Soms kom je iets tegen...

soms kom je iets tegen, dat je raakt, dat je ergens bewaart en na een tijdje ineens weer tegenkomt...

De zon schijnt niet op ons, maar in ons

de rivieren stromen niet langs, maar door ons

De bomen wiegen en de bloemen bloeien

in ons lichaam en onze ziel

En ieder lied van de vogel, 

van de wind en de wilde storm,

van de rots uit de buik van de berg, 

is ons eigen lied

en zingt van liefde…. 

(John Muir, Natuurparken)

en toen ik de foto vanochtend nam, om 06.30 uur, wist ik dat natuurlijk niet. Ach ja... soms kom je gewoon weer iets tegen, dat past of zo...

Nooit gedacht...

Maar de lente wist het niet 

en de bloemen bleven bloeien en de zon scheen...

de eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan

en de zwaluwen kwamen terug

en de lucht werd roze en blauw

het werd later donker en 's ochtends kwam het licht vroeg door de ramen...

Het is lente.
Nooit gedacht dat juist dit jaargetijde dit keer zo bijzonder zou zijn. Aan de voet van een blauwe druifje vond ik gisteren een heel klein lieveheersbeestje. Alsof ze even hallo kwam zeggen. Zo lekker om gewoon even met blote handen in de aarde te wroeten. Ongegeneerd onkruid trekken, alsof er niets aan de hand is. En terwijl ik dat deed, moest ik denken aan één van die mooie teksten die ik deze week zag verschijnen op social media: 'Maar de lente wist het niet...'

Gelukkig niet, dacht ik. Want wat een cadeau dat de lente in al haar uniekheid ontwaakt. Zoals vanochtend en ik weer wakker werd gemaakt door het mooiste lenteconcert van roodborstjes, merels, winterkoninkjes. Zag dat de zon speelde met haar lichtstralen door de bomen. De knoppen van de bos tulpen op tafel, die mijn lief gisteren kreeg van zijn werkgever met 'dank voor je inzet in deze pittige tijd #poweroftogheter', weer wat verder uit waren gekomen... En tegelijkertijd dacht ik aan de vele levens die op z'n kop staan in en door deze bizarre tijd. 

Nooit gedacht dat er besluiten zouden worden genomen die mijn hart breken als ik ze hoor. Zorginstellingen dicht, ik werd er bijna misselijk van. En ja, ik begrijp de maatregelen, en soms ook simpelweg helemaal níet. En dus helemaal nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen hoe oprecht blij ik ben dat mijn lieve vriendin en mijn moeder er niet meer zijn. Hoe fijn het is dat zij en nog een aantal andere lieverds al tijden geleden werden 'opgenomen in de plooien der eeuwigheid.' Mijn lief las deze zin gisteren in de krant en ik vond hem zo mooi. Hij voelde een soort van 'veilig, warmte, liefdevol, samen...' Ach ja, soms word ik ineens ontroerd door de kleinste zinnen of dingen, zo maar. De hele week hoor ik al haar stem in mijn hoofd: 'Ach lieve kiend, je paadje is echt wel uitgestippeld, als het je tijd is, ga je toch wel... maar gebruik wel je gewone verstand want dat heb je ook van onze lieve Heer gekregen...' En of ik dat doe, zo goed als mogelijk, ondanks dat ook ik me zorgen maak, gezond wil blijven, wil zorgen voor de degenen die me lief zijn, net als al die anderen. 

