dinsdag 30 april 2013

Koninginnedag 2013


Het is zo ver. 

Vele mooie teksten zijn er al geschreven en liedjes zijn gemaakt (en veelvuldig gekraakt). 
33 Koninginnedagen heb ik met haar mogen vieren, en vandaag is het dan toch echt de laatste.

Toen ik een uurtje geleden opstond, mijn ochtendkloffie aantrok en naar het koffieapparaat slenterde, kon ik het even niet nalaten. 
Met de koffie in mijn hand, liep ik in gedachten door het paleis op de Dam.

Zouden ze een beetje geslapen hebben? Nerveus zijn? Zouden zij ook nog even in joggingbroek of ochtendjas lekker door het paleis slenteren, of moeten ze gelijk 'in het gareel'? Zit Bea ontspannen met een kop versgemalen (uiteraard) koffie nog even de dinsdagochtendkrant te lezen, of is ze als eerste wakker, springt ze onder douche en is ze 'geknipt en geschoren' voordat de rest van de familie de ogen open doet? Misschien dat Maxima en Alex zelfs nog even gezellig saampjes met de kids, in dat enorme paleiselijke bed, die lekkere laatste 10 minuten blijven liggen en ravotten; net doen alsof ze thuis zijn...

Ach, wat maakt het allemaal ook uit. 
Ik gun het ze van harte :-)


Maar vandaag is het dan echt zo ver; de laatste 



Mooie liedjes gezongen, teksten geschreven en dromen doorgegeven, 
zoals hier een fragment uit De Koning te rijk..

Toekomstdroom, verbintenis,

met elkaar, hand in hand.
Maak een vuist tegen geweld,
pas dan ben je een superheld.
Pas dan maken wij samen
een tolerant 
Nederland.

Tijd hebben en tijd maken,
om in gesprek te raken,
steek wat minder tijd in zaken,
en wat meer tijd in elkaar...


Dag Beatrix,
welkom Willem Alexander


en volgend jaar vieren we gewoon, 
maar net even anders
en ook daar zijn we zo 
aan gewend!






zaterdag 27 april 2013

Zomaar een zaterdag


Ik ben niet al te laat wakker, maar ook niet zo vroeg als anders.

Miss M. heeft er inmiddels een aantal 'hallo-zijn-jullie-wakker-krabsessies' opzitten. Tja, niet echt slim in dit huis om eerst naar het toilet te gaan en dan weer even terug in bed te duiken. Blijkbaar werkt een kattenbrein toch net even anders....zij maken geluid, dus waarom ik ook niet....
En daar ik me natuurlijk verantwoordelijk voel voor de (nacht)rust van de medebewoners slapers van deze 'mansion', besluit ik er dan toch maar uit te gaan (zodat ik miss M. een zacht zetje naar beneden kan geven).

Eerst een citroenwatertje en 2 paracetamol, snoepie voor het miauwende kattenbeest en dan volgt koffie. 
Al (poezennek)kriebelend (poes op ikeakrukje) staar ik een minuut of 10 naar buiten. Mijn hersenen registreren iets van een blauwe lucht, 2 Japanse struiken die ineens ontploft groen lijken te zijn en het regent niet.

De Mac zoemt zachtjes, koffie smaakt uitstekend en op mijn FB en TL gebeurt nog niet zo heel veel; zeg maar gewoon niets. Lekker rustig.
Ik mail wat, denk wat, lees wat en denk nog wat. Ook dat is niet echt anders dan op een andere 'zo maar een zaterdag'. Ik glimlach om mezelf als ik uiteindelijk een uit-het-oog-verloren nicht herken op een foto. Jeetje, we veranderen ook niets (not :-)). Ik moest echt even 2 x kijken (maar dat kan natuurlijk ook aan mijn zicht op zich liggen, laat ik dat dan maar weer even in het midden laten). 

De zon schijnt inmiddels, 'mijn meneer' is aan het klussen geslagen; de overpomp mag op marktplaats. Wij genieten inmiddels van een prachtige bestrate achtertuin. 'Lease'puber ligt nog een etage hoger, zich van geen kwaad bewust en al helemaal niet van het feit dat 'ontbijttijd' inmiddels is verstreken (en het dus straks toch echt selfservice is ...).

Ik denk nog wat, drink nog wat en denk nog wat. Het lijstje in mijn hoofd lijkt zich uit te breiden tot aan 'niet leuk meer, zo lang lijstje'. Voor wat ik wegstreep, volgt al snel weer een nieuw item. Is het niet letterlijk, dan wel in gedachten. En al denkend, vraag ik me af of anderen daar nou ook last van hebben; moe worden van jezelf en zo.

