Doorgaand verkeer

Het leven van alledag. 
We slapen, worden wakker, gaan werken, doen nog even snel de boodschappen, eten wat (als het moet met het bord op de schoot, want we waren weer eens laat, en dwdd is toch ook echt even ontspannen...), 'hangen' daarna lekker op de bank voor de tv (de afwas(machine) staat er morgen ook nog wel), maar, als het heel mooi weer is, wordt er uiteraard een rondje gefietst en begint het 'hangen' gewoon een uurtje later. Als dan het moment daar is dat de oogleden echt niet meer willen meewerken, is de gang naar boven ook maar een heel klein stukje.

Het leven van alledag. Als je het zo zegt, klinkt het saai. Niets is echter minder waar. Zal het ook niet zo snel worden, schat ik in.... saai. Dat hoeft ook niet, in z'n geheel niet. Alleen soms... 't zijn korte momentjes hoor, maar soms, een heel klein beetje minder druk misschien... zou best mogen.

 Ach, wat zeur ik, ik heb helemaal niets te klagen, waar heb ik het nou over.

Toch niet over het feit dat we nu eindelijk weten dat ik naast die irritante hooikoorst ook te maken heb met een gevalletje astma. Ik weet in ieder geval nu waarom ik er af en toe uitzag als een vis op het droge die naar adem lag te happen.

Hoe gek het misschien ook klinkt, maar ik ben ook eigenlijk gewoon heel blij met deze uitslag. Als je bedenkt dat je 30% kans hebt om de copd die je moeder had te erven.... hoor je mij dus niet. Volgende week nieuwe puffers, in combinatie met.....'even uitproberen' en zeker weten dat ik binnen nu en nu die 'bult' weer iedere ochtend kan fietsen. Tja, je woont mooi of je woont mooi :-)

Ook het feit dat we afgelopen week ruim een uur moesten wachten op mijn ortho (gevalletje 'laat er toch nog maar eens naar kijken, want....'), maakt het leven van alledag echt niet saai. Een beetje jammer van de tijd wellicht, maar ach, kniesoor die daarover zeurt. Ook die dag had gewoon maar 24 uur! De uitkomst van dit weerzien na 8 maanden laten we maar even op ons afkomen, want ook wij kunnen niet in de toekomst kijken. Afspraak voor de MRI is weer gemaakt en 7 juni weten we weer meer. En zoals mijn lieve moeder altijd zei: "wie dan leeft, dan zorgt...".

Ik ben in ieder geval weer even 2 gewrichtsinjecties rijker en ik kan je zeggen; "je hebt prikken en je hebt spuiten....". En, hoe kan het ook anders, je verzint het echt niet, maar natuurlijk ben ik weer het haasje haha en hoor blijkbaar bij dat geringe percentage die 'last' heeft van de bijwerking: Een geringe kans (1-8%) op een overgevoeligheidsreactie. U kunt het dan warm krijgen en de huid wordt tijdelijk wat roder.

Ach, kan alleen maar zeggen ik ook hier blij mee was toen ik dit tegenkwam; kan ik mijn collega's (en de rest) geruststellen, nee jongens, ik zit echt nog niet in de overgang (althans, daar gaan we niet vanuit en zeker niet over uitwijden .... :-)!

Waar we naturlijk helemaal niet over klagen is het feit dat we nog maar 3 dagen, 78 uur en een minuut of 4400 afzitten van misschien wel 1 van de meest positieve, spannendste momenten tot nu toe.

De huur is inmiddels officieel opgezegd, bevestigingsbrief is binnen - ook niet geheel onbelangrijk. Ook de energiemaatschappij is inmiddels op de hoogte. 'Rondje-door-het-huis-afspraak staat ook gepland en 1 mei om half 11 gaat het dan echt gebeuren...

Het leven van alledag; meestal gewoon 'doorgaand verkeerd'. Soms - tussen het volhouden door, als ook wij even uitrusten - een andere afslag.

In ieder geval nooit saai en heel bewust genieten (ondanks, of misschien wel juist doordat...)!