Heen en weer

Ik blader wat door de foto's op mijn onedrive. Glimlach als ik deze tegenkom. Ze hebben het best goed gedaan, die schoenen van mij. Eén heel klein blaartje, in San Sebastian. Mijn eigen schuld ook nog. Heen en weer en regelmatig behoorlijk op en neer. Gemiddeld 10- tot 12.000 stappen op een dag, met uitschieters naar 16.000. Gemiddeld toch een kleine 12,5 kilometer, zo laat ik me vertellen. En ik kan je verzekeren, met mijn 'gestel' ben ik daar best trots op! 

Maar ja, als ik het zeg, denk ik ook gelijk, lekker belangrijk Heleen... en word heen en weer geslingerd tussen het wel kunnen uitschreeuwen wat een enorme klootzakken er op onze mooie aarde rondlopen en het kunnen blijven praten over diezelfde mooie aarde. En wat we daarvan allemaal mochten zien de afgelopen tijd. Onze geweldige vakantie. Sinds lang...

Toch past het op de een of andere manier niet zo goed naast elkaar, voor mijn gevoel. Kom ik in een soort spagaat terecht. Wil ik dat heerlijke vakantiegevoel nog zo heel graag even behouden. Het was nu eenmaal in alle opzichten zo ontzettend gaaf. Maar als ik de berichtgeving over Manchester zie en hoor, ben ik ook gewoon verdrietig. Gaat mijn hart uit naar de slachtoffers en hun naasten en heb ik eigenlijk geen zinnig woord meer te zeggen.

En toch hè, denk ik dan ook weer, laat ook ik me niet weerhouden om te genieten of gewoon blij te zijn, plezier te hebben. Een familielid omschreef het als volgt: 'De wereld is prachtig. Kijk maar vanuit de ruimte. Mensen deugen over het algemeen. Een aantal is verrot. Maar dat is niet nieuw... Maar ik laat mijn plezier in het leven door niemand afnemen. Ik heb een mooie kleindochter en over een paar maanden de mooiste kleinzoon. En die twee gaan mede deze wereld verbeteren. Komt uiteindelijk alles goed.' Dank je wel neef G. voor de reminder! Want ondanks alle ellende en rottigheid in onze mooie wereld blijf ook ik me richten op het mooie ervan. Want mooi is het! Dat hebben mijn Lief en ik opnieuw met eigen ogen mogen aanschouwen, de afgelopen weken.

Heen en weer gingen we. Van een unieke plek in Frankrijk, richting Baskenland-Asturië-Cantabrië, Galicië, terug naar Baskenland. Een onvergetelijke rondreis. En dat Spanje prachtig is, dat we er 'iets' mee hebben, dat wisten we natuurlijk al. Maar dat Noord Spanje in deze tijd zó mooi is, eigenlijk niet. Zoveel indrukken, zoveel gezien, gelopen, gedaan, gegeten, gedronken, gelachen. Met andere woorden, gewoonweg genoten, zowel van de tijd met en voor elkaar, als van hetgeen we tegenkwamen. En neem van mij aan dat dat aardig veel was... met soms best hele grote verschillen.

Zie hier bijvoorbeeld het mooiste versus het lelijkste uitzicht vanuit onze logeerplekken. Die laatste deed ons in ieder geval sterk denken aan een aflevering uit de serie 'Breaking bed'. Onze overnachting overigens ook! Klein detail: die nacht waren de enige gasten in het hotel wij én de nachtportier; een bijzondere ervaring...

Maar ook hebben we onder andere in Pamplona de meest grote en lekkerste oesters ooit gegeten, tegenover het misschien wel meest bijzondere voorgerecht ooit.. inderdaad, in datzelfde 'Breaking bed'-hotel...

Wandelen deden we dus ook. Best veel. Altijd weer op zoek naar de meest mooie plekken. En tja, daar mijn Lief het avontuur en geinige binnenweggetjes niet schuwt, waren ook daar de verschillen...

