Gek hè, of toch normaal...

Weet je, soms weet ik simpelweg niet wat ik moet schrijven, of waar ik moet beginnen. Hoe ik, alles wat ik zoal meemaak - en dat is best nog wel een beetje - moet ordenen tot een enigszins logisch verhaal. Dat het ook nog een beetje te lezen is en zo. En zo vliegt er dus gewoon bijna een maand voorbij. Ach, misschien was ik wel gewoon te druk van alles en nog wat, zoals zo vaak. Want, eerlijk is eerlijk, er waren zo hier en daar nogal wat energieslurpers de afgelopen weken. Maar, gelukkig ook heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt. Maakt wel, alles bij elkaar optellende, dat ik het heerlijk vind dit weekend even in de niets-doen-stand te staan. Ook wel even een soort van verstandig, want helemaal fit ben ik niet, maar dat terzijde.

Op tafel flikkert zachtjes een kaarsje en door kamer klinkt de geweldige blues van Beth Hart en Joe Bonamassa. Ik neem een slokje rode port en bedenk me dat er van die dagen zijn, zoals vandaag, en beelden die bij die dagen horen, die ik waarschijnlijk nooit meer vergeet. Maar, op het moment dat die gedachte mijn denken doorkruist, bedenk ik me dan ook weer dat je daar natuurlijk nooit zekerheid over hebt. Ik niet, niemand niet. En gelukkig maar, toch? Gelukkig weten we nu niet wat we over een jaar nog weten. Gek eigenlijk, of misschien toch wel heel normaal...

En dus schrijf ik vandaag, als deze dag bijna ten einde is, gewoon wat mijn vingers tikken. Zonder enig doel, zonder thema, zonder onderliggende boodschap, zonder voorbedachte rade, zonder iets... Terwijl ik eigenlijk best een mooi gedicht had willen schrijven. Je weet wel, zo eentje die beweegt als op de golven. Meegaat met de flow, een ritme niet te missen, met mooie woorden, die een ieder raakt, juist omdat een iedere ze herkent, op zo'n dag als vandaag... 

En een andere keer zal ik weer schrijven over hoe mooi en fijn het was in Denemarken. Over de stilte, het meertje, de zonsopkomst en over die ene picknicktafel en het te kneuterige huisje. Ook zal ik dan waarschijnlijk weer schrijven over die mooie mensen die ik de afgelopen periode heb ontmoet en de gave dingen die ik leer van mensen die misschien wel een beetje gek zijn. Ach ja, wat is gek, wat is normaal? Best boeiend hoor als je je daarin gaat verdiepen en over na gaat denken. Bezig zijn met de dingen in het leven waar het echt om gaat. Gewoon je camerastandpunt een beetje verder uitzoomen dan je gewend bent (bron: Danielle Braun) dan kijk je met nieuwe ogen naar jezelf en je omgeving. Als je dat steeds opnieuw doet en jezelf leert je oordeel uit te stellen, wordt gek opeens normaal en normaal gek... En weet je, dan hoef je ook niet meer alles zo nodig te begrijpen, zoals ik altijd zo graag wil. Terwijl ik weet dat ik het toch niet kan, gek hè, of misschien toch ook wel heel normaal.

Net zo gek als normaal dat juist vandaag als ik de straat uit rijd, er voor het eerst een eekhoorntje voor mijn auto schiet, het nummer With a little help from my friends van Joe Cocker op de radio speelt en ik een roodborstje in de heg zie zitten als ik thuiskom...

Gewoon dan maar even toch dat liedje; wat hebben er op staan te swingen in 2007, het laatste concert waar we samen zijn geweest. Ik zie nog zo haar mager geworden handen het ritme mee tikken vorig jaar als ik dit nummer (klik hier) opzette omdat de dag haar even zwaar viel, ze verdrietig was, of me boos aankeek als ik moest bekennen dat ik haar echt niet verstond, en dat ook ik daarvan baalde en zo goed snapte dat het voor haar nog zoveel moeilijker was... om daarna het refrein feilloos mee te bleren, op haar manier, met die onmiskenbare twinkel in haar ogen, alsof ze zeggen wilde: 'Ja maar die ken ik nog wel'...

