Alles doet er toe...

Vorig jaar danste je nog...

"Mag ik je wat vragen?
Heleen hè...?"

Ik 'hmmhmm' bevestigend

een diepe zucht 

wat je wilde vragen

blijft stilletjes achterwege

Vragende ogen
angstige blik
Bang dat je 't niet meer weet,

mijn naam misschien vergeet?

Jouw hand reikt naar de mijne
gezicht omhoog, je lacht

zoekt, voelt, verbindt

blij dat je me nog altijd vindt

"Mag ik je wat vragen?

Helena hè?

Wat nou als...?

kan 't zo moeilijk verwoorden

weet ook niet zo goed

of ze het wel hoorden"

"Maar, blijf je, echt?

Komen ook?

Straks nog?
Als je weggaat...?"

"Mag ik je wat vragen...?"

Zo komen er steeds meer
flinters en flarden 

hier en daar een geweldig volzin
schieten we geregeld in de lach

hebben we door al jouw vragen
de meest bijzondere gesprekken

beleven we keer op keer

de meest mooie momenten

en geef je niet op

samen te zoeken

naar waar je me bewaart

want

Alles doet er toe... *klik hier*

De afgelopen tijd

September
Dat het alweer september is. Dat dus...
De ochtenden weer donker (al even). Licht aan in de douche. De kachel kan weer aan. Zo ook de kaarsjes; ik had het gisterenavond dan ook gewoon heus koud, geen geintje. En al ben ik opgevoed met: 'Dan trek je maar een extra trui aan', hebben we toch binnenshuis de temperatuur iets comfortabeler gemaakt, inclusief trui. Dat dan weer wel.

En wat heb ik weinig tijd gemaakt om te schrijven de afgelopen tijd. Terwijl er toch echt -zoals altijd- genoeg gebeurt. Leuke dingen, gekke dingen. Mooie dingen, verdrietige dingen, geweldige dingen. Wie kent ze niet. Het welbekende ritme van het leven; zeker niet altijd fijn, soms ronduit besodemieterd, maar we moeten het er mee doen, of niet...

Kiezen
Keuzes, kansen, dromen. Alles kwam voorbij de afgelopen tijd. En misschien moet het ook wel andersom. Moet ik juist beginnen met mijn dromen, om daarna kansen te herkennen, om uiteindelijk de juiste keuze te maken. Ach ja, dromen. Ik doe het zo graag. Terwijl keuzes maken, luisteren naar wat ik echt voel en wil, nu juist niet mijn sterkste kant is, geloof mij! Toch deed ik het menig keer, de afgelopen tijd. En of het de juiste waren? De tijd zal het leren, als ik over een jaartje mijn diploma in mijn zak heb van de hogeschool Ede. 

En als ik het dan toch over 'kiezen' hebt. Onderstaande tekst vond ik ooit, bewaarde hem, in de overtuiging dat hij ooit wel ergens van pas zou komen.

Vandaag vind ik hem meer dan 'van pas'. Al realiseer ik me ook dat het in deze drukke tijden voor een aantal wellicht een behoorlijk stuk tekst is om te lezen. De keuze is aan jou...

Wijsheid van een Boom

Het leven lijkt ingewikkeld en het valt ook niet altijd mee. Vaak wringen we ons in bochten om maar te overleven. We zoeken wegen om verder te kunnen groeien in ons leven. Een doel zoeken en daar naartoe leven. Hopende om rechtstreeks op dat doel af te kunnen gaan. Onderweg zullen we obstakels tegen komen, weerstand van de omgeving. Dit alles zorgt er dan voor dat we op onze eigen kracht aangewezen zijn. Als je in zo'n proces zit, zie je niet altijd goed welke kant je moet kiezen. Moet ik links, recht of gewoon eigenwijs rechtdoor??

Als je zulke situaties tegenkomt en het leven lijkt moeilijk, kijk dan eens naar de bomen. kijk dan eens hoe de bomen dit doen en ervaar hun kracht om te overleven.

