Een stukje verleden in het heden

"Leg maar op het stapeltje op die stoel daar schat, ik zal er dit weekend wel even naar kijken". Op het moment dat ze het zegt, schiet ze in de lach. Hij kijkt verbaasd als hij zijn overhemd op de door haar aangewezen plek legt. ‘Wat is er zo grappig? Doe ik iets raars of zo?’

"Nee hoor liefje, niets bijzonders. Het schoot me alleen te binnen dat ik misschien wel meer op mijn moeder ga lijken dan ik ooit had kunnen vermoeden."

Alleen het onderwerp waarmee is misschien een beetje lachwekkend, denkt ze met een grote glimlach op mijn gezicht. Wie had dat ooit gedacht. Haar moeder zou trots op haar zijn; zij achter de naaimachine!

Vroeger
 “Geld hebben we niet, maar spullen...”. Een opmerking die mijn moeder te pas en te onpas kon maken. Vooral als wij weer eens liepen te zeuren dat we toch echt die nieuwe spijkerbroek 'nodig hadden'. Ik vergeet ook nooit meer haar blik toen ik weer eens een -volgens mij toen lumineus- idee opperde, om mij de kinderbijslag te geven. Dan kon ik toch gewoon zelf voor mijn kleren zorgen. Ik geloof zelfs nog dat ik redelijk kan terughalen wat ze zei, maar laat ik dat maar achterwege laten.

Ach, mijn lieve moeder en haar naaimachine; onafscheidelijk. Ik kan haar uit tekenen zoals ze soms avond aan avond na het avondeten alles klaarzette en zo maar nog een uurtje of drie, vier kon gaan zitten naaien.

Project 'strokenrok'

 "Lieve schat, zou je alsjeblieft zo naar beneden willen komen? Ik wil graag nog wat maten nemen, dan kan ik vanavond verder. Je wilt die rok dit weekend toch al aan? Of hoeft het nu ineens niet meer?"

Ik zuchtte diep. "Maham, ik zit net midden in mijn huiswerk, mag het straks niet?" Natuurlijk had ik gewoon geen zin. Ik wilde helemaal niet meten, want ik wist dat het toch niet zou worden zoals ik hoopte.

In mijn hoofd zat sinds een paar weken een geweldige strokenrok. Zo eentje waar je mee kon zwieren. Eentje die je helemaal niet dik maakt, maar juist afkleedde. Eentje precies zoals in de winkel.

De stof die wij echter hadden uitgekozen op markt was nou net niet diegene waarmee je dat mee kon. Maar ja, deze was nog net geen tien gulden de meter. De zwierstof bijna twintig, dus die keuze was snel gemaakt. Eigenlijk baalde ik dus als een stekker, terwijl ik het eindresultaat nog niet eens had gezien. Maar dat deed er ook niet toe. In mijn hoofd wel, en daar ging het dus mis. Ik durfde het alleen niet te zeggen natuurlijk. Wist ook dat ik met dat verhaal echt niet bij mijn moeder hoefde aan te komen, want dan was ik ongeduldig, eigenwijs en al helemaal ondankbaar.

"Kom je nou nog? Ik zeg het niet nog een keer hoor". Ik hoorde irritatie in haar stem; tijd dus om mijn boeken dicht te doen en naar beneden te gaan.

Verstelwerk

Ik herinner me dat er altijd wel wat lag op dat krukje. Was het niet een spijkerbroek van mijn vader waar lappen op de knieën moesten worden gezet, dan was het wel een blouse die we nog best konden dragen als ze van de lange mouwen, korte maakte.
Voor mijn gevoel was mijn moeder eigenlijk altijd wel aan het naaien dan wel in de weer met naald en draad. Haar vast plekje aan de eettafel, zodat ze iedereen ook gelijk in de gaten kon houden met achter haar dat krukje met naaispullen, zodat ze niet eens hoefde op te staan om het volgende werkje te pakken.

Ooit heb ik volgens mij gezworen dat ik nooit, maar dan ook nooit verstelwerk zou gaan doen. Versleten is versleten, jammer dan. En nee, ik zou ook zeker niet van oude lakens poetsdoeken maken; ook zo’n klusje waar mijn moeder een keer in het jaar een week mee bezig kon zijn. Nee, mijn niet gezien. Kapot is kapot; dan komt er gewoon nieuw.

Het eindresultaat

Al mopperend ging ik naar beneden naar de eettafel. Mijn moeder met haar brilletje voor op haar neus, het puntje van haar tong zichtbaar, gebogen over een stugge spijkerbroek van mijn vader die hier en daar wat slijtplekken vertoonde. Ze kon ook echt alles, geen winkelhaak was haar te groot.
De spijkerbroek verdween op het krukje en binnen een paar seconden had ze haar meetlint, dat altijd als een echte coupeuse om haar nek hing, in haar handen. …..
 
Die strokenrok, die heb ik nooit gedragen. Waarschijnlijk tot groot verdriet van mijn moeder. Zij vond hem namelijk prachtig. Ik vond hem vreselijk.

 

Kunstenaar
Al was dit project, voor mijn gevoel in ieder geval, mislukt, toch was ze een ware kunstenaar op haar naaimachine, mijn lieve moeder.

Ik niet, ik had andere talenten. Het leek er in ieder geval op dat niet ik, maar mijn zus in haar voetsporen zou volgen wat het naaien betreft dan.

Ik klom liever in bomen, was aan het schrijven of speelde gitaar. Kon eerder blind typen dan een draad door een naald halen.

Ik moet dan dus ook eerlijk bekennen dat ik niet dezelfde kunstenaar ben (geworden of zal worden) als mijn moeder. Ondanks de naailessen, ooit genomen omdat ik toch vond dat ik het moest kunnen en zo. Ik heb er gewoon geen geduld voor.

En toch is er iets wat ik nooit zou willen missen.

Ook hier staat hij in een hoekje, op een krukje, soort van achter de eettafel; de oude naaimachine van mijn moeder, met alles wat daarbij hoort, tot aan haar tupperware naaikoffer toe.

 

Een stukje verleden in het heden

"Leg daar maar neer liefje, ik kijk er dit weekend wel even naar. Zou je alleen wel even willen komen, dan kan ik even…"

Terwijl ze nog even snel een knoop aan een overhemd zet, hoort ze vanaf de bank een diepe zucht. Hij heeft er gewoon geen zin in, zit midden in een voetbalwedstrijd.

"Schahat, kom nou even, dan kan ik het afmaken en kun je dit weekend die broek aan, dat wil je toch zo graag?"

Ze glimlacht….brilletje op haar neus, het puntje van haar tong tussen haar tanden en realiseert zich dat ze meer dan ooit op haar moeder is gaan lijken, al doet ze dan misschien alleen nog maar hier en daar een losgeraakte knoop en wellicht een verdwaalde zoom. Maar dan wel mooi op haar machine.