Keer op keer word ik geraakt door al het mooie en creatieve wat deze week ontstond. Aan de andere kant ben ik eveneens gefascineerd door hoe eenieder er op zijn of haar geheel eigen wijze mee omgaat. En ja, natuurlijk snap ook ik helemaal niets van hamsteren, volle treinen, stranden en drukte in de supermarkt. Maar heel eerlijk, weten we dit niet al eeuwen, dat luisteren, echt luisteren misschien wel een van de moeilijkste dingen is in het leven...? Blijkbaar is het nu eenmaal erg lastig adviezen op te volgen over iets wat we nog nooit bij de hand hebben gehad. Waarom zou je? Mogelijk (of hopelijk) heb je nog nooit verdriet en machteloosheid hoeven te voelen vanwege een dreigend verlies van een dierbare. Klopt het misschien ook wel wat er gezegd wordt. Moet je het eerst van dichtbij meemaken om te beseffen dat het minste wat je kunt doen toch echt is: luisteren en de adviezen ter harte nemen, uit elkaars buurt blijven! En ik gun het overigens niemand, dat dát nodig is om je te laten luisteren. Ik heb het nooit gedacht...

En dus hoop, bid en wens ik dat we opmerkzaam zijn en blijven. Ruimte creëren (letterlijk) voor elkaar en voor wat een ieder van ons heeft te doen nu. En toch te blijven kijken en luisteren naar al het mooie dat verschijnt, iedere dag weer...

En toen kwam de zomer...
Irene Vella

en omdat ik het te mooi vind om niet te delen,

hieronder de volledig tekst
(met als achtergrond foto's van de afgelopen week... de lente).

Waardeloos verus waardevol

Deze foto maakte ik al even geleden, ergens in februari. Er gebeurde best veel in korte tijd; donkere wolken trokken het land in, letterlijk en figuurlijk, waardeloos nieuws volgde elkaar in rap tempo op. Zo maar ineens enorme donkerte in levens van lieve mensen die me aan het hart gaan. En ja, ik weet het, niets nieuws onder de zon. Het leven gebeurt (je), terwijl jij andere plannen maakt... Verdriet en verlies staan nu eenmaal op de hoek in ieders leven. Die wetenschap maakt het alleen net niet minder waardeloos.

En uiteraard gebeurde in diezelfde periode ook mooie dingen. Had ik ontmoetingen met van die hele bijzondere mensen. Je kent ze misschien wel, zij die het verschil weten te maken in het leven van anderen. Het zijn -zoals ik vanochtend Luc Hessel met zo'n mooi zacht Vlaams accent hoorde zeggen- 'tochtgenoten' op iemands levenspad. Ik vond het wel een prachtige omschrijving. Tochtgenoten die helpen met te leven met vragen waarop geen antwoorden zijn, samen worstelen, samen zoeken, samen hopen... 

Alles bij elkaar genomen en kort terugblikkend naar de afgelopen maand maakte het voor mij in ieder geval het schrijven even niet haalbaar. Toch ging ik er regelmatig voor zitten. Deed mijn mooie zoutlamp aan, zocht een geurend kaarsje en tikte een stukje... en wiste het weer. Gedachten vlogen en vliegen nog steeds alle kanten op. En dus doe ik mijn best en bouw ik hier en daar momenten van stilte in. Zet een zacht muziekje op, mediteer eens wat, wandel op de dijk, ga spontaan uitwaaien met mijn lief bij een vriendin en haar nieuwe liefde op Terschelling, eten een oestertje op het wad, vier mijn verjaardag, lunch, lach en praat uitgebreid bij met lieve vrienden waar het lijntje ook al meer dan 25 jaar bestaat, bezoek met mijn lief Lazarus in De La Mar en eet vooraf de lekkerste spareribs in een sinds zijn mensenheugenis bestaand eetcafé, komen vrienden eten, kookt mijn lief en hebben we het over van alles en meer van die dingen die een waardevol onderdeel zijn van mijn leven, waar ik intens dankbaar voor ben. 

