Ik snap er niets van...

Soms doe ik 's ochtends onder de douche nog wel eens een korte meditatie. Bedenk ik me hoe blij ik ben met weer een fantastische nieuwe dag. Zie ik mezelf boven op Olympus staan -bijvoorbeeld- met mijn armen wijd, terwijl het water via mijn kruin naar beneden klettert, alles meenemend wat niet bij mij hoort... ik noem maar iets. Naja, tot zover een intiem kijkje in mijn ochtendritueel.

Maar nee, dan onlangs. Vroeg uit de veren, omdat ik een kantoorlocatie van het slot moet halen, bevind ik mijzelf ineens -onder de douche dus - het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen zingend.... Denk dan: Hoe in vredesnaam kom ik 's ochtends om 06.00 uur aan DAT liedje... schiet mij maar lek, ik snap er niets van.

Afijn, ik heb het hier al vaker geschreven, ik snap wel meer niet. En zeker de laatste tijd, als ik de kranten lees en het journaal zie. Vrolijker word ik er in ieder geval niet van. Komt ook mede door het feit dat ik vind dat ik toch ook wel een soort van passend antwoord moet hebben op sociaal maatschappelijke problemen of zo. Of er in ieder geval iets zinnigs van moet (kunnen) vinden misschien wel. Helaas heb ik dat niet altijd, jammer genoeg. Ik merk ook dat ik me regelmatig bedenk dat ik misschien wel ergens van alles van vind, maar me ook realiseer dat ik daar niet zoveel mee opschiet. En tja, waarom zou ik het dan benoemen hè. Je mag natuurlijk van alles vinden (dat vind ik ook), maar je hoeft het niet altijd te ventileren... of zoiets. Wat overigens absoluut niet wil zeggen dat iedereen dan maar zíjn of haar mond moet houden hè, want dat zeg ik niet. Dat doe ik tenslotte ook niet. Ik vind het geweldig als iemand een eigen(zinnige) mening heeft en ervoor kiest deze respectvol te uiten. En daar zit voor mij in ieder geval de crux, respectvol... 

Ik doe dat lang niet altijd (meer), mijn mening uitspreken. Probeer ook soms gewoon oordeelloos door het leven te gaan; ook beste fijn (en oefening baart kunst). Vind het vaak de energieverspilling niet waard en snap intussen redelijk goed tot waar mijn cirkel van invloed rijkt, als dat al aan de orde is. Toch is er iets dit weekend wat redelijk in mijn hoofd blijft spoken. Het laat me niet los en daar snap ik niets van. Heb daar meestal namelijk niet zo last van.

Zo las ik gisteren de column van Saskia Noort, zoals ik feitelijk ieder weekend doe. Dit keer vraagt ze zich af of het haar nog wel raakt, als iemand optikt dat zij omwille van haar mening voor een trein geworpen moet worden... of erger. Dat haar huid inmiddels dikker is geworden en de dagelijkse haat via de socials afglijdt als olie van een tefallaag... Haat zonder gezicht, online en anoniem, blijkbaar genormaliseerd. Ook schrijft ze dat ze wil dat degene die haar dood wenst (en erger) haar recht in de ogen aankijkt en een mens ziet. Dat zij ook de gelegenheid heeft hem of haar als mens te zien, want als we de menselijkheid van elkaar niet meer kunnen zien, dat we dan echt verloren zijn...
Ik snap het niet, echt niet, en hoop dan ook dat zij en al die anderen nog heel lang blijven schrijven, hun eigen keuzes kunnen maken, als mens en, uit de grond van mijn hart, dat we nog niet verloren zijn.

Gelukkig gebeuren er dan ook genoeg dingen die ik wél kan bevatten. Dingen waar ik heel blij van word, zoals een klein berichtje vanochtend: 'Vind je het leuk als ik een bakkie kom doen?' En voor je het weet zit je zo drie uur weg te kletsen en bestaat er -eigenlijk zoals al die jaren- geen 'lange-tijd-elkaar-niet-gezien'; vriendschap, vertrouwd, intussen alweer 37 jaar... en ik ben ook trots op haar en de keuzes die ook zij (heeft ge)maakt!

Vraag me niet waarom

... want ik weet het ook niet. Waarom ik deze tekst vandaag weer tegen kom... als ik gewoon zwijgend voor me uitstaar. Me bedenk dat er wel heel veel te schrijven is, maar ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. 

Vraag me niet waarom... ik deze opgeslagen heb als concept, op 1 september 2019, en daarna nooit iets mee heb gedaan. Ik heb ook geen idee wie het geschreven heeft, en dus hierbij mijn oprechte excuses voor het niet vermelden van de juiste bron.

