Als hebben komt...

 

"Als hadden komt, is hebben weg... "

Eén van haar vele gevleugelde uitspraken.

En hoe waar is toch deze. 

17 jaar is 'hebben' weg, is zij weg.

Het besef van 'nooit meer'
zeilt regelmatig zo maar de hoek om.
Vaak juist op die momenten...

17 jaar zonder haar
mijn eigenwijze, lieve, stoere moeder

Nooit meer is voor altijd zonder haar glimlach

Nooit meer is voor altijd zonder haar guitige blik

Nooit meer is voor altijd zonder haar scherpe tong

Nooit meer is voor altijd
zonder haar soms ongepaste grappen
(waar ze zelf het hardst om lachte)

Nooit meer is voor altijd zonder kopje thee met melk

Nooit meer is voor altijd zonder antwoord op mijn vragen
Nooit meer is voor altijd zonder zoveel nooit meer
Nooit meer is voor altijd verleden tijd

Nooit meer is eigenlijk veelstelang.

Hart & Hoop

De foto en tekst staan los van elkaar, maar misschien ook wel niet. Ik maakte hem afgelopen vrijdag, terwijl ik wachtte op mijn lief.
Toen ik hem maakte, dacht ik aan een tekst die ik een tijdje geleden las van Sinan Can, journalist en filmaker. Een tekst geschreven
naar aanleiding van een hele andere foto, eentje met Elon M., waar nogal veel om te doen was in de media.

Een tekst die voor mijn gevoel geschreven is vanuit het hart,  alles te maken heeft mét het hart en hoe belangrijk het is ook jouw hart gezond te houden, in álle opzichten...

Sinan Can: Ik geef toe: het zijn sombere tijden. En ja, ook ik somber zo nu en dan. Ik maak me zorgen. Waar gaan we heen? Wat staat ons te wachten? Maar ik denk dat dat menselijk is. Velen die voor ons leefden, maakten zich dezelfde zorgen. Ook zij keken naar de toekomst met een mengeling van angst en hoop. En ja, we staan voor enorme uitdagingen. Maar misschien is niet wanhopen op zichzelf wel de grootste uitdaging van allemaal.

Het is makkelijk gezegd, dat weet ik. Maar wat als we het niet voor onszelf doen? Wat als we het doen voor elkaar, voor onze omgeving? Het leven is een cyclus. Dingen herhalen zich, telkens weer, in andere tijden, op andere plekken, met andere mensen en onder andere omstandigheden. Maar het patroon blijft. Het is de rode draad die niet breekt. Dat is het leven. En voor je het doorhebt, is het voorbij. Daarom is tijd zo kostbaar. Tijd kun je niet stilzetten, niet vasthouden, niet stoppen. Het glipt door je vingers.

Misschien is dat waarom ik van tijd tot tijd de woorden van Virginia Woolf erbij pak. Ze schreef ooit:

“Wat er ook gebeurt, blijf leven. Sterf niet voordat je dood bent. Verlies jezelf niet, verlies je hoop niet, verlies je richting niet.
Blijf leven, in jezelf, met elke cel van je lichaam, met elke vezel van je huid.
Blijf leven: leer, studeer, denk, lees, bouw, ontdek, creëer, spreek, schrijf, droom, ontwerp.
Blijf leven, blijf leven in jezelf, blijf leven buiten jezelf. Vul jezelf met de kleuren van de wereld, vul jezelf met vrede, vul jezelf met hoop.
Blijf leven met vreugde.
Er is maar één ding dat je niet mag verspillen in het leven, en dat is het leven zelf.”

Misschien is dat de les. Niet de zorgen laten overwinnen, maar kiezen voor leven. Voor hoop. Voor elkaar. Want uiteindelijk is dat waar het leven om draait.

Woorden die mij hoop geven, die ik in mijn hoofd wil prenten, aan de muur wil hangen, zodat ik ze iedere dag kan lezen én simpelweg te mooi om voor mezelf te houden. Deze deel ik dan ook dus graag met jullie, gewoon op deze mooie zondag, die weer prachtig begon en nog veel meer moois in petto heeft...