Gek hè, of misschien gewoon wel heel normaal, hoe je ineens iemand zo kunt missen en dat ook een jaar zo ongelooflijk snel voorbij kan gaat...

Pech- of Geluksvogel...

Eigenlijk had ik dit blog al een soort van geschreven, een week of wat geleden. Ik beschreef hoe ik mijn stoel voor het zwembad zette, mijn benen tegelijk over de rand zwierde, ze voorzichtig in het inmiddels redelijk afgekoelde water liet bungelen, mijn stoel naar standje 'lig' verplaatste en daarna alleen nog maar naar de lucht staarde. Wat een pech, dacht ik, waarschijnlijk voor het laatst, de zomer weer gevlogen... Even later bedacht ik me wat voor onzin die gedachte eigenlijk was, ik genoot nota bene met volle teugen. Want, wat is er nou mooier dan liggend in een stoel (of op je rug in een grasveld) alleen maar kijken naar wat de wolken doen? Ondertussen zijn we een paar weken verder en kan ik daar trouwens best nog wel wat dingen aan toevoegen. Wat overigens niet wil zeggen dat ik de afgelopen tijd geen baal- en/of pechmomenten heb beleefd. Integendeel zelfs. De laatste paar weken echter kom ik op de een of ander manier steeds in aanraking met het thema 'geluk', of 'pech'. Tja, 't is ook maar net hoe je het bekijkt of naar de dingen kijkt hè. Althans, is mijn bescheiden mening. En, ik ben gelukkig niet de enige. Richard Wiseman van de Hertfordshire University concludeerde na een uitgebreid wetenschappelijk onderzoek onder 400 mensen dat geluk uiteindelijk draait om je eigen gedachte en houding. Hij stelt dat het voor iedereen mogelijk is om gelukkiger te worden en pech te vermijden. Tien jaar lang volgde hij mensen met vragenlijsten, dagboeken en intelligentietests. Als je nieuwsgierig bent naar de conclusies zou ik zeker even googelen...

'Gelukkig is hij die gelooft het te zijn', de Romeinen zeiden het al 2000 jaar geleden. Mensen die geluk ervaren, dénken ook op een manier die ze gelukkig maakt. Ik geloof daar in, en ook in het feit dat delen in/van je geluk bijdraagt aan dat geluk. In ieder geval kan ik nog wel een paar andere dingen benoemen die deze theorie voor mij laat werken.

Zo had ik namelijk heel makkelijk kunnen denken dat een paar dagen vrij eigenlijk nogal een beetje weinig is. Zeker als je ook nog eens 800 km moet gaan rijden. En, dat dan een onwijs gaaf 25-jarig trouwfeest vieren met een paar lieve neven en nichten, en nog 'een paar' andere lieve mensen, inclusief verrassingsbusreis, watertaxi, een coole dj en subliem eten en drinken op een te gekke locatie, met te gekke lieve mensen, of had ik dat al gezegd, eigenlijk net niet helemaal lekker uitkomt ... als je dus de volgende dag die 800 km gaat rijden. Dat 's ochtends wakker worden op de plek van bestemming met regen die tegen de ramen klettert en windkracht storm, terwijl je zit te wachten op die prachtige zonsopkomst, zoals beschreven in alle reviews, best een beetje pech hebben is, toch? Maar ja, ik kan het ook niet denken hè...

