Grenzen

Zal ik wel of toch maar niet? Doe ik het niet of toch maar wel?
Hoe vaak en hoe veel mensen zouden deze gedachte ook hebben, vroeg ik me zeer recentelijk nog af, voordat ze een besluit nemen? Denkend aan de onrust van de afgelopen tijd. Ook mijn onbegrip en voornamelijk bezorgdheid groeide. Hoe dan? Hoezo dan? Al ga ik daar niet verder over uitwijden. Er is al genoeg over geschreven en die analyses en antwoorden laat ik graag aan anderen over. Met name ook omdat, zoals prof. dr. Erik Scherder, hoogleraar neuropsychologie, gisteren bij Matthijs van Nieuwkerk aangaf, het een goed idee is om in deze barre tijden aan 'humeurmanagement' te doen. Ik doe dan ook graag mee: 'limit your negative news'... Ik zeg, doen!

Zo stond ik vanochtend om 07.30 uur met Ollie op mijn armen (daarover later meer) uit het raam te staren.. Ik dacht aan alle voorspelde 'verschrikkingen' voor vandaag; bar winterweer, sneeuwduinen, - stormen misschien wel, kans op 20 tot 40 centimeter sneeuw, -18; in ieder geval voor het hele land code rood.
Ollie, inmiddels verplaatst naar de comfortabele warme vensterbank, miauwde zachtjes, at een snoepje uit mijn hand en keek me vol verwachting aan, zich geen moment druk makend over alles wat er zich al zo vroeg afspeelde in de stille witte, wondere wereld buiten. Wat hij dacht, laat zich raden, want hé, ook een kat heeft zo z'n grenzen. Hij althans zeker. Maar daarover later meer, zoals gezegd.
 
Zal ik wel, of ga ik niet? En in mijn achterhoofd het stemmetje van mijn lief toen ik gisterenavond voorstelde om vroeg te gaan wandelen: '... er zijn ook grenzen liefje...' Hmm, hij had natuurlijk gelijk, want iets beter kijkend, zag ik de boomtoppen langs de dijk gevaarlijk zwabberen en zwieren en werd mijn zicht zo nu en dan vertroebeld door een vlaag stuifsneeuw; het waaide behoorlijk zo te zien. Tja, waar ligt mijn grens hè? 

'Grenzen bestaan tussen landen, niet tussen mensen.' Vraag me maar niet waar ik het tegenkwam. Ik vond het in ieder geval een mooie zin. Te mooi om voor mezelf te houden, net als het onderstaande filmpje én de tekst van Jochem Myer onlangs. Ik sluit met beide af, gewoon omdat, naja, je weet wel... ik doe graag aan humeurmanagement en deel daarom van harte positive news!

O ja, en vanzelfsprekend ging ik wandelen... Stapte ik als eerste op een perfect sneeuwtapijt, nog helemaal in tact, glinsterend in het licht van die ene lantaarnpaal in onze straat. Verse sneeuw kraakte onder mijn voeten, de lucht koud en de wind guur. Ach ja, tegen sommigen dingen zeg ik nu eenmaal wel graag 'ja'!

Tekst: Jochem Myer Ik zie vrijwilligers die het puin van de rellen opruimen.

Ik zie berichten van voetbalsupporters die de politie (willen) helpen. Ik zie in onze straat dat iedereen, die in quarantaine moet, geholpen wordt met boodschappen en andere zaken. Ik zie leraren die hun best doen om er online iets van te maken voor hun schoolkinderen, die hun klasgenoten zo missen. Ik zie berichten van mensen die met creativiteit en inventiviteit de humor van deze situatie altijd proberen in te zien. Ik zie elke dag dat men elkaar grappige filmpjes doorstuurt om maar te blijven lachen. Ik lees ook dat we er bijna zijn en iedereen weet dat de laatste loodjes altijd het zwaarst zijn. Ik zie ook zoveel positiviteit bij ondernemers/ artiesten/horecaondernemers die, terwijl hun bedrijf op instorten staat, blijven zoeken naar creatieve oplossingen om de storm uit te zitten. Ik zie naast alle ellende ook zoveel positiviteit dat ik weiger dat beeld te laten vertroebelen door 1 procent van de bevolking.| en misschien zie jij, net als ik, nog wel veel meer positiefs...