Als klap op de vuurpijl een indruk waar ik wellicht toch wel het meeste blij van word... de zee. Dit keer dus die buitengewoon gave, ruwe Atlantische oceaan, in al haar glorie. En die luchten. Constant in beweging. Witte, grijze en prachtige blauwe tinten. Wolken die voor mij hoop omlijsten. Hoop om over te mijmeren, te zoeken en vast te houden. En ik hoef niet eens heel erg mijn best te doen om het koele water over mijn blote voeten weer te voelen... 

En zo blader ik nog even glimlachend door. Kijkend naar al dat bijzondere wat we in twee weken beleefden. Mijn Lief en ik. Ons avontuur. En dat neemt niemand ons meer af!

...op deze dag (29 april)

vond ik gisteren een paardenbloem... en een liedje. En als je hem goed bestudeert, die bloem, is het toch een prachtig exemplaar... en dat liedje trouwens ook.

En zo liepen we verder, mijn vriendin en ik, een andere route dan anders. Mede omdat haar nieuwe rolstoel lichter loopt dan de oude, maar ook gewoon omdat ze alles eens van een andere kant wilde bekijken, zoals ze zei. Mijn lieve vriendin, met Alzheimer; gisteren weer zo gelachen. Wat blijft het toch bijzonder om te zien en te horen dat -ondanks het verlies van te veel- haar humor blijft.

Tja, en wat wil je er nu feitelijk mee zeggen, denk je misschien op dit moment. Of misschien wel helemaal niet. Wacht je gewoon af op wat komen gaat, dat kan natuurlijk ook. 

Afwachten is zo af en toe best lekker; comfortabel op de achterbank van je levensbus blijven zitten, las ik deze week. De metafoor is op de een of andere manier blijven hangen. Misschien wel omdat ik het regelmatig om me heen ervaar. Maar, eerlijk is eerlijk, vanzelfsprekend ook omdat ik zelf intussen heel goed weet hoe het werkt, zowel het ene als het andere...

Op de achterbank; een ander rijdt en jij rijdt mee. Dat betekent dus dat die ander voor jou bepaalt waar je reis naar toe gaat! Op die achterbank heb je daar namelijk geen of weinig invloed op. En soms is dat best prettig, laten we wel wezen. Hoef je verder niet na te denken over wat je wilt of waar je naar toe wilt. Maar ja, wat als die ander nu ergens heen gaat waar jij echt niet wilt zijn? Geef je die ander dan de schuld? Of kom je van die achterbank af en pak je zelf weer het stuur; neem je verantwoordelijkheid voor je eigen reis, voor wat jij in jouw leven creëert?

Inmiddels spreek ik gelukkig uit ervaring als ik zeg dat dat een goed gevoel oplevert, weer zelf aan dat stuur staan. Ik ben namelijk niet verantwoordelijk voor alles wat er in mijn leven gebeurt, zeker niet voor alles! Sommige dingen gebeuren gewoon, met of zonder reden, hoe verdrietig en pijnlijk soms ook. Ik geloof daarentegen ook dat je altijd een keuze hebt en dat je daarom wel verantwoordelijk bent voor hoe je omgaat met wat er gebeurt in je leven, dat dan weer wel!

En misschien voelt het best een beetje griezelig, dat van die achterbank af te komen. Tenslotte weet je niet wat je tegenkomt, als je zelf chauffeurt. Aan de andere kant, wat heb je te verliezen? Jij bepaalt immers dan wel welke kant je op gaat. Daarbij, wie weet, vind je wel dat waar je naar op zoek was, het geluk dat je nodig hebt om je weer te laten lachen, genieten...*vul maar in*...

Op deze dag, 29 april 2012, vond ik dus dat ene liedje...
Vijf jaar en een dag later nog steeds toepasselijk, ook omdat ik intussen weet dat er zo ongelofelijk veel mogelijk is als je in plaats van denken, zo nu en dan gewoon doet!

Voor iedereen...

Anders dan anders...

