zondag 12 maart 2017

meerdere gezichten

Met een 'koffie verkeerd' in mijn hand staar ik stilletjes vanuit de keuken naar buiten. Het is nog vroeg. Aan de overkant, tussen de huizen door, zie ik de lucht voorzichtig roze/rood kleuren. De neiging snel een broek en trui aan te schieten en naar buiten te gaan, onderdruk ik; net even té vroeg, bedenk ik me. Zoals meestal wordt het dan ook de krant en daarna de pc. Al word ik daar deze ochtend ook niet echt vrolijk van. Wat ik toch al niet was, maar dat terzijde. 

Ik maak mezelf een tweede kop koffie en staar weer even, op dezelfde plek als een uurtje daarvoor, naar buiten. Het zacht roze is intussen overgegaan in egaal licht blauw; alles wijst op weer een mooie zondag... 

Een gewone zondagochtend, de elfde dit jaar, maar dat doet eigenlijk niet ter zake. Voor een rustig achtergrondmuziekje heb ik de tv aangezet. Eigenlijk meer een dingetje van mijn Lief dan van mij, muziek. Maar, soms kan ik het best hebben, al vind ik stilte ook heerlijk, op de zondag. Dit keer echter hoor en zie ik mensen muziek maken en voel dat ik er kriegelig van word. Ergens in de verte hoor ik mijn moeder: 'kattengejank'. Maar ach, ook dat doet niet ter zake, het schiet alleen zo ineens door mijn hoofd, zoals zoveel dingen 'zo maar' door mijn hoofd schieten de laatste tijd. Voornamelijk dingen over 'afscheid', en zo. Alhoewel, bedacht ik me zojuist, ook dingen die te maken hebben met het hebben van 'twee gezichten' of misschien zelfs wel meerdere... waar ik dan 'zo maar' weer tegenaan loop en eigenlijk helemaal niets mee kan. Ach, het maakt in ieder geval dat ik me blijf verbazen en verwonderen, over mensen, het leven, alleen helaas niet altijd in de meeste positieve zin van het woord.

Afijn, daar ga ik het vandaag niet over hebben, want hé, de zon schijnt! En daar word je blij van!

Waar ik in ieder geval heel blij van word, is mijn lieve vriendin. Door de Alzheimer soms veel méér gezichten dan ze ooit had willen hebben misschien wel. Gezichten ook waarvan ik er haar met alle liefde een paar had willen besparen... als ik angst in haar ogen zie verschijnen wanneer ze afdwaalt van waar ze mee bezig is en voor zich uitstaart, zoals gisteren tijdens het ontbijt. Haar serieuze gezicht als ze me weer aankijkt en vraagt: 'maar is het beschadigd, Heleen? (soms lukt mijn naam nog wonderwel). En als ik vraag wat er dan beschadigd is volgens haar, antwoord ze: 'Mijn hersenen...toch...?'

Zo maar een momentopname en gelukkig duurt het nooit lang of haar gezicht klaart weer op. Zeker als ik een foto van haar kleinzoon laat zien, babbelt ze honderd uit over zijn laatste bezoek, hoe heerlijk ze het vindt als hij er is. Ook de wandeling even later in de rolstoel, op zoek naar de zwanen en schapen, genietend van de buitenlucht en het samen liedjes (meezingen) ... in het stiltegebied, levert even later weer hilarische momenten op... waar we alle twee heel blij van worden.

Haar gezichten leg ik dan ook vast, om niet te vergeten en wetende dat wát ik zie meer dan echt is... en daar kan ik altijd iets mee!