Vraag me niet waarom, ik het gevoel heb deze dan vandaag te moeten delen. Uitleggen kan ik het toch niet... en dat doe ik dan ook maar niet...

Wat ben je waard?

Wanneer een ander tegen je zegt,

of ooit tegen je heeft gezegd,

dat je niets waard bent, 

en jij bent daarin gaan geloven,

je hebt dat omgevormd 

tot een diepe overtuiging

en je gedrag daarop afgestemd, 

zal deze overtuiging steeds opnieuw 

terugkomen in je leven.

Wanneer er iets in je leven gebeurt,

is de kans vrij groot dat dat

de eerste overtuiging is die opkomt.

Ik ben het niet waard,

een ander waardeert mij niet,

waarom zou ik iets zeggen

ze luisteren toch niet,

er valt toch niets aan te doen

want ik ben dat niet waard.

De waarde die je jezelf toekent

is vele malen belangrijker dan

de waarde die een ander je toekent.

Wanneer je je waarde laat afhangen

van een ander omdat je niet in staat bent

jezelf te waarderen,

gebeurt er iets bijzonders.

De ander kan je alleen in die mate waarderen

waarop je jezelf waardeert.

Alleen wat in jou al aanwezig is

kan door een ander worden (h)erkend.

Andersom werkt het ook,

ik kan tegen iemand zeggen

dat iemand heel waardevol voor mij is,

maar wanneer degene tegen wie ik het zeg

geen zelfwaardering heeft,

is de kans vrij groot dat

mijn waardering niet binnenkomt.

Het heeft als het ware geen innerlijk draagvlak.

De waarde die je hebt, heeft

niets te maken met geld, opleiding,

een dure auto, een groot huis,

de hoeveelheid vrienden die je hebt.

Ook al wordt je van jongs af aan geleerd

dat daardoor je waarde wordt bepaald,

er zijn genoeg mensen die het allemaal bezitten

en die zichzelf niet waarderen om wie ze zijn.

Zelfwaardering komt van binnenuit.

Jezelf erkennen als waardevol en belangrijk

voor jezelf is een krachtige cirkel.

Je hoeft er niets voor te doen en

er niets voor te bereiken.

Ook al is je je hele leven wijsgemaakt

dat het pas geldt wanneer

iemand anders je waardeert,

of wanneer je iets hebt bereikt in je leven,

het is niet waar.

Wanneer je blijft hengelen

naar de goedkeuring van iemand anders,

naar de waardering van iemand anders,

zoek je het buiten jezelf

en daar zul je het niet vinden.

Alleen al het feit dat je nu in deze tijd

op de wereld bent, ademhaalt, en leeft,

is genoeg om jezelf te waarderen.

Wanneer je jezelf niet waardeert

om wie je bent

heb je jezelf nog niet ontmoet

en ga je af op een plaatje dat ooit

voor jou of door jou is geschilderd

in een bepaald licht.

Ieder mens is waardevol,

en wanneer jij daar anders over denkt

ben je gaan geloven in de slechte sprookjes

van een bedachte wereld.

Bron: onbekend

12... gewoon normaal

Dit zag ik vanochtend, toen ik de luxaflex open draaide van het keukenraam. Ik kon een glimlach niet onderdrukken en hoorde mezelf zachtjes fluisteren: 'dank je wel...' om me een seconde daarna te bedenken dat ik er toch echt een fotootje van moest maken.

Kijk ik zojuist uit mijn raam, zie ik prachtig avondrood tussen grillige donkere wolken. Hoor een zacht tikken van kleine regendruppels op het dak van de carport en vraag me af waar het onweer blijft. Ook realiseer ik me ineens hoe snel de dag weer voorbij gegleden is. Zo maar, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het natuurlijk ook. En aan de andere kant, wat is normaal hè? Twaalf jaar geleden was deze dag verre van normaal, althans, in mijn ogen...

Wel een dag als alle anderen, die dag waarop zij besloot dat het genoeg was. Ach ja, hoe kon het ook anders, ze had haar hele leven al haar eigen boontjes gedopt en ook deze beslissing nam ze dus gewoon in haar eentje, nog geen twaalf uur nadat ik haar aan de telefoon had gehad. De normaalste zaak van wereld...ze had het altijd al zo gedaan. Schiet me nu ineens te binnen dat het daarom misschien ook wel is dat ik daar soms een beetje last van hebt of zo. Dat machteloze gevoel nergens meer invloed op te hebben als je niet wordt meegenomen in beslissingen. Voor het blok gezet wordt, ook al is het vanuit een liefdevolle intentie, zo verdraaide definitief...

