Net even anders...

Net even anders... Wees nou eerlijk. Kijk maar naar het weer de afgelopen tijd. Toch verre van wat we gewend zijn? Als ik nu naar buiten kijk, zie ik de bomen met hun prachtige roze bloesemknoppen gebukt gaan onder de zware windstoten. De hagel en de regen klettert tegen de ramen. Niet normaal toch, er zou er een pak sneeuw moeten liggen. Althans, in mijn beleving. Het lijkt wel herfst in plaats van winter.

Net even anders... Hoe kwam ik daar nu ook alweer op? Ik schreef deze titel namelijk al een paar dagen geleden. Dat kan niet alleen maar met het weer te maken hebben gehad. Ach ja, ook ik ben zo af en toe wat vergeetachtig. Iets waar de hulpvragers die ik de afgelopen weken bezocht helaas meer dan wenselijk last van hebben.

Vorige week nog, bezocht ik een dame van 85 voor de tweede keer. Ongebruikelijk, net even anders. Ik had nu eenmaal het gevoel dat ik dat moest doen. Nu nog overigens, heb ik het gevoel dat ik haar niet moet loslaten. Vraag me maar niet om het uit te leggen, dat kan ik toch niet. Soms echter kan ik het ook heel goed hoor. Het loslaten. Al zeg ik ook eerlijk dat het loslaten van materiële zaken me makkelijker afgaat dan het loslaten van mensen. Want soms hè, zo af en toe, komt er iemand op je pad waarvan je weet dat het net even anders is. Misschien wel geheel tegen alle protocollen en spelregels in. Misschien wel juist omdat niets en niemand perfect is, alles vergankelijk is, zoals de Wabi-sabi filosofie (*klik hier*) zo mooi omschrijft. 

Vorige week las ik de column van David & Arjan in de zaterdagkrant. Ik lees ze niet altijd, die alleen 'toevallig' wel. Degenen die mij al iets langer kennen, weten dat ik geloof dat de dingen op je pad komen als het zo moet zijn :-). Ik geloof dus niet in toeval. En je kunt van alles vinden van die jongens, maar wat ik van ze lees, word ik vaak wel vrolijk van. Zo ook dus van dit stukje over 'Alles is imperfect en dat is juist zo mooi'. Ook staat er dat Wabi-sabi-ontwerpers weleens iets expres kapot gooien en de scherven met gouden lijm aan elkaar plakken, uit eerbied voor die barsten. En, dat als je maar lang genoeg ergens naar kijkt, je schoonheid ontdekt in alles! 

Tja, wees eerlijk, we lopen allemaal zo hier en daar wat barstjes op in ons leven. De een wellicht iets meer en groter dan de ander. Maar ontkomen doen we er niet aan. En misschien is dát het ook wel, bedenk ik me nu, wat zo goed bij me past en waar ik blij van word. Net even anders, de schoonheid van de imperfectie. Ik zie het mooie in al die barstjes bij anderen, wel of niet geplakt met gouden lijm... Misschien zijn sommige barsten ook wel gewoon niet (meer) te lijmen, wie zal het zeggen. En de vraag is of het erg is. Want hé, zoals Leonard Cohen ooit zong (en ook in de column wordt geciteerd): There's a crack in everything, that's where the light comes in... (*klik hier*)

Het 'joepie-joepie-gevoel'

Deze week hoorde ik een uitdrukking en dacht gelijk, die móét ik opschrijven, anders vergeet ik hem geheid. Ik moest er ook echt om lachen en werd er spontaan nog vrolijker van dan ik al was. Ik kende hem overigens niet, maar ja, dat zegt ook niet zoveel. Het was een collega's die het tegen me zei na een werkoverleg. Eerlijk is eerlijk, het was dan ook best wel een goed overleg, dat dan weer wel. Helemaal als je je bedenkt waar we gestart zijn, zo'n twee jaar geleden. Toen zag de (haar) wereld er tamelijk anders uit. Best gaaf dus om te horen wat ze zei: 'Het is er weer Heleen. Zo fijn. Lange tijd echt niet gevoeld, maar ik heb weer een onvervalst 'joepie-joepie-gevoel'... '

Voor mij een mooie afsluiting van de week, al was het dan nog geen vrijdag. Het was namelijk best een week met hier en daar een behoorlijke uitdaging. Nu ga ik die van nature niet zo heel snel uit de weg. Alleen kosten ze vaak behoorlijk wat meer energie en zo. Energie die ik gelukkig (terug)haal uit onder andere dit soort 'joepie-joepie-momenten'. En, bedacht ik me later, er bestaan natuurlijk legio van deze momenten. Misschien heb jij ze ook wel. Vandaag had ik er in ieder geval ook weer eentje. Zo'n ongekend en uniek 'joepie-joepie-gevoel'. Alleen misschien net een beetje anders dan anders.

