woensdag 25 maart 2020

Soms kom je iets tegen...

soms kom je iets tegen, dat je raakt, dat je ergens bewaart en na een tijdje ineens weer tegenkomt...






De zon schijnt niet op ons, maar in ons
de rivieren stromen niet langs, maar door ons
De bomen wiegen en de bloemen bloeien
in ons lichaam en onze ziel
En ieder lied van de vogel, 
van de wind en de wilde storm,
van de rots uit de buik van de berg, 
is ons eigen lied
en zingt van liefde…. 

(John Muir, Natuurparken)




en toen ik de foto vanochtend nam, om 06.30 uur, wist ik dat natuurlijk niet. Ach ja... soms kom je gewoon weer iets tegen, dat past of zo...

zondag 22 maart 2020

Nooit gedacht...


Maar de lente wist het niet 
en de bloemen bleven bloeien en de zon scheen...
de eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan
en de zwaluwen kwamen terug
en de lucht werd roze en blauw
het werd later donker en 's ochtends kwam het licht vroeg door de ramen...

Het is lente.
Nooit gedacht dat juist dit jaargetijde dit keer zo bijzonder zou zijn. A
an de voet van een blauwe druifje vond ik gisteren een heel klein lieveheersbeestje. Alsof ze even hallo kwam zeggen. Zo lekker om gewoon even met blote handen in de aarde te wroeten. Ongegeneerd onkruid trekken, alsof er niets aan de hand is. En terwijl ik dat deed, moest ik denken aan één van die mooie teksten die ik deze week zag verschijnen op social media: 'Maar de lente wist het niet...'

Gelukkig niet, dacht ik. Want wat een cadeau dat de lente in al haar uniekheid ontwaakt. Zoals vanochtend en ik weer wakker werd gemaakt door het mooiste lenteconcert van roodborstjes, merels, winterkoninkjes. Zag dat de zon speelde met haar lichtstralen door de bomen. De knoppen van de bos tulpen op tafel, die mijn lief gisteren kreeg van zijn werkgever met 'dank voor je inzet in deze pittige tijd #poweroftogheter', weer wat verder uit waren gekomen... En tegelijkertijd dacht ik aan de vele levens die op z'n kop staan in en door deze bizarre tijd. 

Nooit gedacht dat er besluiten zouden worden genomen die mijn hart breken als ik ze hoor. Zorginstellingen dicht, ik werd er bijna misselijk van. En ja, ik begrijp de maatregelen, en soms ook simpelweg helemaal níet. En dus helemaal nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen hoe oprecht blij ik ben dat mijn lieve vriendin en mijn moeder er niet meer zijn. Hoe fijn het is dat zij en nog een aantal andere lieverds al tijden geleden werden 'opgenomen in de plooien der eeuwigheid.' Mijn lief las deze zin gisteren in de krant en ik vond hem zo mooi. Hij voelde een soort van 'veilig, warmte, liefdevol, samen...' Ach ja, soms word ik ineens ontroerd door de kleinste zinnen of dingen, zo maar. De hele week hoor ik al haar stem in mijn hoofd: 'Ach lieve kiend, je paadje is echt wel uitgestippeld, als het je tijd is, ga je toch wel... maar gebruik wel je gewone verstand want dat heb je ook van onze lieve Heer gekregen...' En of ik dat doe, zo goed als mogelijk, ondanks dat ook ik me zorgen maak, gezond wil blijven, wil zorgen voor de degenen die me lief zijn, net als al die anderen. 

Keer op keer word ik geraakt door al het mooie en creatieve wat deze week ontstond. Aan de andere kant ben ik eveneens gefascineerd door hoe eenieder er op zijn of haar geheel eigen wijze mee omgaat. En ja, natuurlijk snap ook ik helemaal niets van hamsteren, volle treinen, stranden en drukte in de supermarkt. Maar heel eerlijk, weten we dit niet al eeuwen, dat luisteren, echt luisteren misschien wel een van de moeilijkste dingen is in het leven...? Blijkbaar is het nu eenmaal erg lastig adviezen op te volgen over iets wat we nog nooit bij de hand hebben gehad. Waarom zou je? Mogelijk (of hopelijk) heb je nog nooit verdriet en machteloosheid hoeven te voelen vanwege een dreigend verlies van een dierbare. Klopt het misschien ook wel wat er gezegd wordt. Moet je het eerst van dichtbij meemaken om te beseffen dat het minste wat je kunt doen toch echt is: luisteren en de adviezen ter harte nemen, uit elkaars buurt blijven! En ik gun het overigens niemand, dat dát nodig is om je te laten luisteren. Ik heb het nooit gedacht...