Tja, ze deed nu eenmaal de dingen graag op geheel eigen wijze. Stoer, dapper en soms rete eigenwijs!

Twaalf jaar alweer, als de dag van gisteren, ik blijf het zeggen. En er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ze er wel even is. Zo ook vandaag als ik later in de middag ineens een heel klein blauw vlindertjes rond zie fladderen... ook maar eentje hè!

Afijn, een dag als alle anderen, misschien alleen een beetje warmer dan normaal. Maar ja, wat is normaal hè?

Het is gemakkelijk haar voor de geest te halen, zoals ze vaak voor me stond en zei wat ze te zeggen had als ze ergens iets van vond. Zo ook waarschijnlijk van deze tijd, daar had ze vast en zeker haar mening over. Ik hoor het haar zeggen: 'Ach kienders, doe maar gewoon normaal, dan doe je echt al gek genoeg.' En ik kan een glimlach niet onderdrukken...

De werkelijkheid...

Soms is de verleiding best groot, om een beetje te gaan somberen of zo. En zo ben ik helemaal niet, 'die tijd heb ik wel gehad' zal ik maar zeggen. Afijn, misschien ken je het ook wel, je bent gelukkig, misschien bij vlagen wel héél, en dan ineens slaat een blues toe waar je geen verweer tegen hebt (zoals Martin Bril ooit schreef). Wat kon hij het toch altijd prachtig verwoorden... ik mis die verhaaltjes van hem best, oog voor detail, ontroerend de dagelijkse dingen beschrijven. Van de week schoot het me ineens te binnen, hoe zou hij in deze tijd hebben geschreven. Zou het hem juist in deze tijd ook zijn overkomen, die blues, waar je dan net even niet het juist antwoord op hebt. Maar ja, je schiet er allemaal niks mee op hè. Mijn moeder zou zeggen: 'Klaar met dat gesip, je hebt er alleen jezelf maar mee...'

… schreef ik in de maand mei en kwam niet verder om de een of andere vage reden. Geen idee waar het in zit, aan ligt, maar soms is het er simpelweg niet of zo. Misschien ook wel gewoon moe van alles. En nee, ik ga 'het' woord niet noemen, want iedereen weet toch wel waar ik het over heb. Daarbij, er is al zo ontzettend veel over geschreven dat die paar regels van mij echt niet gaan bijdragen aan nieuwe of opzienbarende inzichten, hoewel...

Ik omarm de werkelijkheid, heb ik al even geleden besloten en gebruik vooral mijn gezonde verstand. Volgens mij schiet ik daar het meeste mee op. Een beetje meebewegen op de golven en de wind en kijken waar ik uitkom; op de rest heb ik immers toch geen invloed. Zo ook niet op de maand die voor me ligt, eentje vol met herinneringen... de afgelopen dagen heb ik er al een paar opgepoetst, die anders leken te vervagen. En ach, eigenlijk weet ik ook dat dat helemaal niet kan.

Juni... we gaan het zien, we gaan het meemaken en we gaan er in ieder geval ook van genieten!

Wees wijs...

Op zich heb ik niet zo veel met Koningsdag, eigenlijk al jaren niet. Ik ga niet gehuld in het oranje, laat al menig jaar de koningsnacht aan me voorbij gaan en je zult me ook zeker niet zien toosten met een glas oranjebitter in de hand.

En toch, heel raar, leek het wel alsof ik de afgelopen dagen ergens behoefte had aan onze driekleur en de kleur oranje in huis. En zo geschiedde; haalde ik zaterdag 2 bossen tulpen in huis -oranje- en werden er zaterdagavond samen met nog wat andere lekkernijen ook een slinger vlaggetjes -oranje- een Nederlandse vlag én natuurlijk tompoucen -uiteraard oranje- bezorgd. Dit alles in het kader van de boodschap dit jaar toch echt thuis Koningsdag te vieren. 
De tompoezen verdwenen in de koelkast en het vlaggenmateriaal verstopte ik op een niet te vinden plek voor mijn lief; blijft toch leuk iemand verrassen...

