Dankbaar (1)

Het is weekend, december is net een week oud, en als ik een blik naar buiten werp, oogt de wereld om me heen adembenemend mooi. 
Tegelijkertijd lijkt er ook iets melancholisch in de lucht te hangen.

Alles bij elkaar een mooi moment - en ik heb het tenslotte beloofd, dus waarom niet? Omdat iedereen het doet, of juist niet doet, of zegt dat ze het niet doen omdat iedereen het doet... of iets is die geest? Gewoon een mooi moment om terug te blikken op de eerste 3 maanden van het jaar (en zo iedere week weer 3 maanden, tot de laatste dag van het jaar :-)).


Januari begon hier hectisch, druk en spannend. We verheugden ons misschien daarom wel extra -zoals inmiddels traditiegetrouw de 1e week van januari - op een paar dagen uitwaaien, ergens aan zee.

Eigenlijk zou het Texel worden, maar om de een of andere reden kwam het er niet van die eerste week. Een avondje webstruinen leverde echter een prachtig (wit) hotelletje op, vlak bij de duinen.... ergens in Zeeland; ook leuk, besloten we. 

Dachten we op een mooie, zonnige januaridag eindelijk het Zeeuwse land fietsend te gaan ontdekken (op splinternieuwe, gehuurde, elektrische fietsen), keerden we uren later, een illusie armer en door harde slagregens en windstoten nat en koud tot op het bot- lopend met de fietsen in de hand terug in het hotel. Oorzaak een lekke band en hotelmanagement dat weigerde ook maar een pink uit te steken. Nog voordat we vervroegd het hotel verlieten, hadden we al besloten om nooit meer naar Zeeland te gaan en er volgend jaar maar weer een origineel eiland-uitwaai-trip van te maken....en wat voor een, maar daarover later meer :-).

Ach, het is maar goed dat je niet alles van te voren weet. Het werd in ieder geval een ervaring om nooit te vergeten. 

Daarnaast waren er ook zorgen om mijn schoonvader die in het ziekenhuis lag en de 'leasepuber' die van zijn fiets viel en zijn schouder brak. Gelukkig viel het allemaal mee en was iedereen weer relatief snel 'up and running'.

Maar er speelde nog meer. 

"Je kunt dingen zien en denken: Waarom?
Je kunt dingen dromen en denken: Waarom niet?" 

Plotseling waren we ook met hele andere, niet alledaagse zaken bezig. Concept-aktes en -contracten, afspraken, cijfers, handtekeningen; soms duizelde het een beetje. En zomaar ineens was het echt, stemden de kopers in met ons bod en waren we 'gewoon' een huis aan het kopen.
Wat heel lang niet leek leek te lukken, door redenen waar we geen invloed op hadden, lukte zo maar in februari. Een trots, blij, spannend, gelukkig gevoel voor ons met geen pen te beschrijven!

En laat ik ook de hele lieve, kleine dingen niet vergeten. Lag er zo maar op een middag een pakje in bus met de (voor mij ons) meest dierbare tekst ooit geschreven door mijn 'meneer'... Inmiddels heeft 'zijn' hart een mooi plaatsje gekregen in ons nieuwe huis.

De maand maart; een kleine, snelle achtbaan met heel veel scherpe bochten zo het leek, waar we gelukkig niet zijn gevlogen. 

Uit het niets ineens het bericht dat bij mijn schoonvader helaas toch weer kanker was geconstateerd. En weet je, dan doen uitspraken als 'sluimerende vorm' 'je hebt wel de ziekte, maar bent niet ziek', 'vinger aan de pols door 3-maandelijkse controle' etc. er niet toe. Het is en blijft een eenzaam gevecht, hoe goed iedereen ook zijn of haar best doet. Al zijn er in dit land gelukkig nog steeds wel alle hulpmiddelen en handvatten aanwezig waar je op terug kunt vallen en gebruik van kunt maken als je dat wilt. En met de nodig ups and downs kijken we, denk ik, net als vorig jaar, alweer reikhalzend uit naar de komende lente!

Ook de naderende verhuizing, het inpakken, opruimen, weggooien (gevalletje "Het moet altijd - net als bij spierpijn - eerst erger worden voordat je enige verbetering voelt ziet...") ging tussen alle bedrijven gewoon door.
En, misschien achteraf gezien qua tijd, niet echt heel erg handig, maar blijkbaar vond ik het toch nodig een traject loopbaancoaching in gang te zetten in het kader van: "iemand met zijn eigen schaduw confronteren, is hem zijn eigen licht laten zien... Je bent tenslotte nooit te oud om te leren en zo af en toe eens stilstaan bij jezelf is zo gek nog niet. Ach, of het nu aan de tijd, de coach, of aan mezelf lag, maakt eigenlijk niet zo heel veel uit, maar toen we voor de 4e keer nog steeds bij mijn kernkwaliteiten bleven steken, vond ik het welletjes.

Maar, niet getreurd, mijn werkgever zou mijn werkgever niet zijn, en dus ik hoef me voorlopig geen zorgen te maken en zo mag ik maandag.... (maar daarover later meer).

Januari, februari en maart; ik kijk om, hou mezelf een spiegel voor, sta stil bij keuzes, reacties, gevoelens en weet 1 ding zeker:

"Dankbaar, 

stil kijk ik om me heen 

en zie alles zijn, 

net als ik:

dankbaar, zo stil

geruisloos dankbaar ..."