Opmerkelijk

'Een nieuwe morgen wordt aan niemand beloofd'.

Opmerkelijk toch dat ik juist vandaag weer zo'n tekstje tegenkom over het feit dat de tijd zo snel voorbij gaat, eigenlijk zonder dat je het in de gaten hebt. En dat het dus belangrijk is om leuke dingen te doen, dat lekkere taartje te eten, lol te maken met je kinderen, vrienden en familie en juist nu die kans in je leven te nemen om dat te doen wat je altijd al had willen doen. Het klinkt zó simpel hè...

Gedachteloos scrol ik verder. Denk intussen glimlachend terug aan de dag van gisteren; oude bekenden, ook weer nieuwe gezichten, en hoe plezierig het altijd weer is even bij te kletsen met vrienden en familie. Grappig toch dat bijna iedereen op zo'n moment de mening deelt hoe gezellig het zou zijn als je elkaar vaker ziet. Desalniettemin geldt ook hier blijkbaar het principe dat dat net iets simpeler klinkt dan het is. Desondanks beloofden we elkaar ook deze keer weer dat afspreken zeker gaat lukken...

Ondertussen hang ik nog een was op. Twee. En eet hetzelfde aantal rijstwafels. Maisrijstwafels, dat dan weer wel. Mijn koffie wordt ongemerkt koud en op de een of andere manier kom ik niet tot wat ik wil doen op deze maandag. Een dag waarvan ik ergens vorige week besloot dat ik hem best zomaar vrij kon nemen.

Eigenlijk een heel gewone dag. Zonnig ook, en dus hangt een gedeelte van de was inmiddels wapperend buiten. Niets lekkerder dan een schoon bed, opgemaakt met beddengoed, gedroogd door de wind en de buitenlucht. Toch? En ach, dat het tegen de hooikoorts nou net níet zo lekker is, lap ik hierbij heel even heerlijk aan mijn laars.

Eenvoudigweg dus wat alledaagse dingen op een schijnbaar doorsnee dag waarop sirenes loeien, zoals iedere eerste maandag van de maand. De gebruikelijk test, zodat als er ooit - onze lieve Heer verhoede- een ramp gebeurt, we worden gewaarschuwd.

Ongemerkt dwalen mijn gedachten af... 

Acht jaar geleden alweer, op eenzelfde doodgewone doorsnee *zevende augustus*, loeiden de sirenes ook. Toen echter was het een vrijdag, en zeker geen test... terwijl de zon langzaam onderging...

Ook toen beloofde niemand ons een nieuwe morgen, juist verre van, maar kregen we er -wonder boven wonder- gelukkig een veelvoud!

*liedje* 

Rommel

Rommelige gezelligheid
Dat vind ik rommel namelijk, gezellig. En, ik geef het toe, ik ben een rommelkont; zoals mijn moeder me al vroeg noemde. Tot ergernis wellicht van menigeen, in ieder geval van mijn Lief en soms ook van mijzelf, laat ik hier en daar nog wel eens iets slingeren. Volgens geleerden heeft dit trouwens alles te maken met 'uitstelgedrag' of ook wel 'geen keuzes (willen) maken'. Ach ja...

Ongetwijfeld een kern van waarheid in te herkennen. Maar ja, wat moet ik er mee. Met die wetenschap in mijn achterzak krijg ik namelijk niet mijn zolder opgeruimd of dat gemakkelijke 'gooi-maar-neerhoekje' in de keuken. Om nog maar te zwijgen over onze enigszins rommelige voortuin.

Een en ander wordt ongetwijfeld ingegeven door het 'straktrekken' van de voortuin van onze buren de afgelopen week. Neemt niet weg dat ook wij al tijden van plan zijn 'iets' te doen aan die van ons. We hebben alleen simpelweg nog geen keuze gemaakt over wat en hoe en wanneer en door wie. En hoewel we best van tuinieren houden, ontbreekt ons vaak de tijd, de energie, de zin, etc. Met onze ‘oude’ buurtjes hadden we overigens ooit het idee om samen ‘iets’ te doen. Het kwam er alleen nooit van. Och, blijkbaar zat het ons beiden ook niet echt in de weg. 