Het leven van bomen

Een boom groeit uit een eikel, de kern, het beginpunt van een nieuw leven. Leg maar 10 eikels langs elkaar. Ze hebben allemaal een ander uiterlijk. Ieder een eigen vorm, kleur, grootte. Ze hebben allemaal hetzelfde doel. Het doel om een grote, sterke, gezonde boom te worden.

Als de eikel opgenomen wordt door moeder natuur, kan ze beginnen met haar ontwikkeling, met haar groei. De kiem komt los en begint haar eerste wortel te zetten. Haar eerste wortel, om haar plaats in onze natuur in te nemen. Hier ga ik staan. Hier is mijn plaats.

Als de wortels gezet zijn, wordt het tijd om de stam neer te zetten. De eerste punt/tak komt uit moeder aarde. Op dit moment wordt het nieuwe leven getoond aan de omgeving. Vol trots in de natuur. Dit prachtige gebeuren gaat ook gepaard met concurrentie. De concurrentie die hier bedoeld wordt, is de strijd om een eigen plek op deze aarde.

Als de boom opkomt, is direct de omgeving bepalend. Als ze het geluk heeft op een voedzame plaats uit te komen, zal ze doorzetten. De takken worden gevormd. Het eerste blad wordt ontwikkeld. Deze bladeren zijn kwetsbaar. Ze staan dicht bij de grond, zijn voedzaam voor sommige dieren. Als de blaadjes afgegeten worden, heeft de kern de kracht om weer nieuw blad te vormen. De boom groeit door. Langzaam maar doelgericht.

De top van de boom zoekt haar weg. Als er een struik in de weg staat zal de top een beetje naar links of rechts gaan. Toch zal de boom dit pas doen als duidelijk is dat de struik krachtiger is, anders blijft de boom rechtdoor groeien, recht op haar doel af.

De wind, de regen en andere omstandigheden kunnen ervoor zorgen dat de boom omver zakt. Toch...., de wortels zitten stevig in moeder aarde en de boomtop zoekt weer haar doel. Ze zal zichzelf herstellen en afbuigen naar boven om de richting naar het doel weer in zicht te krijgen. Dit vertraagt haar proces, maar dat kan haar er niet van weerhouden om door te zetten.

De boom blijft zich ontwikkelen. Nieuwe takken vormen met voldoende blad om de energie uit de lucht te halen. Energie om reserves op te bouwen en op te slaan in de stam.

Seizoenen

Elke herfst is het tijd om te rusten. Tijd om even alle bladeren los te laten. Tijd om in zichzelf te keren en alle gebeurtenissen los te laten. De herfst en de winter gebruiken om van binnen structuur te brengen om zo in het voorjaar weer tot leven te komen. Nieuw blad vormen en nieuwe scheuten uitzetten.

Als er takken afgebroken worden of afgezaagd zijn, heeft de boom in het voorjaar weer de kracht om de wonden te herstellen. Alle loszittende takken zijn in de winter uit de boom gewaaid.; takken die hun functie al volbracht hebben en niet meer nodig zijn. Op deze manier is er weer ruimte gekomen in de boom. Meer licht kan er schijnen op de stam, op de basis. Ruimte voor nieuwe scheuten, nieuw leven, nieuwe ontwikkeling.

De boom krijgt te maken met ziekten en plagen. Het blad kan aangevreten of besmet worden. Toch geeft de boom niet op. Het grootste deel van de hele boom is gezond en dit heeft meer kracht dan het stukje aangetaste boom. In het ergste geval is de boom een jaar bezig om zichzelf te verdedigen en te beschermen. In zo'n jaar groeien de scheuten minder maar de stam groeit wel dikker, steviger. Toch is er groei geweest. Innerlijke groei met wijsheid om in het nieuwe voorjaar weer andere takken uit te zetten.

