Zomaar een zaterdag

Ik ben niet al te laat wakker, maar ook niet zo vroeg als anders.

Miss M. heeft er inmiddels een aantal 'hallo-zijn-jullie-wakker-krabsessies' opzitten. Tja, niet echt slim in dit huis om eerst naar het toilet te gaan en dan weer even terug in bed te duiken. Blijkbaar werkt een kattenbrein toch net even anders....zij maken geluid, dus waarom ik ook niet....
En daar ik me natuurlijk verantwoordelijk voel voor de (nacht)rust van de medebewoners slapers van deze 'mansion', besluit ik er dan toch maar uit te gaan (zodat ik miss M. een zacht zetje naar beneden kan geven).

Eerst een citroenwatertje en 2 paracetamol, snoepie voor het miauwende kattenbeest en dan volgt koffie. 
Al (poezennek)kriebelend (poes op ikeakrukje) staar ik een minuut of 10 naar buiten. Mijn hersenen registreren iets van een blauwe lucht, 2 Japanse struiken die ineens ontploft groen lijken te zijn en het regent niet.

De Mac zoemt zachtjes, koffie smaakt uitstekend en op mijn FB en TL gebeurt nog niet zo heel veel; zeg maar gewoon niets. Lekker rustig.
Ik mail wat, denk wat, lees wat en denk nog wat. Ook dat is niet echt anders dan op een andere 'zo maar een zaterdag'. Ik glimlach om mezelf als ik uiteindelijk een uit-het-oog-verloren nicht herken op een foto. Jeetje, we veranderen ook niets (not :-)). Ik moest echt even 2 x kijken (maar dat kan natuurlijk ook aan mijn zicht op zich liggen, laat ik dat dan maar weer even in het midden laten). 

De zon schijnt inmiddels, 'mijn meneer' is aan het klussen geslagen; de overpomp mag op marktplaats. Wij genieten inmiddels van een prachtige bestrate achtertuin. 'Lease'puber ligt nog een etage hoger, zich van geen kwaad bewust en al helemaal niet van het feit dat 'ontbijttijd' inmiddels is verstreken (en het dus straks toch echt selfservice is ...).

Ik denk nog wat, drink nog wat en denk nog wat. Het lijstje in mijn hoofd lijkt zich uit te breiden tot aan 'niet leuk meer, zo lang lijstje'. Voor wat ik wegstreep, volgt al snel weer een nieuw item. Is het niet letterlijk, dan wel in gedachten. En al denkend, vraag ik me af of anderen daar nou ook last van hebben; moe worden van jezelf en zo.

'Stop je zorgen in een stijf vuilniszakje....' las ik laatst ergens. Het blijkt een effectieve manier om stress los te laten en je gedachten te kalmeren. Ook wel responsibility transfer genoemd. Blijkbaar iets te maken met het feit dat je hersenen dommer zijn dan jij, het onderbewuste lekker voor de gek houden...

Nu kan ik mezelf redelijk voor de gek houden (weet ik inmiddels uit ervaring), al is het geloof ik nu wel even tijd voor een originele realitycheck.

Het is zaterdag, zo maar een dag. Inmiddels is de zon verdwenen, de afwasmachine klaar, moet er nog boodschappenlijstje gemaakt worden voordat we weer een aantal kilometers gaan maken, en ook de rotzooi op het aanrecht wordt in dit huis nog steeds niet door kabouters opgeruimd... 

Ik zou natuurlijk een poging kunnen wagen: 'Gooi je zorgen van je af in een visualisatie, en laat je onderbewuste geloven dat ze weg zijn...'

maak er een mooi weekend van

met of zonder... :-)