Laatste fase...

Nazomer, herfst? Zon schijnt, regen valt, wind waait, mooie wolkenluchten... en voor je het weet, zitten we intussen bijna op de helft van de maand september. Ik vind het wel eigenlijk wel prima. Ik houd ervan. Buiten de, bij tijd en wijlen met bakken uit de hemel vallende regen, maar ja, daarin ben ik denk ik niet de enige. Aan de andere kant, het hoort erbij. En, eerlijk is eerlijk, we (de flora en fauna) hadden het dan ook wel even nodig, nietwaar. Weer een nieuwe fase. 

De laatste fase, wel te verstaan. Van dit jaar dan, 2018, met nog 'maar' 113 dagen te gaan... Als je het snel zegt, lijkt het net niks. Nog heel even en dan zitten we weer in de maand van terugkijken, lijstjes maken. Wat ging er goed, wat kan er beter? En hoe gaan we het volgend jaar doen? Wat een keuzes hè? Misschien word je er moe van of levert het nadenken erover zelfs wel onrust op. Maar gelukkig, we mogen en kunnen al deze keuzes geheel zelf en alleen maken.

De laatste fase. Niet alleen van dit jaar overigens. Ook op het werk zitten we in een dergelijke fase; een doorontwikkeling, in gewone-mensen-taal ook wel 'reorganisatie', nadert haar einde. Nog wat bekende puntjes op de vertrouwde I en we kunnen weer door. Wat nog niet klopt of is ingevuld, wordt ook vast en zeker opgelost. En zo niet? Ach ja, dan is het aan ons, aan mij, hoe daar mee om te gaan. Laat ik me leiden door de onrust, de inmiddels ingesleten moeheid? Of zet ik nog een keer mijn schouders eronder en ga ik er voor? Ik haal vast en zeker weer ergens nieuwe energie vandaan om te doen wat ik wil doen, waar ik goed in ben; het verschil maken, zorgvuldig, belangen behartigen, van mensen. Meer dan genoeg dus om uit te kiezen, en die keuze is aan mij, en ik mag en kan hem zelf maken.

Onrust en vermoeidheid, eveneens vaak in andere laatste fases te zien. Kijk ik naar mijn vriendin, breekt mijn hart iedere keer een stukje meer; de zgn. late fase van alzheimer, de laatste van haar jonge leven. Nog steeds die onrust, zo diep, lijkt met geen medicijn te stuiten. Ja, soms, heel even. Slaapt ze een tijdje, zittend in de stoel. Is ze ontspannen en lak ik haar nagels met de nieuwste, kekke kleur blauw of het mooiste herfstrood. Masseer ik voorzichtig haar inmiddels mager geworden handen en armen met de oude, vertrouwde Nivea-geur of de nieuwste Rituals, zachtjes alle blauwe plekken ontwijkend. Ze oogt vermoeid. Beaamt dat ook, als ik het haar vraag. Moe van de interne strijd die ze iedere dag nog levert wellicht. Ook zij wil gezien en gehoord worden. Wil bewegen, lopen, voelen dat ze leeft? Terwijl wij misschien wel vinden dat ze dat beter niet meer moet doen, dat lopen, omdat het eigenlijk niet meer gaat. 'Valgevaarlijk', zogezegd. De realiteit ook, dat we misschien wel moeten toegeven dat we haar - met alle lieve en liefdevolle zorg en kennis om haar heen en de beste bedoelingen en hulpmiddelen- hier niet voor kunnen behoeden. Ook niet in deze fase, waarin zij zelf de keuzes niet meer maakt...

iets unieks

Ik bel aan en moet behoorlijk lang wachten. Zelfs zo lang, dat ik me een moment afvraag of de afspraak wellicht vergeten is. Terwijl ik wacht, check ik nog even snel mijn telefoon. Tja, het staat er echt: '15.00 uur, kennismaken fam. M. - maatjesproject dementie'. Nu zegt dat niet alles, want het gebeurt mij ook nog wel eens dat ik me vergis in de datum of de tijd. Net als ik besluit even ongegeneerd door de voorruit te gaan gluren, hoor ik een sleutel omdraaien. Als ik me omdraai zie ik een buitengewoon vriendelijk gezicht en word ik hartelijk ontvangen.

