zondag 31 december 2017

De laatste...

Mijn laatste blog dit jaar, op de laatste dag van dit jaar.
En dan is ook 2017 weer voorbij.


Oud en nieuw, toch altijd wel een tikkeltje speciaal. Volgens MSN-nieuws, dat altijd automatisch op mijn scherm verschijnt als ik inlog, is er dit jaar zelfs nog iets extra bijzonders aan de jaarwisseling. Dus, nieuwsgierig als ik ben, las ik dat 2017 afwijkt van andere jaren. Vandaag zijn namelijk alle volwassenen geboren in de 20ste eeuw en alle kinderen in de 21ste eeuw; iedereen die op 31 december 1999 of eerder dan die dag geboren werd, is op 31 december 2017 minstens 18 jaar oud, oftewel volwassen. Iedereen die na die datum geboren is, is 17 jaar of jonger, kind dus. O ja, er is nog een opvallend feitje: de oudste, nog levende persoon is de 117-jarige, Japanse vrouw Nabi Tajima. Zij werd geboren op 4 augustus 1900. Dat betekent dat er niemand meer in leven is die voor de 20ste eeuw werd geboren.

Nou, zeg nu zelf, met die informatie kun je toch gerust het oude jaar uit...


Ach ja, het jaar 2017. Wat zal ik er deze keer over zeggen? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Terugblikken doe ik namelijk niet (meer) en ook een cijfer geven vind ik lastig, al is het uiteraard prima als dat voor een ander wel werkt. 


Het was best een mooi jaar, als ik dan toch even heel stiekem omkijk op dat welbekende drempeltje. Maar goed, bij tijd en wijle was het ook een zwaar jaar, soms. Vergat ook ik ervan te genieten, omdat...nou ja, gewoon, net als iedereen, ook ik af en toe te snel door het leven ren.

En zo vervloog en vervliegt de tijd; nu eenmaal iets definitiefs. We hebben het allemaal druk, de dagen razen voorbij en voor je het weet, zitten we straks alweer een week in 2018. Terwijl we heel goed weten dat eigenlijk alleen het 'nu' telt, omdat 'straks' nog niet bestaat; het hier en nu, het enige wat we hebben...
Tja, dan dus toch maar een gedichtje, op deze laatste dag van dit toch weer bijzondere, verrassende, soms verdrietige en lastige, mooie jaar. Simpelweg om ook vandaag niet te vergeten te genieten, met allen die jullie lief zijn!
Slow Dance
Have you ever watched kids on a marry-go-round,
or listened to the rain slapping on the ground?
Ever followed a butterfly's erratic flight,
or gazed at the sun fading into the night?

You better slow down, don't dance so fast,
Time is short, the music won't last.
Do you run through each day on the fly,
When you aks 'How are you?', do you hear the reply?

When the day is done, do you lie in your bed,
with the next hundred chores running through your head?

You better slow down, don't dance so fast,
time is short, the music won't last.

Ever told your child, we'll do it tomorrow,
and in your haste, not see his sorrow?
Ever lost touch, let a friendship die,
'cause you never had time to call and say hi?
You better slow down, don't dance so fast,
time is short, the music won't last.

When you run so fast to get somewhere,
you miss half the fun of getting there.
When you worry and hurry through your day
it's like an unopend gift thrown away
Life isn't a race, do take it slower,
Hear the music, before your song is over.


David L. Weatherford

zondag 24 december 2017

En toen was het kerst...

Oké, één dag ervoor dan, een kniesoor die daarover valt, toch?

Kerstmis 2017. Buiten is het grijs en grauw. Zo te zien aan de bewegingen van de bomen en struiken buiten, staat er een straf windje. Het miezert... natuurlijk.


Ik neem nog een koffie en bedenk me dat ik eigenlijk nog even naar het graf van mijn moeder had gewild ook. En even naar mijn tante, haar oudste zus, die nog leeft. We moeten ook nog boodschappen halen. Had nog naar Kampen gewild. En zo zijn er nog wel een paar dingen die ik graag nog had willen doen en zo, dit jaar ook. Ze zijn er echter niet van gekomen, helaas. Maar goed, dat is mijn probleem. 

Ik kijk naar de foto's op de piano, aan de muur. Lieve, leuke, gezellige mensen, waarvan er sommigen niet meer zijn, en mijn gedachten schieten alle kanten uit.

Heel raar misschien, maar ik merk dat herinneringen steeds vager worden. Zo ook hoe we vroeger bijvoorbeeld thuis kerst vierden met z'n allen. Deden we eigenlijk iets bijzonders op kerstavond? Slopen we 's ochtends vroeg in onze pyama's heel stilletjes naar beneden om te gluren wat er onder kerstboom lag? Waar stond die boom ook alweer, voorkamer of achter, bij de eettafel? Het huis ijskoud, dat weet ik dan nog wel, want er was alleen maar één gaskachel, die 's nachts echt op de waakvlam ging... O ja, en een langwerpig keukenkacheltje, naast het fornuis, dat altijd zachtjes stond te branden en waar ook altijd wel iets op stond te verwarmen, zeker met kerst; het pannetje met de meest rode en lekkere stoofpeertjes, zoals alleen maar mijn moeder ze kon bereiden, puur natuur met een beetje water, suiker en héééél lang op een héééél klein vuurtje gaar laten worden.

