zondag 30 september 2012

Fenomeen (of toch ook weer niet...)

Nog voor we de deur van kantoor dicht trekken, weten we het al. We eten niet thuis. Blijft een leuk fenomeen; we hoeven niets tegen elkaar te zeggen. Het lijkt bijna op 'gedachten lezen'.
"Ja, laten we dat maar doen", zegt mijn 'meneer'. "We gaan gewoon even een hoofdgerechtje pakken. Tijd genoeg om daarna nog een cadeautje te halen".
T
erwijl ik met het idee instem (ben nu eenmaal niet zo moeilijk over te halen), we richting auto lopen, vertel ik hem hoe het gesprek is gegaan.

Verbaasd is het goede woord. Verrast overigens niet, in tegendeel zelfs. En als ik er goed over nadenk dus eigenlijk ook niet verbaasd.
Ik had alleen iets beter naar mijn 'onderbuikgevoel' moeten kunnen luisteren. Had ik dat gedaan, zaten we nu niet met de 'gebakken peren'. 

Toch blijft dit dan weer
 een vreemd fenomeen, 'teleurgesteld worden', 'gevoel dat iemand je in de maling/niet serieus neemt...'.

Ik vind overigens de beschrijving van Immanuel Kant (filosoof) daarover wel een mooie. Mensen kunnen, volgens Kant, niet de ware aard van dingen kennen, alleen de dingen zoals ze ervaren worden. Ze zijn echter wel
 observeerbaar, zoals 'het aansteken van een lucifer'. Dus de vraag is misschien wel, heb ik het eigenlijk wel over een 'fenomeen'....?

"He 'miep', we zijn vrij, weet je nog? Einde 'K' voor dit weekend, althans... ik moet zondag nog wel wat doen, dusssss...."

Ik glimlach. Het is iedere vrijdag hetzelfde liedje. Even tijd nodig nodig om los te komen. En iedere week doen we weer ons best.


Het 'hoofdgerechtje' smaakt prima, wijntje erbij en onze gesprekken gaan, zoals gebruikelijk, van links naar rechts. Klinkklare onzin en serieuze onderwerpen wisselen elkaar af. Ons totaal niet bewust van het feit dat de avond anders zal verlopen dan gepland.

Ondertussen zie ik hem schuifelend binnen komen. Beetje krom, wit kort geknipt haar, zo te zien al aardig op leeftijd.
"O, ik zie dat u Red label heeft", hoor ik hem zeggen. Hij buigt zich nog een stukje naar voren, terwijl zijn gerimpelde knokkels wit kleuren bij het vasthouden van de bar. Het lijkt alsof hij het zekere voor het onzekere wil nemen, de fles met eigen ogen wil aanschouwen.
"Fijn hoor, doet u mij er maar eentje juffrouw". Als hij weer rechtop staat, kijkt de zaak rond. Ik neem aan zich afvragend waar hij zal gaan zitten. Even later schuifelt hij richting het tafeltje achter ons, mij daarmee uitzicht gevend op zijn gebogen schouders.


Hij komt speciaal voor de slibtongetjes, zo blijkt. "Nee, geen aardappeltjes erbij hoor, alleen frietjes graag juffrouw.... en wat salade."

Wij genieten nog even na met een espresso en een glaasje water; een gewone voor mij, voor mijn 'meneer' een dubbele. Als ook deze bestelling op tafel staat, zie ik uit mijn ooghoek een grote man enthousiast naar 't tafeltje van de oude man lopen. Breed glimlachend vraagt hij hoe het gaat.
"Tja, best hoor...", horen we hem zeggen. "Ach, ja, weet je, eigenlijk, nou ja, je weet wel.... uitgezaaide longkanker geconstateerd, mijn vrouw overleden in december, dus ja, ik dacht....".

