maandag 26 september 2016

De draad weer oppakken...

... doe ik morgen weer, als ik aan het werk ga na even heerlijk de tijd voor mezelf te hebben gehad. Zo deed ik dat ook zondag, de draad weer oppakken, na een gezellige burendag met mijn vriendin te hebben beleefd, een dagje eerder...

En op zich heeft de ene draad helemaal niets met de andere te maken. Maar misschien toch ook wel een beetje. 


Even schakelen en de draad weer oppakken. Ach ja, het laat zich nu eenmaal niet vatten in een hapklare handleiding. En toch doen we het misschien wel meerdere keren op een dag, soms. 


De draad van morgen is overigens helder en ik voorzie dan ook geen problemen om weer met die draad aan de slag te gaan. De draad van zaterdag daarentegen was dit keer van een hele andere orde. Hij zat behoorlijk in de war, gedraaid en in de knoop. Ik was hem zelfs geloof ik heel eventjes kwijt.


Voor het eerst ging er een avond en een nacht voorbij voordat ik voor mijn gevoel weer een beginnetje zag in die hele grote kluw.
En toch, als ik nu heel goed kijk, is er ook wel iets veranderd aan die draad; o
ns lijntje, dat zorgt voor samenhang en houvast. Het is een beetje dunner, de kleur een ietjes valer en hier en daar hangt er een rafeltje. Op zich niet heel erg en het zal me best nog wel een keer vaker gebeuren. Het hoort ook zo bij het proces. Alleen deze rafel had ik even niet zo snel zien aankomen...


Ik stond erbij en ik keek er naar, zaterdagmiddag. Terwijl we rustig aan het wandelen waren, zag en voelde ik letterlijk -van het een op het andere moment- de wereld van mijn vriendin vervagen. 
Op nog geen honderd meter verwijderd van haar huis vroeg ze met achterdochtige stem: 'Maar hoe kom ik nou dan thuis dan?' En even later, terwijl we nog een glaasje ranja dronken, kwam ineens uit het niets heel zacht de vraag:'Hoe lang kennen wij elkaar dan en hoe is dat zo gekomen dan?' 


Het besef dat ook daar inmiddels rafels zijn ontstaan, kwam bij mij wel even binnen. Tja, even schakelen en de draad weer oppakken, lukte op dat moment dan ook net iets minder snel dan anders... 


En toch was het een weekend om te koesteren! 

Niet alleen door een hele gezellige burendag, met zang, dans én schitterend weer. 



Ook de zondag mocht er wezen...



Familytime, met volop gezelligheid, lekker eten en tijd om weer eens uitgebreid bij te kletsen en met gepaste trots te luisteren. Zo vertelde o.a. mijn bonuskind -even tussen neus en lippen door- dat zijn stageplek voor zijn tweede studiejaar ook geregeld is. Dit jaar loopt hij 'gewoon' stage bij een orthopedagogisch didactisch centrum, wat onderwijs en begeleiding verzorgt voor leerlingen die problemen hebben met leren en/of sociaal functioneren. En zo heeft ook hij dus intussen de welbekende draad weer opgepakt, en hoe!

woensdag 21 september 2016

21 september...


Als je niet meer weet dat je vergeet
en alles om je heen lijkt te vervagen

Als je niet meer weet dat je vergeet
het je niet meer lukt de beelden te verjagen

Als je niet meer weet dat je vergeet
de verwarring alleen maar toeneemt

Als je niet meer weet dat je vergeet
je zelfstandigheid nog verder afneemt

Als je niet meer weet dat je vergeet
het begrijpen verder achteruit gaat

Als je niet meer weet dat je vergeet
je soms zo maar wat voor je uit praat

Als je niet meer weet dat je vergeet
je steeds meer vervreemdt van je omgeving

Als je niet meer weet dat je vergeet
en alles lijkt op een hele andere beleving

 Als je niet meer weet dat je vergeet
het verleden meer en meer gaat herbeleven

Als je niet meer weet dat je vergeet
voor je gevoel nog zoveel hebt te geven

Als je niet meer weet dat je vergeet
het bekende je steeds vaker laat verrassen

Als je niet meer weet dat je vergeet
je het idee hebt altijd te moeten verkassen

Als je niet meer weet dat je vergeet
en je noemt jezelf soms een fantast

Als je niet meer weet dat je vergeet
terwijl je alleen maar zoekt naar wat houvast

Als je niet meer weet dat je vergeet
je voortdurend dwaalt in je verleden

Als je niet meer weet dat je vergeet
je toekomst hier is
misschien wel in dit heden

dan blijft herinnering 
wellicht het mooiste woord
en zal ik dan ook blijven zorgen 
dat jouw stem helder wordt gehoord...



vrijdag 16 september 2016

Als je nog kunt zingen...


