Een zonnig zondagochtend

Waar gaat (moet) het heen? Met deze wereld, met ons mensen? Het schiet de laatste tijd regelmatig door mijn hoofd. Bijna iedere ochtend als ik de krant open sla, digitaal, dat dan wel, schreeuwt een verhaal me tegemoet over ‘iets of anders’ met dodelijke afloop. Vaak niet eens heel ver bij me vandaan. Om nog maar te zwijgen over wat er wordt geschreven over hetgeen er gebeurt over onze landsgrenzen heen. Verdrietig, dat maakt het me. Terwijl ik me terdege besef dat ik er niets aan verander. 

Ik heb echter wel een keuze. Wat laat ik wel of niet binnenkomen? En dus besluit ik op deze toch bijzondere zondagochtend onze weekendkranten, van papier, dat dan weer wel, te laten voor wat ze zijn. Maak een koffie, sluip naar buiten en laat de ochtendstilte en mijn herinneringen binnenkomen. 

Hier zit een dankbaar mens, in alle vrijheid... op zomaar een zonnige zondag.

Nooit meer

 26 juni 2008 ♱

Regelmatig denk ik aan de hoeveelheid 'nooit meers' die er zijn sinds die dag. 
Nooit meer even bellen, en vragen naar de verhoudingen van 'haar' komkommer in 't zuur.
Nooit meer even langs gaan, omdat je gewoon zin hebt in een bakkie.
Nooit meer 'Ma, kijk dan...' (en wachten op haar unieke reactie).
Nooit meer 'Leef je nog? Heb al een week niets van je gehoord.' 
Nooit meer, 'Dag lieverd, fijn dat je er even was, tot gauw.'
Nooit meer... tja, hoeveel 'nooit meers' gaan er in de tijd?

Intussen alweer 14 jaar zonder haar. Gelukkig zijn alle 'nooit meers' op een of andere manier stevig verankerd in herinneringen en in dromen. En, als ik mijn ogen sluit, zijn ze misschien wel helderder dan ooit.

Vandaag deed me dat denken aan een een mooi liedje, geschreven door Jeroen van Merwijk (♱), die het ook zo prachtig kon vertolken. Want, uiteindelijk draait het daar toch allemaal om, de Liefde, in welke vorm dan ook. En deze keer in liefdevolle herinnering.💓

Vrienden worden kennissen

 

'Troostend, vond ik het…’ Ze zegt het zachtjes. ‘Dank jullie wel, ik kan weer verder.’
De ander knikt instemmend en zegt: 'Met een lach en een traan…’

Beiden zijn er voor het eerst. Meegekomen met hun partner met (beginnende) dementie. Beiden mantelzorger, ieder met een eigen verhaal, een eigen route, een eigen proces.

Hoe bijzonder ook hun verhalen te horen. Mooi ook hier ruimte voor te mogen bieden, zodat die lach en die traan er ook kunnen zijn. Gewoon, omdat het soms zo ontzettend ingewikkeld en verdrietig is en ook gewoonweg benoemd mag worden. Je leven op z’n kop, na de diagnose dementie, al houd je het nog zo lang verborgen, het thema van deze adviesraad: ‘Welke invloed heeft de diagnose op relaties.’ Verhalen van vrienden die kennissen worden… maar gelukkig ook kennissen die ineens vrienden zijn.

Hier een bevoorrecht mens, dat ze dat zomaar met mij willen delen…

4 en 5 mei 2022

Maandagochtend, onderweg naar mijn werk, luisterend naar radio 4, één van mijn vele ochtendrituelen. Mijmerend over hoe dankbaar ik iedere dag weer ben voor mijn leven, mijn vrijheid, de douche die ik kon nemen, de kleren die ik kon aantrekken, dat ik gewoon weer wakker was geworden... werd ik geraakt door deze tekst...