Het uiterlijk van de boom is anders dan in eerste instantie verwacht werd. Het is geen kaarsrechte boom met aan alle zijden dezelfde hoeveelheid takken en bladeren. De boom wijkt af, zo lijkt het. Als de boom om zich heen kijkt, is het moeilijk om zo'n kaarsrechte boom te zien. Elke boom heeft haar unieke vorm en uniek verhaal. De bomen met de meeste kronkelingen hebben de stevigste stam. Ze hebben een krachtige basis en laten zich niet snel van de wijs brengen.

Leven

Kijk nu eens naar je eigen leven. Hoe zie jij eruit als je een boom zou zijn? Hoe dik is jou stam? Hoe sterk zijn je wortels? Hoeveel takken heb je? Zitten er nog oude takken die geen functie meer hebben? Laat deze takken los zodat er ruimte komt waar je zelf nieuwe scheuten kunt vormen. Weet dat, wanneer de boom vol zit met dorre takken, dat er dan minder zonlicht op de stam schijnt. Er kan alleen maar meer vuil blijven hangen tussen deze takken. Er zullen schimmels en mossen groeien op de oude takken, wat weer een extra ballast vormt voor de gehele boom. De boom is dan veel energie kwijt om zich te blijven beschermen. Deze energie kan niet gebruikt worden om nieuwe scheuten uit te zetten.

Laat de oude takken los en maak hiervoor gebruik van de natuur. Laat de takken uit je boom waaien, laat de vogels ze meenemen om een nestje van te bouwen. Geef de oude takken terug aan de natuur, aan moeder aarde. Zo voeden we onszelf en de natuur. Iedereen zal er baat bij hebben, de natuur, alle levens zullen groeien.

Blijf je hele leven, jezelf voelen als een boom.

Voel hoe stevig je wortels in moeder aarde staan.

Voel de stevigheid van je stam.

Voel welke takken nog groeien en welke je los kunt laten.

Ervaar de 4 seizoenen van een jaar.

Groei niet te snel, maar voel dat je altijd groeit in wijsheid en kracht.

Bron mij onbekend

That'll do *klik hier*

Opmerkelijk

'Een nieuwe morgen wordt aan niemand beloofd'.

Opmerkelijk toch dat ik juist vandaag weer zo'n tekstje tegenkom over het feit dat de tijd zo snel voorbij gaat, eigenlijk zonder dat je het in de gaten hebt. En dat het dus belangrijk is om leuke dingen te doen, dat lekkere taartje te eten, lol te maken met je kinderen, vrienden en familie en juist nu die kans in je leven te nemen om dat te doen wat je altijd al had willen doen. Het klinkt zó simpel hè...

Gedachteloos scrol ik verder. Denk intussen glimlachend terug aan de dag van gisteren; oude bekenden, ook weer nieuwe gezichten, en hoe plezierig het altijd weer is even bij te kletsen met vrienden en familie. Grappig toch dat bijna iedereen op zo'n moment de mening deelt hoe gezellig het zou zijn als je elkaar vaker ziet. Desalniettemin geldt ook hier blijkbaar het principe dat dat net iets simpeler klinkt dan het is. Desondanks beloofden we elkaar ook deze keer weer dat afspreken zeker gaat lukken...

Ondertussen hang ik nog een was op. Twee. En eet hetzelfde aantal rijstwafels. Maisrijstwafels, dat dan weer wel. Mijn koffie wordt ongemerkt koud en op de een of andere manier kom ik niet tot wat ik wil doen op deze maandag. Een dag waarvan ik ergens vorige week besloot dat ik hem best zomaar vrij kon nemen.

Eigenlijk een heel gewone dag. Zonnig ook, en dus hangt een gedeelte van de was inmiddels wapperend buiten. Niets lekkerder dan een schoon bed, opgemaakt met beddengoed, gedroogd door de wind en de buitenlucht. Toch? En ach, dat het tegen de hooikoorts nou net níet zo lekker is, lap ik hierbij heel even heerlijk aan mijn laars.

