26 juni 2008 ♱
Regelmatig denk ik aan de hoeveelheid 'nooit meers' die er zijn sinds die dag.
Nooit meer even bellen, en vragen naar de verhoudingen van 'haar' komkommer in 't zuur.
Nooit meer even langs gaan, omdat je gewoon zin hebt in een bakkie.
Nooit meer 'Ma, kijk dan...' (en wachten op haar unieke reactie).
Nooit meer 'Leef je nog? Heb al een week niets van je gehoord.'
Nooit meer, 'Dag lieverd, fijn dat je er even was, tot gauw.'
Nooit meer... tja, hoeveel 'nooit meers' gaan er in de tijd?
Intussen alweer 14 jaar zonder haar. Gelukkig zijn alle 'nooit meers' op een of andere manier stevig verankerd in herinneringen en in dromen. En, als ik mijn ogen sluit, zijn ze misschien wel helderder dan ooit.
Vandaag deed me dat denken aan een een mooi liedje, geschreven door Jeroen van Merwijk (♱), die het ook zo prachtig kon vertolken. Want, uiteindelijk draait het daar toch allemaal om, de Liefde, in welke vorm dan ook. En deze keer in liefdevolle herinnering.💓
zondag 26 juni 2022
Nooit meer
woensdag 11 mei 2022
Vrienden worden kennissen
'Troostend, vond ik het…’ Ze zegt het zachtjes. ‘Dank
jullie wel, ik kan weer verder.’
De ander knikt instemmend en zegt: 'Met een lach en
een traan…’
Beiden zijn er voor het eerst. Meegekomen met hun partner met (beginnende)
dementie. Beiden mantelzorger, ieder met een eigen verhaal, een eigen route, een
eigen proces.
Hoe bijzonder ook hun verhalen te horen. Mooi ook hier ruimte voor te mogen bieden,
zodat die lach en die traan er ook kunnen zijn. Gewoon, omdat het soms zo ontzettend
ingewikkeld en verdrietig is en ook gewoonweg benoemd mag worden. Je leven op z’n
kop, na de diagnose dementie, al houd je het nog zo lang verborgen, het thema
van deze adviesraad: ‘Welke invloed heeft de diagnose op relaties.’ Verhalen van vrienden die kennissen worden… maar gelukkig ook kennissen die ineens vrienden
zijn.
Hier een bevoorrecht mens, dat ze dat zomaar met mij willen delen…
woensdag 4 mei 2022
4 en 5 mei 2022
Dat moet
|
zondag 17 april 2022
Een thuis
‘Mijn meissie... na goed een uurtje zei ze: “Ik wil nu
wel naar huis…”
Tja, daar woont ze nu en voelt ze zich thuis.'
Hij is 91 en iedere dag fietst hij naar 'zijn meissie'.
Ze woont al even niet
meer thuis.
En mijn hoop is dat iedereen, alle dagen, zo’n plek heeft,
dat voelt als een thuis, waar dan ook!
Bron: Alzheimercafé d.d. 13 april 2022
woensdag 13 april 2022
‘Zodra
het kan, kom ik naar je toe en wandelen we de route samen...' Ze beloofde het (zichzelf)
ruim 2 jaar geleden.
En onlangs was die dag er; op de kop af was ze 2 jaar schoon en wandelden we
samen mijn toen bijna dagelijkse, vroege 'rondje dijk'.
We pauzeerden op het bankje. Voor we het wisten, waren we bijna 2 uur en vele
herinneringen verder. Een lach, af en toe een traan en ineens merkten we dat we
het koud hadden en schrokken we van de tijd.
Ruim 2 jaar geleden alweer. Tja, je moest wat hè in die tijd.
De foto's zijn me dierbaar. De geluidsopnames van de meest prachtige
vogelconcerten stuurde ik dan naar haar, omlijst met een compilatie van al het
moois dat ik had mogen aanschouwen. Gewoon, om haar een goede dag te wensen.
Een dag dichterbij naar huis gaan, naar herstel, naar samen wandelen…
zondag 6 februari 2022
Onvoorspelbaar
Zo nu en dan gebeurt het.
Komt er ineens wel heel veel wereld binnen. Ik kan het niet uitleggen, denk ik. En
misschien is dat ook wel niet nodig.
Wie kent ze niet. Die
onvoorspelbaarheden uit het leven. Af en toe doen ze er gewoon nog een schepje
bovenop. Soms stort dan het kaartenhuis in. Dikwijls ook niet en kijk ik met bewondering
en respect naar de kracht die men vindt om door te gaan. Hoe anderen opstaan. Een
stukje meelopen.
Vaak zit het in van die kleine dingen. Herinneringen ophalen. Een lach, een traan.
Ze horen er zo bij. En als je dan de wereld moet verlaten, samen zorgen dat je
niet verlaten bent. Mooi.
Regen klettert tegen de ramen. Wind beukt ons olijfboompje van links naar
rechts; het houdt dapper stand. Net als velen in het gewone leven; afgewisseld met
licht en donker, verdriet en humor, mysterie... onvoorspelbaar.
zondag 23 januari 2022
Ooit las ik zijn uitleg over de boeddhistische les van de lotus: de schitterende bloemen groeien alleen op vieze modder. De ellende in de wereld, vertelde hij, dat is de modder. De lotus is geluk. Er is, zo had hij in zijn leven gezien, genoeg modder om gebruik van te maken, zei hij.
Ik moest er deze week een paar keer aan denken. Want, wat een modder kwam er voorbij. Was het niet op social media, dan wel in de krant of op tv. En, hoe kan het ook anders, dan komen er soms herinneringen boven. Wordt misschien ook jouw modder weer omgewroet.
Ik hoop in ieder geval dat je dan vooral kijkt naar het mooie wat uit die modder kan groeien, zoals bijvoorbeeld volmondig kunnen zeggen: "Het was niet mijn schuld." Die Lotusbloem gun ik iedereen!