Met dagen zoals deze bekruipt mij namelijk altijd een bepaald gevoel. Áls het al mooi weer is in het weekend, voel ik dan ook best een bepaalde druk. Ja, klopt, ik weet het. Het zal zich ergens in mijn vroege jeugd gemanifesteerd hebben, want mijn lieve moeder 'schopte' ons bij wijze van spreken bij de eerste zonnestraal naar buiten. Binnenblijven was geen optie.

Vandaag en gisteren dus ook volop de zon. Het is nagenoeg windstil en dus begint al bij het ontwaken dat stemmetje in mijn hoofd te schreeuwen dat ik naar buiten MOET. Hoppa, douchen, haren drogen, wandelschoenen aan en erop uit! En, owhwee als ik dat niet doe. Dan vind ik dus oprecht van alles van mezelf, want... lalalalala. Redenen om binnen te blijven, zijn er simpelweg niet. Nu vind ik dit fantastische weer natuurlijk ook geweldig hè, begrijp me goed. Alleen, ja sorry hoor, de gedachte dat ik me vandaag met al die andere, duizenden buitenluchtliefhebbers tegelijkertijd op onze fietspaden moet begeven, voorbij gesjeesd wordt op mijn niet-elektrische fiets door supersonische elektrieke tweewielliers, in de bossen loop te struinen waar ik om de haverklap bijna omver word gerend door al die enthousiaste viervoeters die door hun vriendelijke bosstruinende baasjes zijn losgelaten onder het mom van 'ach, moet een keertje kunnen, want zo vaak is het geen 13 graden in februari... of wil genieten van dat ene, unieke, stille klompenpad, inmiddels allang niet meer uniek en zeker op een dag als vandaag niet meer stil... Tja, daar krijg ik heel eerlijk nu eenmaal niet direct het 'joepie-joepie-gevoel' van.

Maar waarvan dan wel? Nou, ik gooi op een dag als vandaag tamelijk eenvoudig inmiddels mijn 'je-moet-je-schamen-dat-je-niet-bent-gaan-fietsen-of-wandelen-vandaag-gevoel, over de schutting. Een prachtige schutting overigens, tussen mij en de buren, die -net als ik- gewoon in alle rust genieten van hun eigen tuin. Want dat doe ik dus wel hè. Ik voel me op dit soort dagen nu eenmaal compleet gelukkig in mijn eigen achtertuin, waar mijn lief, tussen de voetbalwedstrijden door, relaxt een tafeltje in de lak zet. Ik eindelijk eens in alle rust de weekendkranten doorspit en geniet van een mooi verhaal. De poes verbaasd miauwt als ze haar eigen schaduw ontdekt. Een roodbosje even komt buurten en mij eigenwijs aankijkt op een takje van de net gesnoeide klimhortensia. Ik samen -als het tafeltje klaar is en de voetbal voorbij is- met mijn lief én een lekker drankje proost op het leven, onderwijl de week en alles daarin nog even de revue laat passeren, met als conclusie dat het al met al toch wel een mooie week was. Dat geeft mij misschien wel het ultieme 'joepie-joepie-gevoel'. 

En jullie? Waar werden jullie deze week echt blij van?

Alles zat erin

Ik kijk de groep rond en voel me enigszins verlegen. Zitten we echt met acht volwassenen in een kringetje op de grond? Ja. En ze lijken het nog leuk te vinden ook. Gespannen gezichten kijken mijn kant op. Ook ik zit in kleermakerszit, wat overigens nog best soepel ging ook. 

Ik ben de laatste vandaag, op eigen verzoek overigens. Best een beetje raar, want meestal wil ik graag als eerste, want 'dan ben je er maar vanaf hè.' Deze keer niet. Ik had juist heel erg het gevoel dat ik wilde afsluiten met ‘een verhaaltje’. Geen staande presentatie van mij dit keer, maar zittend, voorlezend, voor de groep, op de grond (mede mogelijk gemaakt door een geweldige trainster die haarfijn aanvoelde dat het precies paste).