Eenvoudigweg dus wat alledaagse dingen op een schijnbaar doorsnee dag waarop sirenes loeien, zoals iedere eerste maandag van de maand. De gebruikelijk test, zodat als er ooit - onze lieve Heer verhoede- een ramp gebeurt, we worden gewaarschuwd.

Ongemerkt dwalen mijn gedachten af... 

Acht jaar geleden alweer, op eenzelfde doodgewone doorsnee *zevende augustus*, loeiden de sirenes ook. Toen echter was het een vrijdag, en zeker geen test... terwijl de zon langzaam onderging...

Ook toen beloofde niemand ons een nieuwe morgen, juist verre van, maar kregen we er -wonder boven wonder- gelukkig een veelvoud!

*liedje* 

Rommel

Rommelige gezelligheid
Dat vind ik rommel namelijk, gezellig. En, ik geef het toe, ik ben een rommelkont; zoals mijn moeder me al vroeg noemde. Tot ergernis wellicht van menigeen, in ieder geval van mijn Lief en soms ook van mijzelf, laat ik hier en daar nog wel eens iets slingeren. Volgens geleerden heeft dit trouwens alles te maken met 'uitstelgedrag' of ook wel 'geen keuzes (willen) maken'. Ach ja...

Ongetwijfeld een kern van waarheid in te herkennen. Maar ja, wat moet ik er mee. Met die wetenschap in mijn achterzak krijg ik namelijk niet mijn zolder opgeruimd of dat gemakkelijke 'gooi-maar-neerhoekje' in de keuken. Om nog maar te zwijgen over onze enigszins rommelige voortuin.

Een en ander wordt ongetwijfeld ingegeven door het 'straktrekken' van de voortuin van onze buren de afgelopen week. Neemt niet weg dat ook wij al tijden van plan zijn 'iets' te doen aan die van ons. We hebben alleen simpelweg nog geen keuze gemaakt over wat en hoe en wanneer en door wie. En hoewel we best van tuinieren houden, ontbreekt ons vaak de tijd, de energie, de zin, etc. Met onze ‘oude’ buurtjes hadden we overigens ooit het idee om samen ‘iets’ te doen. Het kwam er alleen nooit van. Och, blijkbaar zat het ons beiden ook niet echt in de weg. 

Nieuwe buren
Maar ja, dan heb je ineens nieuwe buren, die ook nog eens heel voortvarend te werk gaan, zowel binnenshuis als buitenhuis, zoals de nieuwe buurman een paar weken geleden vertelde, toen we toevallig wél tijd, puf en nog ruimte in de groencontainer hadden. We zeiden nog gekscherend: ‘Als ze toch bezig zijn, laat ze dan ook gelijk die boom op die hoek meenemen… en we horen wel wat het kost.'

Donderdag was het dan zo ver. Klokslag 06.40 uur denderde groot materieel ons anders zo rustige straatje in; alsof ze drie in plaats van één tuin onder handen kwamen nemen. Met brullende motoren werden vrachtauto met laadbak, inclusief grijparm en een Volkswagenbus met rammelende aanhanger voor onze huizen geparkeerd. Om 07.06 uur volgde een appje van de nieuwe buurman (hij had blijkbaar mijn telefoonnummer netjes opgeslagen, dat ik een tijdje geleden alweer op het welkom-in-de-buurt-en-veel-woonplezier-kaartje had geschreven; je weet tenslotte nooit waar het goed voor is…): 'Goede morgen, ik heb het gevraagd van jullie boom. Hij heeft niet de juiste zaag bij zich en de stronk is waarschijnlijk te groot om nu mee te nemen.' Tja... 

Om 07.30 uur ging het echt los. Werden appelbomen, stronken en planten luidruchtig geveld en ontworteld en vervolgens door een enorme grijparm met 'donder en geweld', zou mijn lieve moeder zeggen, in de enorme laadbak gesmeten. Ik kon het dan ook niet laten en heel stiekempjes gluurde ik toch even door het slaapkamerraam. Nieuwsgierig als ik ben, was ik door al dat ronkende kabaal toch een tikkeltje benieuwd geworden naar het maatje zaag van de tuinman...