'Kom binnen, kom binnen. Excuus dat het even duurde, maar we zitten buiten. Wil je buiten of binnen zitten, zeg het maar...'. Binnen staat een knusse ronde eettafel met 4 comfortabel uitziende stoelen, zo ook buiten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een kleine schaduw snel heen en weer bewegen. Ik vermoed mevrouw M. en ik zeg dat buiten prima is, het weer is tenslotte nog heerlijk.

Als ik de tuin in stap, word ik met een nieuwsgierige, schalkse blik van top tot teen bekeken en enthousiast begroet door een kleine, goed uitziende - zo later blijkt - sportieve dame van bijna 81! Ze wordt nog enthousiaster als ze hoort hoe ik heet; we blijken bijna naamgenoten... 'Nou dat vergeet ik niet hoor, kom maar gauw zitten'. Op de vraag van meneer wat ik wil drinken, antwoordt mevrouw lachend: 'Doe maar eenne...' terwijl ze met haar rechterhand het bekende drinkgebaar maakt. Hij lacht en kijkt haar liefdevol aan. 'Nog een beetje te vroeg schat, dat doen we later' en aait zachtjes haar wang. 'Owh, jammer', zegt ze en lacht weer naar mij. 'Wat drink jij dan?' Ik zeg dat een glas water prima is en meneer verdwijnt richting keuken. Ondertussen blijft mevrouw mij vriendelijk en onderzoekend aankijken en vraagt wat ik kom doen. Ik vertel wie ik ben, wat ik doe en wat ik specifiek vandaag kom doen, en wordt even later attent bijgestaan door haar man. Hij vertelt wat ze zoal doet gedurende week en dat ze bijvoorbeeld nog rustig 40 km wegtrapt op hun nieuwe elektrisch fietsen. Maar ook dat ze, als ze dan thuis zijn, na een uurtje of zo, zo weer op de fiets wil; 'een bezig bijtje... hé lief?' Ze knikt instemmend en kijkt trots naar mij. 'En aangezien ik niet altijd met je mee kan, zoeken we een vrijwilliger die zo af en toe ook iets leuks met je kan doen. Misschien wel jeu de boules op maandagavond, want alleen lukt dat niet meer zo goed en kan ik naar de bridge... .' Ze praat verder, waar hij gebleven is. Het gesprek verloopt vlotjes. Af en toe kijkt ze me vragend aan en moet ik herhalen wat ik gezegd heb, of herhaalt zij wat ik zeg en wisselt ze bijna stiekem een blik met haar man. Alsof ze stilletjes bevestigt dat het goed gaat zo. Al snel begrijp ik dat ik niet op zoek hoef naar een vrijwilliger die van handwerken of spelletjes doen houdt. Mevrouw wil bewegen; '... moet wel een beetje actief type zijn hoor, want ik fiets, tennis... en weer volgt de opsomming wat ze nog graag doet.

In mijn hoofd laat ik intussen een aantal vrijwilligers passeren uit ons bestand. We hebben er zeker een aantal die van fietsen houdt en juist niet van autorijden. Toch heb ik het gevoel dat ik nog iets specifieks mis om de juiste match te maken straks. Dat blijft uiteraard altijd een uitdaging, zeker omdat ook deze familie voorkeuren heeft voor dagen en tijd. De liefde tussen deze twee is onmiskenbaar, maar ik hoor en zie ook hoe dichtbij de grens van overbelast raken is. En dus heb ik nog een laatste vraag: 'Is er nog iets, mevrouw M. wat ik absoluut moet weten van u? Weer zie ik die liefvolle blik naar elkaar, als zij antwoordt: 'Nou, ik hou dus van fietsen en jeu de boules, lekker actief zijn, maar ik vind het ook heel fijn om herinneringen op te halen aan Indonesië. Daar ben ik geboren hè en heb ik 18 jaar gewoond...' 

Bingo! Denk ik. Dat is wat ik nodig heb. Iedereen heeft namelijk iets unieks, wat soms zo prachtig overeenkomt met dat unieke van een ander, een vrijwilliger van de Larikslaan2...Voor ik het weet zijn we zo een half uur verder en krijg ik van beiden in geuren en kleuren mooie verhalen over ooit en over de Masooh Sadja, inclusief folder met het programma van 2018. Altijd handig misschien. Als ik even later afscheid neem, wil ze geen hand. Meneer M. lacht: 'ze loopt graag een stukje mee', terwijl ik een arm in de mijne voel haken en mevrouw M. vraagt hoe ik ook alweer heet. Als ik mijn naam zeg, straalt ze: 'Owh wat leuk, dat is makkelijk, dat vergeet ik niet hoor, dat is mijn roepnaam.' en even later zwaait ze me enthousiast uit alsof ze een van haar eigen kinderen staat uit te zwaaien, net zo lang tot mijn auto de straat uit is en ik haar niet meer in mijn achteruitkijkspiegel zie.