Ach ja, misschien ben ik onbewust deze dagen toch op zoek naar de magische momenten van toen. Alleen vind ik ze niet (meer). Deze dagen roepen toch ook altijd wel iets nostalgisch op. Volgens Wikipedia 'wordt het ook wel geassocieerd met herinneringen uit vervlogen tijden, de 'goede oude tijd'. Een tijd die vaak verbonden is met de kindertijd. Jeugdsentiment, dat zich vertaalt in de relatief onbezorgde en veilige sfeer waarin men opgroeide, terugblikken alsof 'het vroeger beter was' en lijkt het gevoel veel op dat van heimwee.' Tja, daar haak ik af, want heimwee naar die tijd heb ik zeker niet.

Dus, nee, hier vandaag niet het nostalgische, melancholische kerstgevoel, als dat al bestaat. Wel echter het doffe en verdrietige gevoel van gemis, van lieve mensen die er niet meer zijn. De één relatief kort niet meer in ons leven, de ander al wat langer en soms al jaren. Een gevoel van gemis dat juist méér in plaats van minder lijkt te worden...

Het gemis van nooit meer met z'n achten gezellig borrelen en eten. Nooit meer hij met koksmuts op, quasi mopperend, maar met een brede glimlach en mes in de aanslag de mooiste dunne plakken pata negra afsnijden voor de hele familie. Nooit meer haar ophalen en laten proeven dat ook jij intussen best in staat bent die peertjes zo te maken zoals zij dat altijd deed...


Dus, nee hier vandaag niet het gevoel van, tja, van wat eigenlijk precies? Maar goed, we hebben dan ook nog een dag...


zondag 10 december 2017

Iets met december en anders dan anders

December, laatste maand, donkere dagen voor Kerst, sneeuw, prutweer, koud, vies, nat, somber, gezelligheid, lampjes, kaarsjes aan, witte wereld, sneeuwpret, kachel hoog, chocolademelk met slagroom, snert, stamppot... laat alle clichés er maar op los; het klopt.

Niettemin bekruipt me -als ik naar buiten kijk- een beetje het gevoel van ‘ieder jaar weer hetzelfde liedje’ ...
Ach, misschien komt het ook door wat er in korte tijd zo de revue passeerde. Er veel toch net weer anders ging dan ik droomde. Incidenten op het werk, want hé, 'de doelgroep wordt nu eenmaal zwaarder Heleen', zo hoor ik al geruime tijd. Feit is alleen dat die groep intussen zwaarder is, complexer ook, en ook groter. Helemaal in deze tijd van ‘t jaar als blijkt dat je een pandverbod krijgt, want er zijn nu eenmaal regels waar iedereen zich aan moet houden, ondanks de verslaving waar je mee kampt, de dubbele diagnose die je met je mee sjouwt en het feit dat je nergens anders terecht kunt. Tja, en wat doe je dan? Dan ga je bij het dichtstbijzijnde kantoor verhaal halen. Maakt niet uit wie je dan tegenover je hebt, je hebt namelijk niets (meer) te verliezen, je bent jezelf en de rest toch al kwijt...
En dus waren er veel en intensieve gesprekken. Werd nazorg verleend waar nodig en pasten we protocollen en afspraken aan om zo in ieder geval als eerste het gevoel van veiligheid te borgen. Opmerkelijk dan te ervaren hoe een ieder op geheel eigen wijze met de kwestie veiligheid omgaat; in mijn beleving nooit een punt van discussie. Bijzonder ook te zien hoe de één snel in actie komt richting oplossing en een ander juist zoekt naar de welbekende excuses...
Ach, zo leerde ik weer menig lesje en blijf ik het buitengewoon lastig vinden te zien wat (werk)druk en -stress kan doen bij anderen, zoekend naar wat mijn rol daarin kan of moet zijn… of juist niet.
Wat maakt nou dat we doen wat we doen? De werking van ons brein is uniek, dat is geen nieuws. Google op ‘Erik Scherder’, inmiddels de bekendste Nederlandse neuropsycholoog, en laat je verrassen!
Ons brein, net een computer; geef het een commando en hij doet het. Doe je dat niet, dan volgt hij het programma waarmee hij geprogrammeerd is. Als ik mijn brein dus geen opdracht geef, verandert er ook niets, doet het wat het ‘t beste kan; overleven en zorgen dat alles mij zo weinig mogelijk energie kost. Daar komt blijkbaar ook die natuurlijke weerstand voor verandering vandaan, heb ik me laten vertellen. Verandering betekent namelijk dat je aan de bak moet, het je energie kost en je misschien wel een risico loopt, omdat het anders gaat dan je gewend bent.

Er bestaat zelfs een mooie metafoor, over een bospad, en hoe veilig het soms is om op dat pad te blijven. Wil je echter naar die andere mooie plek, die met dat prachtige uitzicht, dan moet je een nieuw paadje maken. Moet je misschien wel bomen kappen, onkruid en takken opruimen. Best moeilijk soms, die eerste keer, als je je letterlijk een nieuwe weg baant door dat bos. De tweede keer dat je over dat pad loopt, gaat het daarentegen al een stuk makkelijker. Het nieuwe is eraf, het pad is schoon, krijgt zijn vorm en is al een stuk eenvoudiger te belopen, en de volgende keer en de keren erna, gaat het nog makkelijker, is het nieuwe pad mooi uitgesleten en loopt het zelfs lekkerder dan dat andere pad.

En zo werkt het dus ook in ons brein; in het begin kost het nieuwe je moeite, maar als je het maar vaak herhaalt, ontstaat er vanzelf een nieuw paadje, dat alsmaar sterker en sterker wordt en op het laatst zelfs makkelijker te volgen is dan het oude…