Groene gezelligheid

Persoonlijk overigens houden wij erg van groen. We zijn dan ook blij dat de druif achter het huis van de nieuwe buren is gebleven. Ze wilde hem wel graag 'doortrekken' over schutting, was één van haar eerste opmkeringen, tijdens een kort tête-à-tête tussen de nieuwe buurvrouw en mij, staand bij ons tussenmuurtje, waar wij net van die gezellige (nieuwe) rieten manden met verse paars/witte Spaanse margrieten hadden neergezet... Inmiddels tiert hij welig, de druif!

En toch hè, mis ik af en toe ook die rommelige en groene gezelligheid van onze 'oude' buurtjes; dat heerlijke schaterlachje en die mooie volzinnen van onze kleine buurman, die dan zo vrolijk riep: 'Hoi buurvrouw...' en dan probeerde te zien of Mies er was (die hij best leuk vond, maar toch ook een beetje eng). Dat alles vanaf dat ene tussenmuurtje, waar meestal wel wat gekleurde potten met kleurrijke bloeiende (of uitgebloeide) bloemen op stonden, die je, mocht het nodig zijn, zo gemakkelijk even aan de kant schoof, als je elkaar iets te vertellen had...

Ach ja, nieuwe buren, nieuwe voortuin en zonder enige twijfel binnenkort nog meer nieuws. Maar weet je, mijn Lief en ik zijn er ook nog niet helemaal uit, maar het er wel over eens. Ons rommelige, gezellige groen steekt nu nog mooier af. En binnenkort vinden we ook vast wel iemand die met liefde en passie de snoeischaar ter hand neemt. Nog een bijkomend voordeel: bij ons kan het hemelwater in ieder geval nog alle kanten op!

Vergankelijkheid versus het moment

Er is een woord dat de laatste paar weken nogal irritant in mijn hoofd zit. Wellicht heeft het met de periode van het jaar te maken, dan kan. Maar ik lijk er maar niet vanaf te komen. In bijna alles zie, hoor en voel ik: vergankelijkheid. Of, zoals synoniemennet aangeeft: 'sterfelijk, broos, onbestendig, eindig, voorbijgaand, wat voorbij gaat...'.

En uiteraard weet ik het, dat niets permanent is, niets voor altijd is, alles per definitie tijdelijk is. Toch zijn er van die momenten dat je net iets harder dan anders met je neus op juist die feiten wordt gedrukt. Dat je je ineens realiseert, of al een hele tijd, dat je alles eigenlijk ordinair kunt zien als een soort product met beperkte houdbaarheid. Pfff, je zou er bijna depressief van kunnen worden.

Gelukkig ben ik dat niet, al gebeurt het me wel zo nu en dan (gisteren) dat ik in de auto rijd, een nummer hoor op de radio en dan ineens de tranen over mijn wangen lopen. Blijft iets vreemd, al heeft het vaak wel te maken met die tijdelijkheid van alles, dat dan weer wel. Maar goed, het is wat het is én het hoort er nu eenmaal bij. 

En zo verstrijkt de tijd, waarin mensen en dingen anders worden, verdwijnen, zonder dat we er ook maar iets aan kunnen veranderen. Dat besefte ik me weer eens heel duidelijk toen ik vorige week de handdoeken van mijn lieve moeder door mijn handen liet gaan; oud, bijna versleten... bijna verdwenen. Nog steeds, negen jaar na ook dat onontkoombare afscheid, 'doen' ze het nog best goed, bedacht ik me, terwijl ik voorzichtig de losgeraakte draadjes verwijderde, en de tijd even stil leek te staan...
 

Toch wil ik ook daar niet te lang bij stilstaan. Ook ik wil juist 'open blijven staan voor het onvoorspelbare ogenblik, genieten van het moment', zoals ik net (herkenbaar) in een mooi stuk tekst las over 'tijd en vergankelijkheid'.

