zaterdag 27 september 2014

kiezen, keuze

Ga eens Leven voor jezelf, zonder daarbij de ander te kort te doen natuurlijk. 

Ga eens Keuzes maken, zonder bang te zijn het fout te doen. Zonder je steeds af te vragen wat een ander ervan vindt...

Ach ja, soms doe je iets al jaren, zonder dat je (meer) weet waarom. Soms lukt het ook best (aardig), en soms lijkt het zo ver weg dat je niet eens meer weet waar je zoeken moet. 

Zo is het ook met woorden, althans de mijne. Soms heb ik de letters, maar komen de woorden niet op papier. Ze zijn er wel, maar soms zeggen anderen al genoeg, misschien nog wel veel beter. Wie zal het zeggen! 

En dus voor deze keer gewoon een 'Toon', want hé, zeg nou eerlijk, wie kan het nou mooier vertellen...dat soms gewoon alles klopt, of misschien toch wel net niet...

Toon Tellegen’s eekhoorn en mier:


Boven hen ruiste de wilg, voor hen kabbelde het water,
terwijl in de verte de lijster zong.

De zon scheen en de eekhoorn en de mier
zaten in het gras aan de oever van de rivier.‘
Volgens mij,’ zei de eekhoorn, ’ben ik nu gelukkig.’
De mier zweeg en kauwde op een grassprietje.
‘Ik denk,’ zei de eekhoorn,
‘dat ik nooit gelukkiger kan zijn dan nu,’
‘Nou…’ zei de mier.
‘En als er nu een honingtaart
voorbij zou komen vliegen met een briefje erop:
voor de eekhoorn en de mier…?’
‘Ja,’ zei de eekhoorn.
‘Dan zou ik nóg gelukkiger zijn.
Maar gelukkiger dan dán is onmogelijk.’
‘Nou…’ zei de mier.
‘Als ik nu eens van plan was
op reis te gaan en ik zou zeggen:
eekhoorn, ik ga niet, ik blijf bij jou, goed?…’
‘Ja,’ zei de eekhoorn. ‘Je hebt gelijk.
Dan zou ik nog gelukkiger zijn…’

‘En als de krekel vanavond een heel groot feest gaf,
en als je nu plotseling een brief met een
uitnodiging van de walvis kreeg,
en als de zon vandaag niet meer onder zou gaan,
en als alles rook naar verse beukenoten…?’
De eekhoorn zweeg.
Hij keek naar het glinsterende water en dacht:
dus ik ben eigenlijk helemaal niet zo gelukkig…

Hij keek schuin opzij naar de mier.
Maar de mier had zijn ogen dicht,
kauwde op het grassprietje en
liet de zon op zijn gezicht schijnen.
Wat ben ik dan? dacht de eekhoorn.
Als ik niet heel gelukkig ben…
Het was alsof er een wolk voor zijn gezicht schoof.
Hij wist geen antwoord op die vraag.


In de verte zweeg de lijster
en begon de nachtegaal te zingen,
zo maar, midden op de dag.
Hee, dacht de eekhoorn, wat zijn dat?
Hij voelde iets bewegen in zijn ogen.
Tranen? dacht hij. Zijn dat tranen?
Hij zuchtte diep, vouwde zijn staart
onder zijn achterhoofd en keek naar de lucht.
Ik zal maar niet meer denken, dacht hij.
Maar hij wist dat dat heel moeilijk was.

Zo lagen zij daar naast elkaar in het gras
aan de oever van de rivier,
de mier en de eekhoorn.


‘Wat liggen wij hier heerlijk, eekhoorn.’
zei de mier na een hele tijd.

De eekhoorn zei niets.
‘Ik heb nog nooit zo heerlijk gelegen,’ zei de mier.


