Zo maar een Zondagskind

Een zondagskind

Haar verhaal begint in 1966, op een half tot zwaar bewolkte zondagmiddag in februari, rond de klok van half drie. Het mooiste plaatsje op de Veluwe kreeg er weer een gezonde, nieuwe wereldburger bij. 

In de volksmond een 'zondagskind' en tot grote vreugde van haar moeder in ieder geval geen 'schrikkelkind'.

Eigenlijk heeft ze zichzelf nooit zo als zondagskind beschouwd. Bij uitspraken als 'voor 't geluk geboren' of 'iemand die veel geluk heeft in z’n leven', gingen haar wenkbrauwen meestal automatisch een standje hoger. Haar leven is dan ook niet echt in drie woorden te vatten. Toch weet ze inmiddels, als tamelijk door de wol geverfde vrouw van 47, dat ze niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk deze naam eer aan mag doen.

Wat in ieder geval klopt –als de uitleg op Wikipedia correct is- is dat ze 'redelijk goed het positieve van alles in kan zien'. Ook 'houdt ze ervan mensen te leren kennen en kan ze met (bijna) iedereen overweg'. Tot zover dan ook geen verrassingen. Eigenlijk loopt het 'zondagskind-zijn' zelfs op een bepaalde manier als een rode draad door haar leven; gevalletje voortschrijdend inzicht. Ook zij heeft, net als iedereen, niet alléén maar gelukzalige momenten gekend. 

Je kunt wel stellen dat haar jeugd bestond uit chaos en onrust. Een droom die ze niet mocht verwezenlijken, een vader die dronk, een broer (eigenlijk drie, maar dat is een beetje ingewikkeld) en een zus, en een (hardwerkende, lieve) moeder die het allemaal maar 'leek' te accepteren (maar met de wijsheid van nu, weet ze natuurlijk wel beter). 

Ze probeerde in ieder geval te doen waarvan ze dacht dat het goed was. Vond het belangrijk dat iedereen om haar heen tevreden was, maar kreeg al snel door dat daar soms geen eer aan te behalen was. 

Ze was dan ook net 17 toen ze op een goede dag besloot, als ze dan toch geen geschiedenis mocht studeren ('studeren is niet voor ons soort mensen’ volgens haar ouders), het roer maar eens compleet om te gooien.

Ze ging het huis uit en net als iedereen op die leeftijd dacht ook zij dat ze alle wijsheid in pacht had. Het (familie)commentaar over hoe ze haar ondergang tegemoet ging in de grote stad, deed haar echter weinig. En achteraf is ze heel blij dat ze daar in ieder geval nooit naar geluisterd heeft.

Na wat omzwervingen en verschillende banen, zowel in de zorg als in de harde commerciële wereld, is ze intussen de trotse bezitter van wat zwemdiploma’s, rijbewijs, mavo-diploma en onder het mom van 'dan maar helemaal anders'  wist ze ook de opleiding tot kinder-/jeugdverzorgende naar volle tevredenheid af te ronden. In de loop der tijd heeft ze nog wat meer 'leuke' papiertjes verzameld en opgeteld met een portie werkervaring, levenservaring en een behoorlijke dosis eigenwijsheid, kom je aardig in de richting van wie en waar ze nu is.

Ze heeft een bloedhekel aan onrechtvaardigheid en de kleur geel, en een strak opgeruimd huis vindt ze gewoon niet gezellig. Ze hecht grote waarde aan openheid en eerlijkheid en prijst zichzelf een heel gelukkig mens met die paar echte vrienden die nog steeds in haar leven zijn.

Ze is zeker 15 kilo te zwaar, maar is dan ook al bijna vier jaar gestopt met roken. En die extra kilo’s? Ach ja, die probeert ze er, samen met een makker-in-de-strijd 'hartstochtelijk' twee keer in de week vanaf te sporten.

Ze leest en schrijft graag. Dat eerste lukt haar eigenlijk alleen als ze rust heeft in lijf en leden. Dat tweede doet ze gewoon omdat ze het leuk vindt (en het een mooie manier is om haar hoofd te 'legen'). Inmiddels is ze, na zes jaar in Spanje gewoond en gewerkt te hebben, zeven jaar terug in Nederland en alweer bijna vier jaar gelukkig getrouwd met de grote liefde van haar leven; hetzelfde aantal jaren dat ze werkzaam is bij een GGZ-organisatie in het midden des land. Daar mag ze, (meestal) met plezier, haar tijd besteden aan 'van alles en nog wat', maar ook zeker aan haar gezellige team en andere collega's; gewoon iedere dag weer een leuke uitdaging.

Zo maar een 'Zondagskind' of toch misschien gewoon 'toeval bestaat niet'?

Wie het weet mag het zeggen.

Zij weet inmiddels zeker dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe je het noemt.

Nadat ze bijna vier jaar geleden ineens midden in de nacht op een koude ic-kamer naast het bed van haar grote liefde zat, is haar leven geen dag meer hetzelfde (geweest) en behoort onbezorgd genieten nl. nooit meer tot de mogelijkheden.
De heren doktoren noemden het toen: 'Botte pech'. Zij noemen het ondertussen 'groot geluk' en genieten meer dan ze ooit hebben gedaan, alleen dan net even anders.

Zo maar op een zondag, realiseert ze zich soms dat ze zeker niet voor het geluk is geboren, maar wel wat een geluk ze al heeft (gehad) in haar leven. 

En of dat nu te danken is aan het feit dat ze letterlijk een zondagskind is of dat toeval niet bestaat? Het is haar om het even, ze is er alleen intens dankbaar voor, dat staat buiten kijf.