Nieuwe buren
Maar ja, dan heb je ineens nieuwe buren, die ook nog eens heel voortvarend te werk gaan, zowel binnenshuis als buitenhuis, zoals de nieuwe buurman een paar weken geleden vertelde, toen we toevallig wél tijd, puf en nog ruimte in de groencontainer hadden. We zeiden nog gekscherend: ‘Als ze toch bezig zijn, laat ze dan ook gelijk die boom op die hoek meenemen… en we horen wel wat het kost.'

Donderdag was het dan zo ver. Klokslag 06.40 uur denderde groot materieel ons anders zo rustige straatje in; alsof ze drie in plaats van één tuin onder handen kwamen nemen. Met brullende motoren werden vrachtauto met laadbak, inclusief grijparm en een Volkswagenbus met rammelende aanhanger voor onze huizen geparkeerd. Om 07.06 uur volgde een appje van de nieuwe buurman (hij had blijkbaar mijn telefoonnummer netjes opgeslagen, dat ik een tijdje geleden alweer op het welkom-in-de-buurt-en-veel-woonplezier-kaartje had geschreven; je weet tenslotte nooit waar het goed voor is…): 'Goede morgen, ik heb het gevraagd van jullie boom. Hij heeft niet de juiste zaag bij zich en de stronk is waarschijnlijk te groot om nu mee te nemen.' Tja... 

Om 07.30 uur ging het echt los. Werden appelbomen, stronken en planten luidruchtig geveld en ontworteld en vervolgens door een enorme grijparm met 'donder en geweld', zou mijn lieve moeder zeggen, in de enorme laadbak gesmeten. Ik kon het dan ook niet laten en heel stiekempjes gluurde ik toch even door het slaapkamerraam. Nieuwsgierig als ik ben, was ik door al dat ronkende kabaal toch een tikkeltje benieuwd geworden naar het maatje zaag van de tuinman...

Groene gezelligheid

Persoonlijk overigens houden wij erg van groen. We zijn dan ook blij dat de druif achter het huis van de nieuwe buren is gebleven. Ze wilde hem wel graag 'doortrekken' over schutting, was één van haar eerste opmkeringen, tijdens een kort tête-à-tête tussen de nieuwe buurvrouw en mij, staand bij ons tussenmuurtje, waar wij net van die gezellige (nieuwe) rieten manden met verse paars/witte Spaanse margrieten hadden neergezet... Inmiddels tiert hij welig, de druif!

En toch hè, mis ik af en toe ook die rommelige en groene gezelligheid van onze 'oude' buurtjes; dat heerlijke schaterlachje en die mooie volzinnen van onze kleine buurman, die dan zo vrolijk riep: 'Hoi buurvrouw...' en dan probeerde te zien of Mies er was (die hij best leuk vond, maar toch ook een beetje eng). Dat alles vanaf dat ene tussenmuurtje, waar meestal wel wat gekleurde potten met kleurrijke bloeiende (of uitgebloeide) bloemen op stonden, die je, mocht het nodig zijn, zo gemakkelijk even aan de kant schoof, als je elkaar iets te vertellen had...

Ach ja, nieuwe buren, nieuwe voortuin en zonder enige twijfel binnenkort nog meer nieuws. Maar weet je, mijn Lief en ik zijn er ook nog niet helemaal uit, maar het er wel over eens. Ons rommelige, gezellige groen steekt nu nog mooier af. En binnenkort vinden we ook vast wel iemand die met liefde en passie de snoeischaar ter hand neemt. Nog een bijkomend voordeel: bij ons kan het hemelwater in ieder geval nog alle kanten op!

Vergankelijkheid versus het moment

Er is een woord dat de laatste paar weken nogal irritant in mijn hoofd zit. Wellicht heeft het met de periode van het jaar te maken, dan kan. Maar ik lijk er maar niet vanaf te komen. In bijna alles zie, hoor en voel ik: vergankelijkheid. Of, zoals synoniemennet aangeeft: 'sterfelijk, broos, onbestendig, eindig, voorbijgaand, wat voorbij gaat...'.