Na mijn laatste zin blijft het even stil. Ik voel een balletje ergens mijn maagstreek inschieten en ik merk dat mijn blik naar de grond gaat… ‘O jee, zie je wel, niet goed…' Als ik echter weer opkijk, zie ik ontroering, hoor ik complimenten en voel ik een rode blos mijn wangen warm kleuren. Ik bedank de groep en zeg eerlijk dat ik tijdens hun presentaties eigenlijk best een beetje ging twijfelen. Moest ik toch de mijne dan ook niet op de 'reguliere' manier doen? Staand, uit het hoofd, omdat dat nu eenmaal zo hoort...? De trainster schiet in de lach -geweldig mens, zoals ik al zei- en haar reactie maakt dat ik die gedachte definitief overboord gooi. 'Nooit meer twijfelen Heleen. Je hebt iets te vertellen, een goed verhaal, vertrouw daarop. Dicht bij jezelf blijven, dan komt het altijd goed! 

Het waren twee mooie dagen, de training 'Train de trainer' van Samendementievriendelijk. Uit mijn comfortzone, in het diepe, met theater, samen spelen, presentaties geven. Alles kwam voorbij. Betrokkenheid, verwondering, onzekerheid, zorgzaamheid, boosheid, blijheid, bevlogenheid, verbazing, verdriet, passie, dromen, durven, doen; alles zat erin. Trouwens, net als in de rest van de afgelopen weken…

Alles mag er natuurlijk gewoon zijn. En niet alleen bij mij. Al leveren al die verschillende emoties en gevoelens soms ook hele andere spektakels op, waar ik zo nu en dan iets minder blij van word. Ach ja, zelfs dat hoort er bij. Gelukkig word ik dan op een zeker moment toch wel weer geïnspireerd door iets moois, zoals een weekendje 'ademen' bij de zee of een of andere mooie quote die ik dan ergens lees. Deze bleef wel hangen: ‘Het is belangrijk om problemen op te lossen in je leven, omdat je dan plezieriger kunt leven. Soms is een probleem (nog) niet op te lossen, omdat andere mensen goede oplossingen weigeren. In dat geval kan loslaten van het probleem voor jou persoonlijk de best mogelijke oplossing zijn. Vertel dan (zo mogelijk) aan de betrokkenen dat je het probleem los gaat laten en wie weet… Misschien wordt het probleem dan opnieuw overdacht en komen er nieuwe ideeën en mogelijkheden (bron: www.engelenkaartje).

Wat trouwens ook inspireerde, was door mijn lief worden meegenomen naar een leuke onewomanshow met de naam ‘Lef’. Want hoe stoer is het als je (vrouw van een hockeymaatje van mijn lief) ervan droomt een keer alleen op het podium te staan en voor 200 anderen jouw passies te delen, en die droom komt uit! 

Het was er allemaal, in de afgelopen weken. Het hoort er allemaal bij! En ik? Ik heb ervan geleerd en van genoten!

Ja, maar...

Stilletjes naar buiten starend, met mijn handen om een warme, dampende mok koffie verkeerd en naast me de weekendkrant, realiseer ik me dat het niet alleen buiten koud lijkt, maar binnen ook is. Snel draai ik de verwarming hoger. Het is dan ook nog vroeg. Een donkere wereld buiten ligt verstild onder een door het licht van de lantaarnpalen schitterend laagje rijp; prachtig. Heel misschien, als het ietsjes later en lichter was geweest, zou ik snel in de kleren en wandelschoenen schieten om me te vergapen aan de meest geweldige zonsopgang boven de dijk, zoals vaak met dit vries-weer te zien is. Nu blijf ik lekker binnen, met op de achtergrond het zachte, regelmatige gebrom van de afwasmachine die ik net heb aangezet. Smeer een wit bolletje met pindakaas (quilty weekend pleasure) en geniet stiekempjes van het moment.

Nog geen blog geschreven in het nieuwe jaar, en we zijn al meer dan over de helft. Ach ja, soms gaat dat zo hè, jullie inmiddels welbekend. Simpelweg geen tijd maken. Te druk met andere zaken, die op dat moment ook best leuk, belangrijk en zinvol lijken en waarschijnlijk ook zijn. 

