woensdag 26 juni 2019

11

Ze kon het altijd zo lekker stellig zeggen, als we het over carnaval hadden of zo. Ze had er -net als ik- niets mee, al kon ze zo nu en dan best (te) gek uit de hoek komen, want humor had ze. Bij tijd en wijle behoorlijk zwartgallig en altijd recht voor z'n raap, tot het laatste moment. En ik vroeg het dan ook nooit, waarom het zo was wat ze zei. Want ach, als je klein bent, is wat je moeder zegt gewoonweg waar. En misschien wist ze het best, in ieder geval dat het zo genoemd wordt omdat het alleen te delen is door zichzelf en omdat het tussen 10 (het volmaakte) en 12 (het heilige) staat. Dat het zowel een ongeluks- (het overtreedt de volmaakte 10) als een geluksgetal is; twee keer 1: het symbool van eendracht… al vraag ik me af of ze die laatste heeft geweten, ze zou er nu -net als ik- een beetje meesmuilend om lachen. 

En ook nu weer -terwijl ik denk aan al die gekke momenten toen, hoe het ging en hoe het is gegaan, en dat het ook best gek is haar alweer 11 jaar te missen- hoor ik haar stiekem fluisteren in mijn oor: 'Ach lieve kiend, maak je niet druk, 11 is nou eenmaal het gekkengetal...'



zondag 9 juni 2019

Meer herinneringen...

Voorbij
Het zit er weer op. En binnen 'een poep en een scheet', zou mijn moeder zeggen, zit je weer in het bekende ritme van de wekker om half 6, ontbijtje maken, je lief afzetten bij het station en doorrijden naar je eerste afspraak. Voor je het in de gaten hebt, word je opgeslokt door de drukte van alledag en weet je na je eerste werkdag nog vaag hoe fijn de vakantie was. Het zijn dan ook misschien wel de fijnste herinneringen, die vakantieherinneringen. Uit mijn kindertijd heb ik er trouwens niet zo heel veel. Mogelijk zijn de meesten ook wel vervaagd, al heb ik er gelukkig nog wel een paar: het 'klere-end' op de fiets naar strand Nulde (altijd wind tegen), een spannende Witte Wieven-tocht of als 12-jarige van de Veluwe naar Engeland, op familiebezoek, met als indrukwekkend hoogtepunt in zo'n originele rode Londense dubbeldekker stappen … en dan vooral niet te lang staren naar de man met de tulband, omdat je zoiets nog nooit gezien had in je leven.

Vakantie
Ook dit jaar maakten we weer nieuwe herinneringen. En op een leeg momentje van de dag verschijnt er spontaan een glimlach als ik daaraan terugdenk. De voorbije weken hadden dan ook alles wat een vakantie nodig heeft: qualitytime, zonneschijn, plezier, avonturen, lekker eten en drinken, rust, niets hoeven. We genoten en hadden het goed, met als bonus drie weken prachtig weer. Ook de dagen thuis, in en om het huis, samen de tuin onder handen nemen, fietsen, zwerven en ontdekken in eigen land… in één woord heerlijk. Herinneringen om te koesteren, om à la minute happy van te worden.

'Weet jij nog wat we als eerste deden toen we van de boot stapte?', vroeg mijn lief gisteren toevallig. Hij lacht als ik antwoord. Daar ik nogal van de details ben zeg maar, gaf ik net niet het antwoord dat hij bedoelde, maar uiteraard wel het juiste. Voordat we namelijk vanaf de boot doorliepen naar 'Zeelen' om onze elektrische fietsen te huren - een luxe die we onszelf graag permiteren in vakantietijd - hadden we als eerste de bagage in een kluisje van rederij Doeksen gedaan. We hadden immers de eerste boot vanuit Harlingen genomen, aangezien je wat ons betreft nooit te vroeg op het eiland kunt zijn.

Vlieland
Een aantal jaren geleden waren we er voor het eerst, in januari, in een huisje inde duinen. En tja, waar iedereen al voor waarschuwde, gebeurde ook met ons. We raakten ‘besmet’ met het ‘Vlierus’; ‘het verlangen om, nog voordat je weg bent, alweer terug te willen zijn op het eiland.’ 

Dit keer kozen we voor een huisje in een 'glop' en wisten we dat we pas rond de klok van 16.00 uur de sleutel konden halen bij het VVV. Uiteraard geen probleem, want geloof mij, vanaf het moment dat je voet aan wal zet, kun je je prima vermaken op het eiland. Het lijkt ook wel alsof er iets met je gebeurt. De geur en geluiden van het Wad, de zeewind, je voelt gewoon dat stress, zorgen en alles waar je je op dat moment druk over maakt, verdwijnen. Als ik heel eerlijk ben, dat gebeurt bij mij eigenlijk al op het moment dat ik op de boot stap in Harlingen. De auto laat je achter en met een beetje geluk heb je -net als wij- -prachtig weer en kun je 1,5 uur (letterlijk) uitwaaien op het dek. 

Wat was het weer geweldig! Een heerlijke week met stuk voor stuk geweldige momenten. Van de tocht met de Vliehors naar het drenkelingenhuisje, de huisgemaakte en sublieme cranberry cheesecake bij Leut, een dagje fietsen en lunchen met vrienden op Terschelling, verjaardag van mijn Lief tot aan struinen langs de branding, heerlijk uit eten, geocaching in de duinen en de mooiste zonsondergang ooit; van begin tot het einde onvergetelijke belevenissen. En hoe leuk is het dan om er af en toe aan herinnerd te worden, terug te kunnen kijken en herbeleven en zo "een brug te slaan tussen het eroderende vakantiegevoel en de harde realiteit", zoals ik gisteren las. En dan 'harde' met een knipoog...

'Gelukkig hebben we de foto's nog!' Want ook deze vakantieherinnering is weer één van de mooiste...


zaterdag 1 juni 2019

Herinneringen...



Het geven om
het missen van
het weten dat
iets nooit meer kan

die stilte daar
waar ze niet hoort
geluid verstomt
toch is 't waar

De tijd die heelt
zoals men zegt
wat later blijkt
toch net niet echt

't ontbreken van
nou juist die één
te moeten missen
wat doe je dan

je laat een traan
en gaat weer door
want, hé
je gaat er gewoon voor

't verdriet verstilt
zo ook de pijn
omdat je weet
tijd stemt ook mild

dus ga je verder
denkt weer eens aan
degenen die
zijn voorgegaan

al die momenten
die mooie tijden
een zachte glimlach
een nieuwe lente

't gemis blijft groot
't is altijd daar
en toch, ik zeg je
ook dat is waar

de tijd verstrijkt
komt tijd, komt raad
en dus maar net
hoe je 't bekijkt 

herinneringen 
in soms een beeld 
in soms een woord
het is aan jou 
zo zegt ze voort...