En uiteraard weet ik het, dat niets permanent is, niets voor altijd is, alles per definitie tijdelijk is. Toch zijn er van die momenten dat je net iets harder dan anders met je neus op juist die feiten wordt gedrukt. Dat je je ineens realiseert, of al een hele tijd, dat je alles eigenlijk ordinair kunt zien als een soort product met beperkte houdbaarheid. Pfff, je zou er bijna depressief van kunnen worden.

Gelukkig ben ik dat niet, al gebeurt het me wel zo nu en dan (gisteren) dat ik in de auto rijd, een nummer hoor op de radio en dan ineens de tranen over mijn wangen lopen. Blijft iets vreemd, al heeft het vaak wel te maken met die tijdelijkheid van alles, dat dan weer wel. Maar goed, het is wat het is én het hoort er nu eenmaal bij. 

En zo verstrijkt de tijd, waarin mensen en dingen anders worden, verdwijnen, zonder dat we er ook maar iets aan kunnen veranderen. Dat besefte ik me weer eens heel duidelijk toen ik vorige week de handdoeken van mijn lieve moeder door mijn handen liet gaan; oud, bijna versleten... bijna verdwenen. Nog steeds, negen jaar na ook dat onontkoombare afscheid, 'doen' ze het nog best goed, bedacht ik me, terwijl ik voorzichtig de losgeraakte draadjes verwijderde, en de tijd even stil leek te staan...
 

Toch wil ik ook daar niet te lang bij stilstaan. Ook ik wil juist 'open blijven staan voor het onvoorspelbare ogenblik, genieten van het moment', zoals ik net (herkenbaar) in een mooi stuk tekst las over 'tijd en vergankelijkheid'.

Het sluit af met een prachtige alinea die ik dan ook graag deel: 'Voor degenen die niet in de eeuwigheid geloven, valt er misschien een ander soort eeuwigheid te ontdekken: niet de oneindig durende tijd, maar de eeuwigheid van een ogenblik. In het ogenblik, op het scharnierpunt tussen verleden en toekomst, concentreert zich immers alle tijd. Wie dat beseft, ervaart de tijd zelf soms zo intens dat zij stil lijkt te staan, al is het maar voor even...' Bron: Bas Nabers, filosoof

In het moment leven, ieder moment ervaren, ervan genieten, want net als zonnestralen -je kunt ze niet opslaan in een potje- zijn momenten niet te vangen. 

Hoewel? Als ik dan weleens kijk naar de foto's, vind ik eigenlijk heel stiekem -ondanks niet te vangen zonnestralen- dat dat me af en toe niettemin best lukt. Is een moment, een uitzicht of gezichtsuitdrukking dusdanig mooi, dat het zich als vanzelf laat vangen, in ieder geval laat vastleggen voor ... misschien wel toch de eeuwigheid; staat in ieder geval de tijd even stil en doe ik net of we alle tijd hebben!

*klik hier*

9

Hé ma, was jij dat vanavond, dansend om onze hoofden, tussendoor een pauze nemend op de grond, om daarna tot 2 keer toe stiekem neer te strijken op mijn sjaal, pal onder mijn kin... waar ik natuurlijk net geen foto van kon maken?

Zelfs Trudie viel het op en werd vrolijk van je gedartel, terwijl we nog even lekker buiten zaten. Beaamde overigens volmondig mijn theorie, dat jij het vast en zeker was die ons even gedag kwam zeggen... op je sterfdag. Daarbij wel gelijktijdig in een mooie volzin bevestigde: 'maar ik blijf nog even hoor...'

'Een universeel proces', het verlies van een moeder. Zo noemde een collega het vandaag, toen ik haar condoleerde met het verlies van de hare vorige week. Tja, het maakt inderdaad niet uit hè of je haar nu 9 dagen, 9 weken, 9 maanden of al 9 jaren moet missen.