En nu maar duimen dat ook de rest enigszins overeenkomt met de mogelijkheden van de vrijwilliger die ik in mijn hoofd heb...

Alles stroomt...

foto: www

Panta Rhei... alles stroomt

De beeldspraak van Heraclitus over dat in de rivier continu nieuw water toestroomt, maar toch blijft de rivier dezelfde. En dat hiermee de eeuwige maar constante verandering wordt geïllustreerd; verandering, het enige constante... 

dus schreef ik dit keer niet
op die dag zeven
want stromen deed er veel
van kabbelend riviertje
af en toe een stroomversnelling
tot aan soms een woeste waterval

verandering, onmiskenbaar
 ons dagelijks leven
altijd dat besef
de bange gezichten
het lange wachten destijds
hoe anders nu
dan wat ze ooit bedachten
dacht echt niemand
 laat staan aan later

en dus schrijf ik vandaag
de dag van thuiskomst
negen jaar geleden
omdat alles stroomt
zoals het gaat
staan we nu hier
op weg naar daar 
nog altijd
een heel groot wonder

samen (klik)

een druppel

Het duurt heel even voordat er open wordt gedaan, nadat ik op de bel druk. In de deuropening verschijnt een kleine man, die er -mede door zijn iets gebogen houding en net te grote broek met vlekken- bijna aandoenlijk uitziet. Onder een in de war zittende, grijze haardos, staren twee donkere ogen ons enigszins argwanend aan. 'Dag meneer D. Wij zijn van de Larikslaan2...'. Ik noem onze namen en zeg wat we komen doen; kennismaken in verband met een aanvraag voor een vrijwilliger, het maatjesproject dementie. Overigens zeg ik dat laatste er niet altijd bij, omdat dat nog wel eens slecht kan vallen. Zijn verzoek kregen we binnen via onze consulent dementie, en later via een opgestuurd aanvraagformulier, door hemzelf ingevuld. 

De donkere ogen worden iets lichter en hij schudt ons de handen. 'O ja, ja sorry hoor, ik wist het wel. Het lukt me de laatste tijd alleen niet meer zo goed, naja, ik wist het hoor. Ik was alleen nog even naar de bakker geweest en kwam er daar achter - komt u binnen, komt u binnen, u komt voor de tuin hè? Ja, daar moeten we echt even kijken hoor. Het is een puinhoop. Alleen, weet u, het lukt me gewoon niet meer. En ik kwam er dus daar achter dat ik mijn portemonnee was vergeten, en moest dus weer helemaal terug fietsen, en ben dus net thuis... komt u verder, wilt u koffie, thee, water...waar wilt u zitten...?' 

F., coördinator van de vrijwilligers, en ik, vrijwilliger coördinator van het maatjesproject, zijn dit keer samen op intake. De aanvraag was zo specifiek, én meneer was dusdanig vasthoudend tot aan bijna dwingend, dat dát ons wel een goed idee leek. 
Meneer D. drentelt intussen van de voor- naar de achterkamer, naar de keuken en lijkt op zoek naar iets. Even later overhandigt hij mij een papier. Het blijkt een aanvraagformulier, nogmaals ingevuld; hij was er niet zeker van of we het al hadden.

Hoe bijzonder blijft het om zo maar iemands leven binnen te stappen. Een leven, een gezin, dat door een diagnose als dementie, volledig op z'n kop staat. Als snel blijkt ook dat er veel meer aan de hand is. Ik vind de ogen van F. en in die ene seconde realiseren we ons dat onze beslissing samen te gaan, de juiste was. Zo had mevrouw D. telefonisch al laten weten zich er niet mee te willen bemoeien; de aanvraag voor een maatje was 'zijn pakkie-an'. De spanning was dan ook goed te voelen toen ik na een minuut of tien iemand op de trap hoorde en even later met gebogen hoofd, een snelle blik onze kant op, via keuken naar buiten zag glippen. Ik hoopte een moment dat haar nieuwsgierigheid het toch had gewonnen. 