Tussen Kerst en Oud & Nieuw

 

Tussen Kerst en Oud & Nieuw

Tussen het vallen van licht en het rijzen van tijd,

zweeft een stille adem, een pauze vol belofte.

Het oude jaar, een fluistering, vervliegt,

terwijl het nieuwe zich hult in sluier van mysterie.

Hoop ontkiemt in de winterkou,

zoals sneeuwklokjes dromen van de lente.

Een dans begint, teder en traag,

tussen wat was en wat worden zal.

Liefde weeft haar onzichtbare draad,

langs scheuren in het hart,

langs dromen die nog wachten,

langs de stilte die verbinding ademt.

Beweging roept, als een zachte storm,

en nodigt ons uit om te breken en te bouwen,

om los te laten wat zwaar is,

en te omarmen wat licht maakt.

De wereld danst in het ritme van hoop,

onder de sterren, in het eeuwige spel.

Wij, reizigers van het moment,

vinden onszelf in het midden van alles.

Dus dans met mij,

tussen gisteren en morgen,

waar nu de enige waarheid is.

Laat onze stappen sporen achterlaten

van liefde, van licht, van leven.

Bron: Dansklooster PS ik vond hem te mooi om voor mezelf te houden...

 

"Geen mens is zo aanwezig als de persoon die wordt gemist." 

Best bijzonder dat ik deze tekst nu weer tegenkwam. Juist op het moment dat ik gemis als een zachte streling langs mijn wang voelde. 

Ik was bezig met het avondeten. Deed de koelkast-koude stoofpeertjes over in een ander schaaltje. Pakte het op om... Tja, waarom eigenlijk? In een flits zag ik mijn moeder in onze oude keuken zo'n zelfde schaaltje op het zwarte kacheltje naast het fornuis zetten en hoorde: 'Dan kan de kou er alvast uittrekken...' Ach ja, heel even weer dat bekende golfje gemis.

Glimlachend zette ik het schaaltje weer neer, naast onze zwarte keramische kookplaat. Nog tijd genoeg om de kou eruit te krijgen. 

Nog tijd genoeg om herinneringen de revue te laten passeren terwijl ik verder ging met de voorbereiding van het avondeten, de dag voor haar geboortedag, vandaag 29 oktober, exact 95 jaar geleden.

 

Zomaar een bankje in the middle of bijna niets. Met mijn ogen open, zie ik de plek weer voor me. Achter het bankje zo’n boerderij waar ik ons eergisteren zie wonen. Voor, een weiland met rode klaprozen, witte margrietjes en blauwe korenbloemen; mijn favoriete combi. We kwamen het tegen in onze vakantieweek, het lijkt alweer zo lang geleden.

En, begrijp me goed hè, ik doe het helemaal zelf. Niemand anders is schuldig, als er al over schuld te praten valt, op het moment dat mijn leven in een sneltreinvaart schiet, een TGV was er trouwens niets bij deze week. Gelukkig zat ik dus zelf achter de pedalen en voordat mijn wagon dreigde te ontsporen, trapte ik behendig en goed overdacht op de rem. Zo 'n remweg waarvan je denkt, wauw, dat ging fijn. Trots op mezelf en op de rest van mijn medereizigers. Heerlijk, zo’n groepje mensen dat niet schroomt liefdevol hun mond open te doen, ik houd ervan. Want tja, soms lijkt iets te mooi om waar te zijn. En zei je moeder niet altijd dat het dan ook zo is Heleen? In ieder geval gaf ook zij altijd het advies goed op te letten en ogen en oren goed open te houden!

Bijna weekend, en volgend week mag best iets rustiger. Dus schoon ik mijn navigatiesysteem, vertraag en check uit, om mijn reis te vervolgen met het volste vertrouwen dat ik daar kom -of misschien al wel ben- waar ik moet zijn, in ieder geval op dit moment.