Het is Pasen. Misschien vreemd, maar het voelt niet zo. Het is anders. Of misschien ook wel niet hoor, was het vorig jaar ook al zo. Toen keek ik echter wel naar de Passion; het spektakel was tenslotte bij ons om de hoek. Dit jaar keek ik niet, deed ik wel een poging, maar viel als een blok in slaap. Tja...Ik mis ook de klanken van Jesus Christ Superstar en Bach's Matthäus-Passion in huis, waarvan deze uitvoering van Erbarme dich de mooiste is, althans volgens radio4-luisteraars; oordeel vooral zelf!

Ik weet ook niet zo goed waar het aan ligt. Of mogelijk toch, maar wil ik er gewoon niet zo bij stilstaan. In ieder geval denk ik dat in vergelijking met vorig jaar het leven en de wereld niet sneller of anders dan anders veranderde. Dat dan net weer niet.

Aldus geen echt paasgevoel hier, als dat al bestaat. Naja, natuurlijk bestaat dat wel, helemaal als je kleine kinderen hebt; eieren schilderen, verstoppen, zoeken... zou dat het zijn haha? Het bonuskind is immers intussen 19, vermaakt zich op dit ogenblik uitstekend in Marokko; studiereis. Appte trots dat hij 'in een gat moet poepen' en 'ja ja, ik kan het al goed hoor...'. Dingen doen die je nog nooit hebt gedaan; hoe te gek is dat.

Ik deed het vrijdag ook, de dingen net even anders dan anders, samen met mijn lieve collega's van het allereerste uur. Door een mooie teamontwikkeldag met als thema: 'Door de ogen van het paard ontmoet je de kracht van je team', zag ik dat bevestigd wat ik al wist; klaar voor de toekomst, met vertrouwen in de kracht en de talenten van een ieder. Trots op wie we zijn en wat we doen, keken we onszelf en ons team in de ogen en gingen we van een 'eindpunt naar een prachtig gezamenlijk startpunt'! Ik nodig overigens alle sceptici onder ons van harte uit om het zelf eens te ervaren; het was/is uniek en bijzonder. Met dank aan Kim van 2B Unique was het meer dan geweldig te zien en te ervaren dat je door kwetsbaarheid juist zichtbaar en krachtig bent! 

Eigenlijk dus wel een heel mooi begin van het paasweekend, bedenk ik me nu. En dan toch ook maar een van mijn lievelingsnummers aanhalen, wellicht heel toepasselijk voor dit moment én dit keer 'toevallig' ook uitgevoerd in 'De Passion', zag ik later... 

Heb het leven lief als de stormwind gromt en als de lente komt
en verberg je niet als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief en wees niet bang...

En weet je, ik durf te wedden, dat als mij lief zo wakker is, ik de Paasbrunch sta te bereiden in de keuken, de klanken van zowel Andrew Lloyd Webber's Jesus Christ Superstar als Bach onze woonkamer vullen. Misschien dan dus toch niet zo heel anders dan anders, hoewel ik net ook hoor dat deze Pasen misschien wel kouder is dan de laatste Kerst; Ach ja, het verschil moet ergens in zitten...

'Zeg het me, en ik zal het vergeten.

Toon het me, en ik zal het onthouden,

maar laat het me ervaren 

en ik zal het blijvend meedragen.'

Confusius over ervaringsgericht leren

Stilte...

Ik weet niet hoe vaak ik de afgelopen weken mijn blog opende... en toch niets schreef. Vorige maand maar eentje; gebeurde me nog niet zo heel vaak. Er is namelijk altijd genoeg te vertellen, ik zou er een fotocollage mee kunnen vullen; de avonturen met mijn vriendin, concert in A'dam, samen met mijn Lief, etentje met Lief en bonuskind... En toch, op de een of andere manier, blijven de volzinnen binnen. Rollen ze over elkaar in mijn hoofd, soms tot vervelends toe. Naja, er komt er dus even weinig naar buiten, zogezegd... en ondertussen is het gewoon april.