En zoals vaak op zondag spit ik onze 2 kranten door. Lees ik een verhaal waar de kernvraag is: 'Wat is de zin van ons leven? Het was een wedstrijd waarvan de 3 beste verhalen gepubliceerd zijn. In de hekkensluiter 'Scharrelen als levensweg' geeft de schrijver aan dat wat hem betreft die vraag ongemak oproept, zowel interessant als ontregelend is, want niemand kan een universeel antwoord geven. En, als we dat onderkennen, we juist vrijheid crëren, ruimte om niet te weten, ons niet vast te klampen etc. Dan gaan we 'scharrelen'...
Zijn verhaal doet me denken aan het gedichtje 'Lanterfanten' dat ik ooit kreeg van een lieve vriendin. Voor mij zit dat scharrelen in eenzelfde categorie. Zo ook als ik in de laatste alinea de vraag lees of scharrelen helpt in de omgang met de dood. Hierop antwoord de schrijver dat hij als kind bang was voor de dood, het oneindige niets en er nu meer om kan lachen. 'Laten we zo hard lachen dat we de deurbel niet horen als de dood op de stoep staat. Misschien is dat ook wel het probleem van de vraag naar de zin van het leven: zij ontbeert humor!'

Met dat ik dit lees, denk ik terug aan de afgelopen week. Het is en blijft waardeloos versus waardevol; waardeloos nieuws tegenover waardevolle momenten. Gelukkig waren ze er in weer hele bijzondere ontmoetingen. De meest mooie en verrassende gesprekken, verhalen uit de oude doos van ruim 25 jaar geleden waar we, terwijl de dood op de stoep stond, samen nog kostelijk om hebben kunnen gelachen... 

Het begin...

't Begin was zo stil
is hoe het begon

 een wereld zo kil

zo zonder zon

Waar dan te zoeken

benieuwd wat ik vind
soms in de boeken

waai met de wind

Hoe moet ik zijn

wat kan ik zien

onscherpe lijn

daarachter misschien

Andere kansen
nieuwere dagen
ogen die glanzen
toch genoeg vragen

Antwoorden hier

inzichten daar
deur op een kier

mogelijk waar

't Zijn van die dingen
't is weer die tijd
wel of niet springen
misschien nog niet rijp

Knopen en hopen

lessen en leren

deur staat toch open

andere sferen

Kop is eraf

zijn weer op weg
zeker geen straf
is wat ik je zeg

Woorden die komen

en ook weer gaan

nog zoveel te dromen

onderwijl blijf ik staan

Op weg naar wie weet
het pad nog wat vaag
wellicht heb ik beet
blijft altijd die vraag...

De laatste...

We zijn er nog even geweest, net voor de kerstdagen, bij het graf van mijn moeder en mijn broertje. Op de een of andere manier hoort het er bij in deze donkere dagen. Het is een soort van ritueel. Geeft betekenis aan een bepaald moment in mijn leven. Gewoon een tijdje daar zijn, beetje schoonmaken, bloemetje neerzetten. En ja, natuurlijk hoor ik haar in mijn hoofd dan, dat het niet nodig is en zo, en dat het wel goed is zo. Zelfs mijn lief hoorde haar deze keer...

Als ik om me heen kijk, lijkt het ook wel alsof steeds meer mensen in de weer zijn met oude en nieuwe rituelen. Misschien gebruik je ze zelf ook wel. Brand je regelmatig een kaarsje, draag je gelukssokken op een bepaalde dag, heb je van die kleine, dagelijkse rituelen, die de dag net een beetje mooier kleuren. En nee, ik ga hier geen pleidooi houden voor rituelen. Over de zin of onzin ervan. Of ze wel of geen nut hebben. Dat mag ieder voor zich weten. Het is in de basis ook niets meer en minder dan iets wat je herhaaldelijk doet. Bij mij zorgt het in ieder geval vaak voor een rustpuntje, troost soms, of haal ik er kracht uit. Het maakt in ieder geval dat ik meer bewust met dankbaarheid en zingeving bezig ben en dat voelt goed, zeker in deze donkere dagen.

Donker is het ook nog steeds, al gaan we langzaam weer richting meer licht en ligt de kortste dag intussen alweer een tijdje achter ons. Gelukkig doen kleine betoverende lichtjes op gevels, bomen, vensterbanken en voordeuren onveranderlijk hun best de donkerte te weerstaan. En zo zwaaien we over een aantal uren 2019 uit, tik ik misschien wel de laatste paar woorden van dit jaar en verwelkomen 2020, we zijn er bijna...

