Eigenlijk had ik het gisteren al willen doen; even een paar boodschappen halen, even naar buiten. Na een week binnen 'potten' met elektrieke deken, rinocaps en ab-kuur was ik wel toe aan wat frisse lucht. Alleen voelde het gister nog niet zo goed. Achteraf gezien was het eigenlijk helemaal geen goede dag, gisteren. Dat kun je soms zo hebben. Tja, 'achteraf kijk je een koe nu eenmaal in de kont', al geloof ik dat de betekenis hiervan dan weer niets met gisteren te maken heeft, maar dat terzijde.
Afijn, vandaag fietste ik dus weer. Het was alweer een week geleden. En heel eerlijk, het viel me een beetje tegen. Niet het feit dat ik buiten was hoor. Dat was weer heerlijk. Geweldig om die striemende wind in je gezicht te voelen slaan en je handen sneller dan snel een beetje griezelig blauw zien worden. Kwestie van handschoenen aandoen, zeggen jullie nu waarschijnlijk. Klopt. Moet je ze wel meenemen.
Maar daar gaat het in feite helemaal niet over, die kou. Het buiten zijn was super. Weer de nodige superfoods in huis, een prettige bijkomstigheid. Met het gevoel '
Er is gewoon iets wat me al een tijdje opvalt als ik onverhoopt weer eens besluit te gaan fietsen. Zeker met mooi weer, want dan ben ik natuurlijk niet de enige die de buitenlucht in gaat. Ik woon nu eenmaal prachtig. Genoeg wandel- en fietsroutes dus. Ik kom 'ze' dan ook nogal eens veelvuldig tegen. Wandelaars, mensen uit mijn straat, met of zonder kinderen, met of zonder honden, 'genietend' van al het mooie om hen heen... (of iets wat daar op lijkt).
Ook vandaag was het weer raak, en bijna kreeg ik de neiging om 'ze' aan te spreken. Ik ben namelijk ondertussen eigenlijk wel heel nieuwsgierig wat mensen drijft. Hoe ze er toe komen en misschien nog wel meer, of ze het zelf in de gaten hebben hoe raar het eruit ziet. Althans, in mijn beeld van de wereld.
Vroeger, je weet wel, toen alles zoveel mooier was, zag je het nooit. Tegenwoordig echter, nu alles nog steeds heel mooi is, mits je er oog voor hebt, zie ik het steeds vaker. Zeker als je, zoals ik, regelmatig op de fiets zit en om je heen kijkt, en het intrigeert me.
De ene keer is het een moeder die haar kinderwagen duwt. Een andere keer is het een dame van middelbare leeftijd die haar twee langharige grijze teckels uitlaat. Maar ik heb ook al eens een vader gezien met één kind op en één kind naast de fiets. En ook vandaag overkwam het me dus weer, zowel op de heen- als op de terugweg. Bijna was ik afgestapt, toen ik voor de vierde keer vanmiddag - tja, vraag me niet waarom, maar ik deed boodschappen in twee keer - weer een jonge dame zag lopen met in haar rechterhand een speelse, zwarte labrador pub, ravottend in het gras en de struiken, kauwend op alles wat voor z'n bek kwam, haar schouder uit de kom trekkend, en in haar linkerhand, met een snel bewegende duim en haar blik strak gericht op alles behalve haar super dottig uitziende pub, haar iPhone. Alsof de wereld om haar heen niet bestond.
Bijna was ik afgestapt. Niet om commentaar te leveren, maar meer om te vragen 'hoe of wat, of misschien wel hoezo dan...
Een schurend hoofd en wat protesterende ledematen hielden me tegen. Ik bedacht me snel en richtte mijn aandacht weer op het fietsen, de wind en mijn ondertussen echt verkleumde handen en brandende knieën. Ik wilde naar huis. Verheugde me op kop warme kruidenthee; goed voor 'van alles en nog wat', in ieder geval voor de nodige 'loslaat-ontspanning'. Ik kan de wereld nu eenmaal niet veranderen en sommige processen niet versnellen. Zou het ook niet eens willen, dus wat zeur ik ook. Er zijn mensen die veel ergere dingen in de ogen kijken. En al is vandaag dan ook nog geen olympisch-record-dag qua fitheid, wie weet wat morgen (en de toekomst) brenge moge. Voorlopig hier in ieder geval geen rondje met een hondje in mijn rechterhand en een iPhone in mijn linker. Beide zullen nog even moeten wachten.
Afgezien van nog een paar dingen die hier en daar wat aanpassingen vragen, mag ik verder dan ook niet klagen. Ik loop/fiets/trap dapper door en leg me niet zo maar neer bij diagnoses. Ben wel weer even 'terug naar start', heb een nieuw vertrekpunt, maar ook daar maken we wel weer iets van. Binnenkort in ieder geval een week of achttien 'onder de pannen', ook dat zal wennen.
'Niet klagen maar dragen', zoals mijn oma vroeger zei (of hing dat thuis boven de kachel op de schoorsteen? Zou ook zo maar eens kunnen :-)).
4 opmerkingen:
Je was dus echt geveld, maar hopelijk gaat het vanaf nu elke dag weer een beetje beter.
Fijn dat je weer even naar buiten kon.
Pluk de dag wanneer het kan, maar forceer niets.
Fijn weekend lieve meis.
Helaas wel even Marjolijn, maar de ab slaat aan hoor, alleen gewoon nog niet fit, maar ook dat komt wel weer :-)
sommige mensen zien het licht niet helena,
het mooie in het klien niet, het wonder van een druppel aan een grassprietje, de wolken de uitbottende takken...
ach wat jammer iPod, iPad, herrie en luxe dingen gaan voor,
doodjammer..
geniet van het leven:-)
xxx
Tja, verbazingwekkende hè Klapper, ik kan me dus ook gewoon niet voorstellen dat je niet kijkt (en geniet) van wat je kind, je hond doet... maar wie ben ik? Ach, in ieder geval iemand die wel zeker van het leven :-)
Een reactie posten