Gewoon een ochtend

 

Alsof we in het buitenland liepen, zo voelde het bij tijd en wijle gisteren. Echt weer een cadeautje; samen een nieuwe wandelroute ontdekken tijdens zonsopgang. Vroeg uit de veren, wandelstappers aan en gaan. En ook voor vanochtend hadden we plannen, zelfs samen met de buurtjes (die van onze carpoortborrels). Even lekker vroeg naar buiten. Zij de koffie en zelfgemaakte brownies en wij de thee en verse krentenbollen mee. Een appje gisterenavond gooide echter roet in dat plan, er waren waarschuwingen van gladheid en weer een code geel. Ach, volgende keer beter zeiden we. Binnenkort vast wel weer een andere mogelijkheid om gezellig samen op 1,5 meter te wandelen. In ieder geval geen reden voor ons om niet te gaan. 

Vertrouwend om mijn biologische klok was ik ook vanmorgen uiteraard weer vroeg en op tijd wakker... en lieten loeiende sirenes in de buurt van zich horen. Een korte blik van verstandhouding was voldoende; het besluit om niet te gaan snel genomen. Niet getreurd, er komen nog genoeg andere mogelijkheden, nieuwe routes, prachtige zonsopgangen, fantastische luchten en dus heerlijke wandelingen. En toch hè, heel stiekem baalde ik wel een beetje en kriebelt het als ik naar buiten kijk en de rijp op de daken zie schitteren tegen inmiddels meer en meer blauwe stukken lucht. Ik twijfel. Zal ik wel of zal ik niet? Of zal ik gewoon op mijn gemak binnen aan de slag gaan, ook niet onbelangrijk. Een opgeruimd hoofd geeft immers ook een opgeruimd hoofd.

O ja, we hebben nieuwe buren. Volgens mijn 'carportbuurvrouw' met een ruwharige teckel; ze had mijn nieuw buurvrouw zien lopen laatst. Ik had al eens gezegd dat dat me vreemd leek. Had ook nog geen geblaf waargenomen sinds ze er wonen, nu een week of vier. Schaterlachend appte ik haar gisteren dat ik haar vergissing wel begreep toen ik de nieuwe buurvrouw dus langs zag lopen met hondenriem in haar hand met aan het uiteinde een langharig poezenbeest. En nu snapte ik ook waar ik de afgelopen weken fascinerend naar heb staan te kijken; een dik wit touw tussen de schuur en hun huis met daaraan weer een verticaal riempje, wat zo af en toe enorm heen en weer aan het gaan was. Zo kun je dus ook je katten buiten laten.

Afijn, ik ben eruit hoor. Mijn lief - inmiddels ook wakker - zet koffie (dé lekkerste met vers gemalen bonen) en kookt een eitje. Ik maak het ontbijt (af) en heel relaxed starten we onze zondag. Eerst de kranten doornemen terwijl klassieke klanken zachtjes door het huis klinken. Daarna nog even een beetje stofzuigen en dweilen. Misschien nog een wasje in de wasmachine en alsnog een iets kortere wandeling langs het kanaal net voor of na de luch. In ieder geval nadat we alles in gereedheid hebben gebracht, want dan zijn we er pas echt meer dan klaar voor!

Waarvoor? Tja, dat blijft nog heel even een verrassing. Ik moet tenslotte nog wel iets bewaren om over te schrijven zo nu en dan nietwaar...

 

De eerste...

 

De dauw

de rijp

een eenzame druppel

 die laatste ook
met regelmaat
aan mijn eigen neus

Mijn wandeling
de eerste 

in alle vroegte

magnifiek

ik lieg niet, heus

De wereld stil

zo buiten

en van binnen
de zwanen vliegend

het enige, fascinerend mooi geluid

De zonsopgang
 de wolkenluchten

 licht als goud

kom ik heel graag

mijn bed voor uit

Ook vandaag
ik alleen
met de natuur
en soms die ene trimmer
volkomen yang en yin

Een mooie start

nog beter begin

en bijna onbewogen

stapte ik
geliefd, gelukkig en gezond

en naar ik hoop ook jullie

vol goede moed

het nieuwe 2021 in...

De laatste...