'Stop je zorgen in een stijf vuilniszakje....' las ik laatst ergens. Het blijkt een effectieve manier om stress los te laten en je gedachten te kalmeren. Ook wel responsibility transfer genoemd. Blijkbaar iets te maken met het feit dat je hersenen dommer zijn dan jij, het onderbewuste lekker voor de gek houden...

Nu kan ik mezelf redelijk voor de gek houden (weet ik inmiddels uit ervaring), al is het geloof ik nu wel even tijd voor een originele realitycheck.

Het is zaterdag, zo maar een dag. Inmiddels is de zon verdwenen, de afwasmachine klaar, moet er nog boodschappenlijstje gemaakt worden voordat we weer een aantal kilometers gaan maken, en ook de rotzooi op het aanrecht wordt in dit huis nog steeds niet door kabouters opgeruimd... 

Ik zou natuurlijk een poging kunnen wagen: 'Gooi je zorgen van je af in een visualisatie, en laat je onderbewuste geloven dat ze weg zijn...'

maak er een mooi weekend van
met of zonder... :-)



donderdag 18 april 2013

chaos

Mijn vingers ratelen als vanzelf over het toetsenbord. 
'Blind typen' is nu eenmaal nooit echt een probleem geweest. Alsof deze informatie er toe doet.

En terwijl ik een mail beantwoord van een vriendin, commentaar geef op een berichtje via facebook, realiseer ik me dat ik eigenlijk al een uur aan het schrijven had moeten zijn.

'En dat doe je toch' hoor ik je denken. Ja dat klopt. Letters vormen woorden, woorden vormen dit blog. Maar eigenlijk was dat nou net niet de bedoeling. 
Eigenlijk moet ik huiswerk maken; een (vakantie)verhaal inleveren, waarvan ik dacht: 'owh leuk, dat doe ik wel even....'. 
Drie weken later ben ik nog steeds op de helft. 

Inmiddels zorgt 'mijn meneer' zorgt voor achtergrondmuziek via ipod op de tv en ik mijmer als vanzelf mee. Lekker, relaxed ook wel. 

Er staat natuurlijk ook geen straf op. 'Te laat' inleveren behoort zelf niet eens tot de mogelijkheden. En toch voelt het als 'niet lekker', een afspraak niet nakomen, niet over de brug komen. Het maakt in ieder geval dat ik me ongemakkelijk voel; maf.

Maar, zoals ik gisteren al aangaf: er is 'gewoon een beetje chaos'.....
Het gevoel dat ik 'moet'. Veel ook, en zo.
Mijn concentratie hapert, mijn geheugen laat me regelmatig in de steek, om van enige geen creativiteit maar niet te spreken. Mijn gedachten fladderen alle kanten op, en niet zo'n klein beetje ook.

Nou ben ik natuurlijk niet voor zo heel snel uit het veld geslagen, struin ook ik nog wel eens het ww-web rond, en kwam ik uit bij: 'Wat kun je doen bij chaos in je hoofd....'

Stap 1

Als jij het gevoel hebt dat je chaos in je hoofd hebt, ga dan eens zitten. Zorg voor een rustige omgeving en neem pen en papier. Teken onderaan in het midden je hoofd of een cirkel met je eigen naam. Laat voor een moment al de gedachtes, ideeën, zorgen, problemen in je opkomen.
Stap 2
Teken op het papier een lijn vanaf je hoofd (of de cirkel met je naam erin) en schrijf een voor een al de gedachtes, ideeën, zorgen, niet te vergeten zaken en problemen op. Misschien heb jij wel heel veel incomplete puzzels in je hoofd of voorvallen, gesprekken, afspraken of allerlei moeten. Schrijf of teken ze dan een voor een. Net zolang totdat je hoofd zo leeg mogelijk is. Is het vel te klein? Pak er dan nog een bij en eventueel nog een. Zo vol kan je hoofd zitten.

Tja, ik geloof dat ik er wel een beetje klaar mee ben en ga jullie er in ieder geval verder niet mee lastig ga vallen :-).

