zaterdag 31 december 2016

Drempel

En heel langzaam zakt 'oud' zachtjes weg in 'nieuw'...

Daar staan we weer, op die welbekende drempel, alweer de laatste dag van het jaar.

Nog even dit. Nog even dat. Nog even zus en nog even zo...
Zo nog even naar de markt, want op onze drempel staat natuurlijk een doosje heerlijke oesters voor vanavond; traditie, ik houd ervan! Sommige zijn er om in ere te houden. Anderen moet je soms ongewild laten varen, misschien zelfs wel met een beetje pijn in je hart. Het is niet anders. Hoe was het ook alweer: Het leven doet, terwijl je zelf andere maakt... ook in het nieuwe jaar. 


Op de drempel; dat punt waarop iets begint of wijzigt, volgens Encyclo.nl. Maar ook het symbool voor een verandering en/of een nieuw begin.

Vandaag dan ook geen terugblik op een jaar waarvan ik echt niet meer welk moment het meest gezellig, vreselijk, leuk, lerend, verdrietig, hilarisch, warm en/of mooi was. En ook ga ik jullie niet jullie vragen wat je gaat doen, eten, drinken, alleen, met elkaar, of de kinderen mogen opblijven, vuurwerk wordt afgestoken, de gevulde eieren zelf gemaakt zijn en of je zelf de oliebollen hebt gebakken.

Met beide benen stevig op de drempel, kijk ik nog wel heel eventjes om...

Koester ik wat ik zie en voel, ben ik blij met alles wat me gegund was en verheug ik me enorm op de wensen die ik ook voor jullie vandaag weer het universum ingooide, in de overtuiging dat engelen en wonderen bestaan...


  

zondag 25 december 2016

A dream...

Eigenlijk begin ik altijd met het plaatje links. En waarom dan vandaag rechts? Ik heb geen idee. 'Iets' in mij zegt dat dat beter past. Naja, geen idee hoor. Ik doe soms wel wel meer een beetje vreemd, heb ik me wel eens laten influisteren. Ach ja, en dan gaat het ook nog over dromen.... soms best een vreemd en raar 'iets', toch?

Ik maak mijzelf nog zo'n lekkere koffie verkeerd, tik 'Young Messiah' in op spotify en binnen 3 seconden vloeit er sfeervolle muziek uit mijn nieuwe rode, bluetooth JBL-speakertje; een prachtig kerstcadeau van mijn Lief. Hij is zó leuk en zó handig. Helemaal straks wanneer ik hem meeneem 'het land in'. Iets wat vanaf 1 januari a.s. in ieder geval vaker gebeurt als ik begin aan mijn nieuwe uitdaging, met nieuwe kansen en mogelijkheden; een mooie uitkomst van een interne procedure de afgelopen weken, die ik met alle steun, adviezen en inzichten van lieve mensen om heen heb doorlopen. Ach ja, zoals ik al zei: waarschijnlijk doe ik soms best wel eens een beetje raar of iets geheel onverwachts. De reacties en felicitaties waren in ieder geval meer dan warm en heel erg lief en geven vertrouwen voor de toekomst, onderweg naar andere dromen...

En zo droom ik nog een stukje weg bij zachte kerstklanken, zie mezelf onderweg gaan naar onze regiokantoren, doen wat ik het liefste doe, al is het in een iets andere setting en met 'iets' meer mensen dan nu. Ik blijf het fantastisch vinden om anderen (en mezelf) het gevoel en vertrouwen te geven dat wat we doen de moeite waard is, van betekenis is én er toe doet... in de meest brede zin van het woord. Ik heb er zin in!

Dan ineens hoor ik deze *klik hier*  ... en zie ik mezelf nog zo zitten, in mijn piepkleine appartementje, een jaar of 30 geleden, toen winters en Kerstmissen nog prachtig wit waren, de temperaturen niet boven nul kwamen en de wereld bedekt was met een dikke laag sneeuw, zeker met kerst. Vrijdagochtend heel vroeg hoorde ik hem ook al op de radio. Kan toch bijna geen toeval zijn, zou je denken. Ook toen gingen mijn gedachten naar 'wat ooit was...'. Geen paniek overigens hoor, ik reed niet zelf... Zoals altijd bracht ook die ochtend mijn lief mij naar mijn werk. Fiets achterop de auto, zodat ik 's middag in ongeveer 70 minuten mijn hoofd lekker kan 'leegtrappen'; een inmiddels zalige (en volgens mij ook best gezonde) verslaving. Maar buiten een paar nachtvorstdagen om heb ik echter nog geen echte winterse landschappen doorkruist. En laat dat nu ook één van mijn dromen zijn. Lekker dik ingepakt, thermosokken en -wanten aan, muts op, sjaal om en heerlijk door de sneeuw baggeren... hoe gaaf zou dat zijn? Tja, ik noemde het al... sommigen vinden mij soms een tikkeltje vreemd misschien.

