan ook verder niet over uitweiden, behalve dan met het feit dat ik dus niet het programma in het ziekenhuis ga volgen. Ik trek mijn eigen plan (overigens in samenspraak met haar, omdat ze ook wel inzag dat het 'praatclubje' 1 x in de week niet hetgeen was waar ik naar op zoek was... dat dan weer wel). De echte 'afhaker' zat echter voor mij toch wel in het moment net voor het afscheid geloof ik...: 'mocht u toch ooit nog somber worden, dan moet u mij echt even bellen hoor'... Gevalletje helemaal 'niet-in-rapport-zijn met je gesprekspartner geloof ik :-).
Mooi, mooier, mooistGelukkig verliep de rest van de dag erg leuk *klik hier*, met een hele bijzondere afsluiter. Terwijl mijn Lief zich stond in te spannen op het hockeyveld, zat ik ontspannen in mijn stoel te luisteren naar een radiouitzending *klik hier* van een lieve blogvriendin met als thema 'Beschermengel'. Zo grappig, als je bedenkt dat ik nog nooit eerder geluisterd had. Ik vergeet het vaak, of heb geen zin, of geen tijd. Toch wel heel speciaal om dan te horen dat mijn beschermengel 'een creatieveling is, met een aquarel van allerlei soorten  kleuren, die me vertelde dat ze altijd in de buurt is, maar dat ik ervan overtuigd mag zijn dat ik het nu makkelijk alleen af kan...' Tja! :-).
Zo vreemd als de week dus begon, en naarmate de week vorderde, toch ook wel heel spannend werd, zo mooi is ze weer geëindigd, met o.a.:

#lieve collega's die campagne voeren omdat zij vinden dat ik toch echt wel wat te zoeken heb in die OR :-)...

#een topadvies opvolgen met als resultaat dat ik nu al een geweldige telefonische voorselectie heb kunnen maken voor de vacature die ik heb openstaan :-). En volgende week zal ik zeggen hoeveel 'minder brieven lezen' het me exact heeft opgeleverd...

#ook was er gisteren, met toch wel een klein beetje weemoed, maar ook met een super goed gevoel, een soort van 'afscheid', wetende dat het tijd was, maar dat het meer dan goed is en dat we elkaar toch eigenlijk helemaal niet kwijtraken, en dat je daar dan een prachtig antwoord op terugkrijgt; wat een cadeautje :-)...

#de uitslagen van mijn schoonvader die weer positief zijn, ondanks dat lang niet alles goed is en zorgen geeft, de 'foute waardes' toch weer gedaald waren en de organen in uitstekende conditie blijven; toch een klein feestje waard, wat we dan ook gevierd hebben in de vorm van een overheerlijke brunch, samen met 'bonuszoon' die we zaterdagochtend konden halen ...

#en dan nog gisterenavond... fantastisch bericht dat het goed gaat met haar *klik hier*, ze intussen alweer hard werkt aan haar herstel en waarschijnlijk weer iedereen gaat verbazen en inderdaad in plaats van tien dagen, gewoon na zeven dagen thuis is :-).

Misschien niet eens nodig te zeggen dat ik goed heb geslapen heb, dit misschien een iets uitgebreidere #blijmakerblog is dan normaal, maar het was dan ook wel een hele bijzondere week met gelukkig veel blije en dankbare momenten :-).

Beknot je niet op je dromen
want dromen zijn er
om gedroomd te worden...