Ik wou, dacht de eekhoorn,
dat ik eens één keer op een tak zat,
met mijn knieën over elkaar
en dat de mier beneden stond en naar boven riep:
je hebt gelijk, eekhoorn, ik geef het toe,
je hebt helemaal gelijk…
De zon zakte langzaam naar omlaag,
de rivier kabbelde en in de verte zong de merel.
De eekhoorn keek maar en luisterde maar
en dacht verder niets.. 


genoot misschien wel
net zoals ik...


zondag 14 september 2014

Genoeg


de rest volgt later
misschien
 of misschien ook wel niet...

daar ben ik niet zo mee bezig
gelukkig



woensdag 10 september 2014

De werkelijkheid

Terwijl de ochtenddauw nog als een zacht tapijt op de weilanden ligt, hier en daar wordt wakker gekieteld door de eerste zonnestralen van de dag, staar ik minutenlang naar dit plaatje. 

Even voel ik het gevoel dat het bij me oproept. Zie mezelf zitten op die veranda, op die fiets. 

Zelfs als ik kijk naar de poppetjes tussen het paars, vliegt de geur van lavendel mijn neus in. 

Hoewel dat ook de pot op ons dressoir kan zijn waar ik vorig jaar lavendelzaadjes in heb gedaan om nog enkele herinnering te bewaren...

Dat was zondagochtend, toen het huis nog in diepe rust was en ik de dag al was begonnen, fietsend langs het kanaal, tussen de weilanden door... in mijn hoofd.

De werkelijkheid was echter net even anders. Zoals deze wel vaker niet helemaal overeenkomt met het plaatje in mijn hoofd. Maar wellicht ben ik daarin niet vreemd en is het zelfs herkenbaar. En als dat niet zo is, vind ik het ook niet erg!

Het is alwéér bijna zondag. Althans, zo voelde het een heel klein beetje vanmiddag toen een uitermate vriendelijke jongeman achter de kassa ons lachend een 'en bedankt en heel prettig weekend' toewenste. Het maakte in ieder geval dat wij glimlachend naar buiten liepen, op weg naar de werkelijkheid, weer net even anders, zoals ik me ineens weer realiseerde. Voorlopig nog helemaal geen weekend en na een paar enerverende dagen, voor de een weer net even anders dan voor de ander, volgen er nog een paar.

Op weg naar huis scheen de zon. Een dorpshuisje met een fiets voor het raam bracht me terug bij dat zondagse plaatje en dat speciale gevoel. En even was ik weer ergens anders...

Ik schrik op uit mijn gedachten als mijn telefoon gaat; mijn schoonvader die vertelt hoe de ochtend verlopend is, dat de radioloog weer aardig was en dat ze daarna lekkere wijn gekocht hebben waar hij zo een glaasje van gaat proberen. 

Tja, de werkelijkheid, meestal net even anders, en misschien ook wel prima dat die niet altijd overeenkomt met wat er in mijn hoofd gaande is, wie zal het zeggen.

Ik zeg: 'tijd voor een mooi liedje ...'



woensdag 3 september 2014

De geest...

Schreef ik een paar dagen geleden nog een blog voor de OR over 'de geest in de fles en uit de fles', en zo. Kreeg ik toch vandaag ineens zelf 'de geest'... en dat is echt geen sprookje. 

Nu overkomt me dat niet zo heel vaak, dus ja, dan maar wel aan toegeven, dacht ik zo.

Eigenlijk was ik van plan om het nog een paar weken uit te stellen. Als soort van 'punt maken', al is het nog zo'n kleintje. Tenslotte bepalen we zelf wanneer en of we iets doen aan onkruid, vieze ramen en 'zaadlaters' in de voortuin... en zo :-).

Echter, als het dan dít weer is en je het gevoel hebt dat je toch -ondanks de hoofdpijn waar je mee wakker werd-, aardig wat energie hebt, dan heb je maar zo kans dat ook thuis ineens die geest uit de fles plopt... en dan zijn de mogelijkheden ongekend (als je de sprookjes mag geloven).

Ach, één ding weet ik zeker, ik ben in ieder geval blij met het resultaat. Wat even buiten ramen lappen, stofnesten verwijderen, oprijlaan onkruid vrij maken en hier en daar ook wat groene aanslag van kozijnen en gevelbekleding verwijderen al niet teweeg kan brengen.