 

Ik heb staan te genieten gisterenavond. Toevallig keek ik even naar buiten en ving hem tussen de bomen door; de volle maan. Iets magisch, vind ik, net als oudjaarsdag. De laatste dag van het jaar heeft voor mij ook altijd wel een zweempje magie of zo... Nog even tijd voor de laatste dingen, een telefoontje, een mailtje, bijna niemand om je heen, het gevoel de dingen te moeten afronden, met soms in je hoofd dat onrealistische plaatje er na vandaag geen wereld meer bestaat... Gelukkig viel dat gevoel vandaag wel mee (ook ik leer). Het heeft ook ongetwijfeld te maken met de tijd waarin we ons nu bevinden, en waar ik het verder niet over ga hebben, dat mogen anderen doen. Er was namelijk gelukkig ook heel veel wat wél goed ging; positief nieuws! En dus ga ik zo optimistisch mogelijk het oude jaar uit en het nieuwe in, met die gedachte dat:

1. De toppen van de Himalaya na tientallen jaren weer zichtbaar waren.
2. Schotland maandverband en tampons gratis maakte om menstruatie-armoede te stoppen.
3. Zweden de eerste true coast supermarkt opende.
4. De Nederlandse overheid statiegeld invoert op kleine plastic flesjes.
5. In zo'n 30 jaar het aantal zwarte neushoorns steeg van 2500 naar een record van 5600.
6. De app Too Good To Go dit jaar z'n 5 miljoenste maaltijd redde.
7. Het Rode Kruis een wereldwijde stijging zag van het aantal vrijwilligers!
8. In Nederland er bijna 100 mensen werk vonden d.m.v. open hiring.
9. Ruim 70% van de Nederlanders de positieve klimaateffecten van COVID-19 willen vasthouden.
10. Het bestrijden van racisme en discriminatie verplichte leerstof wordt op school.
11.. Voor het eerst in 150 jaar er in Argentinië roodgroene ara's zijn geboren in het wild.
12. Ook bewoners van huurwoningen vanaf nu zonnepanelen kunnen aanschaffen.
13. Veel mensen de quarantaine als een welkom moment van rust en bezinning ervoeren.
14.  Kamala Harris werd gekozen tot de eerste zwarte vrouwelijk vice president van de VS.
15. In Costa Rica bijen burgerrechten hebben gekregen.
16. Eenzame Belgische studenten met een hond wandelen om hun zorgen te vergeten.
17. Als oplossing van de werkdruk en het lerarentekort kunstenaars af en toe de leraren vervangen.
18. Op Bonaire 113 nesten van zeeschilpadden gevonden zijn, een stijging van 27%.
19. Het eerst huis van 100% recycled plastic werd gebouwd.
20. De otter in Nederland niet meer op de lijst van bedreigde diersoorten staat.

En mochten jullie de behoefte voelen om het nog eens uitgebreider te lezen, neem dan een kijkje op: Positief nieuws: 20 dingen die wél goed gingen in 2020 — MaatschapWij.

Ik ga zo nog even een frisse neus halen, zoals ik al zo vaak heb gedaan het afgelopen jaar; de dag, het weekend, de feestdagen ingewandeld, wandel ik nu het jaar uit. De dingen die ik niet wil meenemen, daarlatend (waar en bij wie ze horen) en weer positieve energie opdoen voor het jaar dat er bijna is...

Bijna

'Bijna is het zo ver, en laten we 2020 voor wat het is', schreef ik de afgelopen dagen op menig kaartje. Een jaar met geen normale pen te beschrijven toch? Dus laat ik me daar dan ook maar niet aan wagen. En ik doe het ook echt niet, want er is zo onnoemelijk veel niet gebeurd, en ook zo veel wel. Veel woorden, geen woorden, niet weten waar ik beginnen moet en misschien ben ik al lang begonnen, of al klaar mee... zo maar wat flarden die door mijn hoofd schieten. Leuke maar ook niet leuke, mooie maar ook intens verdrietige dingen. 

Dus ja, om een lang verhaal kort te maken, voordat ik nu ongemerkt toch een jaarbeschrijving ga geven, te veel om op te noemen. En feitelijk net weer als ieder ander jaar, maar voelt het nu mogelijk anders. Bij mij in ieder geval wel. 