Even valt er een stilte. Het is bijna tastbaar hoe klein die grote man zich nu lijkt te voelen. Hij herpakt zich snel en wenst de oude man veel sterkte ... en smakelijk eten.

Ook ons gesprek is even gestopt en we kijken elkaar aan. De zucht die ons beide ontsnapt lijkt bijna even diep.

Als mijn 'meneer' afrekent aan de bar en terugloopt, draait zich om richting de 'oude baas', die opkijkt. Hij wenst hem nog een hele prettige avond en ik zie het gezicht opklaren. Het lijkt zelfs of zijn schouders iets minder gebogen zijn. Kleine moeite, zo mooi om te zien.


Een telefoontje in de auto, onderweg naar..., maakt dat uurtje later de zin en onzin, het verleden en heden over -een andere tafel dan gepland- vliegen. Af en toe stopt het gesprek, even bellen, horen hoe het is, om daarna weer alle vier in gedachten bij onze vrienden te zijn. 
Een mooi fenomeen toch, observeerbaar en al; elkaar weten te vinden als het net even anders gaat.









woensdag 26 september 2012

Hoop





....Stapel, menigte, grote hoeveelheid, bij hopen, bij stapels, in grote hoeveelheid, bij de hoop, de grote hoop, alles bij elkaar,
maar ook 
.... Goede verwachting, hoop hebben, koesteren, voeden, hopen, op hoop van zegen, tussen hoop en vrees, hoop doet leven... (Dikke van Dalen).


"Hoop is als een weg door het land; 
er was nooit een weg, 
maar als veel mensen er overheen lopen, 
dan ontstaat de weg."

"Hoop, als het licht van een kaarsje, 
moedigt ons aan en maakt ons pad aantrekkelijker; 
en, naar gelang de nacht donkerder wordt, 
geeft het een helderder licht af."

Hoop -volgens Wikipedia- de onzekere verwachting dat een bepaalde gewenste gebeurtenis zal plaatsvinden.


Hoop is wat we hadden in april (zie blog); het 'sluimeren' zou daadwerkelijk sluimerend blijven, ziekteverschijnselen voorlopig niet aan de orde, de 3-maandelijkse controles zouden hun dienst bewijzen, geen noemenswaardige verandering in waardes en uitslagen, in ieder geval geen reden tot ongerustheid en starten van een behandeling.... "je kunt er oud mee worden..". 

Hoop is echter ook wat we hebben (houden) na de uitkomst die we eigenlijk allemaal niet nu nooit hadden willen horen.
Waardes zijn echter veranderd en dus wordt gestart met behandelen.

Bizar; hij
(mijn schoonvader) vrijdag a.s. met de chemo, zijn broer afgelopen maandag met de bestraling (en ook daar gaan onze gedachten, hoop, liefde en vertrouwen naar uit).






donderdag 20 september 2012

Herfst

Weken loop ik te mopperen op mezelf 'dat het nu toch echt tijd wordt, dat ik binnenkort door de bomen het bos niet meer zal zien en zo' (kan goed overdrijven) maar uiteindelijk doe ik helemaal niets... althans, niet met betrekking tot dit onderwerp, ben natuurlijk druk genoeg met van alles en nog wat, blablabla...

Een van de redenen was dat ik heel eerlijk niet meer zo snel wist waar ik die mappen gelaten had. Ik wist nog wel dat we ze in tassen hadden verhuisd i.p.v. in dozen, maar waar ik ze had neergezet in het heetst van de strijd? Zouden ze dan toch naar zolder zijn verdwenen misschien? In welke kast, achter welk schot had ik ze 'zo lang maar even' neergezet? Al weken liep ik in gedachten alle ruimtes af in ons nieuwe huis, tot gisteren.
Ineens was daar de brainwave... tuurlijk, hoe had ik dat kunnen vergeten. Toch een hele logische plek, achter het schot, in de logeerkamer; echt zo'n plek waar je dagelijks moet zijn ook en zo....