Een vriendin die deze week belde (ons een-keer-per-kwartaal-bijpraat-moment) en vroeg hoe het ging, vertelde ik wat er allemaal voor leuks op de agenda staat de komende tijd. Maar, ook dat ik er wel even heel graag tussenuit wil. Ademhalen, ruimte om me heen voelen. 'En, heb je al geboekt?', vroeg ze kort en krachtig. Euh, tja, nou nee. Ik hoorde mezelf zeggen: 'Ja, maar echt hoor, ik ben aan het kijken wanneer. We gaan binnenkort een weekendje weg of zo, ik ben ermee bezig.' 'Wat houd je nog tegen dan?' Tja, ik moest het antwoord schuldig blijven. 'Doe het nou gewoon en stop met al dat 'ja-maar'.' En ga dan ook vóórdat die ontzettend leuke training begint in februari. Niets fijner toch dan beginnen met een 'leeg hoofd'!'...

Blijft toch een vreemd fenomeen hè. Wel ergens naar verlangen, maar er dan toch niet toe komen om te doen, want, ja, maar... (en vul zelf maar in). Ja-maar, is eigenlijk ronduit vaak een dikke 'nee-want'. Let voor de gein maar eens op hoe vaak je in een zin 'maar' of 'ja- maar' gebruikt. Vaak een indirectie manier om nee te zeggen. Ik had namelijk ook kunnen benoemen dat ik binnenkort een hele leuke training ga doen; best spannend overigens en heel veel zin in. Ja, en (in plaats van 'ja-maar') dat ik bezig was met het boeken van een paar dagen weg voor mijn lief en mij... etc. Klinkt toch net even anders. En hé, voordat ik daar commentaar op krijg, ik wijs de 'ja- maar-gedachte' niet af hè. Je hebt beide namelijk nodig in je leven, zowel de 'ja-maar' als de 'ja-en'. De kunst is beide op het goede moment te gebruiken. 

Maar, eerlijk is eerlijk, ze had gelijk deze keer. Natuurlijk had ze gelijk. En dus gaf ik mijn lief diezelfde avond nog de 'opdracht' een paar dagen vrij te plannen in zijn agenda... En ja, is ons weekendje-weg inmiddels geboekt, vanzelfsprekend! 

Laat je verrassen...

Toen ik deze week heel stilletjes naar buiten stond te staren, me eigenlijk afvragend waarom ik nog niet met mijn wandelschoenen en jas aan buiten stond, werd ik getrakteerd op dit prachtige ochtendgloren. Je zou het toch amper geloven hè, met al die grijze dagen. En toch was het zo; een mooie verrassing, als je nergens vanuit gaat... 

Hoe vaak heb ik me eigenlijk laten verrassen het afgelopen jaar? Weet je, ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee. Het zijn ongetwijfeld vele keren geweest, zowel negatief als positief. Ik hoorde mezelf namelijk geregeld zeggen dat ik dacht dat ik 'alles al gezien en gehoord had. Ik niet zo snel meer verrast zou worden, maar slecht verwonderd zou zijn... ' Ach ja, het is wat het is hè, zeggen we dan. Gelukkig zaten er ook tal van andere leuke, lieve en geweldige verrassingen bij, zoals dus dat prachtige kleurrijke begin van een doorsnee dag. Eigenlijk net zo'n dag als vandaag, al is deze dan misschien als laatste toch weer ietsjes bijzonder... 

Vanochtend trof ik echter geen wonderschone kleuren. Wel 'kanonsschoten', al vanaf een uurtje of drie vannacht. Soms zo hard dat ik -al weet ik dat ze kunnen komen- toch verrast word en van schrik een niet zo'n net woord eruit floep. Mijn lieve moeder zou zeggen dat ik me moet gaan schamen. Dat ik zo niet ben opgevoed. En daar had ze wel een punt. Als er bij ons thuis gevloekt werd, zei zij altijd, zonder ook maar een spier te vertrekken: 'Nou, nou, stoer hoor... maar zeg er nou eens twee tegelijk... dan pas ben je stoer...'; het lukte uiteraard niemand. Hoe dan ook vond ik mijn moeder best stoer, al was dat weer om hele andere dingen, en pas jaren later, toen ik meer en meer snapte van haar (en ons) leven. Een leven met toch wel hier en daar wat pittige verrassingen. Afijn, ook toen waren er natuurlijk leuke. Hadden we waarschijnlijk best gezellige oudejaarsavonden met oliebollen en appelflappen. En ik zeg 'waarschijnlijk', omdat ik eigenlijk wilde schrijven 'met zelfgemaakte oliebollen en appelflappen'. Ik realiseer me alleen dat ik dat simpelweg niet meer weet. Feitelijk kan ik me sowieso weinig herinneren uit mijn jeugd van die specifieke tijd van het jaar. Wat me echter wel bijblijft, is, jaren later. De tijd dat ik haar altijd belde om 00.03 uur. Om haar vanzelfsprekend voor het nieuwe jaar het allerbeste te wensen. En dat het maar haar mooiste jaar zou mogen zijn. Het gekke is, dat mis ik nog steeds. Dat moment van - al zei ze de laatste jaren dat ze er niet meer voor opbleef - haar even te laten weten dat we aan haar dachten... maar dat zal geen verrassing zijn. 