En nee, ik heb om klokslag 10 uur niet in de deuropening het Wilhelmus meegezongen, dat zing ik normaal gesproken ook niet op Willem z'n verjaardag. Wat ik wel heb gedaan is vanochtend toen mijn lief nog op 1 oor lag de kamer iets opgeleukt; slinger vlaggetjes aan het plafond, de vlag voor het raam en de buren om 09.50 uur geappt dat er een verrassing op ons 'doorgeeftafeltje' onder carport voor ze stond...(toevallig wist ik dat het ze niet was gelukt tompoezen te scooren voor vandaag). 

Onbetaalbaar, klein geluk, zowel de glimlach bij de buurvrouw bij het zien van de 2 oranje tompoucen als de twinkeling in de ogen van mijn lief toen hij net voor tienen beneden kwam: 'Ik had helemaal niet het gevoel, maar nu wordt het toch nog een hele gezellige, echte Koningsdag...' En die wens ik iedereen!

En heus lieve mensen... het is echt niet zo moeilijk als het lijkt, het is eigenlijk best heel simpel...

Niets gekker dan ...

‘Niets gekker dan de werkelijkheid Heleen…’ Ik staar naar zijn woorden. Een lieve vrijwilliger die reageert op het besluit om de contacten voor de maatjes dementie te beperken tot telefonische. Niet meer wandelen, niet meer mee naar Jeu de Boules, voor zover dat nog mogelijk was, geen koffiemomenten of fijne break meer voor mantelzorger. Het is een bericht van alweer een paar weken geleden en inmiddels weet ik dat er aan zijn woorden helemaal niets gelogen is.

De afgelopen tijd gaan mijn gedachten dan ook regelmatig van links naar rechts van boven naar beneden, en alles daar tussenin. Dagelijks zie en hoor ik vragen voorbij komen waar ook ik geen antwoord op heb, zoals: Is het middel wellicht erger dan de kwaal? Ik weet het echt niet... Ethische kwesties en duivelse dilemma’s komen langs. Zo las ik vandaag een stuk van Chantal Beks, bestuurder van een ouderenorganisatie. Met het risico verkeerd begrepen te worden, schrijft ze dat in hun huizen veel mensen wonen waarvoor het leven al een groot stuk voorbij is. Niet dat ze per se dood willen, maar wel in veel gevallen ‘kwaliteit van leven’ prevaleert boven ‘extra tijd.’ Ofwel, zoals een dame met Alzheimer heel treffend sprak: “Ik zie eigenlijk mijn kinderen liever wel, met risico op besmetting, dan dat ik ze niet meer zie. Straks ga ik alleen dood.” Daar past geen schuldvraag, enkel stille compassie…

Zo maar één van de velen dingen die me iedere dag wel aan het denken zet. Ik realiseer me des te meer hoe de, ook mijn wereld in korte tijd is veranderd. En ja, ik ben meer dan blij en dankbaar met de dingen die ik nog wel kan, zoals mijn ochtendwandeling; zo vanzelfsprekend altijd en nu ineens helemaal niet meer. Misschien heb ik daarom ook wel het gevoel dat ik met terugwerkende kracht nog meer blij had moeten zijn met al die vanzelfsprekendheden, een soort van opnieuw waarderen van de normale dingen in het leven, zoals het gewoon op bezoek gaan bij elkaar als je daar zin in hebt. Gezellige borrel met de buren in de achtertuin, etentje met lieve vrienden, je (bonus)kind een dikke pakkerd geven op zijn verjaardag… Ja ik weet het, klinkt een beetje als… en ik kan er nog niet aan wennen geloof ik. Misschien wel nooit helemaal, aan het nieuwe normaal. De vraag is ook: Hebben we een keus? Tja, dat vraag ik dan… degene die altijd roept: Je hebt altijd een keuze… Ik laat het antwoord voor nu even in het midden... niets gekker dan de werkelijkheid, toch? Maar goed, het is wel de werkelijkheid die ik oprecht best behoorlijk gek vind intussen. 

Tja, misschien is die gekke werkelijkheid wel het nieuwe normaal... wie zal het zeggen... 

Soms kom je iets tegen...

soms kom je iets tegen, dat je raakt, dat je ergens bewaart en na een tijdje ineens weer tegenkomt...

De zon schijnt niet op ons, maar in ons

de rivieren stromen niet langs, maar door ons

De bomen wiegen en de bloemen bloeien

in ons lichaam en onze ziel

En ieder lied van de vogel, 

van de wind en de wilde storm,

van de rots uit de buik van de berg, 

is ons eigen lied

en zingt van liefde…. 

(John Muir, Natuurparken)

en toen ik de foto vanochtend nam, om 06.30 uur, wist ik dat natuurlijk niet. Ach ja... soms kom je gewoon weer iets tegen, dat past of zo...