Het was namelijk meer dan te gek dit trouwfeest te kunnen en mogen vieren met elkaar. Buiten het al eerder genoemde, hebben we ontzettend gelachen, lekker gedanst, hadden we een hotelletje in de buurt, werkte de Uber perfect, dus een mooiere manier om onze korte vakantie te beginnen, was er eigenlijk niet. En, met m'n benen bungelend in een zwembad in onze eigen tuin, is echt lekker. Alleen bestaat nog zoveel meer waardoor ik me regelmatig een echte geluksvogel voel, ondanks dat een dag soms echt niet zo begint, zoals gisteren. Echter, zittend aan het picknickbankje, die hoort bij het te kneuterige huisje, met naast me het kabbelende water van een meer, zwaluwen vliegend om me heen, gevolgd door af en toe een prachtige blauwe libelle, zo groot heb ik ze in geen tijden meer gezien, achter me de wind in de kastanjebomen, waar ik overigens aan diezelfde picknicktafel helemaal niets van merk, de zon in mijn gezicht en een GT in mijn hand, gemaakt net door mijn lief, tikte ik ondertussen dit verhaaltje... 

Dus tja, zeg het maar. Als je er anders over denkt, is dat natuurlijk ook helemaal oké. Voor mij wordt het alleen even niet beter dan dit... of misschien toch wel? Een mooie zonsondergang had het plaatje beslist compleet gemaakt, toch? Geloof mij, foto's volgen later, terwijl ik me voor nu nog even onderdompel in het voor mij ultieme 'geluksvogel-gevoel' ergens in de middle of Denemarken...

Indian Summer of Herfst van je leven?

Stormachtig

Toevallig staan we vanochtend samen onze lief uit te zwaaien, de buurvrouw en ik. Zij buiten, in haar opstartoutfit. Ik binnen, eveneens in comfortabel ochtendkloffie. Het waait flink en ineens zie ik haar druk gebaren richting straat. Op mijn nog blote voeten schiet ik naar buiten en jawel hoor. Rakelings achter de auto valt de zoveelste dode tak uit één van de enorme bomen die onze straatkant rijk is. Prachtig hoor, die bomen. En ik houd ervan. Alleen is er helaas aan deze in ruim 36 jaar helemaal geen onderhoud gepleegd, met als voorspelbaar gevolg: overlast. Zo breken spontaan takken af, zo groot dat ze straat, stoep en inrit versperren, om nog maar te zwijgen over dat straat en stoep inmiddels meer weg hebben van een golfslagbad en de losliggende stoeptegels door de inmiddels immense onder- en bovengrondse wortelstelsels.

Tijd voor actie dus, bedacht ik me en klom in de pen (nadat ook onze buren al menig telefoontje hadden gepleegd, met helaas nog niet het gewenste resultaat). En, hoe ingewikkeld kan het zijn hè, zou je denken, een boomkeuring, een (wettelijk verplichte) onderhoud-/snoeibeurt en het in orde maken van de groenstrook en stoep? Toch ziet het er naar uit dat het net allemaal iets gecompliceerder is dan wij vermoeden. Zelfs het antwoord, dat eigenlijk geen antwoord is, kwam namelijk deze week via een wel heel verrassende en rare route bij mij terecht; dat belooft nog wat, al wordt het hopelijk niet al te stormachtig.

Seizoenen
En dan te bedenken dat we onderhand bijna de herfst weer ingaan. Het was vanochtend zelfs op het nieuws en ik geloof het wis en waarachtig, als ik zo naar buiten kijk. Tja, waar een mens al niet druk mee kan zijn. Zo vroeg laatst een goede 'oude' vriend aan me wanneer je eigenlijk in de herfst van je leven zit? En, als ik hem dat dan ging vertellen, of ik het dan wel zo voorzichtig mogelijk wilde doen. Ik moest lachen om zijn berichtje. We gaan al zo’n 36 jaar terug in de tijd en 'spreken' elkaar af en toe via facebook. Toch ook best een heleboel seizoenen, als je even snel rekent. 

