maandag 31 december 2018

Laat je verrassen...






Toen ik deze week heel stilletjes naar buiten stond te staren, me eigenlijk afvragend waarom ik nog niet met mijn wandelschoenen en jas aan buiten stond, werd ik getrakteerd op dit prachtige ochtendgloren. Je zou het toch amper geloven hè, met al die grijze dagen. En toch was het zo; een mooie verrassing, als je nergens vanuit gaat... 

Hoe vaak heb ik me eigenlijk laten verrassen het afgelopen jaar? Weet je, ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee. Het zijn ongetwijfeld vele keren geweest, zowel negatief als positief. Ik hoorde mezelf namelijk geregeld zeggen dat ik dacht dat ik 'alles al gezien en gehoord had. Ik niet zo snel meer verrast zou worden, maar slecht verwonderd zou zijn... ' Ach ja, het is wat het is hè, zeggen we dan. Gelukkig zaten er ook tal van andere leuke, lieve en geweldige verrassingen bij, zoals dus dat prachtige kleurrijke begin van een doorsnee dag. Eigenlijk net zo'n dag als vandaag, al is deze dan misschien als laatste toch weer ietsjes bijzonder... 

Vanochtend trof ik echter geen wonderschone kleuren. Wel 'kanonsschoten', al vanaf een uurtje of drie vannacht. Soms zo hard dat ik -al weet ik dat ze kunnen komen- toch verrast word en van schrik een niet zo'n net woord eruit floep. Mijn lieve moeder zou zeggen dat ik me moet gaan schamen. Dat ik zo niet ben opgevoed. En daar had ze wel een punt. Als er bij ons thuis gevloekt werd, zei zij altijd, zonder ook maar een spier te vertrekken: 'Nou, nou, stoer hoor... maar zeg er nou eens twee tegelijk... dan pas ben je stoer...'; het lukte uiteraard niemand. Hoe dan ook vond ik mijn moeder best stoer, al was dat weer om hele andere dingen, en pas jaren later, toen ik meer en meer snapte van haar (en ons) leven. Een leven met toch wel hier en daar wat pittige verrassingen. Afijn, ook toen waren er natuurlijk leuke. Hadden we waarschijnlijk best gezellige oudejaarsavonden met oliebollen en appelflappen. En ik zeg 'waarschijnlijk', omdat ik eigenlijk wilde schrijven 'met zelfgemaakte oliebollen en appelflappen'. Ik realiseer me alleen dat ik dat simpelweg niet meer weet. Feitelijk kan ik me sowieso weinig herinneren uit mijn jeugd van die specifieke tijd van het jaar. Wat me echter wel bijblijft, is, jaren later. De tijd dat ik haar altijd belde om 00.03 uur. Om haar vanzelfsprekend voor het nieuwe jaar het allerbeste te wensen. En dat het maar haar mooiste jaar zou mogen zijn. Het gekke is, dat mis ik nog steeds. Dat moment van - al zei ze de laatste jaren dat ze er niet meer voor opbleef - haar even te laten weten dat we aan haar dachten... maar dat zal geen verrassing zijn. 

Liefde, want dat is wat het was, is, en wat het altijd zal zijn. Dat is in feite toch waar het allemaal om draait, en de rode draad geweest in (mijn) 2018. Liefde is namelijk geen herinnering. Liefde is een gevoel, dat zetelt in je hart; een bewijs, het afgelopen jaar meervoudig geleverd door onder andere mijn lieve vriendin met Alzheimer. Want dát gevoel neemt zelfs die ziekte niemand af!

En dus sluit ik af met een tekstje waar ik deze week zomaar weer eens door werd verrast. Gewoon omdat ik hem mooi vind en ik jullie allemaal alle goeds wens voor een prachtig 2019; dat het ook maar jullie mooiste jaar mag zijn... 

'Als je spijt hebt van gisteren en bang bent voor morgen, probeer dan vandaag gelukkig te zijn, want morgen is gewoon weer vandaag.'
(bron: www)


zondag 23 december 2018

Omkijken


Alweer een jaar voorbij gevlogen...En al ben ik dan niet zo van het traditionele terugblikken, heb ik eveneens geen eindejaarsritueel, toch kijk ook ik -op de drempel van het oude naar het nieuwe jaar- nog een keertje heel even om. Een moment stil staan en omzien naar dat wat is geweest. Misschien zelfs effe mopperen op hetgeen er niet zo lekker ging. Maar gelukkig vooral genietend van al het mooie dat er was. En ik realiseer me ineens iets, ik doe het namelijk iedere week, dat 'even omkijken'. Pas op de plaats en tevreden zijn met wat ik dan zie. Het zet voor mij alles vaak weer net even in het juiste perspectief. En vanzelfsprekend gaan mijn gedachten dan ook naar die dingen die ik beter, anders had kunnen doen. Maar heel eerlijk ben ik dan met name blij met al dat bijzondere dat ik zo vaak als 'gewoon' ervaar; ondertussen staan de aardappels en de zuurkool te pruttelen op het fornuis voor de stamppot morgen(kerst)avond, terwijl de klanken van The New London Chorale (mijn quilty pleasure dezer dagen) het huis vullen. Fijn vooruitzicht, met mijn lief en mijn bonuskind...


December, de dagen steeds korter. Hoewel de kortste en donkerste dag gelukkig alweer voorbij is. Heel voorzichtig weer op weg naar het licht, al leek dat vanochtend nog best ver weg; het ochtendgloren druilerig en donker. Wel een heerlijk gevoel om dan als eerste al die warme lichtjes van de dit jaar weer eens echte kerstboom, de twee kleine boompjes voor het raam, de kersthuisjes, de kerststerren voor en achter aan te doen, dat dan weer wel. 

Nog een week, dan sluit ook ik het jaar af, op weg naar... wie zal het zeggen.
Ik kijk nog eventjes om en zie dat 2018 best een bijzonder jaar was, op z'n zachts gezegd.
Zo zie ik...

… best lastige beslissingen
… moeilijke momenten 

… afscheid van dierbaren
… het leven soms zo oneerlijk


Maar kijk ik ook naar...
prachtige gebeurtenissen

… er toen doen
realiseren van dromen
… geweldige ontmoetingen
Weet je wat het is? Vooruitkijken doe ik eigenlijk veel liever. Hoewel ook ik uiteraard niet precies weet wat er komt, maar dat maakt het juist ook weer zo bijzonder, althans, in mijn beleving.

Ik hoop in ieder geval op…
… fantastische nieuwe kansen en mogelijkheden
… inspirerende mensen
… het verschil kunnen (blijven) maken
… voldoende rustmomenten
… ruimte en dynamiek
… en nog zoveel meer...
En dus, op drempel van het nieuwe jaar, kort terugkijkend, winnen ook bij mij de mooie herinneringen het van de minder mooie. Haal ik daar weer energie en inspiratie uit om -samen met jullie- er een fantastisch jaar van te maken. Een jaar waarin we het hopelijk bovenal goed hebben met elkaar, met diegenen die ons allemaal lief zijn!

|