Maar de lente wist het niet
en de bloemen bleven bloeien en de zon scheen...
de eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan
en de zwaluwen kwamen terug
en de lucht werd roze en blauw
het werd later donker en 's ochtends kwam het licht vroeg door de ramen...
Het is lente.
Nooit gedacht dat juist dit jaargetijde dit keer zo bijzonder zou zijn. Aan de voet van een blauwe druifje vond ik gisteren een heel klein lieveheersbeestje. Alsof ze even hallo kwam zeggen. Zo lekker om gewoon even met blote handen in de aarde te wroeten. Ongegeneerd onkruid trekken, alsof er niets aan de hand is. En terwijl ik dat deed, moest ik denken aan één van die mooie teksten die ik deze week zag verschijnen op social media: 'Maar de lente wist het niet...'
Gelukkig niet, dacht ik. Want wat een cadeau dat de lente in al haar uniekheid ontwaakt. Zoals vanochtend en ik weer wakker werd gemaakt door het mooiste lenteconcert van roodborstjes, merels, winterkoninkjes. Zag dat de zon speelde met haar lichtstralen door de bomen. De knoppen van de bos tulpen op tafel, die mijn lief gisteren kreeg van zijn werkgever met 'dank voor je inzet in deze pittige tijd #poweroftogheter', weer wat verder uit waren gekomen... En tegelijkertijd dacht ik aan de vele levens die op z'n kop staan in en door deze bizarre tijd.
Nooit gedacht dat er besluiten zouden worden genomen die mijn hart breken als ik ze hoor. Zorginstellingen dicht, ik werd er bijna misselijk van. En ja, ik begrijp de maatregelen, en soms ook simpelweg helemaal níet. En dus helemaal nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen hoe oprecht blij ik ben dat mijn lieve vriendin en mijn moeder er niet meer zijn. Hoe fijn het is dat zij en nog een aantal andere lieverds al tijden geleden werden 'opgenomen in de plooien der eeuwigheid.' Mijn lief las deze zin gisteren in de krant en ik vond hem zo mooi. Hij voelde een soort van 'veilig, warmte, liefdevol, samen...' Ach ja, soms word ik ineens ontroerd door de kleinste zinnen of dingen, zo maar. De hele week hoor ik al haar stem in mijn hoofd: 'Ach lieve kiend, je paadje is echt wel uitgestippeld, als het je tijd is, ga je toch wel... maar gebruik wel je gewone verstand want dat heb je ook van onze lieve Heer gekregen...' En of ik dat doe, zo goed als mogelijk, ondanks dat ook ik me zorgen maak, gezond wil blijven, wil zorgen voor de degenen die me lief zijn, net als al die anderen.
Keer op keer word ik geraakt door al het mooie en creatieve wat deze week ontstond. Aan de andere kant ben ik eveneens gefascineerd door hoe eenieder er op zijn of haar geheel eigen wijze mee omgaat. En ja, natuurlijk snap ook ik helemaal niets van hamsteren, volle treinen, stranden en drukte in de supermarkt. Maar heel eerlijk, weten we dit niet al eeuwen, dat luisteren, echt luisteren misschien wel een van de moeilijkste dingen is in het leven...? Blijkbaar is het nu eenmaal erg lastig adviezen op te volgen over iets wat we nog nooit bij de hand hebben gehad. Waarom zou je? Mogelijk (of hopelijk) heb je nog nooit verdriet en machteloosheid hoeven te voelen vanwege een dreigend verlies van een dierbare. Klopt het misschien ook wel wat er gezegd wordt. Moet je het eerst van dichtbij meemaken om te beseffen dat het minste wat je kunt doen toch echt is: luisteren en de adviezen ter harte nemen, uit elkaars buurt blijven! En ik gun het overigens niemand, dat dát nodig is om je te laten luisteren. Ik heb het nooit gedacht...
En dus hoop, bid en wens ik dat we opmerkzaam zijn en blijven. Ruimte creëren (letterlijk) voor elkaar en voor wat een ieder van ons heeft te doen nu. En toch te blijven kijken en luisteren naar al het mooie dat verschijnt, iedere dag weer...
En toen kwam de zomer...
Irene Vella
en omdat ik het te mooi vind om niet te delen,
hieronder de volledig tekst
(met als achtergrond foto's van de afgelopen week... de lente).