Volgens mij is er darten op tv, hoor ik net dat 'mijn meneer' mij gaat verrassen met zijn kookkunst dit weekend (:-)), neem ik nog een slokje koele rosé en denk dan maar: Morgen weer een nieuwe dag, met nieuwe kansen en mogelijkheden (en bijna weekend :-)....





woensdag 17 april 2013

zo maar wat


Ik kan er ook echt niets anders van maken; heb al een week niet geschreven. Shame on me :-)
Tja, soms heb je dat 'gewoon'. Ons alleen wel bekend:



gewoon een beetje druk

gewoon een beetje lusteloos zo hier en daar vandaag


gewoon een beetje chaos


Gewoon heel gewoon dus, allemaal te verklaren ook en gelukkig voor de meeste ook te begrijpen, niet bijzonders, geen paniek, 't moet natuurlijk alleen niet te lang duren.


Inmiddels wel


de achtertuin klaar (foto's volgen) en hebben we zondag


heerlijk ge-bbq-ed in de tuin en alsnog


de verjaardag van 'lease'puber gevierd

 
 
 
 



en zo is er natuurlijk nog wel meer, maar daar ga ik jullie uiteraard niet mee lastig vallen :-). 

Ik ga aan de gang, in ieder geval een poging doen om iets van orde in de soort van 'chaos' te scheppen ... de zon schijnt, moet lukken!








zondag 7 april 2013

Zo maar een Zondagskind


Een zondagskind

Haar verhaal begint in 1966, op een half tot zwaar bewolkte zondagmiddag in februari, rond de klok van half drie. Het mooiste plaatsje op de Veluwe kreeg er weer een gezonde, nieuwe wereldburger bij. 
In de volksmond een 'zondagskind' en tot grote vreugde van haar moeder in ieder geval geen 'schrikkelkind'.

Eigenlijk heeft ze zichzelf nooit zo als zondagskind beschouwd. Bij uitspraken als 'voor 't geluk geboren' of 'iemand die veel geluk heeft in z’n leven', gingen haar wenkbrauwen meestal automatisch een standje hoger. Haar leven is dan ook niet echt in drie woorden te vatten. Toch weet ze inmiddels, als tamelijk door de wol geverfde vrouw van 47, dat ze niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk deze naam eer aan mag doen.

Wat in ieder geval klopt –als de uitleg op Wikipedia correct is- is dat ze 'redelijk goed het positieve van alles in kan zien'. Ook 'houdt ze ervan mensen te leren kennen en kan ze met (bijna) iedereen overweg'. Tot zover dan ook geen verrassingen. Eigenlijk loopt het 'zondagskind-zijn' zelfs op een bepaalde manier als een rode draad door haar leven; gevalletje voortschrijdend inzicht. Ook zij heeft, net als iedereen, niet alléén maar gelukzalige momenten gekend. 

Je kunt wel stellen dat haar jeugd bestond uit chaos en onrust. Een droom die ze niet mocht verwezenlijken, een vader die dronk, een broer (eigenlijk drie, maar dat is een beetje ingewikkeld) en een zus, en een (hardwerkende, lieve) moeder die het allemaal maar 'leek' te accepteren (maar met de wijsheid van nu, weet ze natuurlijk wel beter). 

Ze probeerde in ieder geval te doen waarvan ze dacht dat het goed was. Vond het belangrijk dat iedereen om haar heen tevreden was, maar kreeg al snel door dat daar soms geen eer aan te behalen was. 
Ze was dan ook net 17 toen ze op een goede dag besloot, als ze dan toch geen geschiedenis mocht studeren ('studeren is niet voor ons soort mensen’ volgens haar ouders), het roer maar eens compleet om te gooien.

Ze ging het huis uit en net als iedereen op die leeftijd dacht ook zij dat ze alle wijsheid in pacht had. Het (familie)commentaar over hoe ze haar ondergang tegemoet ging in de grote stad, deed haar echter weinig. En achteraf is ze heel blij dat ze daar in ieder geval nooit naar geluisterd heeft.
Na wat omzwervingen en verschillende banen, zowel in de zorg als in de harde commerciële wereld, is ze intussen de trotse bezitter van wat zwemdiploma’s, rijbewijs, mavo-diploma en onder het mom van 'dan maar helemaal anders'  wist ze ook de opleiding tot kinder-/jeugdverzorgende naar volle tevredenheid af te ronden. In de loop der tijd heeft ze nog wat meer 'leuke' papiertjes verzameld en opgeteld met een portie werkervaring, levenservaring en een behoorlijke dosis eigenwijsheid, kom je aardig in de richting van wie en waar ze nu is.