En toeval bestaat niet, toch? Als je ervan uitgaat dat ik gisteren deze foto uitkoos voor vandaag. Ach ja...

Laat mij maar in die waan, zou ik zeggen. Want weet je, om een lang verhaal iets in de te korten, het gemis wordt nu eenmaal niet minder.

Ieder jaar vind ik wel weer, een keer of, misschien wel 9, dat ze 'erbij had moeten zijn', ze 'het had moeten horen, zien, voelen...' En begrijp me goed hoor, want het is meer dan leefbaar. Ik heb er inmiddels, al 9 jaar, vrede mee dat zij, aan wie ik iedere dag wel even, misschien wel een keer of 9, denk, er niet meer is...

Met een grote glimlach en een hele vette knipoog, die ook zij als één van de beste kon geven, zeg ik dan ook: 'Gelukkig hebben we de foto's nog!'

*...en ze zou bij het zien van deze geschaterd hebben...*

Heen en weer

Ik blader wat door de foto's op mijn onedrive. Glimlach als ik deze tegenkom. Ze hebben het best goed gedaan, die schoenen van mij. Eén heel klein blaartje, in San Sebastian. Mijn eigen schuld ook nog. Heen en weer en regelmatig behoorlijk op en neer. Gemiddeld 10- tot 12.000 stappen op een dag, met uitschieters naar 16.000. Gemiddeld toch een kleine 12,5 kilometer, zo laat ik me vertellen. En ik kan je verzekeren, met mijn 'gestel' ben ik daar best trots op! 

Maar ja, als ik het zeg, denk ik ook gelijk, lekker belangrijk Heleen... en word heen en weer geslingerd tussen het wel kunnen uitschreeuwen wat een enorme klootzakken er op onze mooie aarde rondlopen en het kunnen blijven praten over diezelfde mooie aarde. En wat we daarvan allemaal mochten zien de afgelopen tijd. Onze geweldige vakantie. Sinds lang...

Toch past het op de een of andere manier niet zo goed naast elkaar, voor mijn gevoel. Kom ik in een soort spagaat terecht. Wil ik dat heerlijke vakantiegevoel nog zo heel graag even behouden. Het was nu eenmaal in alle opzichten zo ontzettend gaaf. Maar als ik de berichtgeving over Manchester zie en hoor, ben ik ook gewoon verdrietig. Gaat mijn hart uit naar de slachtoffers en hun naasten en heb ik eigenlijk geen zinnig woord meer te zeggen.

En toch hè, denk ik dan ook weer, laat ook ik me niet weerhouden om te genieten of gewoon blij te zijn, plezier te hebben. Een familielid omschreef het als volgt: 'De wereld is prachtig. Kijk maar vanuit de ruimte. Mensen deugen over het algemeen. Een aantal is verrot. Maar dat is niet nieuw... Maar ik laat mijn plezier in het leven door niemand afnemen. Ik heb een mooie kleindochter en over een paar maanden de mooiste kleinzoon. En die twee gaan mede deze wereld verbeteren. Komt uiteindelijk alles goed.' Dank je wel neef G. voor de reminder! Want ondanks alle ellende en rottigheid in onze mooie wereld blijf ook ik me richten op het mooie ervan. Want mooi is het! Dat hebben mijn Lief en ik opnieuw met eigen ogen mogen aanschouwen, de afgelopen weken.

Heen en weer gingen we. Van een unieke plek in Frankrijk, richting Baskenland-Asturië-Cantabrië, Galicië, terug naar Baskenland. Een onvergetelijke rondreis. En dat Spanje prachtig is, dat we er 'iets' mee hebben, dat wisten we natuurlijk al. Maar dat Noord Spanje in deze tijd zó mooi is, eigenlijk niet. Zoveel indrukken, zoveel gezien, gelopen, gedaan, gegeten, gedronken, gelachen. Met andere woorden, gewoonweg genoten, zowel van de tijd met en voor elkaar, als van hetgeen we tegenkwamen. En neem van mij aan dat dat aardig veel was... met soms best hele grote verschillen.