Meneer D. ging intussen al pratend op zoek naar onderzetters waar hij de koffie en het water op kon zetten. Eerst de onderzetters, dan de rest...één ding te gelijk. 'Ja, sorry hoor. Het gaat allemaal niet zo goed meer de laatste tijd. Weet u hoe dat is? Als het niet meer gaat? Vroeger ging het namelijk allemaal nog wel. Weet u hoe dat voelt? Als je naar de tandarts fietst en je aan een wildvreemde moet vragen waar je bent, omdat je verdwaald bent? En ik kon het altijd gewoon vinden hoor, deed het altijd alleen...' 
Hij stopt even, koffie in de hand, bromt wat, terwijl hij met een boze blik lijkt te zoeken naar waar hij de onderzetters had gelaten. Mevrouw D. komt weer binnen en ik sta om haar de hand te schudden. F. doet hetzelfde, waarna ze gelukkig gaat zitten in een stoel, schuin achter haar man. Aan de muur hangt een foto van iets bekends uit de regio; onmiskenbaar zelf gemaakt. Op mijn vraag of de foto 'eigen werk' is, straalt ze; het was haar hobby. De foto is al oud, verkleurd, ze heeft er nu geen tijd meer voor helaas... er valt een stilte. We raken verder in gesprek met beiden, waarin steeds duidelijker wordt dat meneer een andere verwachting heeft van ons maatjesproject dan het daadwerkelijk inhoud. Verdrietig en bozig laat hij ons zijn tuin zien. Hij kan het echt niet meer, zegt hij. 'Er moet echt een sterk iemand komen om die tegels op te tillen, dat onkruid daaronder daar ja, dat moet weg...' 

Eenmaal weer binnen en zoveel mogelijk inzoomend op wat goed gaat, plezier geeft en vooral ook erkenning gevend aan het verdriet van beiden, verdwijnt voorzichtig zijn boosheid en haar houding 'ik bemoei me er niet mee'. Als de zorgboerderij ter sprake komt, waar hij inmiddels drie dagen in de week naar toe gaat, komen de verhalen los over de dingen die hij doet, de dieren die hij helpt verzorgen. Ze kijken elkaar aan en zijn vrouw zegt met een kleine glimlach: 'laat die foto even zien dan.' Ik zie een twinkeling in zijn ogen als hij opstaat. De foto, die hij rap boven water tovert, verklaart alles, en ook zij lacht breed als hij hem trots aan ons laat zien; hij, voor een hek, met zijn hand op de kop van een van de lama's. 

Voor we afscheid nemen, herhalen zowel F. als ik voor de zekerheid nog een keer wat we hebben afgesproken. Fijn om het zo samen te doen! We realiseren ons echter ook dat wat wij doen, een maatje zoeken voor een uurtje of twee per week, soms een wereld van verschil kan maken, voor zowel de hulpvrager als de mantelzorger. Echter soms, zoals nu, is het helaas ook niet meer dan die druppel op een gloeiende plaat; we lossen namelijk zijn probleem niet op. En dus gaan zij zelf in hun eigen netwerk, buren, familie, kerk, op zoek naar hulp bij het groot onderhoud van de tuin. Als dat geregeld is, zetten wij de vraag uit voor een vrijwilliger met groene vingers, om zo af en toe 'samen iets in de tuin te doen'. 'Want', zo zegt hij bijna strijdbaar: 'ja, sorry hoor, jullie moeten echt niet denken dat ik op zoek ben naar iemand die pannenkoeken met me gaat bakken...' 

Verleden, heden, toekomst...

Tijd

Zondagochtend. Heel langzaam word ik wakker door de meest mooie geluiden die via het openstaande slaapkamerraam mijn bewustzijn binnendringen. Er schijnt een Lullula arborea tussen te zitten, heb ik mij laten vertellen; zo mooi. Ik rek me uit, draai me nog een keertje om, maar kan de slaap niet meer vatten. Tijd om op te staan.

Tijd, zo een wezenlijk onderdeel van het leven hè. Althans, in ieder geval van het mijne. Een lach, een traan - zo herkenbaar ook - vliegt de tijd, zoals altijd, voorbij. Voor de ene pijnlijk snel. Voor een ander vooral tergend langzaam, en misschien juist voor die ene andere simpelweg moeilijk te begrijpen. Ach ja, die tijd, die eigenlijk alleen maar bestaat -volgens A. Einstein- omdat alles anders tegelijk zou gebeuren. Nog steeds dus een geliefd onderwerp om over te schrijven; verleden, heden, toekomst... onze tijd.