De energie is dus blijkbaar even ergens anders nodig. Ook prima. Al mis ik het niet-schrijven ook, dat dan weer wel. En toch laat ik het gebeuren, zo zijn, wetende dat ik er op dit moment weinig aan verander. Misschien ook wel niet wil veranderen...

Vandaag dan toch maar weer eens een paar zinnen, zo maar voor me uittikkend op deze stille, mistige ochtend; het zat hier behoorlijk dicht vanochtend toen ik mijn bed uit stapte. Ik blijf dat toch altijd een bijzonder sfeertje vinden, die mist, kleine wereld, stilte. En misschien is dat het ook wel wat ik soms een beetje mis, bedenk ik me nu; stilte. Was het de afgelopen tijd soms letterlijk net even te rumoerig om me heen. Op zich helemaal niets mis mee overigens. Ik houd wel van een beetje reuring op z'n tijd, kan het ook prima hebben, zolang het maar in balans is.

Ach ja, die eeuwige balans hè... Zo maar ineens een tikkeltje uit balans. Het kan de beste overkomen. Gelukkig heb ik intussen de 'waardige' leeftijd (door schade en schande wijs...) dat ook ik weet hoe ik goed voor mezelf moet zorgen. Luister ik naar de seintjes die ik krijg, subtiel en soms net iets minder (als ik mijn tennisarm met slijmbeursontstekingen moet geloven). Afijn, een duidelijk teken dat het net iets te lawaaierig was de afgelopen periode. Geen nood, komt goed.  

En ondertussen gaat het gewone leven door. Zoek ik tussen de bedrijven door dus wat rust, het evenwicht en houd ik me bezig met die dingen waar ik in ieder geval blij van word... en anderen meestal ook; dé ultieme wisselwerking, draai hem maar eens om!

Zo ook vandaag, op deze mooie zondagochtend...

meerdere gezichten

Met een 'koffie verkeerd' in mijn hand staar ik stilletjes vanuit de keuken naar buiten. Het is nog vroeg. Aan de overkant, tussen de huizen door, zie ik de lucht voorzichtig roze/rood kleuren. De neiging snel een broek en trui aan te schieten en naar buiten te gaan, onderdruk ik; net even té vroeg, bedenk ik me. Zoals meestal wordt het dan ook de krant en daarna de pc. Al word ik daar deze ochtend ook niet echt vrolijk van. Wat ik toch al niet was, maar dat terzijde. 

Ik maak mezelf een tweede kop koffie en staar weer even, op dezelfde plek als een uurtje daarvoor, naar buiten. Het zacht roze is intussen overgegaan in egaal licht blauw; alles wijst op weer een mooie zondag... 

Een gewone zondagochtend, de elfde dit jaar, maar dat doet eigenlijk niet ter zake. Voor een rustig achtergrondmuziekje heb ik de tv aangezet. Eigenlijk meer een dingetje van mijn Lief dan van mij, muziek. Maar, soms kan ik het best hebben, al vind ik stilte ook heerlijk, op de zondag. Dit keer echter hoor en zie ik mensen muziek maken en voel dat ik er kriegelig van word. Ergens in de verte hoor ik mijn moeder: 'kattengejank'. Maar ach, ook dat doet niet ter zake, het schiet alleen zo ineens door mijn hoofd, zoals zoveel dingen 'zo maar' door mijn hoofd schieten de laatste tijd. Voornamelijk dingen over 'afscheid', en zo. Alhoewel, bedacht ik me zojuist, ook dingen die te maken hebben met het hebben van 'twee gezichten' of misschien zelfs wel meerdere... waar ik dan 'zo maar' weer tegenaan loop en eigenlijk helemaal niets mee kan. Ach, het maakt in ieder geval dat ik me blijf verbazen en verwonderen, over mensen, het leven, alleen helaas niet altijd in de meeste positieve zin van het woord.

Afijn, daar ga ik het vandaag niet over hebben, want hé, de zon schijnt! En daar word je blij van!