Zie hier bijvoorbeeld het mooiste versus het lelijkste uitzicht vanuit onze logeerplekken. Die laatste deed ons in ieder geval sterk denken aan een aflevering uit de serie 'Breaking bed'. Onze overnachting overigens ook! Klein detail: die nacht waren de enige gasten in het hotel wij én de nachtportier; een bijzondere ervaring...

Maar ook hebben we onder andere in Pamplona de meest grote en lekkerste oesters ooit gegeten, tegenover het misschien wel meest bijzondere voorgerecht ooit.. inderdaad, in datzelfde 'Breaking bed'-hotel...

Wandelen deden we dus ook. Best veel. Altijd weer op zoek naar de meest mooie plekken. En tja, daar mijn Lief het avontuur en geinige binnenweggetjes niet schuwt, waren ook daar de verschillen...

Als klap op de vuurpijl een indruk waar ik wellicht toch wel het meeste blij van word... de zee. Dit keer dus die buitengewoon gave, ruwe Atlantische oceaan, in al haar glorie. En die luchten. Constant in beweging. Witte, grijze en prachtige blauwe tinten. Wolken die voor mij hoop omlijsten. Hoop om over te mijmeren, te zoeken en vast te houden. En ik hoef niet eens heel erg mijn best te doen om het koele water over mijn blote voeten weer te voelen... 

En zo blader ik nog even glimlachend door. Kijkend naar al dat bijzondere wat we in twee weken beleefden. Mijn Lief en ik. Ons avontuur. En dat neemt niemand ons meer af!

...op deze dag (29 april)

vond ik gisteren een paardenbloem... en een liedje. En als je hem goed bestudeert, die bloem, is het toch een prachtig exemplaar... en dat liedje trouwens ook.

En zo liepen we verder, mijn vriendin en ik, een andere route dan anders. Mede omdat haar nieuwe rolstoel lichter loopt dan de oude, maar ook gewoon omdat ze alles eens van een andere kant wilde bekijken, zoals ze zei. Mijn lieve vriendin, met Alzheimer; gisteren weer zo gelachen. Wat blijft het toch bijzonder om te zien en te horen dat -ondanks het verlies van te veel- haar humor blijft.

Tja, en wat wil je er nu feitelijk mee zeggen, denk je misschien op dit moment. Of misschien wel helemaal niet. Wacht je gewoon af op wat komen gaat, dat kan natuurlijk ook. 

Afwachten is zo af en toe best lekker; comfortabel op de achterbank van je levensbus blijven zitten, las ik deze week. De metafoor is op de een of andere manier blijven hangen. Misschien wel omdat ik het regelmatig om me heen ervaar. Maar, eerlijk is eerlijk, vanzelfsprekend ook omdat ik zelf intussen heel goed weet hoe het werkt, zowel het ene als het andere...

Op de achterbank; een ander rijdt en jij rijdt mee. Dat betekent dus dat die ander voor jou bepaalt waar je reis naar toe gaat! Op die achterbank heb je daar namelijk geen of weinig invloed op. En soms is dat best prettig, laten we wel wezen. Hoef je verder niet na te denken over wat je wilt of waar je naar toe wilt. Maar ja, wat als die ander nu ergens heen gaat waar jij echt niet wilt zijn? Geef je die ander dan de schuld? Of kom je van die achterbank af en pak je zelf weer het stuur; neem je verantwoordelijkheid voor je eigen reis, voor wat jij in jouw leven creëert?

Inmiddels spreek ik gelukkig uit ervaring als ik zeg dat dat een goed gevoel oplevert, weer zelf aan dat stuur staan. Ik ben namelijk niet verantwoordelijk voor alles wat er in mijn leven gebeurt, zeker niet voor alles! Sommige dingen gebeuren gewoon, met of zonder reden, hoe verdrietig en pijnlijk soms ook. Ik geloof daarentegen ook dat je altijd een keuze hebt en dat je daarom wel verantwoordelijk bent voor hoe je omgaat met wat er gebeurt in je leven, dat dan weer wel!