Verleden, heden, toekomst
Ik vat ze voor het gemak maar even samen. Zo schreef ik de afgelopen weken al menig verhaal, maar wiste ik het ook weer. Gewoon, omdat ik, ach, ik weet het eigenlijk niet. Ik scheef over dat verleden, het heden en die toekomst. Over (opgelegde) normen, (zelf) gekozen waarden. Hoe, waar je staat, maakt wat je ziet en zo. De kijk op de wereld, herinneringen, soms zo anders als die van de ander, opgegroeid in dezelfde tijd, hetzelfde gezin. Overtuigingen die helpend zijn, maar bij tijd en wijle ook zo helemaal niet. Perceptie, het verhaal van de 2 theekopjes; googel maar eens. Afijn, zo had het heden, inmiddels verleden, de afgelopen weken nog veel meer in petto: het 'Rijks' met mijn Lief en bonuskind, die weer eens gezellig bleef slapen. Dat je ineens Antoine Bodar tegen het lijf loopt, terwijl je op de tram staat wachten. Een moment van oogcontact hebt, en ik hem eigenlijk best had willen vragen wat die enorme pleister boven zijn oog deed, maar het niet deed. Verder waren er ontmoetingen met onbekenden en bekenden op het North Sea Jazz festival, artiesten op afstand, Gregory Porter en Hans Dulfer, waarmee je ineens oog in oog staat; wat een feestje, mijn verjaardagscadeau. Maar er was nog meer, Roger Waters, verjaardag van Ravisie, weerzien met oude en nieuwe bekenden, gezellige fietstocht met mijn wandelmaatje, mijn Lief hockeytrainer van het jaar, nieuwe vrijwilligers vinden voor het maatjesproject dementie, allemaal meer dan de moeite waard. En uiteraard ook op het werk gebeurde en gebeurt er van alles. Soms energievretend, maar zo nu en dan ook zo onverwachts, stiekem heel erg mooi. 

Waar blijft de tijd? Tijd ook die ik zo nu en dan doorbreng met mijn vriendin. Tijd, waarin alles en zij zo veranderde. Moet eerlijk bekennen dat ik heel soms even een traan laat wanneer ik weer in de auto stap, op weg naar huis, naar mijn lief, boodschappen doen, terrasje pakken, even luchen... wetende dat dát is wat ze ook zo graag wil. Woorden vindt ze doorgaans niet meer en van tijd tot tijd zie, hoor en voel je dat ze zich met flarden realiseert wat ze niet meer kan. Gelukkig is er steeds meer kennis en begrip, maar ook mijn hart breekt als ik haar strijd zie om dat laatste stukje eigen regie, grip op haar lijf en leven. Roepend in de ruimte, als ze het niet snapt, bang is, oncomfortabel is en dus de aandacht wil, bevestiging zoekt van haar zijn misschien wel, juist omdat zij als geen ander ervaart dat het allemaal niet meer gaat zoals ze wil. Vaak volgt dan een diepe zucht, zo ook gisteren; gelaten en apatisch in de stoel toen ik naast haar ging zitten, was daar de zucht (van herkenning?) toen ik haar hand pakte en ze me aankeek. We hadden het al snel weer gezellig; wandelen op de dijk, genietend van het zonnetje met een koel briesje vanuit de weilanden. Poffertjes met cola op het terras en een tijdje later, in de stilte en rust van haar eigen appartement, keek ze me recht aan en pakte mijn hand, toen ik haar lachend vroeg: 'geef me de vijf vriendin'! Gewoon omdat het zo gezellig was, het fotoboek weer even werkte en er zo af en toe een mooie herinnering was, in de vorm van een schaterlach en een guitige blik (toen ik zei dat wel heel verliefd op de foto stond) en weer een verrassende volzin bij het zien van een babyfoto: 'mooiertje hè, dat kind van mij...'