Het sluit af met een prachtige alinea die ik dan ook graag deel: 'Voor degenen die niet in de eeuwigheid geloven, valt er misschien een ander soort eeuwigheid te ontdekken: niet de oneindig durende tijd, maar de eeuwigheid van een ogenblik. In het ogenblik, op het scharnierpunt tussen verleden en toekomst, concentreert zich immers alle tijd. Wie dat beseft, ervaart de tijd zelf soms zo intens dat zij stil lijkt te staan, al is het maar voor even...' Bron: Bas Nabers, filosoof

In het moment leven, ieder moment ervaren, ervan genieten, want net als zonnestralen -je kunt ze niet opslaan in een potje- zijn momenten niet te vangen. 

Hoewel? Als ik dan weleens kijk naar de foto's, vind ik eigenlijk heel stiekem -ondanks niet te vangen zonnestralen- dat dat me af en toe niettemin best lukt. Is een moment, een uitzicht of gezichtsuitdrukking dusdanig mooi, dat het zich als vanzelf laat vangen, in ieder geval laat vastleggen voor ... misschien wel toch de eeuwigheid; staat in ieder geval de tijd even stil en doe ik net of we alle tijd hebben!

*klik hier*

9

Hé ma, was jij dat vanavond, dansend om onze hoofden, tussendoor een pauze nemend op de grond, om daarna tot 2 keer toe stiekem neer te strijken op mijn sjaal, pal onder mijn kin... waar ik natuurlijk net geen foto van kon maken?

Zelfs Trudie viel het op en werd vrolijk van je gedartel, terwijl we nog even lekker buiten zaten. Beaamde overigens volmondig mijn theorie, dat jij het vast en zeker was die ons even gedag kwam zeggen... op je sterfdag. Daarbij wel gelijktijdig in een mooie volzin bevestigde: 'maar ik blijf nog even hoor...'

'Een universeel proces', het verlies van een moeder. Zo noemde een collega het vandaag, toen ik haar condoleerde met het verlies van de hare vorige week. Tja, het maakt inderdaad niet uit hè of je haar nu 9 dagen, 9 weken, 9 maanden of al 9 jaren moet missen.

En toeval bestaat niet, toch? Als je ervan uitgaat dat ik gisteren deze foto uitkoos voor vandaag. Ach ja...

Laat mij maar in die waan, zou ik zeggen. Want weet je, om een lang verhaal iets in de te korten, het gemis wordt nu eenmaal niet minder.

Ieder jaar vind ik wel weer, een keer of, misschien wel 9, dat ze 'erbij had moeten zijn', ze 'het had moeten horen, zien, voelen...' En begrijp me goed hoor, want het is meer dan leefbaar. Ik heb er inmiddels, al 9 jaar, vrede mee dat zij, aan wie ik iedere dag wel even, misschien wel een keer of 9, denk, er niet meer is...

Met een grote glimlach en een hele vette knipoog, die ook zij als één van de beste kon geven, zeg ik dan ook: 'Gelukkig hebben we de foto's nog!'

*...en ze zou bij het zien van deze geschaterd hebben...*

Heen en weer

Ik blader wat door de foto's op mijn onedrive. Glimlach als ik deze tegenkom. Ze hebben het best goed gedaan, die schoenen van mij. Eén heel klein blaartje, in San Sebastian. Mijn eigen schuld ook nog. Heen en weer en regelmatig behoorlijk op en neer. Gemiddeld 10- tot 12.000 stappen op een dag, met uitschieters naar 16.000. Gemiddeld toch een kleine 12,5 kilometer, zo laat ik me vertellen. En ik kan je verzekeren, met mijn 'gestel' ben ik daar best trots op! 