En misschien voelt het best een beetje griezelig, dat van die achterbank af te komen. Tenslotte weet je niet wat je tegenkomt, als je zelf chauffeurt. Aan de andere kant, wat heb je te verliezen? Jij bepaalt immers dan wel welke kant je op gaat. Daarbij, wie weet, vind je wel dat waar je naar op zoek was, het geluk dat je nodig hebt om je weer te laten lachen, genieten...*vul maar in*...

Op deze dag, 29 april 2012, vond ik dus dat ene liedje...
Vijf jaar en een dag later nog steeds toepasselijk, ook omdat ik intussen weet dat er zo ongelofelijk veel mogelijk is als je in plaats van denken, zo nu en dan gewoon doet!

Voor iedereen...

Anders dan anders...

Het is Pasen. Misschien vreemd, maar het voelt niet zo. Het is anders. Of misschien ook wel niet hoor, was het vorig jaar ook al zo. Toen keek ik echter wel naar de Passion; het spektakel was tenslotte bij ons om de hoek. Dit jaar keek ik niet, deed ik wel een poging, maar viel als een blok in slaap. Tja...Ik mis ook de klanken van Jesus Christ Superstar en Bach's Matthäus-Passion in huis, waarvan deze uitvoering van Erbarme dich de mooiste is, althans volgens radio4-luisteraars; oordeel vooral zelf!

Ik weet ook niet zo goed waar het aan ligt. Of mogelijk toch, maar wil ik er gewoon niet zo bij stilstaan. In ieder geval denk ik dat in vergelijking met vorig jaar het leven en de wereld niet sneller of anders dan anders veranderde. Dat dan net weer niet.

Aldus geen echt paasgevoel hier, als dat al bestaat. Naja, natuurlijk bestaat dat wel, helemaal als je kleine kinderen hebt; eieren schilderen, verstoppen, zoeken... zou dat het zijn haha? Het bonuskind is immers intussen 19, vermaakt zich op dit ogenblik uitstekend in Marokko; studiereis. Appte trots dat hij 'in een gat moet poepen' en 'ja ja, ik kan het al goed hoor...'. Dingen doen die je nog nooit hebt gedaan; hoe te gek is dat.

Ik deed het vrijdag ook, de dingen net even anders dan anders, samen met mijn lieve collega's van het allereerste uur. Door een mooie teamontwikkeldag met als thema: 'Door de ogen van het paard ontmoet je de kracht van je team', zag ik dat bevestigd wat ik al wist; klaar voor de toekomst, met vertrouwen in de kracht en de talenten van een ieder. Trots op wie we zijn en wat we doen, keken we onszelf en ons team in de ogen en gingen we van een 'eindpunt naar een prachtig gezamenlijk startpunt'! Ik nodig overigens alle sceptici onder ons van harte uit om het zelf eens te ervaren; het was/is uniek en bijzonder. Met dank aan Kim van 2B Unique was het meer dan geweldig te zien en te ervaren dat je door kwetsbaarheid juist zichtbaar en krachtig bent! 

Eigenlijk dus wel een heel mooi begin van het paasweekend, bedenk ik me nu. En dan toch ook maar een van mijn lievelingsnummers aanhalen, wellicht heel toepasselijk voor dit moment én dit keer 'toevallig' ook uitgevoerd in 'De Passion', zag ik later... 

Heb het leven lief als de stormwind gromt en als de lente komt
en verberg je niet als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief en wees niet bang...

En weet je, ik durf te wedden, dat als mij lief zo wakker is, ik de Paasbrunch sta te bereiden in de keuken, de klanken van zowel Andrew Lloyd Webber's Jesus Christ Superstar als Bach onze woonkamer vullen. Misschien dan dus toch niet zo heel anders dan anders, hoewel ik net ook hoor dat deze Pasen misschien wel kouder is dan de laatste Kerst; Ach ja, het verschil moet ergens in zitten...

'Zeg het me, en ik zal het vergeten.

Toon het me, en ik zal het onthouden,

maar laat het me ervaren 

en ik zal het blijvend meedragen.'

Confusius over ervaringsgericht leren