Ook daar houd ik van, de seizoenen. Heeft denk ik ook iets te maken met het feit dat ‘het gevolg van de tijd en verandering de enige constante is’ zoals men in de volksmond zegt. Een garantie die er altijd is, dat alles altijd verandert. Veranderingen die overigens door het hersenverstand niet altijd worden opgemerkt, zo heb ik mij ook laten vertellen. Best logisch dus dat terwijl je echt in de herfst van je leven zit, je zelf het gevoel hebt nog in de bloei van je leven te zijn…

Herfst van het leven
Ach ja, oud worden willen we allemaal, maar oud zijn kan nog wel eens tegenvallen in de praktijk; een realiteit waar echter niet aan te ontkomen is. Het ouder worden brengt nu eenmaal zowel op lichamelijk als mentaal vlak vaak grote veranderingen teweeg. En hoe je daarmee omgaat, je op voorbereidt, bepaalt in grote mate je fysieke en psychische welzijn. Adviezen om je op dat moment voor te bereiden kunnen dan ook een wereld van verschil maken en voor een aangename oude dag zorgen in die welbekende herfst van je leven.

En dus klim ik vandaag weer in de pen richting gemeente. Hetzelfde geldt immers ook voor ons ouder wordend groen, stoepen en wegen in de buurt. Ook die hebben toch af en toe een onderhoudsbeurtje nodig, in het kader van 'een goede en gezonde oude dag'? Eén geluk hebben we. Zowel de buren als wij zijn optimistisch ingesteld, staan positief in het leven en hebben humor. Dat scheelt een ‘slok op een borrel’ zeker als je met gemeentes in de slag gaat.

En, o ja, mijn goede 'oude' vriend? Die heb ik inmiddels voorzichtig laten weten dat hij zich bevindt in een prachtige nazomer, overigens net als wij en onze buren. En nu dus maar duimen dat er bij onze gemeente ook ambtenaren zijn met een beetje humor en positieve inslag; we gokken namelijk allemaal op een gezonde en bovenal hele lange Indian Summer...

Leven lief

Tijd

'Hoe doet die tijd dat toch?'
vroeg iemand me lang geleden.

En ik moest het antwoord schuldig blijven...

Nog steeds heb ik geen idee.

Tijd, die onvermijdelijke opeenvolging
van tijdstippen, van momenten. 

Het waren er velen, de afgelopen 10 jaar.

Tijdstippen, momenten,
als de dag van gisteren, 

het leven even stil

op z'n kop...

Vandaag, 10 jaar geleden...

En sindsdien
zoveel gebeurd

zoveel gezien

zoveel gevoeld

zoveel gehoord

zoveel gedaan

zoveel van alles

met iedere dag weer 
nieuwe hoop en vertrouwen
dat er nog velen volgen❤

Leven *klik hier*

Weer

Weer

Ja, gezellig, laten we het weer eens over het weer hebben… maar we kunnen het ook niet doen. Er helpt namelijk toch ‘geen lieve moeder aan’, zou mijn lieve moeder zeggen. Grappige uitdrukking eigenlijk, als je bedenkt dat deze zelfs in het Latijn bestaat (moest ik ook even opzoeken hoor). In het boek Proverbia Communia (Latijn voor ‘algemene spreekwoorden’) uit 1495 staat: 'Daer en es gheen liefmoederen aen', met als toelichting de Latijnse spreuk: ‘Non dic care pater quia non parcit neque mater’. Voor diegene die het graag wil weten, het betekent zoiets als: ‘Zeg niet lieve vader, want hij ontziet je niet, net zomin als je moeder’. In latere eeuwen kwamen overigens weleens varianten voor als: ‘Er was geen lieve vaderen of moederen aan.’ Inmiddels zijn echter de vaders uit de uitdrukking verdwenen. Waarschijnlijk omdat men dacht dat moeders eerder bezweken voor vleierij dan vaders... tja, wat zal ik zeggen. Ook is het mogelijk dat het belangrijker was om je moeder te vleien dan je vader, omdat kinderen vroeger meer met hun moeder dan met hun vader te maken hadden (bron: Taaladvies).