Nu ben ik natuurlijk stiekem toch ook enigszins benieuwd of het 'ze' opvalt, onze (best lieve) buurtjes. Of dat het 'hinten' misschien wel iets is wat er gewoon bijhoort. Wie zal het zeggen. Alles is immers mogelijk!

In z'n geheel niet boeiend overigens, ik weet het. Net zo min boeiend als het feit dat ik het, na deze spontane, actieve exercitie, voor de rest van de dag natuurlijk moest 'bezuren'. Maar ja, dat is nu eenmaal ook iets wat tot de mogelijkheden behoort, als de geest eruit is. Gelukkig gaat zuur en zon best samen!

Afijn, alles is winst, nietwaar! Helemaal als je dan ook nog de brievenbus hoort klapperen (van je net van spinnenwebben ontdane voordeur) en je dit meer dan lieve kaartje op je deurmat vindt...

Heel bijzonder! Maar ja, het leven is ook bijzonder, of je nu de geest hebt (in de fles of uit de fles) of niet, er kan van alles gebeuren. En hé, 'als het niet gebeurt, is het ook goed, dan heeft het blijkbaar zo moeten zijn' (zo las ik vandaag ergens), duszzz...



maandag 1 september 2014

Nazomer(en)

Officieel vandaag de meteorologische start van de herfst; voor mij dus nog gewoon 'nazomer'...

Nazomer, de periode van begin september tot half november, waarin het nog best zomerachtig kan zijn. Weliswaar daalt de gemiddelde middagtemperatuur van ongeveer 20 graden naar 9 graden, maar er zijn ook regelmatig periodes die volledig aan de zomer doen denken! 

Gaf 'Bertha' nog de aanzet tot wisselvallig en koel weer de afgelopen periode, nu is het toch echt de beurt aan 'Christobal'. Deze moet er voor zorgen dat wij nog even lekker kunnen nazomeren. Ik heb het hier natuurlijk over 'orkanen' en niet over koeien, die zich overigens nog heerlijk buiten in de wei vermaken...

Zij in de wei en wij in de tuin. Lijkt me een goede deal. Misschien zelfs nog wel met een bbq-tje. In ieder geval aan het einde van de dag nog even met een lekker drankje in de zon. Nog even relaxen na een dag werken. 

Dat relaxen ging dit weekend overigens ook best aardig. Leve vakantieveilingen.nl. Ik kan het iedereen aanraden. 

Zei ik maandagochtend nog tegen mijn Lief dat ik toch wel erge behoefte had aan even een weekendje weg, zaten we vrijdag aan het einde van de middag heerlijk te nazomeren op een terrasje in Kortrijk, met een drankje en een hapje in de zon!

En natuurlijk hadden we er een mening over; het hotel, de badkamer, 'met zonder' douchestang, kapotte wasbakstop, maar dan wel met een ruim bad. Het te kleine en dus benauwde toilet, de krakende en piepende deuren, de prijzen in de lounchebar, met origineel happy hour én gratis tapasbuffet, als je daar tenminste burritochips, zilveruitjes én bliktonijn ook onder rekent. 

Gelukkig kwamen wij alleen maar even uitblazen op het terras met een (Belgisch) biertje. Hadden we wel verdiend -vonden, we- na onze super 'Goedendag-fietstocht' van een kilometertje of 50! Dit alles overigens inclusief de nodige 'adembenemende' heuvels. Maar, eerlijk is eerlijk, ook met de meest overheerlijke mosselen-lunch in 'De Geit'. En dan heb ik het natuurlijk over een bistro ergens tussen de weilanden en niet over de plaatselijke kinderboerderij. Hoewel, die hadden misschien wel geweten hoe ze garnalenkroketten (warm) moesten serveren. Ach, de koffie kregen we gratis, dat dan weer wel...

We hebben meer dan genoten, bijgetankt, -gekletst, -gelachen en wat je zoal nog meer doet als je besluit even de wereld 'buiten te laten'; een topweekend!