En dus hoop, bid en wens ik dat we opmerkzaam zijn en blijven. Ruimte creëren (letterlijk) voor elkaar en voor wat een ieder van ons heeft te doen nu. En toch te blijven kijken en luisteren naar al het mooie dat verschijnt, iedere dag weer...

En toen kwam de zomer...
Irene Vella

en omdat ik het te mooi vind om niet te delen,
hieronder de volledig tekst
(met als achtergrond foto's van de afgelopen week... de lente).









zondag 1 maart 2020

Waardeloos verus waardevol

Deze foto maakte ik al even geleden, ergens in februari. Er gebeurde best veel in korte tijd; donkere wolken trokken het land in, letterlijk en figuurlijk, waardeloos nieuws volgde elkaar in rap tempo op. Zo maar ineens enorme donkerte in levens van lieve mensen die me aan het hart gaan. En ja, ik weet het, niets nieuws onder de zon. Het leven gebeurt (je), terwijl jij andere plannen maakt... Verdriet en verlies staan nu eenmaal op de hoek in ieders leven. Die wetenschap maakt het alleen net niet minder waardeloos.

En uiteraard gebeurde in diezelfde periode ook mooie dingen. Had ik ontmoetingen met van die hele bijzondere mensen. Je kent ze misschien wel, zij die het verschil weten te maken in het leven van anderen. Het zijn -zoals ik vanochtend Luc Hessel met zo'n mooi zacht Vlaams accent hoorde zeggen- 'tochtgenoten' op iemands levenspad. Ik vond het wel een prachtige omschrijving. Tochtgenoten die helpen met te leven met vragen waarop geen antwoorden zijn, samen worstelen, samen zoeken, samen hopen... 

Alles bij elkaar genomen en kort terugblikkend naar de afgelopen maand maakte het voor mij in ieder geval het schrijven even niet haalbaar. Toch ging ik er regelmatig voor zitten. Deed mijn mooie zoutlamp aan, zocht een geurend kaarsje en tikte een stukje... en wiste het weer. Gedachten vlogen en vliegen nog steeds alle kanten op. En dus doe ik mijn best en bouw ik hier en daar momenten van stilte in. Zet een zacht muziekje op, mediteer eens wat, wandel op de dijk, ga spontaan uitwaaien met mijn lief bij een vriendin en haar nieuwe liefde op Terschelling, eten een oestertje op het wad, vier mijn verjaardag, lunch, lach en praat uitgebreid bij met lieve vrienden waar het lijntje ook al meer dan 25 jaar bestaat, bezoek met mijn lief Lazarus in De La Mar en eet vooraf de lekkerste spareribs in een sinds zijn mensenheugenis bestaand eetcafé, komen vrienden eten, kookt mijn lief en hebben we het over van alles en meer van die dingen die een waardevol onderdeel zijn van mijn leven, waar ik intens dankbaar voor ben. 

En zoals vaak op zondag spit ik onze 2 kranten door. Lees ik een verhaal waar de kernvraag is: 'Wat is de zin van ons leven? Het was een wedstrijd waarvan de 3 beste verhalen gepubliceerd zijn. In de hekkensluiter 'Scharrelen als levensweg' geeft de schrijver aan dat wat hem betreft die vraag ongemak oproept, zowel interessant als ontregelend is, want niemand kan een universeel antwoord geven. En, als we dat onderkennen, we juist vrijheid crëren, ruimte om niet te weten, ons niet vast te klampen etc. Dan gaan we 'scharrelen'...
Zijn verhaal doet me denken aan het gedichtje 'Lanterfanten' dat ik ooit kreeg van een lieve vriendin. Voor mij zit dat scharrelen in eenzelfde categorie. Zo ook als ik in de laatste alinea de vraag lees of scharrelen helpt in de omgang met de dood. Hierop antwoord de schrijver dat hij als kind bang was voor de dood, het oneindige niets en er nu meer om kan lachen. 'Laten we zo hard lachen dat we de deurbel niet horen als de dood op de stoep staat. Misschien is dat ook wel het probleem van de vraag naar de zin van het leven: zij ontbeert humor!'

Met dat ik dit lees, denk ik terug aan de afgelopen week. Het is en blijft waardeloos versus waardevol; waardeloos nieuws tegenover waardevolle momenten. Gelukkig waren ze er in weer hele bijzondere ontmoetingen. De meest mooie en verrassende gesprekken, verhalen uit de oude doos van ruim 25 jaar geleden waar we, terwijl de dood op de stoep stond, samen nog kostelijk om hebben kunnen gelachen...