Bij ons thuis was het in ieder geval wel zo. Mijn moeder was er nagenoeg altijd. Mijn vader bij het avondeten, daarna slapend op de bank en uiteraard op zondag, want zaterdag was de voetbal... Vleierij was dan ook niet echt aan hem besteed… of echt niet. Werd later overigens wel omgedraaid, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Kantoor
Op mijn werkplek was het trouwens de afgelopen tijd nog best uit te houden. Hoewel ook daarover de meningen uiteenlopen en er op kantoor al jaar en dag steen en been geklaagd wordt over de klimaatbeheersing. En, ach ja, ook weer niet geheel (of geheel niet) onterecht. Zeker met betrekking tot de werkplekken aan de voorkant met ramen zonder zonwering en de hele dag die prachtige koperen ploert erop. Helaas, maar dan houden witte lamellen én het 'warmtewerend glas' waar de verhuurder zo fier op is, temperaturen zoals afgelopen week echt niet tegen. Tot midden vorige week ging het nog wel aardig. Daarna was het ook bij ons niet meer koel te krijgen. En hadden we vorig jaar nog voor een klein kapitaaltje elektrische staande waaiers aangeschaft (en netjes opgeborgen na de zomer), moesten we dit jaar toch echt nog even rap een aantal nieuwe aanschaffen; de dozen waren er nog wel... en zo blijf ik me iedere keer weer verbazen...

Thuis
Zelf was ik donderdag thuis aan het werk, met als fijne bijkomstigheid een relatief koele werkplek waar het redelijk toeven was. Het scheelt enorm als je alle ramen dicht houdt en verduistert tijdens dit soort warme dagen. En, eerlijk is eerlijk, aan het einde van de dag een duik in ons fijne zwembadje, was dan toch ook wel heel erg fijn. De nieuwe pomp liet eerst een paar dagen op zich wachten, ondanks een driedubbele check van de website door mijn lief, maar het was het wachten waard; 'Octopus (het buurzwembad) zou er jaloers op zijn...'. Mijn lief heeft het er zelfs over om een metertje of wat groter te gaan volgend jaar. Naja, aan de pomp zal het in ieder geval niet liggen. En ach, we hebben nog even om erover na te denken nietwaar. Ik zag overigens net alweer ergens code geel voorbijkomen met het bericht: 'Het gaat regenen, onweren en hagelen: Typisch Nederlands zomerweer...'. 

Daar zou ik het nu dus over kunnen gaan hebben, wat dat dan precies is... ik kan het ook niet doen. Behalve dan misschien nog even benoemen dat ik in ieder geval (heel stiekem) wel heel erg blij ben met deze dan schijnbaar 'typische Nederlandse zomertemperaturen'... dat dan weer wel!

Binnen of buiten

Plannen
Serieus? En ja hoor, daar gaan mijn geweldige plannen voor het weekend, denk ik, als ik naar buiten kijk. Naja, één ding lukt in ieder geval wel en dat is de 'hangers' voorzien van een goede slok water, zoals ik mijn lief heb beloofd vanochtend. Ik hoef ze alleen maar even onder het afdak vandaan te halen en midden in de tuin te zetten...

Ik was alleen echt oprecht van plan heel veel te gaan doen buitenshuis. Simpelweg omdat er af en toe zo'n weekend voorbijkomt. Zo eentje waarin de ramen weer eens een ouderwetse goede lapbeurt krijgen. Of de voortuin, onlangs met 'bloed, zweet en tranen' door ons opgepimpt, een onkruid-trek-ronde ondergaat. Gisteren speciaal nog de GFT-container laten legen, al zaten er maar twee zakjes -uiteraard biologisch afbreekbaar- in. En zo staan er nóg wel wat dingen op mijn -weekend-alleen-thuis- lijstje, terwijl mijn lief zich helemaal op zijn nieuwe hobby stort. Zo af en toe hebben we dat. En ik had me er dan ook zelfs op de een of andere manier misschien wel een klein beetje op verheugd; even lekker therapeutisch onkruid trekken of zo. Soms best lekker toch, na een paar intensieve, mooie en bijzondere weken.