Liefde, want dat is wat het was, is, en wat het altijd zal zijn. Dat is in feite toch waar het allemaal om draait, en de rode draad geweest in (mijn) 2018. Liefde is namelijk geen herinnering. Liefde is een gevoel, dat zetelt in je hart; een bewijs, het afgelopen jaar meervoudig geleverd door onder andere mijn lieve vriendin met Alzheimer. Want dát gevoel neemt zelfs die ziekte niemand af!

En dus sluit ik af met een tekstje waar ik deze week zomaar weer eens door werd verrast. Gewoon omdat ik hem mooi vind en ik jullie allemaal alle goeds wens voor een prachtig 2019; dat het ook maar jullie mooiste jaar mag zijn... 

'Als je spijt hebt van gisteren en bang bent voor morgen, probeer dan vandaag gelukkig te zijn, want morgen is gewoon weer vandaag.'
(bron: www)

Omkijken

Alweer een jaar voorbij gevlogen...En al ben ik dan niet zo van het traditionele terugblikken, heb ik eveneens geen eindejaarsritueel, toch kijk ook ik -op de drempel van het oude naar het nieuwe jaar- nog een keertje heel even om. Een moment stil staan en omzien naar dat wat is geweest. Misschien zelfs effe mopperen op hetgeen er niet zo lekker ging. Maar gelukkig vooral genietend van al het mooie dat er was. En ik realiseer me ineens iets, ik doe het namelijk iedere week, dat 'even omkijken'. Pas op de plaats en tevreden zijn met wat ik dan zie. Het zet voor mij alles vaak weer net even in het juiste perspectief. En vanzelfsprekend gaan mijn gedachten dan ook naar die dingen die ik beter, anders had kunnen doen. Maar heel eerlijk ben ik dan met name blij met al dat bijzondere dat ik zo vaak als 'gewoon' ervaar; ondertussen staan de aardappels en de zuurkool te pruttelen op het fornuis voor de stamppot morgen(kerst)avond, terwijl de klanken van The New London Chorale (mijn quilty pleasure dezer dagen) het huis vullen. Fijn vooruitzicht, met mijn lief en mijn bonuskind...

December, de dagen steeds korter. Hoewel de kortste en donkerste dag gelukkig alweer voorbij is. Heel voorzichtig weer op weg naar het licht, al leek dat vanochtend nog best ver weg; het ochtendgloren druilerig en donker. Wel een heerlijk gevoel om dan als eerste al die warme lichtjes van de dit jaar weer eens echte kerstboom, de twee kleine boompjes voor het raam, de kersthuisjes, de kerststerren voor en achter aan te doen, dat dan weer wel. 

Nog een week, dan sluit ook ik het jaar af, op weg naar... wie zal het zeggen.

Ik kijk nog eventjes om en zie dat 2018 best een bijzonder jaar was, op z'n zachts gezegd.
Zo zie ik...
… best lastige beslissingen
… moeilijke momenten 
… afscheid van dierbaren
… het leven soms zo oneerlijk

Maar kijk ik ook naar...
… prachtige gebeurtenissen

… er toen doen
… realiseren van dromen
… geweldige ontmoetingen

Weet je wat het is? Vooruitkijken doe ik eigenlijk veel liever. Hoewel ook ik uiteraard niet precies weet wat er komt, maar dat maakt het juist ook weer zo bijzonder, althans, in mijn beleving.

Ik hoop in ieder geval op…
… fantastische nieuwe kansen en mogelijkheden
… inspirerende mensen
… het verschil kunnen (blijven) maken
… voldoende rustmomenten
… ruimte en dynamiek
… en nog zoveel meer...