Inmiddels kijk ik met een tevreden zucht naar het resultaat. 
De administratie weer eens op orde. De mappen weer gevuld en klaar om naar hun nieuwe plek te verhuizen. Dit maal een vaste stek, eentje die ik niet zo snel over het hoofd kan zien; waar ik dus wel degelijk iedere dag langs loop.


Waar een mens al niet blij mee kan zijn :-). 
En zo ook vandaag.
Al de hele week loop ik er zuchtend langs, 12 stuks op maandag en iedere dag zie ik er wel een paar verdwijnen. Vandaag kon ik het dan ook niet laten; er stond er nog maar eentje; de meest mooie donkerrood gekleurde bolchrysant. Zo eentje waarvan je al de hele week weet waar je hem neer gaat zetten.... prachtig, op het muurtje, naast de nieuwe schutting die ik overigens zelf mede heb uitgezocht maar inmiddels spuuglelijk vind.... maar dat is weer een heel ander verhaal.

Morgen begint officieel de astronomische herfst.
Schoorvoetend gaat ook hier de kachel aan; verwarmde handdoeken met douchen 's ochtends zijn weer een feit, en ach, zo heeft ieder nadeel inderdaad z'n voordeel :-).


Ik moet er alleen wel altijd weer even aan wennen, weet ik. Duurt het even voor ik in de juiste 'herfststand' sta. 
Toch hou ik oprecht van dit stoere seizoen; jas aan, das om en lekker fietsen (langs het kanaal) ... uiteraard uitgaande van een lekker najaarszonnetje, zo'n buitenluxemens ben ik dan weer wel hoor.

Inmiddels is die 'herfststand' wel een feit, geloof ik, maar zo ook heel duidelijk het gemis aan vakantie; even weg, even niets.
En hoewel het eigenlijk helemaal niet nooit uitkomt, hebben we toch een datum geprikt; we doen het gewoon. Gewoon een lang weekend... en misschien nog wel een paar dagen meer!

Waar een mens al niet blij mee kan zijn; ik hiermee in ieder geval heel blij :-)










zaterdag 1 september 2012

Weekend :-) - update

.... zo maar een avond in september ....

het was een stukje fietsen,
maar dan heb je ook wat :-)


.... zo maar ergens in de openlucht ....


.... een hapje en een drankje, 
en dat allemaal voor het goede doel ....

Esther Van Hees Quartet
loepzuiver, lief (waarschijnlijk ook door haar Vlaamse accent :-)) 
heerlijk sfeertje, 
picture: terrasje, nazomerzon, 
glaasje droge witte wijn 
en je hebt een heerlijke middag...
Remember The Saxes 
wat is het toch een mooi instrument 
en met z'n 'maten' vormde deze meneer 
een prima combi, 
picture: jaren 50, 60, bruin cafe, 
chesterfield stoel, sigaar en een goed glas whisky....
Giovanca 
Tja, deze dame, ik zal het proberen :-)
picture: Curaçao, Caraibisch, 
mambo beach, exotisch, tropical 
en het feestje kan beginnen; 
geweldig mens, Soulvolle songs en wat een band!
Wouter Hamel 
Artiest, internationale klasse 
en hoewel mij iets te klinisch, te (in)gestudeerd 
picture: Grand Cafe, 't Gooi, Society, Blaricum... 
helemaal niets mis mee, 
maar niet helemaal mijn 'ding'
... en als afsluiter was daar
dan eindelijk:
Gard du Nord
helaas vanwege 'niet helemaal goed ingeschat, 
uitloop, en maar vergunning tot 00.30 uur 
maar 45 minuten speeltijd...
Wat kan die meid (Dorona Alberti) zingen, 
wat een GE-WEL-DIGE band
 kippenvel.... 
Picture: op de banken
en de rest mogen jullie zelf invullen
of ga gewoon een keertje bij ze kijken! :-)
Wij hebben genoten!