Mooie woorden, prachtige zinnen stapelen zich weer op... in mijn hoofd. Ik heb vrij en dus wat tijd over. Wellicht is dat het wel, waardoor ik hele alinea's schrijf... in gedachten. Ik hoor en zie te veel. Heb misschien gewoon wel even te veel tijd... om na te denken.

Ik wandel ook, met mijn vriendin. En als iemand zegt: 'Wat fijn, kan ze lekker nog even haar hoofd leegmaken voor het slapengaan', zeg ik 'Ach ja, wie weet...' en denk ik, was dat maar waar... 

Ik loop door ons heerlijke huis, op blote voeten. Zet de tuindeur wagenwijd open en voel een frisse bries zachtjes langs mijn benen gaan. En ik denk, bye bye Indian Summer, hoe fijn was het ook weer dit jaar; heb van je genoten, maar ja, voor alles is een tijd.

Ik maak nog een paar foto's, van onze zonnebloemen en bedenk wat een prachtig beeld ze eigenlijk neerzetten, van tijd, van het leven, van een einde, maar ook van een nieuw begin...

Ik vind een quote en deel hem met de wereld, over dromen. Mijn eigen dromen, soms klein en soms simpelweg enorm. Ik geloof erin, blijf er ook in geloven, dat 'als je het in je dromen kan, je het ook in het echt kunt' en glimlach dan ook als ik lees: 'was dat maar waar!'. 


Ik maak nog een koffie als mijn oog valt op 't kleine ronde, glazen asbakje, van mijn moeder, bij de koffiekopjes, en denk aan hoe ik haar soms zo onwaarschijnlijk mis, al acht jaar, en al zeven jaar niet meer rook.

Tussendoor neem ik de telefoon op, soms meerdere keren op een dag. En op de vraag 'Of ik tijd heb?', antwoord ik: 'Maar natuurlijk, geef haar maar.' Mijn vriendin; de mist in haar hoofd zo ongelooflijk variërend, de grip op de wereld soms zo kwijt. De ene keer lukt het prima, de andere keer iets minder, haar geruststellen. Verdrietig realiseer ik me hoe hard het dementieproces gaat, niet alleen in tijd. En heel even laat ik zelfs de gedachte toe aan 'wat nou als'... geen herkenning van mijn gezicht, mijn stem...

In alle vroegte pluk ik nog wat onkruid tussen de stenen uit en wied het stukje grond onder onze enige echte perenboom; hadden we er vorig jaar nog 43, doen we het dit jaar toch echt alle drie met één fantastische stoofpeer bij de rode kool. Tja, #wie het kleine niet eert!

Mijn e-mail check ik ook, uiteraard onder de parasol en ik bedenk me dat ik -waar nodig- straks wel reageer. Als de brievenbus kleppert, is het tijd voor een heerlijk koud glas ranja, volgens mijn lief steevast 'siroop'. Even later zit ik verbaasd en ontroerd met een heel lief kaartje in mijn handen, 'omdat woorden niet nodig zijn'. Dank je wel I. voor het lieve cadeautje. 

En zo maakte ik nog meer foto's, deze week. Misschien wel juist omdat ik denk dat van alles wat er gebeurt -op zo'n 'wonderlijke woensdag' of een 'zangerige zaterdag'- in ieder geval iets bewaard moet blijven. Zingen kan ze namelijk ook nog steeds, mijn vriendin. En al gaan ook hier soms woorden wat verloren van onze 'happy day', liepen we toch echt, arm in arm, swingend te 'gospelen' op de dijk...
Dus wat mij betreft:


ook daar geloof ik in en blijf ik in geloven!



zondag 4 september 2016

mijn wens...



vier dagen onderweg
in de mooie maand september
en ik, ik ben gewoon 
een heel klein beetje stil

terwijl ik luister naar geluiden 
me voorzichtig afvraag
wat het nou toch is
wat ik eigenlijk echt wil

vanochtend vroeg de donder
zojuist de regen en de wind
verwarmen echter ook de zonnestralen
en denk ik na over heel veel wat ik vind

en eigenlijk is wat ik wil
niet eens zo heel belangrijk
maar gaat mijn wens 
veel verder dan mijzelf

ik spreek hem uit voor jou
en geef hem mee
gedragen door de wind
omringd met warme zonnestralen
dat deze maand met alles wat er komt
je geeft wat nodig is
en wat je zoekt 
je dat ook vindt