maandag 26 juni 2017

9

Hé ma, was jij dat vanavond, dansend om onze hoofden, tussendoor een pauze nemend op de grond, om daarna tot 2 keer toe stiekem neer te strijken op mijn sjaal, pal onder mijn kin... waar ik natuurlijk net geen foto van kon maken?

Zelfs Trudie viel het op en werd vrolijk van je gedartel, terwijl we nog even lekker buiten zaten. Beaamde overigens volmondig mijn theorie, dat jij het vast en zeker was die ons even gedag kwam zeggen... op je sterfdag. Daarbij wel gelijktijdig in een mooie volzin bevestigde: 'maar ik blijf nog even hoor...'

'Een universeel proces', het verlies van een moeder. Zo noemde een collega het vandaag, toen ik haar condoleerde met het verlies van de hare vorige week. Tja, het maakt inderdaad niet uit hè of je haar nu 9 dagen, 9 weken, 9 maanden of al 9 jaren moet missen.

En toeval bestaat niet, toch? Als je ervan uitgaat dat ik gisteren deze foto uitkoos voor vandaag. Ach ja...

Laat mij maar in die waan, zou ik zeggen. Want weet je, om een lang verhaal iets in de te korten, het gemis wordt nu eenmaal niet minder.

Ieder jaar vind ik wel weer, een keer of, misschien wel 9, dat ze 'erbij had moeten zijn', ze 'het had moeten horen, zien, voelen...' En begrijp me goed hoor, want het is meer dan leefbaar. Ik heb er inmiddels, al 9 jaar, vrede mee dat zij, aan wie ik iedere dag wel even, misschien wel een keer of 9, denk, er niet meer is...

Met een grote glimlach en een hele vette knipoog, die ook zij als één van de beste kon geven, zeg ik dan ook: 'Gelukkig hebben we de foto's nog!'
*...en ze zou bij het zien van deze geschaterd hebben...*