En ik ben ongetwijfeld niet zo heel veel anders dan al die andere mensen die er wel of geen last van hebben, of in mindere mate, of overal wat van vinden of helemaal niets vinden. Af en toe ook best lekker. Ook ik heb mijn slechte en (gelukkig meer) goede momenten, waarin ik probeer er een wat meer antropologische kijk in te gooien. Zoals Jitske Kramer, corporate antropoloog, zo mooi omschrijft. Zij heeft het over oordeelvrij kijken en luisteren. Je oordeel uitstellen door werkelijk te luisteren. Je inleven in het verhaal dat zich aandient. Buiten je eigen kaders kijken en voelen, zonder dat je er meteen iets van vindt, mooi of lelijk, goed of fout. Dat lukt natuurlijk niet altijd, want ik vind nu eenmaal overal wat van. Zo ben ik bovendien opgevoed door mijn lieve moeder, om overal wat van te vinden; vond zij tenslotte ook. Het fijne is dan wel dat ik -in tegenstelling tot mijn lieve moedertje- steeds meer leer gewoon mijn mond te houden in het kader van, je mag best overal iets van vinden.... je hoeft het alleen niet altijd gelijk te roeptoeteren... zoiets dus. En ook ik vraag me steeds vaker af, als ik weer eens verrast wordt door wat er gebeurt of hoe dingen gaan die nogal botsen met mijn eigen waarden: 'Wat maakt nou dat het mij raakt? in plaats van te denken: 'Belachelijk dat het zo gaat' (@Jitske). Ik blijf dus onverstoord oefenen, want -ook dat heb ik ooit geleerd van, inderdaad, mijn lieve moedertje- oefening baart kunst.

Ach ja, die lieve moeder van mij, die overigens niet altijd zo'n lieverdje was. Maar goed, daar had ze dan ook alle reden voor, geloof mij. En ondanks dat je je soms schrap moest zetten voor haar snoeischerpe verbale uithalen, is het toch wel de dapperste vrouw die ik in mijn leven heb meegemaakt. Goh, wat kan ik haar en haar af en toe ongenuanceerde mening soms ineens heel erg missen. Aan de andere kant ben ik ook dankbaar dat ze deze rare en bizarre tijd niet hoeft mee te maken. Deze week nog maar even een kaarsje bij haar branden. Altijd fijn zo'n ritueeltje om degenen die je mist in het licht te zetten, op welke manier dan ook; ik houd ervan. Geeft ook weer houvast, zeker in tijden van onzekerheid, zoals nu.. 

Jitske omschrijft deze tijd als een reis met heel veel onzekerheden, onvoorspelbare momenten, frustratie, verdriet en blijdschap. Een reis waar we niet om hebben gevraagd, met een reisgezelschap dat we niet zelf hebben uitgekozen. Een reis die ons hoe dan ook zal veranderen, die de geschiedenisboeken ingaat en waar onze kleinkinderen naar zullen vragen. En ik sluit me dan ook graag aan bij haar 'reisadvies': 'Omarm en accepteer dat het nu eenmaal zo is zoals het is. Kijk met een antropologische blik. En onderzoek hoe je elkaar kunt ondersteunen, inspireren en uitdagen. Op afstand en dichtbij, want wij kunnen dit. Net als zij, hoop ik dat deze reis ons brengt naar de plek waar we moeten zijn. En, als we elkaar onderweg tegenkomen, zoekend, vindend, dat we elkaar dan nieuwe routes en verhalen vertellen over mooie vergezichten.

Wie weet, misschien zijn we er wel bijna...

 

De mist in...

Wat heb ik genoten; in alle vroegte de deur uit met de wetenschap dat je bijna geen 'soortgenoten' tegenkomt, gestaag door kunnen stappen, in m'n eentje, in een hele kleine en stille wereld. Zo nu en dan een piepende meerkoet vanuit zacht wiegend riet aan mijn rechterzij, af en toe stil staan, een foto maken op het moment dat 2 witte zwanen langzaam opdoemen in een sloot aan mijn linkerzij, de wind en ochtendkou die mijn neus doen druppelen. Dus ach, maar goed dat ik niemand tegenkwam. Toch een beetje ongemakkelijk in deze tijd, ongegeneerd je neus ophalen. 

