Heb het leven lief vs de rest...

Als ik mijn mobiel uit mijn tas haal, zie ik dat er gebeld is. Ik bel terug en hoor een vermoeide stem. "Ach ja, niet zo gek", denk ik, "zo lang is hij tenslotte nog niet uit het ziekenhuis", mijn schoonvader. Feit is nu eenmaal dat conditie sneller wordt afgebroken dat dan je hem kunt opbouwen.
Toch hoor ik ook nog iets anders. Hij klinkt bijna zakelijk. Alsof het hem (nog) niet raakt. Hij is strijdbaar, zegt hij, gaat ervoor. 
Ik merk dat mijn hoofd afdwaalt. Waarvoor dan, hoezo dan, en waarom dan.

Hij zegt dat ze aardig is, zijn nieuwe internist. "Ze begon positief, maar eindigde negatief; ik heb botkanker....". Even volgt er een ietwat ongemakkelijke stilte, lijkt het. 

We hebben al zo vaak gezegd dat hij niet (meer) alleen moet gaan. "Ga met z'n tweetjes, twee horen nu eenmaal meer dan een". Alsof hij dat zelf niet weet. Soms komt het alleen net even anders uit.

Ik hoor "chemo, bestraling, lange weg, 't is niet anders". Ik hoor 'paniek'.

Tegen beter weten in doe ik een poging. Probeer er achter te komen wat er dan precies gezegd is door de internist. Merk dat ik me (in mijn hoofd) afvraag of er wel een exacte diagnose gegeven kan worden uit 'alleen maar' breed bloedonderzoek. 
Dat zijn bloed nog een keer goed nagekeken zou worden, wisten we. Zeker omdat in de afgelopen ziekenhuisperiode zoveel anders is gelopen dan voorzien. Gewoon iedereen (specialisten) weer de neuzen dezelfde kant op, extra check en zo. 

Een heleboel vragen schieten door mijn hoofd. Ik stel ze niet. Ik weet dat de antwoorden er er toch (nog) niet zijn en laat hem praten.
Ondertussen blijf ik me ook afvragen hoe ik het straks mijn lief moet vertellen als hij thuiskomt; zijn vader....

Ongemerkt ben ik inmiddels ook op een ander spoor gaan zitten. Probeer de, zo begrijpelijke, paniek die ik toch ook hoor een klein beetje te temperen. Me gelijktijdig realiserend dat het ook daarvoor waarschijnlijk nog te vroeg is.

Niemand wil ziek zijn, laten we eerlijk zijn. Laat staan weer te horen krijgen dat je kanker hebt. Het is alleen helaas wel gebeurd; het woord was er weer. En dan maakt het ook niet uit in welk zinsverband het gebeurd. 
Als ex-K-patient wil je gewoon niet (nooit meer) "het zou eventueel .....kunnen zijn" horen. Dat doet wat met je. Dan gaan je gedachten met je op de loop, ondanks het feit dat je weet dat je eigenlijk nog bijna niets zeker weet.

Inmiddels zijn we ruim een week verder. Een tweede (goed) gesprek met de aardige internist en hun beiden heeft plaatsgevonden. Ook bij ons hebben al veel denkbeeldige scenario's de revue gepasseerd. Zo werkt het nu eenmaal, daar ben je mens voor.

Toch proberen ook wij op alle (familie)fronten de rust een beetje te bewaren. Hier en daar wat 'Panic control' door ons te concentreren op de inmiddels nog te weinig bekende feiten. Speculeren - hoe menselijk en begrijpelijk ook - heeft nl. geen zin. Kost alleen maar energie, en juist dat kan iedereen nu goed gebruiken. 

Dat 'het' niet goed is, weten we. De rest wat volgt zijn onderzoeken, volgende week de eerste, en daarna stap voor stap verder, samen! 

Heb het leven lief.... hoe bizar soms ook