Dat moet

Mag je nog genieten van de volle zon als niet zo heel veel verder mensen levens achterlieten Huizen, scholen, pleinen waar hun liefde ooit begon Mag je kijken naar je kind dat op pad gaat naar het strand, een bijbaan wacht op hem Als jongens net zo oud zich in dezelfde nacht vol overgave storten in strijden voor hun land Mag je camelia’s zien bloeien, je verbazen hoe dat felle rood na dorre kou komt bovendrijven Er is leven, er is leven na de dood Mag je lachen om een koe die huppelt, hapt naar frisse lucht Als kilometers verder kinderen huppelen op hun reddeloze vlucht Mag je zingen over lente als mannen schreeuwen over haat Mag je zoeken naar een kus als alles steen voor steen steeds kapotter gaat Mag je nog genieten Of sla je de plank mis als al het mooie verderop juist ver te zoeken is Als midden in verdriet niets er nog toe doet Dan mag genieten niet Dan is het iets dat móét Tekst: Richard Kemper

Een thuis

'Mijn meissie... steevast zorgde ze eerst voor iedereen, voordat ze aan zichzelf dacht.’ Hij klinkt zo liefdevol. Gisteren haalde haar nog op. Gezellig een dagje thuis, net als alle andere keren. En omdat het bijna Pasen is, staan er lekkere paaseitjes op tafel, in hun mooiste glazen schaaltje. Zijn stem is hoorbaar zachter als hij vertelt dat ze vroeger altijd met dat schaaltje rond ging. Eerst anderen, dan zij. Deze keer echter grijpt ze het schaaltje en houdt het bij zich. In een mum van tijd is het leeg…

‘Mijn meissie... na goed een uurtje zei ze: “Ik wil nu wel naar huis…”
Tja, daar woont ze nu en voelt ze zich thuis.'

Hij is 91 en iedere dag fietst hij naar 'zijn meissie'.
Ze woont al even niet meer thuis.

En mijn hoop is dat iedereen, alle dagen, zo’n plek heeft, dat voelt als een thuis, waar dan ook!

Bron: Alzheimercafé d.d. 13 april 2022

‘Zodra het kan, kom ik naar je toe en wandelen we de route samen...' Ze beloofde het (zichzelf) ruim 2 jaar geleden.

En onlangs was die dag er; op de kop af was ze 2 jaar schoon en wandelden we samen mijn toen bijna dagelijkse, vroege 'rondje dijk'.

We pauzeerden op het bankje. Voor we het wisten, waren we bijna 2 uur en vele herinneringen verder. Een lach, af en toe een traan en ineens merkten we dat we het koud hadden en schrokken we van de tijd.

Ruim 2 jaar geleden alweer. Tja, je moest wat hè in die tijd.
De foto's zijn me dierbaar. De geluidsopnames van de meest prachtige vogelconcerten stuurde ik dan naar haar, omlijst met een compilatie van al het moois dat ik had mogen aanschouwen. Gewoon, om haar een goede dag te wensen. Een dag dichterbij naar huis gaan, naar herstel, naar samen wandelen… 

Onvoorspelbaar

Zo nu en dan gebeurt het. Komt er ineens wel heel veel wereld binnen. Ik kan het niet uitleggen, denk ik. En misschien is dat ook wel niet nodig.

Wie kent ze niet. Die onvoorspelbaarheden uit het leven. Af en toe doen ze er gewoon nog een schepje bovenop. Soms stort dan het kaartenhuis in. Dikwijls ook niet en kijk ik met bewondering en respect naar de kracht die men vindt om door te gaan. Hoe anderen opstaan. Een stukje meelopen.

Vaak zit het in van die kleine dingen. Herinneringen ophalen. Een lach, een traan. Ze horen er zo bij. En als je dan de wereld moet verlaten, samen zorgen dat je niet verlaten bent. Mooi.

Regen klettert tegen de ramen. Wind beukt ons olijfboompje van links naar rechts; het houdt dapper stand. Net als velen in het gewone leven; afgewisseld met licht en donker, verdriet en humor, mysterie... onvoorspelbaar.