En ik kan nog heel veel zeggen, over wat er wel of niet gelukt is dit jaar. Wat ik wil loslaten of misschien toch weer meeneem het nieuwe jaar in, wat overigens - als ik alle voorspellingen mag geloven- een transformerend jaar wordt. We gaan het zien. Ik verheug me er hoe dan ook op. 

Wat ik nog wel wil zeggen, is dat ik dankbaar terugkijk op 2019. Een jaar met weer de nodige lessen, gemis, verdriet, hobbels, uitdagingen, keuzes, beslissingen. Sommige goed, een paar zelfs geweldig en enkele ook gewoon helemaal niet. Maar het waren wel mijn eigen beslissingen. Er waren mooie momenten, geweldige ontmoetingen, heerlijke wandelingen; het blijft zo fascinerend en gaaf zowel letterlijk als figuurlijk een stukje met mensen mee te mogen lopen en visa versa. En eyeopeners waren er uiteraard ook en veel gezelligheid, liefde en bovenal leren en ervaren hoe het is als je dicht bij jezelf blijft. Echt, het opent verrassende deuren, vooral als je je belemmeringen loslaat. 

En dat 'loslaten' brengt me bij het inspirerende gedicht van Nelson Mandela, wat eigenlijk alles zegt. Misschien wel meer dat ik kan zeggen of zingen, want dat kunnen anderen veel beter, over dat voor alles een tijd is... en zo...

* liedje * (klik hier)
Ik wens jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling!

Blijven oefenen

Voorbij gevlogen zijn ze, die eerste weken van december. Nog een paar keer flink zuchten en we zitten in 2020... 

En alle clichés zijn gewoon waar volgens mij. Dat de tijd zo snel gaat, voorbij vliegt, als zand tussen je vingers doorglipt, je voor je het weet...lalala. Ik hoor ook veel vaker dat we tijd te kort hebben dan dat we tijd over hebben. Het lijkt wel of we steeds minder tijd hebben om tijd te maken voor elkaar. Maar laat ik het vooral bij mezelf houden. Ik merk namelijk al een tijdje dat ik me afvraag hoe het komt dat het zo lastig lijkt om gewoon een beetje tijd voor elkaar te maken? Vinden we het niet belangrijk genoeg misschien? We hebben het nu eenmaal allemaal bij tijd en wijle druk met van alles en nog wat, het gewone leven, de dingen van dat leven waar je soms links en rechts mee om de oren wordt geslagen. En ja, het is waar, het kost soms al moeite genoeg om dan tijd te vinden om op jezelf te letten, toch? Of heb ik daar alleen last van? En dan kan hè, dan kan...

Tja, en zo aan het eind van ook dit jaar, in de maand waarin de lichtjes, de gezelligheid, het gevoel van samen erbij hoort voor velen, blik ik zo nu en dan ook heel eventjes terug. Heel even maar hoor... Er gebeurt namelijk toch wel het een en ander in zo'n jaar. Heb wel weer één of twee lesje gehad zo hier een daar. En zo heel af en toe stapt er ook nog wel eens iemand fijntjes op zo'n oude 'trigger' en zo. Word ik me fijntjes bewust van dingen die nu eenmaal bij mij horen, bij mijn leven, waar ik -gebied mij ook eerlijkheidshalve om te zeggen- lang niet altijd blij mee ben. Gelukkig kan ik naar het meeste intussen goed kijken. Ben er zelfs dankbaar voor; het heeft me tenslotte gebracht tot waar ik nu ben. En zo af en toe ben ik daar best blij mee. Wat zeg ik, lukt me eigenlijk steeds beter om ook dat toe te geven.

