Dankbaar slot

En zo tikt(e) Vadertje Tijd verder de laatste paar dagen, richting het einde van het jaar. 

Het verleden, het heden en de toekomst, de onderdelen de wij stervelingen 'tijd' noemen; ongrijpbaar.

Tijd.... en nu ik het daar toch over heb, ik ben het eigenlijk wel met André Kuipers eens, Time (klik) zou eigenlijk op nummer 1 moeten staan van de Top 2000...maar dat even als zijsprong :-).

Tijd, een factor waar we allemaal mee te maken hebben. Iets dat ons dagelijks leven bepaalt en ons leefpatroon stuurt, of we willen of niet. Als de wekker om 10 voor 6 afgaat, je om 6 uur naast je bed staat, je gaat lunchen om 12.30 uur en het avondeten rond een uurtje of 6 op tafel staat (in Nederland dan...). Om 11 uur gaat dan toch echt 'het licht uit' en met een beetje geluk slaap je een uurtje of 7, waarna je weer ruw wordt wakker geschud door de wekker en het hele circus opnieuw begint. Tot natuurlijk het weekend, de wekker uitblijft en je 2 volle dagen kunt genieten van vrijheid...

En zo tikt(e) Vadertje Tijd gewoon door. Tikken, haast een vergeten begrip in de tijd van elektronische horloges en klokken :-) (bron: www).

Toch tik ik nog even door op deze laatste zondag van het oude jaar, en zoals beloofd, blik ik misschien ietsjes langer voor een laatste keer terug.

Oktober, een drukke maand met van alles en nog wat, en misschien soms op momenten wel eens net te veel om het er over te hebben.

De wintertijd weer daar, inclusief de eerste vorst, en daar hoort natuurlijk dan ook de eerste echte stamppot bij uiteraard volgens Puttens recept, dus met bruine bonen :-). Beslissingen waren genomen, niet nog een keer opereren, maar gaan voor aangepaste laarzen, die ik overigens eind januari al mag halen... en we zien wel hoe het gaat.
En wat was het prachtig weer! Nog een aantal keren heerlijk gefietst en o.a. genoten van 1 van mijn 'herfst'favorieten: de paddenstoel :-).
Niet alleen de paddenstoel was mooi. Onze Miss Mies werd uitgezocht door de 'lease'puber en tussendoor was er ook nog even tijd voor mij en mijn 'meneer' voor een weekendje Limburg; wandelen, hapje, drankje, zwemmen, hapje, drankje, lachen, hapje, drankje... (nog aantal van mijn andere favorieten).

In alle hectiek was er ook ruimte om stil te staan en blij te zijn om positieve uitslagen en goede vooruitzichten voor mijn schoonvader.
En zo gingen we de volgende maand in, met het motto: "Vrede is een kalm hart, midden in de storm van het leven...", want dat het leven oneerlijk is, dat wisten we al even en dat er dingen gebeuren die niet begrijpen zijn, voor mij als sterveling (laat ik het vooral bij mezelf houden :-)), dat is ook geen nieuws.

November trakteerde ons zo af en toe op van die kleine 'cadeautjes' die een dag groots kunnen maken. Maar af en toe ook op van die dagen waarop je niets wilt, maar ook niets hoeft. Gewone, gezellige weekenden met 'lease'puber en mijn 'meneer', die voor het eerst een heerlijk Pom maakte. Ikzelf die een voortreffelijke peren-appeltaart uit de oven wist te toveren (al zeg ik het zelf)..om maar wat gezellige 'kneuterigheid' te benoemen :-).
Miss Mies die officieel haar intrede deed in Huize HenS, inmiddels niet meer weg te denken is uit het interieur, en we hadden onszelf ook nog even verwend met een bezoekje aan het theater; Maarten van Roozendaal op z'n best, met als uitsmijter mijn toch wel inmiddels lievelingsnummer (klik) op 'grijze dagen', die er natuurlijk ook november zo nu en dan wel eens waren, maar wat hebben we genoten!

En dan is het zaterdag 1 december, en besloot ik zo maar ineens eigenlijk tegen hele rare principes in om terug te blikken in een keer of 4, en waarom ook niet. Juist misschien wel omdat er zoveel gebeurd is, ongrijpbaar, tijd die door je vingers lijkt te glijden, maar met nog meer dan genoeg om, als je even stil staat, dankbaar voor te zijn, waar je weer verder mee kunt....

December, de laatste maand, inmiddels de laatste zondag en mijn laatste terugblik voor we het nieuwe jaar in gaan.

Geen witte Kerst dit jaar, maar guur weer, harde wind, Top 2000 op de achtergrond, en wie weet, misschien vanmiddag nog wel even het laatste ritje (van dit jaar) naar de zee, zou maar zo eens kunnen.... nog even heerlijk uitwaaien ... (of misschien wel alle 'shit' die je niet mee wilt nemen het nieuwe jaar in, laten meevoeren door de wind.

December, ook dit keer gewoon weer de maand van donkere dagen, maar ook van heel veel warmte en lichtjes binnen. De tijd van drukte, boodschappen, cadeautjes, eten, wijntjes (lekker maar precies genoeg... maar daarover volgend jaar meer :-)), maar ook samen zijn, genieten, koesteren en dankbaar zijn. 

Geen van ons weet wat er staat te gebeuren, morgen(klik).. in het nieuwe jaar, en dat is maar goed ook. De één ziet er misschien wel als een berg tegenop, en gelooft, bidt en hoopt ...., de ander kijkt er misschien wel vol goede moed naar uit en gelooft, bidt en hoopt... ieder op z'n geheel eigen wijze.

Terugkijkend, kom ik uiteindelijk toch uit op hoop... als een weg door het land, er was nooit een weg, maar als veel mensen er overheen lopen, dan ontstaat de weg en is er tijd... daar blijf ik in geloven!

En als het dan toch over tijd gaat, hoe ongrijpbaar ook, 

heb ik eigenlijk nog maar één echte wens voor 2013, 

(buiten de wens om natuurlijk dat ik jullie allemaal 

een prachtig nieuw jaar toewens)

Imagine (klik)