Vandaag echter is het welgemeten 12 graden en het water kwam vanochtend vroeg met bakken uit de hemel zetten. Kerstmis 2016, onderweg naar 2017, tja...niet echt waar ik van droom in deze tijd. Ach ja, een witte wereld draagt zeker bij aan de sfeer, al hebben we ook dat er zelf van gemaakt, nietwaar. Sneeuw of geen sneeuw, het leven gaat toch wel zijn gang...daar hoef je zelfs geen nieuws voor te volgen...

 'Laat het leven gaan', schreef Toon Hermans ooit zo mooi. Het leven is wat (je) gebeurt, terwijl je zelf andere plannen maakt. Heb het dus vooral ontzettend goed met diegenen die je lief zijn... en niet alleen deze dagen!



zondag 18 december 2016

Wie zijn eigen weg gaat, wordt door niemand ingehaald...

Terug in de tijd
Gisteren ging de klok even 171 jaar terug, plaatselijk dan hè. Ons winkelcentrum werd voor een dag een nostalgisch dorpje uit de 19e eeuw; ik stond er 's ochtends om 09.00 uur al door in de file. Wilde nog even snel wat knusse kerstversiering halen voor mijn lieve vriendin, om samen ook haar kamer net even iets gezelliger te maken met deze dagen. Tja, was even vergeten dat zo'n evenement ook moet worden opgebouwd... in alle vroegte... 

Van 11.00 tot 20.00 uur kon iedereen genieten van bijzondere producten, brocante, een oude draaimolen, theateracts, koren, muziek, mooi geklede winkeliers en figuranten en lekkernijen... uit het heden, dat dan weer wel. Ik kan me immers niet voorstellen dat Oliver Twist ooit het genoegen heeft beleefd van een broodje piripiri kipkroket...

Het bekendste Dickens-festival is natuurlijk Deventer, met een bezoekersaantal van 150.000. Nou waren het er bij ons nét even iets minder, maar er kan hier dan ook gewoon nog gratis geparkeerd worden, zonder blauwe kaart en op loopafstand van het centrum... ook gisteren (ondanks commentaar op sociale media over 'slecht aangegeven en slecht kunnen parkeren'). Was dan even op de fiets gekomen, denk ik dan, of had een rondje extra gereden. Wij deden dat ook, omdat we toch nog een paar boodschappen voor het weekend wilden meenemen (en mijn fietsketting het vrijdag begaf onderweg van werk naar huis, waardoor mijn fiets nu bij een fietsenmaker in een ander dorp geparkeerd staat en ik op een leenfiets met een vreselijk hard zadel naar huis ben gefietst, wat dan weer wel heel schattig was... maar dat geheel terzijde...). Je had dan kunnen zien (als je dat rondje was gereden) dat er genoeg vrijwillige parkeerwachters stonden te blauwbekken om je vriendelijk een van de vele lege parkeerplekken te wijzen. 

Ach ja, Dickens in Leusden... het was best even leuk sfeer proeven, nog wat bekenden en oud-collega's tegenkomen, twee schattige brocante engeltjes scoren én uiteraard een glaasje glühwein, die ook hier prima smaakte! Ik ben in ieder geval blij dat mijn lief en ik de keuze maakten om even te gaan. 

Je hebt altijd een keuze
Waarmee ik overigens niet zeg dat je kiest voor hetgeen je overkomt. Het leven, de omstandigheden, ze zijn soms gewoon ronduit oneerlijk en meer dan klote. Daar hoeven we elkaar niets over wijs te maken. Wel ben ik ervan overtuigd dat je de keuze hebt hoe je met een bepaalde omstandigheid omgaat, altijd! 
En zo maak je gedurende de dag, gedurende je leven nogal wat keuzes. Tja, een cliché, maar wel waar: het leven bestaat uit keuzes maken. Elke dag weer maak je onafgebroken keuzes, grote, hele kleine. Zelfs niet kiezen, is ook een keuze, en ook dat levert je weer iets op.