En toch hè, heel soms, is er dan op een dag toch weer zo'n klein moment dat mijn donkere kant de hoek om komt zeilen. Ontplof ik bijna omdat iets zo onrechtvaardig en respectloos voelt (oude trigger). Of eigenlijk word ik er alleen maar heel verdrietig van als ik heel eerlijk ben. Gelukkig duurt het maar even en al snel bedenk ik me dan - ook zo'n op waarheid gebaseerd cliché - dat ik op dit soort gebeurtenissen veelal toch geen invloed heb. Dus kan ik het maar beter zo laten. Ademhalen, genieten van de arm om me heen van mijn lief, die zegt dat hij het snapt en er zelf ook last van heeft. En kijken we samen naar wat wij de volgende keer eventueel anders kunnen doen, zodat het ons in ieder geval niet meer zo raakt.

Ach ja, al doende... en al lukt het misschien niet helemaal meer in dit jaar, dan hebben we binnenkort hopelijk weer 365 dagen om te (blijven) oefenen. Toch een fantastisch vooruitzicht?

In de stilte...

 

Eeuwigheidszondag. 
Heel eerlijk? Ik had er tot de dag van vandaag nog nooit van gehoord. Niet dat dát maatgevend is, want ik mag dan misschien opgevoed zijn vanuit een Nederlands hervormd-principe, een echte kerkganger ben ik nooit geweest. Ik heb dan ook geloof ik niet zo heel veel met de kerkse rituelen. En als deze zondag dan ook iets meer dan een halve eeuw geleden al bestond, heb ik het in ieder geval niet bewust meegekregen. 

Misschien toch een beetje jammer, bedacht ik me vanochtend, nadat ik me met mijn eerste kop koffie op de bank nestelde en in alle stilte keek naar het programma 'De Verwondering' met Annemieke Schrijver. Het programma waarin "zij haar gasten meeneemt de stilte van de zondag in, om met hen, weg van de waan van de dag, toevlucht te zoeken bij inspirerende woorden en met hen te praten over hun inspiratie en alledaagse spiritualiteit". Gast deze keer is Hans Stolp, pastor en specialist op het gebied van het esoterisch christendom.

Hij praat onder andere over hoe wij kunnen omgaan met sterven en dood; verloor zelf december vorig jaar zijn geliefde Harm. Iets maakt dat ik geïntrigeerd blijf luisteren (het lijkt wel een thema de afgelopen weken...) en hier en daar flarden opschrijf in mijn kleine notebook dat naast me op de bank ligt. Zo maakt hij de mooie vergelijking dat je sterven kunt vergelijken met het varen van een schip voorbij de horizon; vanaf het strand zie je hem meer, maar hij is er nog wel. Hij spreekt over verbinding, energie, transformatie en stilte. Wat me raakt is wat hij vertelt over verbinding maken met de geestelijke wereld. Want, net zoals wij nog steeds van onze gestorvenen houden, houden zij ook nog steeds van ons én willen ook zij contact, de liefde verdwijnt namelijk niet! En zo beschrijft hij heel mooi wat je kunt doen om die verbinding te maken, en dat dat helemaal niet zo moeilijk is als we soms denken. 

'Voor je gaat slapen, oefen in dankbaarheid. Kijk voorbij je eigen pijn naar de geschenken die hebt gekregen van je gestorven dierbaren.' Aan het eind van iedere dag draagt hij zelf ook zijn dankbaarheid op aan zijn gestorven geliefde en put daar troost uit. 'En dan kan het ook zomaar gebeuren dat je geliefde op wonderlijke wijze dichterbij komt... let daarna maar eens op je dromen.' zie ik hem met stralende ogen zeggen. Ik glimlach en zie dat ook Annemieke direct snapt wat hij bedoelt...

'Alles wat er moet zijn, ligt in de stilte besloten.' En misschien heeft hij wel gelijk, bedenk ik me na deze prachtige uitzending. In de stilte van deze zondag, eeuwigheidszondag, waarop wij - om met de mooie afsluitende woorden van Annemieke te spreken - 'mogen zorgen voor onze gestorvenen'... al kan dat wat mij betreft ook in de stilte van iedere dag!