En zo ging ik de afgelopen tijd letterlijk meer dan eens de mist in... 

Bijzonder eigenlijk hoe vaak er een negatieve betekenis aan deze uitdrukking wordt gegeven. Zoek maar eens een synoniem; floppen, in duigen vallen, misgaan, stranden, op niets uitlopen. Terwijl, grappig genoeg, mijn 'de mist in gaan' juist deze week iedere keer uitliep op iets geweldigs - althans, vond ik. Van oorsprong is het trouwens een zegswijze uit het Jiddisch en heeft het niets te maken met nevel maar betekent het: 'Gooi 't maar op de mestvaalt'. 

Ach ja, taal... altijd meer dan gewoon een verzameling losse woorden, waar sommigen de mooiste dingen mee kunnen, zo bleek ook weer deze week.

Ik, me myself and I, ga natuurlijk regelmatig op die andere manier de mist in, net als al die andere 'soortgenoten'. De afgelopen tijd hebben we daar voldoende voorbeelden van kunnen zien, zelf bij ons eigen koningshuis.... Van mij zou je trouwens ook kunnen zeggen dat ik 'betrokken ben, maar niet onfeilbaar'. Tevens een prachtige slotzin van een historische excuus, geschreven door een hele knappe speechschrijver, las ik in de krant. Mij bekroop meer een gevoel van: 'wie zonder zonde is, gooie de eerste steen en zo... Want laten we eerlijk zijn, gaan we niet allemaal geregeld die ons allen welbekende mist in? En had de periode voor de zomer misschien nog iets rustgevends, zie ik de laatste tijd vooral complotdenkers, demonstraties, frustraties en woede om me heen... en daar vind ik iets van. Vooral misschien wel het feit dat ik er eigenlijk niets van wil vinden, behalve dan dat ik het vooral buitengewoon vermoeiend vind en mijn best doe om daar ver vandaan te blijven, want iedereen heeft vooral recht op zijn of haar eigen mening. Neemt niet weg dat ik dan ook wel weer een mening heb over hoe sommige 'soortgenoten' deze mening ventileren... maar dat lijkt me evident. En zo heb ik er toch weer meer over gezegd dan ik van plan was... pfff...zo zie je maar weer hoe lastig het soms is om ook op dat vlak niet de mist in te gaan.

Gelukkig gebeuren er ook heel veel positieve dingen om me heen. Zo gaaf om te lezen hoe krachten worden gebundeld in zorg en horeca, hoe er creatief wordt samengewerkt om ook voor de meest kwetsbare doelgroepen maatoplossingen te blijven zoeken én te vinden. Evenzo word ik ieder keer weer blij en ben ik trots als ik zie hoe dichtbij huis de vrijwilligers van ons maatjesproject dementie hun stinkende best blijven doen. Op een grijze zondag als vandaag haal ik mijn hart op als ik alle tijd heb om uitgebreid de kranten te lezen en mijn oog valt op een kop:  'Doemdenken uit, dagdromen aan...' gewoon omdat, zoals Sara van Gorp schrijft, 'in tijden van onrust, dagdromen een uitkomst is'. Ik vind een bepaalde troost als ik lees dat 'muziek vuur doet ontvlammen, tranen laat stromen, orde of juist chaos schept.'  Zo schrijft ze dat ze sinds corona vaak luistert naar 'Don't you worry bout a thing' als er weer eens krankzinnige cijfers zijn zoals de afgelopen dagen en - net als ook bij mij - de onrust toeslaat en ze zich afvraagt waar dit heen gaat. En dat je geen zorgen maken hierom niet bestaat. Dan helpt ook mij een aantal dingen om te ontsnappen naar een ander universum met net iets meer uitzicht, of misschien wel net iets minder, zoals wanneer je de mist in gaat... 

Zojuist kon ik dan ook een glimlach niet onderdrukken toen ik las: 

'Kans op flinke mist en nachtvorst in november. Het lijkt erop dat het in november flink mistig kan worden. De komende maand brengt naar verwachting rustig weer met zich mee met weinig wind en dat vergroot de kans op mist en ook nachtvorst, voorspelt Weeronline.'