Ik heb er vanzelfsprekend al veel vaker over geschreven. Loop immers alweer meer dan een halve eeuw rond op deze prachtige aarde. Een periode waarin ik al menig keuze maakte, passend bij mij, mijn leven en de fase waarin ik me op dat moment bevond. Ik realiseer me echter ook dat keuzes veranderen, omdat mijn leven verandert... ik word ouder, een tikkeltje wijzer...
En zo maakte ik de afgelopen tijd opnieuw een keuze, passend bij mijn leven en dit moment. Eentje waarvan ik weet dat die me veel oplevert, het juiste inzicht geeft en maakt dat ik zoals altijd uiteindelijk kies voor wat mijn hart mij ingeeft...






zaterdag 3 december 2016

Cadeautjes


De week eindigde wat wazig... een beetje vaag ook wel, zoals op de foto; ik nam hem gisteren onderweg van werk naar huis. Schemerig en wazig gleed tergend langzaam een dunne vlaag mist over de weilanden. Ik genoot weer, zat fluitend op mijn fiets. Stopte er zelfs even voor, om te genieten van al die vaagheid, het had iets betoverends...
Bijna vreemd, als je bedenkt dat er nog geen twee uur daarvoor juist het tegengestelde gebeurde en ik verre van genoot van 'vaagheid', die overigens niets sprookjesachtigs had. 


Ik neem een slok van mijn overheerlijke koffie verkeerd en lees: 'Ga je voor je geluk of voor je gelijk?'. Heerlijk, die ochtendkrant en ik schiet in de lach als ik verder lees; een verhaaltje over zes blinden mannen die tegen een olifant aan lopen. Alle zes ontdekken ze een ander stukje van de staart. Simpele reden: ze voelen alle zes iets anders ... en worden het dan ook nooit eens met elkaar. Degenen die mij inmiddels al wat langer kennen, weten dat ik gek ben op dit soort metaforen; ik houd ervan, geniet ervan; een goed begin van de dag. Helemaal als ik nog meer van die seintjes krijg uit het universum, die zo prachtig aansluiten op het moment, op het nu; cadeautjes. En ook daar houd ik van, cadeautjes... 

En ach, misschien ligt die vooral niet-toverachtige 'vaagheid' van gisteren wel voor een deel bij mezelf hoor. Ben ik voor mijn gevoel misschien wel heel duidelijk en helder, zie ik het grotere (in z'n) geheel, maar is het dat voor anderen niet, dat kan natuurlijk. Deze week dus maar even op onderzoek uit, zodat we die 'olifant' allemaal helemaal in beeld krijgen...

En, vandaag ik ook maar weer eens een kaartje (als je nieuwsgierig bent, even op het plaatje klikken), me hier en daar toch afvragend wat ik het nou toch precies is wat ik moet, kan, wil...met al die vaagheid om me heen?

Tja, hoe was het ook alweer: 'Ga je voor je geluk of voor je gelijk?


Maar goed, ik kreeg nog meer cadeautjes de afgelopen tijd. Of zeg maar gerust 'cadeaus' als je op verschillende manieren ervaart dat mensen om je heen vertrouwen in je hebben, en dat ook uitspreken, zich veilig bij je voelen. Of zoals vorige week zaterdag, op schoenenjacht met mijn lieve vriendin die alzheimer heeft. Een geweldig dag weer met veel gezelligheid én uiteraard twee paar nieuwe schoenen en geweldige pantoffels. Ik realiseer me overigens nu dat ook die dag was omgeven met een bepaalde vaagheid, letterlijk en figuurlijk... 


Ze deed hier overigens weer een prachtige uitspraak, turend in de mist...

"Ik voel een intuïtie aankomen Heleen. Het is hier zo mooi, dat ik hier wel wil blijven hoor. Maar als ik dat nou vergeet hè, dat ik hier woon, hier thuishoor, dan ben jij er toch om mij te helpen herinneren... 

Mooi hè, intuïtie, het gevoelsmatig weten, zonder erover te hoeven nadenken.

Vandaag geef ik dus gewoon een cadeautje aan mezelf, luister en vertrouw ik op mijn intuïtie, wetend dat wat goed voelt, goed is... en daar hoef ik dan dus ook verder niet over na te denken. 

En, omdat ooit misschien wel nooit bestaat, is mij een keer verteld, wens ik jullie voor nu dan ook veel (van die) schitterende cadeautjes, of anders in ieder geval dat wat er op lijkt!