Ze heeft een bloedhekel aan onrechtvaardigheid en de kleur geel, en een strak opgeruimd huis vindt ze gewoon niet gezellig. Ze hecht grote waarde aan openheid en eerlijkheid en prijst zichzelf een heel gelukkig mens met die paar echte vrienden die nog steeds in haar leven zijn.
Ze is zeker 15 kilo te zwaar, maar is dan ook al bijna vier jaar gestopt met roken. En die extra kilo’s? Ach ja, die probeert ze er, samen met een makker-in-de-strijd 'hartstochtelijk' twee keer in de week vanaf te sporten.
Ze leest en schrijft graag. Dat eerste lukt haar eigenlijk alleen als ze rust heeft in lijf en leden. Dat tweede doet ze gewoon omdat ze het leuk vindt (en het een mooie manier is om haar hoofd te 'legen'). Inmiddels is ze, na zes jaar in Spanje gewoond en gewerkt te hebben, zeven jaar terug in Nederland en alweer bijna vier jaar gelukkig getrouwd met de grote liefde van haar leven; hetzelfde aantal jaren dat ze werkzaam is bij een GGZ-organisatie in het midden des land. Daar mag ze, (meestal) met plezier, haar tijd besteden aan 'van alles en nog wat', maar ook zeker aan haar gezellige team en andere collega's; gewoon iedere dag weer een leuke uitdaging.

Zo maar een 'Zondagskind' of toch misschien gewoon 'toeval bestaat niet'?
Wie het weet mag het zeggen.

Zij weet inmiddels zeker dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe je het noemt.
Nadat ze bijna vier jaar geleden ineens midden in de nacht op een koude ic-kamer naast het bed van haar grote liefde zat, is haar leven geen dag meer hetzelfde (geweest) en behoort onbezorgd genieten nl. nooit meer tot de mogelijkheden.
De heren doktoren noemden het toen: 'Botte pech'. Zij noemen het ondertussen 'groot geluk' en genieten meer dan ze ooit hebben gedaan, alleen dan net even anders.

Zo maar op een zondag, realiseert ze zich soms dat ze zeker niet voor het geluk is geboren, maar wel wat een geluk ze al heeft (gehad) in haar leven. 
En of dat nu te danken is aan het feit dat ze letterlijk een zondagskind is of dat toeval niet bestaat? Het is haar om het even, ze is er alleen intens dankbaar voor, dat staat buiten kijf.

woensdag 3 april 2013

Zo maar even wat

Alweer bijna middag, en ik heb het gevoel alsof er al een dag op zit.
Het vege lijf lijkt zich weer even in de 'ik-wil-niet-vooruit-stand' gezet te hebben. Onnodig te zeggen dat ik daar een beetje van baal, maar daar laat ik mijn dag natuurlijk niet door verpesten.

De zon schijnt (zo nu en dan), genoeg paracetamol voorhanden, de groencontainer is weer geleegd, en dus ga ik zo even lekker voortuin in.
Er staat al heel lang zo'n struikje dat iedere keer lijkt te schreeuwen om gesnoeid te worden. Helaas was zaterdag de container nogal snel vol (een overigens uitstekend 'natuurlijk' balansmoment), maar vandaag dus in de herkansing.

Het wachten is alleen even op 'Toon'. Of althans, zijn installateur. 
Yep, ook wij zijn, of ik kan beter zeggen, ook ik ben uiteindelijk overstag gegaan. Wie wil er nou geen inzicht in zijn/haar energieverbruik en natuurlijk nog veel liever de 10% besparing halen?! Inmiddels hangt onze 'Toon', is de ketel weer gereset en wordt het ook weer comfortabel in huis; en dan vertrek ik zo naar buiten haha.

En verder is het heel simpel gewoonweg een beetje rommelig in mijn hoofd, huis, werk. En waardoor? Ik zou het eigenlijk niet weten. Het zal de tijd van het jaar wel zijn. Moeder natuur maakt er tenslotte ook een potje van, toch? Zo gek is het dus niet dat ik het dan ook even niet op een strak rijtje heb krijg, denk ik dan maar :-)
En misschien is het wel gewoon tijd voor een lange vakantie, moet ik mijn baas (en mijn collega's) eens lief aankijken... 

Afijn, inmiddels is het ruimschoots middag, tijd voor een gezond omeletje, tijd weer voor van alles en nog wat. In ieder geval tijd voor de tuin, wil ik nog een beetje moeder-natuur-vitamineD-opdoen; wie weet zet het nog wat zoden aan de dijk. Ik ga gewoon aan de slag, wordt wel weer eens tijd na al die gezelligheid de afgelopen tijd :-)