Als je nog kunt zingen...

Mooie woorden, prachtige zinnen stapelen zich weer op... in mijn hoofd. Ik heb vrij en dus wat tijd over. Wellicht is dat het wel, waardoor ik hele alinea's schrijf... in gedachten. Ik hoor en zie te veel. Heb misschien gewoon wel even te veel tijd... om na te denken.

Ik wandel ook, met mijn vriendin. En als iemand zegt: 'Wat fijn, kan ze lekker nog even haar hoofd leegmaken voor het slapengaan', zeg ik 'Ach ja, wie weet...' en denk ik, was dat maar waar... 

Ik loop door ons heerlijke huis, op blote voeten. Zet de tuindeur wagenwijd open en voel een frisse bries zachtjes langs mijn benen gaan. En ik denk, bye bye Indian Summer, hoe fijn was het ook weer dit jaar; heb van je genoten, maar ja, voor alles is een tijd.

Ik maak nog een paar foto's, van onze zonnebloemen en bedenk wat een prachtig beeld ze eigenlijk neerzetten, van tijd, van het leven, van een einde, maar ook van een nieuw begin...

Ik vind een quote en deel hem met de wereld, over dromen. Mijn eigen dromen, soms klein en soms simpelweg enorm. Ik geloof erin, blijf er ook in geloven, dat 'als je het in je dromen kan, je het ook in het echt kunt' en glimlach dan ook als ik lees: 'was dat maar waar!'. 

Ik maak nog een koffie als mijn oog valt op 't kleine ronde, glazen asbakje, van mijn moeder, bij de koffiekopjes, en denk aan hoe ik haar soms zo onwaarschijnlijk mis, al acht jaar, en al zeven jaar niet meer rook.

Tussendoor neem ik de telefoon op, soms meerdere keren op een dag. En op de vraag 'Of ik tijd heb?', antwoord ik: 'Maar natuurlijk, geef haar maar.' Mijn vriendin; de mist in haar hoofd zo ongelooflijk variërend, de grip op de wereld soms zo kwijt. De ene keer lukt het prima, de andere keer iets minder, haar geruststellen. Verdrietig realiseer ik me hoe hard het dementieproces gaat, niet alleen in tijd. En heel even laat ik zelfs de gedachte toe aan 'wat nou als'... geen herkenning van mijn gezicht, mijn stem...

In alle vroegte pluk ik nog wat onkruid tussen de stenen uit en wied het stukje grond onder onze enige echte perenboom; hadden we er vorig jaar nog 43, doen we het dit jaar toch echt alle drie met één fantastische stoofpeer bij de rode kool. Tja, #wie het kleine niet eert!

Mijn e-mail check ik ook, uiteraard onder de parasol en ik bedenk me dat ik -waar nodig- straks wel reageer. Als de brievenbus kleppert, is het tijd voor een heerlijk koud glas ranja, volgens mijn lief steevast 'siroop'. Even later zit ik verbaasd en ontroerd met een heel lief kaartje in mijn handen, 'omdat woorden niet nodig zijn'. Dank je wel I. voor het lieve cadeautje. 

En zo maakte ik nog meer foto's, deze week. Misschien wel juist omdat ik denk dat van alles wat er gebeurt -op zo'n 'wonderlijke woensdag' of een 'zangerige zaterdag'- in ieder geval iets bewaard moet blijven. Zingen kan ze namelijk ook nog steeds, mijn vriendin. En al gaan ook hier soms woorden wat verloren van onze 'happy day', liepen we toch echt, arm in arm, swingend te 'gospelen' op de dijk...

Dus wat mij betreft:

ook daar geloof ik in en blijf ik in geloven!

Als je nog kunt zingen, zing dan mee... *klik hier*