En zo was ik me er de afgelopen weken regelmatig van bewust dat ik dikwijls met mijn gedachten zowel in het verleden, heden en de toekomst ben. Dat wat er in het verleden gebeurd is, wel eens gevolgen heeft in het heden, maar in de toekomst niet altijd meer nodig is. Ach ja, zo spelen oude gedachten, meningen en zienswijzen mij nog wel eens parten. Gelukkig leer ik iedere dag weer en meer, dat, als ik vol vertrouwen doe wat mij het meeste inspireert, ik een gelukkiger mens ben, het leven leuker is en zelfs de wereld een stukje mooier. En dat alles brengt me bij een voor mij wel hele belangrijke waarde: vrijheid. Vrijheid te denken, te doen en te laten, wat goed is, goed voelt, of misschien ook wel helemaal niet. Die vrijheid gun ik iedereen, in welke vorm dan ook, voor nu en de toekomst! 

Alles went...

 

Vandaag, tien jaar geleden. 'What's in een date', schreef ik ooit, want wat maakt het eigenlijk ook uit. Vandaag, 7 juni, 18 maart...  Die dag, die dagen, waarna eigenlijk nooit meer iets hetzelfde is.

Ze horen zo bij het leven, en bij de dood, onlosmakelijk verbonden, samen.

 

En als ik een beetje mijn best doe, kan ik haar bijna horen, mijn lieve moeder: 'Echt lieve schat, geloof mij nou maar... alles went, uiteindelijk, echt! 

 



Een dingetje...

    Foto HuizeHens 14 mei t/m 27 mei

Bijna een jaar geleden begon ik aan dit nieuwe avontuur. Enigszins verplicht, in het kader van mijn nieuwe functie per 1 januari 2017; het was een van de eisen. Anderzijds vrijwillig, zelf uitgezocht en goed over nagedacht. Maar ook best wel een beetje spannend, buiten mijn comfortzone zeg maar, ondanks het feit dat een leven lang leren inmiddels een passie is.

Dat was dan ook dat 'dingetje' waar ik het laatst over had, dat ik 'nog even' moest doen, een dag na de verjaardag van mijn Lief. Daardoor niet uitgebreid gevierd, maar allicht wel een heel klein beetje. Op een alledaagse dinsdagmiddag om 14.15 uur was het tijd voor mijn eindassessment van de opleiding Post HBO Management Zorg aan de CHE. Met bijna geen stem (hooikoorts/bronchitis) en twee heren strak in het pak tegenover me, kwam er na een uurtje ondervraagd worden en twee ferme handdrukken en lachende gezichten een einde aan een hele boeiende en leerzame periode. Bloed, zweet en tranen is wellicht net iets te zwaar aangezet, al zat het er zo nu en dan niet ver vanaf. Pas achteraf realiseer ik me hoeveel tijd en energie het heeft gekost, zeker de afgelopen maanden, zwoegend aan het eindproduct. Toch weet ik het zeker, als ik 6 juni a.s. -best wel een beetje trots- mijn diploma in ontvangst neem; het was het meer dan waard (en ik zou het zo weer doen :-)).

Een en ander maakte echter wel dat ik soms behoorlijk moest schipperen met mijn tijd, deadlines behoorlijk krap werden en er af en toe simpelweg minder tijd was voor alle andere, leuke, lieve, gezellige en belangrijke zaken. Maar, die tijd is voorbij! Vanaf nu weer alle ruimte voor alles, iedereen en mezelf. Uiteraard in random volgorde... 

Ik geniet nog even na van alle lieve felicitaties en prachtige bossen bloemen. Ben blij dat we tweede Pinksterdag weer eens ouderwets met lieve vrienden een 45 kilometer wegtrapten in het prachtige Twente. Natuurlijk onder het genot van een hapje en een drankje vooraf, tussendoor en aan het einde. Ook vond ik eindelijk de rust om voor mijn dierbare vriendin juist die sandalen te halen die ik al langer op het oog had. Niets lekkerder dan blote voeten met dit warme weer, dus net op tijd.

Op tijd ook om in alle rust, in de vroegte, in mijn eentje buiten te zitten, op zo'n mooie dag als vandaag. Even nietsdoen, gewoon omdat het kan. Voordat de zon op is, de violen van de buren van water voorzien. Hier en daar wat onkruid trekken (werkt nog altijd therapeutisch), beetje 'pootje baden' op z'n tijd in het zwembad (wat een luxe en goed idee van mijn Lief om deze maar weer eens van stal te halen) én zo direct lekker buiten eten, bonuskind aan de bbq, samen met zijn vader *knipoog, terwijl op veel plekken in het land de regen met bakken uit lucht schijnt te komen. Tja, klinkt als klein geluk, voelt als -en is- ronduit groot geluk.