Ritme, rouw en rituelen

 

Alles heeft een ritme, het leven, de zee, de seizoenen. Zelfs rouw en verdriet hebben een bepaalde cadans. Het komt en gaat als golven. Niet dat ik alle wijsheid in pacht heb hoor, want ook ik moet het net als iedereen doen met de dingen ik zelf kan vinden. 

Zo kwam ooit Manu Kreize, psycholoog en rouwexpert op mijn pad. Nu ziet hij zichzelf helemaal niet zo, in tegendeel zelfs. "De echte experts zijn mensen die verdriet beleven en mij hun diepste gevoelens toevertrouwen... zij zijn mijn professoren." Hij schreef prachtige boeken en kan buitengewoon warm vertellen over rouw, of rouwarbeid zoals hij het noemt. Ook spreekt hij over 'verlies overleven' in plaats van 'verwerken'. "Een mens raakt het verdriet om een overleden dierbare nooit kwijt. En dat hoeft ook niet. Je hoeft de dode niet los te laten. Jullie relatie eindigt niet, ze verandert alleen van vorm. Wanneer je regelmatig herinneringen blijft ophalen, blijft diegene op een positieve manier leven in je hart..."

Zo is het ook voor mij. En dus haal ik vandaag extra herinneringen op aan mijn lieve moeder. Zestien jaar geleden besloot ze dapper dat ze haar tijd op aarde nuttig (genoeg) besteed had en ze vredig kon sterven. Nooit vergeet ik dan ook die prachtige glimlach die op dat moment op haar gezicht verscheen...

Dromen, durven, doen...

Het was op een zondag ergens eind 2023. Ineens was daar hét zaadje. Zo eentje die in je hoofd gaat zitten... en groeit. De maanden daarna droomden we verder; zullen we, durven we, is het iets voor ons?

Na ons prachtige Noorwegen-avontuur in 2023 besloten we al dat Zweden in 2024 onze volgende vakantiebestemming werd. Hoe, wat en waar precies wisten we nog niet. Een aantal ingrediënten wisten we wel. In ieder geval dichter bij de natuur én uit onze comfortzone (vooral die van mijn lief dan hè). Iets dus met ‘back to nature' of -basic. En zo liepen we die dag dan ook samen met onze buurtjes op de Nordic Days beurs. Al minstens twee keer passeerden we hun gezellig aangeklede tafel met schapenkleden, pruttelende koffiepot op een lichtje en merchandise met glamping, vuur én whisky... Tja... (zaadje😉) Maar ja, ze waren steeds in gesprek, en uiteraard wilden wij niet storen. Aan het einde van ons 'rondje beurs' twijfelden we, nog een poging doen of toch gewoon naar huis? (Maar ja, dat 'zaadje' hè...). 

Naja, en de rest is geschiedenis; een vakantie in Zweden met de eerste week de belevenis van kamperen in een glamping aan de Höga Kusten (inclusief composttoilet😜, buitendouche én fantastisch weer) en de tweede week in Dalarna in een stuga; ook fijn en weer een hele andere beleving.

Inmiddels weer een week thuis, lijken we enigszins te zijn geland. Niettemin komt iedere dag ons geweldige Zweden-avontuur wel een paar keer voorbij. Met name onze tijd bij Glamping Höga Kusten (klik op de link), waar mooie herinneringen gemaakt werden, we genoten van gepassioneerde verhalen, warmte, verbinding en bovenal de goede en liefdevolle verzorging door Nicole en Marco (klik op de link). Niets was te gek om ons verblijf aangenaam en onvergetelijk te maken. Op ons eigen tempo genoten we van de natuur, de rust en de eenvoudige dingen in het leven; een unieke ervaring waarbij – zoals zij het zelf omschrijven – “je wordt ondergedompeld in het ‘kneuterige’ leven van het hoge noorden.” Nou, ik kan je vertellen, helemaal niets kneuterigs aan en groot respect voor deze lieve mensen; zij volgden hun droom, hadden de durf en doen nu wat ze het liefste doen, met alle uitdagingen die daarbij horen.