Schakelen
Ach ja, het zij zo. Inmiddels regent het toch echt pijpenstelen, knettert het er flink op los en lijkt het net alsof de bomen in de straat wild zwaaien om te vertellen dat er echt weer 'code geel' is afgegeven voor alle provincies. Tja, daar zit ik dan... en ik zie ineens in mijn ooghoek een figuur op een fiets, voorovergebogen over het stuur, in korte broek met bergschoenen en glimmende regenjas door de straat fietsen. Ach gossie, denk ik. Best een leuke baan, postbode, lekker buiten ... maar niet met dit weer. Maar ja, zo zijn er nog wel meer en even dwalen mijn gedachtes af naar wegwerkers, tuinmannen en andersoortigen waar ik op dit moment niet mee zou willen ruilen. En misschien wel nooit...

Nu ben ik gelukkig niet zo heel snel voor één gat te vangen en dus ga ik er eens heel rustig voor zitten. Ik klik mijn zoutlamp aan, in de hoop dat deze misschien wel wat … Ach, ik weet het eigenlijk niet en staar dus maar een tijdje stilletjes voor me uit. Er is ook echt helemaal niets of niemand te bekennen buiten en ik schrik van een lichtflits en de daaropvolgende donder, net op het moment dat ik denk dat het onweer wegtrekt. Misschien even op buienradar kijken Heleen, dat ben je er zo achter hoe lang de buien blijven hangen boven midden-Nederland. Hoewel, voorlopig ga ik toch niet naar buiten en ben ik natuurlijk prima in staat mijn plannen om te gooien, zogezegd even te schakelen. Moet wel lukken, doe het tenslotte al mijn hele leven... 

Van buiten naar binnen
Ik besluit dan ook gewoon maar eens binnen aan de slag te gaan. Ik lach hardop in mezelf als ik de altijd aanwezige kronkels in mijn hoofd opmerk. Geweldig die inzichten, al zijn ze soms ook lekker dubbelzinnig. Moet namelijk opeens denken aan 'binnenwerk', maar dan in een hele andere context. Ook leuk, hoewel niets met interieur te maken. Dus niet in plaats van de buitenramen de binnenramen lappen, maar toch eindelijk besluiten dat bijzondere boek 'Het intentie effect, the power of 8' uit te lezen en kijken wat ik ermee moet... of niet.

En terwijl de zoutlamp met haar zachte, warme gloed prachtig afsteekt tegen de donkere luchten buiten, voel ik dat het vandaag binnen best goed komt.

11

Ze kon het altijd zo lekker stellig zeggen, als we het over carnaval hadden of zo. Ze had er -net als ik- niets mee, al kon ze zo nu en dan best (te) gek uit de hoek komen, want humor had ze. Bij tijd en wijle behoorlijk zwartgallig en altijd recht voor z'n raap, tot het laatste moment. En ik vroeg het dan ook nooit, waarom het zo was wat ze zei. Want ach, als je klein bent, is wat je moeder zegt gewoonweg waar. En misschien wist ze het best, in ieder geval dat het zo genoemd wordt omdat het alleen te delen is door zichzelf en omdat het tussen 10 (het volmaakte) en 12 (het heilige) staat. Dat het zowel een ongeluks- (het overtreedt de volmaakte 10) als een geluksgetal is; twee keer 1: het symbool van eendracht… al vraag ik me af of ze die laatste heeft geweten, ze zou er nu -net als ik- een beetje meesmuilend om lachen. 

En ook nu weer -terwijl ik denk aan al die gekke momenten toen, hoe het ging en hoe het is gegaan, en dat het ook best gek is haar alweer 11 jaar te missen- hoor ik haar stiekem fluisteren in mijn oor: 'Ach lieve kiend, maak je niet druk, 11 is nou eenmaal het gekkengetal...'