nooit opgeven

Goh, soms kan ik het best missen, zo'n bad.
Zeker op de dagen dat je gewoon jezelf even helemaal wil onderdompelen, voortreffelijk geurend schuim tot aan je kruin en het water eigenlijk net iets te warm. Lampen uit en kaarsjes aan, glas wijn erbij; de wereld (op zo'n dag even niet 'de jouwe'), helemaal buiten sluiten.

Die wereld ook, die op sommige dagen, zo het lijkt, niet zo heel 'aardig' voor je is, zich ook niet bezig lijkt te houden met wat je leuk vindt, waar je mee bezig bent of wat je van plan was en al helemaal niet met wat er in die dag past, om maar te zwijgen over of je het wel of niet aan zou kunnen...

Op dit soort dagen, terwijl ik eigenlijk misschien wel heel hard had willen wegrennen, gebeurt het gewoon.... en gaat de knop blijkbaar toch gelukkig als vanzelf weer om. 

Goh, wat is die douche, warmer dan warm, de straal net iets harder dan je eigenlijk hebben kunt, dan toch heerlijk. Even je gedachten niet van links naar rechts, alleen de warme waterstralen op je hoofd, proberen je hoofd leeg te maken, en het feit dat je weet dat dat toch niet gaat lukken, maakt dan ook eigenlijk niet uit.

Mijn 'meneer' en ik even later, alle twee bezig met ons eigen ding, beiden verzonken in gedachten. 

Gisterenmiddag gingen we -onverwacht en ongevraagd-even terug in de tijd, ieder op zijn en haar eigen manier; dit keer ging het alleen om een ander.

De wandeling door de gangen voelde enigszins vreemd en toch ook wel weer een soort van griezelig vertrouwd. De gedachten waarmee ik 3 jaar geleden richting de hal liep, waren ineens weer daar. Blijft een vreemd fenomeen; verdriet maar ook de boosheid, al lang een plek gekregen, maar ineens weer zo aan de oppervlakte dat je het kunt voelen en ook weer heel snel kunt uitschakelen gelukkig. De donkere kamers op de hartbewaking leken me aan te staren, alsof ze wilden zeggen: "weet je nog...".
Ik voelde een rilling en hoorde mezelf zeggen: "nee hoor, gaat goed, misschien een beetje vreemd, maar maak je vooral niet druk om mij..."

Een paar uur later konden we opgelucht adem halen en kregen we te horen dat ze weer naar huis mocht; onze collega, met wie ik een paar uur eerder net in overleg zat toen 'het' begon. Een heftige hartritmestoornis, en hoewel extreem vervelend en het gevoel alsof er een trein over je heen is gereden gelukkig niet levensbedreigend. Nog enkele afspraken voor poliklinische vervolgonderzoeken en een pilletje mee 'voor het geval dat' en ze mag weer alles doen wat ze hiervoor ook deed.

Ik stuur nog een whatsapp naar mijn 'meneer', zoals afgesproken.
Hij is toevallig in de buurt en parkeert even later voor de hoofdingang van het ziekenhuis...me nog niet eens helemaal realiserend hoe dit voor hem moet zijn.....