Maar ja, als ik het zeg, denk ik ook gelijk, lekker belangrijk Heleen... en word heen en weer geslingerd tussen het wel kunnen uitschreeuwen wat een enorme klootzakken er op onze mooie aarde rondlopen en het kunnen blijven praten over diezelfde mooie aarde. En wat we daarvan allemaal mochten zien de afgelopen tijd. Onze geweldige vakantie. Sinds lang...

Toch past het op de een of andere manier niet zo goed naast elkaar, voor mijn gevoel. Kom ik in een soort spagaat terecht. Wil ik dat heerlijke vakantiegevoel nog zo heel graag even behouden. Het was nu eenmaal in alle opzichten zo ontzettend gaaf. Maar als ik de berichtgeving over Manchester zie en hoor, ben ik ook gewoon verdrietig. Gaat mijn hart uit naar de slachtoffers en hun naasten en heb ik eigenlijk geen zinnig woord meer te zeggen.

En toch hè, denk ik dan ook weer, laat ook ik me niet weerhouden om te genieten of gewoon blij te zijn, plezier te hebben. Een familielid omschreef het als volgt: 'De wereld is prachtig. Kijk maar vanuit de ruimte. Mensen deugen over het algemeen. Een aantal is verrot. Maar dat is niet nieuw... Maar ik laat mijn plezier in het leven door niemand afnemen. Ik heb een mooie kleindochter en over een paar maanden de mooiste kleinzoon. En die twee gaan mede deze wereld verbeteren. Komt uiteindelijk alles goed.' Dank je wel neef G. voor de reminder! Want ondanks alle ellende en rottigheid in onze mooie wereld blijf ook ik me richten op het mooie ervan. Want mooi is het! Dat hebben mijn Lief en ik opnieuw met eigen ogen mogen aanschouwen, de afgelopen weken.

Heen en weer gingen we. Van een unieke plek in Frankrijk, richting Baskenland-Asturië-Cantabrië, Galicië, terug naar Baskenland. Een onvergetelijke rondreis. En dat Spanje prachtig is, dat we er 'iets' mee hebben, dat wisten we natuurlijk al. Maar dat Noord Spanje in deze tijd zó mooi is, eigenlijk niet. Zoveel indrukken, zoveel gezien, gelopen, gedaan, gegeten, gedronken, gelachen. Met andere woorden, gewoonweg genoten, zowel van de tijd met en voor elkaar, als van hetgeen we tegenkwamen. En neem van mij aan dat dat aardig veel was... met soms best hele grote verschillen.

Zie hier bijvoorbeeld het mooiste versus het lelijkste uitzicht vanuit onze logeerplekken. Die laatste deed ons in ieder geval sterk denken aan een aflevering uit de serie 'Breaking bed'. Onze overnachting overigens ook! Klein detail: die nacht waren de enige gasten in het hotel wij én de nachtportier; een bijzondere ervaring...

Maar ook hebben we onder andere in Pamplona de meest grote en lekkerste oesters ooit gegeten, tegenover het misschien wel meest bijzondere voorgerecht ooit.. inderdaad, in datzelfde 'Breaking bed'-hotel...

Wandelen deden we dus ook. Best veel. Altijd weer op zoek naar de meest mooie plekken. En tja, daar mijn Lief het avontuur en geinige binnenweggetjes niet schuwt, waren ook daar de verschillen...

Als klap op de vuurpijl een indruk waar ik wellicht toch wel het meeste blij van word... de zee. Dit keer dus die buitengewoon gave, ruwe Atlantische oceaan, in al haar glorie. En die luchten. Constant in beweging. Witte, grijze en prachtige blauwe tinten. Wolken die voor mij hoop omlijsten. Hoop om over te mijmeren, te zoeken en vast te houden. En ik hoef niet eens heel erg mijn best te doen om het koele water over mijn blote voeten weer te voelen... 

En zo blader ik nog even glimlachend door. Kijkend naar al dat bijzondere wat we in twee weken beleefden. Mijn Lief en ik. Ons avontuur. En dat neemt niemand ons meer af!