En dus vergeef mij, want ik weet nl. nu al zeker dat ik de komende tijd geheel vrijwillige regelmatig weer de mist in ga...

Ik snap er niets van...

Soms doe ik 's ochtends onder de douche nog wel eens een korte meditatie. Bedenk ik me hoe blij ik ben met weer een fantastische nieuwe dag. Zie ik mezelf boven op Olympus staan -bijvoorbeeld- met mijn armen wijd, terwijl het water via mijn kruin naar beneden klettert, alles meenemend wat niet bij mij hoort... ik noem maar iets. Naja, tot zover een intiem kijkje in mijn ochtendritueel.

Maar nee, dan onlangs. Vroeg uit de veren, omdat ik een kantoorlocatie van het slot moet halen, bevind ik mijzelf ineens -onder de douche dus - het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen zingend.... Denk dan: Hoe in vredesnaam kom ik 's ochtends om 06.00 uur aan DAT liedje... schiet mij maar lek, ik snap er niets van.

Afijn, ik heb het hier al vaker geschreven, ik snap wel meer niet. En zeker de laatste tijd, als ik de kranten lees en het journaal zie. Vrolijker word ik er in ieder geval niet van. Komt ook mede door het feit dat ik vind dat ik toch ook wel een soort van passend antwoord moet hebben op sociaal maatschappelijke problemen of zo. Of er in ieder geval iets zinnigs van moet (kunnen) vinden misschien wel. Helaas heb ik dat niet altijd, jammer genoeg. Ik merk ook dat ik me regelmatig bedenk dat ik misschien wel ergens van alles van vind, maar me ook realiseer dat ik daar niet zoveel mee opschiet. En tja, waarom zou ik het dan benoemen hè. Je mag natuurlijk van alles vinden (dat vind ik ook), maar je hoeft het niet altijd te ventileren... of zoiets. Wat overigens absoluut niet wil zeggen dat iedereen dan maar zíjn of haar mond moet houden hè, want dat zeg ik niet. Dat doe ik tenslotte ook niet. Ik vind het geweldig als iemand een eigen(zinnige) mening heeft en ervoor kiest deze respectvol te uiten. En daar zit voor mij in ieder geval de crux, respectvol... 

Ik doe dat lang niet altijd (meer), mijn mening uitspreken. Probeer ook soms gewoon oordeelloos door het leven te gaan; ook beste fijn (en oefening baart kunst). Vind het vaak de energieverspilling niet waard en snap intussen redelijk goed tot waar mijn cirkel van invloed rijkt, als dat al aan de orde is. Toch is er iets dit weekend wat redelijk in mijn hoofd blijft spoken. Het laat me niet los en daar snap ik niets van. Heb daar meestal namelijk niet zo last van.

Zo las ik gisteren de column van Saskia Noort, zoals ik feitelijk ieder weekend doe. Dit keer vraagt ze zich af of het haar nog wel raakt, als iemand optikt dat zij omwille van haar mening voor een trein geworpen moet worden... of erger. Dat haar huid inmiddels dikker is geworden en de dagelijkse haat via de socials afglijdt als olie van een tefallaag... Haat zonder gezicht, online en anoniem, blijkbaar genormaliseerd. Ook schrijft ze dat ze wil dat degene die haar dood wenst (en erger) haar recht in de ogen aankijkt en een mens ziet. Dat zij ook de gelegenheid heeft hem of haar als mens te zien, want als we de menselijkheid van elkaar niet meer kunnen zien, dat we dan echt verloren zijn...
Ik snap het niet, echt niet, en hoop dan ook dat zij en al die anderen nog heel lang blijven schrijven, hun eigen keuzes kunnen maken, als mens en, uit de grond van mijn hart, dat we nog niet verloren zijn.

Gelukkig gebeuren er dan ook genoeg dingen die ik wél kan bevatten. Dingen waar ik heel blij van word, zoals een klein berichtje vanochtend: 'Vind je het leuk als ik een bakkie kom doen?' En voor je het weet zit je zo drie uur weg te kletsen en bestaat er -eigenlijk zoals al die jaren- geen 'lange-tijd-elkaar-niet-gezien'; vriendschap, vertrouwd, intussen alweer 37 jaar... en ik ben ook trots op haar en de keuzes die ook zij (heeft ge)maakt!