En dus, op drempel van het nieuwe jaar, kort terugkijkend, winnen ook bij mij de mooie herinneringen het van de minder mooie. Haal ik daar weer energie en inspiratie uit om -samen met jullie- er een fantastisch jaar van te maken. Een jaar waarin we het hopelijk bovenal goed hebben met elkaar, met diegenen die ons allemaal lief zijn!

|

Bruggetjes; cadeautjes soms

Het duurt even voordat ik gerommel in het slot hoor. Even later zwiept de brede deur met een grote zwaai open. In de deuropening staat een kleine, fragiele dame. 'Zo', klinkt het krachtig. 'Ben jij toevallig mijn bezoek van deze middag?' Zo klein als ze is, zo stevig zijn haar woorden. Ik steek glimlachend mijn hand uit en stel me voor. Ze schiet in de lach als ze mijn naam hoort (en ik even later ook) wanneer ze zegt: 'O ja, die mooie naam. Iets met katoen...plukker of zo, met linnen... maar dan net even anders'. 

Toen ik haar twee weken geleden belde om een afspraak te maken, wilde ze heel graag mijn naam opschrijven, anders zou ze het vergeten, zei ze. Ook haar gaf ik mijn bekende ezelsbruggetje: 'Denk maar aan 'de katoenplukker'', zei ik, 'versus 'de linne(n)weever''. Ze vond hem toen al subliem. Meestal werkt het, en dit keer dus ook; het ijs was dan ook snel gebroken. Toen ik ook nog vertelde dat de naam uit Den Haag komt, was dat weer een mooie brug naar Scheveningen, waar haar roots liggen. Er volgde als vanzelf een mooie herinnering, hoezeer ze het miste ook, dat duinpad, met al die schelpen. Alleen, dan was je er nog niet, je moest nog even doorlopen, om dan ineens... 'dat heerlijke geluid hè, die branding...' Het gemis was even niet alleen zichtbaar, maar ook voelbaar in de ruimte.

Het uur vliegt om, wordt vijf kwartier, waarin ik een grand tour krijg door haar huis: 'Je moet echt even boven kijken, want mensen vragen me altijd of ik alleen in dat mooie, grote bed slaap. Ja, jammer eigenlijk hè...' Haar schaterlach weerkaatst in de ruime slaapkamer. Weer beneden vertelt ze eerlijk dat ze nog steeds auto rijdt. Maar ook dat ze bang is. Bang soms om zoveel alleen te zijn, de dagen duren lang. Ze weet dat ze steeds meer inlevert, want ze voelt -'dat zeggen mijn dochters ook'- dat ook dat binnenkort stopt: 'En hoe kom ik dán in Purmerend?' Ze realiseert zich goed dat ze achteruit gaat: 'Tja, ik word gewoon dement joh, sorry.' 

Haar ogen beginnen te stralen als ze vertelt over haar kinderen, de kleinkinderen, haar moeder, haar broertje, die in het kamp heeft gezeten; ze hadden het lang niet makkelijk vroeger. Toch voelt ze zich rijk, heeft een mooi leven gehad: 'En zo wil ik het graag nog even houden hoor. Dus, nee, ik ga niet meer naar die 'tuttenclub' waar ik met niemand een goed gesprek kan voeren. Wat denken ze wel, ik wil een beetje aansluiting.' Mijn bruggetje naar de 'Kennisclub', waarvan ik weet dat de casemanager daar mee bezig is. En ik vertel haar over het ontmoetingscentrum, waar activiteiten zijn voor hoogopgeleiden of mensen met een brede interesse; er volgen nog meer mooie herinneringen van eerste en tweede liefdes en de universiteit waar ze gewerkt heeft. Ineens zegt ze: 'Dit wat jij nu doet, is trouwens ook best leuk werk hè?' En zo krijg ik wederom een cadeautje; een prachtige brug om het maatjesproject verder uit te leggen. Ik vertel haar wat we precies doen, dat ik zelf dus ook vrijwilliger ben, en dat ik zo snel mogelijk op zoek ga naar een vrijwilliger die goed bij haar past. Uiteraard op basis van wat ze mij zojuist allemaal vertelde. Met een guitige blik zegt ze: 'Owh, maar jij mag ook best blijven komen hoor'. 'Met jou krijg ik geen ruzie, jij bent namelijk gewoon beschaafd ook, en met jou kan ik tenminste een normaal gesprek voeren...' 

Jongens, wat houd ik toch van dit vrijwilligerswerk! Hoe mooi is het dat ik iedere keer zo maar weer even een moment wordt binnengelaten in iemands leven, en vandaag zelfs twee keer. En natuurlijk, met de ultieme hoop dat je daarmee ook daadwerkelijk iets van betekenis kunt zijn in dat leven; weer genoeg (vrijwilligers)werk aan de winkel dus!