Waar ik in ieder geval heel blij van word, is mijn lieve vriendin. Door de Alzheimer soms veel méér gezichten dan ze ooit had willen hebben misschien wel. Gezichten ook waarvan ik er haar met alle liefde een paar had willen besparen... als ik angst in haar ogen zie verschijnen wanneer ze afdwaalt van waar ze mee bezig is en voor zich uitstaart, zoals gisteren tijdens het ontbijt. Haar serieuze gezicht als ze me weer aankijkt en vraagt: 'maar is het beschadigd, Heleen? (soms lukt mijn naam nog wonderwel). En als ik vraag wat er dan beschadigd is volgens haar, antwoord ze: 'Mijn hersenen...toch...?'

Zo maar een momentopname en gelukkig duurt het nooit lang of haar gezicht klaart weer op. Zeker als ik een foto van haar kleinzoon laat zien, babbelt ze honderd uit over zijn laatste bezoek, hoe heerlijk ze het vindt als hij er is. Ook de wandeling even later in de rolstoel, op zoek naar de zwanen en schapen, genietend van de buitenlucht en het samen liedjes (meezingen) ... in het stiltegebied, levert even later weer hilarische momenten op... waar we alle twee heel blij van worden.

Haar gezichten leg ik dan ook vast, om niet te vergeten en wetende dat wát ik zie meer dan echt is... en daar kan ik altijd iets mee! 

mijmeren...

Soms kan ik uren mijmeren
op zoek naar juiste woorden
zet ik mijn zinnen op een antwoord
maar zie alleen het beeld
dat velen steeds weer hoorden

wil ik met wat ik weet
of niet weet toch omschrijven
op zoek naar steeds weer anders
hoor ik alleen maar hoop
terwijl niet iedereen kan blijven

het komen en weer gaan
het leven uniek en zo bijzonder
pas als je omgaat met de dood
denk je het open einde
blijf je geloven in dat wonder

zo vallen en opstaan samen
doen we net of het zo hoort
geloof de hoop, misschien nog meer de liefde
voel je dan het diepste  
en beweeg je dapper voort

als dan het einde daar is
we zeker weten wat er leeft
klamp je vast aan al dat mooie
omdat simpelweg niemand
het juiste antwoord weet

Licht...

Tulpentijd, ik houd ervan. Gisteren heb ik mezelf dan ook maar weer eens ouderwets twee bosjes cadeau gedaan. Doet me namelijk erg aan de lente denken, of misschien nog wel meer aan 'licht'. Op de een of andere manier heb ik daar ook wel een beetje behoefte aan, aan licht. Vooral dat dus, kan ik eigenlijk best goed gebruiken. In feite altijd wel.  

En toch heb ik ook best wel iets met de winter, die waardeer ik evenzeer. Trek graag in alle vroegte mijn wandelschoenen uit de kast om een uurtje te wandelen met mijn lief. Op z'n mooist, 's ochtends vroeg, die uitgestrekte witte met rijp bedekte weilanden. Heerlijk gewoon, dat knerpen van de vorst onder je zolen, ergens ver van of dicht bij huis. 

Maar ja, dan dat licht hè, daar heb ik dan toch wel weer het meeste mee, denk ik, als ik heel eerlijk ben. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Te lang in het donker... ik ben zo'n mens die daar last van heeft. 

Ach, en zo heb ik 'best wel iets' met heel veel dingen. Vind misschien ook wel gewoon té veel dingen mooi, leuk, lief, geweldig, fantastisch en gezellig; mooie teksten, lieve foto's, geweldige liedjes. Ik houd ervan. En zo eentje vond ik er dus vanochtend weer. Je kent het misschien wel, tijdens zo'n echte zondagochtend; geen haast, lekker lang douchen, ontbijten met rosbief en een goed gelukt zacht gekookt eitje, wachtend op het bonuskind, terwijl mijn lief muziek draait op de achtergrond. Tja, ik houd er nu eenmaal erg van, van mooie liedjes, en dus ook van al die andere dingen... 

mooi liedje *klik hier* ; het kan je dag net even lichter kleuren...