donderdag 24 december 2015

Heb het goed

 
Het voelt een beetje raar dit jaar; 'de feestdagen'.
Ik kan het ook niet helemaal uitleggen,
of misschien wil het ook wel niet,
doet het er ook niet toe, want het is gewoon zo...
 
En natuurlijk hebben we het gezellig gemaakt in ons huis.
Staat de kerstboom, ook op de kamer van het bonuskind,
zoals ieder jaar met Kerst,
al is het dit keer maar voor één nachtje...
 
Lichtjes branden, boodschappen worden gebracht,
en cadeautjes liggen onder de boom.
En toch, het is gewoonweg anders, dit jaar.
Meer of minder kan ik er niet van maken...
en dat doe ik dan ook niet.
 
Wat ik wel doe, is hetzelfde als wat ik wens voor jullie allemaal:
Het goed hebben met degenen die me lief zijn
en genieten van alles en elkaar
op weg naar het nieuwe jaar...  


vrijdag 11 december 2015

soms, een enkele keer

 
 
 
[Soms, een enkele keer]
snap ik geen reet van dit leven
de reden dat we hier zijn

de bedoeling van ons bestaan
 
[Soms, een enkele keer]
vraag ik me af wat het waard is
wat we doen of wat we niet doen
te vertellen hebben
en waarom dan
of waarom niet
waarom de één de tijd krijgt
en de ander niet meer
 
[Soms, een enkele keer]
heb ik het gevoel
dat ik armen te kort kom
om diegene te omarmen
die het kan gebruiken
of gewoon, omdat ik dat graag wil

en dus
wees niet boos of verdrietig 
als ik er even niet lijk te zijn
want dat betekent niet
dat ik je ben vergeten
of dat ik je heb laten vallen
integendeel
 
alleen [soms, een enkele keer]
kan de één mijn armen
net even iets meer gebruiken
dan de ander
of zijn mijn armen simpelweg
[soms, een enkele keer]
gewoon net niet lang genoeg,
 
omdat
 
en [soms, een enkele keer]
lukt het...
 
Bron: Toon Tellegen

woensdag 2 december 2015

Focus

In de war
Ik was het in ieder geval wel, vanochtend, ervan overtuigd dat ik mijn Lief naar zijn werk moest brengen, half 12 weer ophalen en half 1 weer wegbrengen. Lijkt misschien een beetje een 'mijl op zeven', maar er zat logica achter... en we doen hier wel gekkere dingen.


In die overtuiging stapte ik ook vrolijk om 06.15 uur, gedoucht en wel, de slaapkamer weer in om mijn Lief een goede morgen te wensen en zoals ieder ochtend mede te delen dat ik mijn haar ging föhnen.

Lichtelijk geïrriteerd, neus net boven het dekbed, keek hij me aan en zei: 'Maar liefje, waarom nou zo vroeg *diepe zucht*, ik hoef toch pas om 09.00 uur de deur uit'.
Oeps, foutje...

Ach, voordeel is wel dat ik intussen de afwasmachine heb leeg geruimd en weer ingeruimd. Het bed is afgehaald, gewassen en zit in de droger. De administratie is bijgewerkt, zo ook mijn mailen. Het boodschappenlijstje ligt intussen ook klaar, want, al is het geen november (klik hier) meer, ik ga uiteraard gewoon door met dingen doen waar ik blij van word.

Echt, het is zó leuk om te doen; (bewust) geven. En al was het de afgelopen maand echt niet iedere dag in de vorm van een cadeautje. Ook gewoon bewust een keertje extra luisteren naar iemand, iemand voor laten gaan bij het afrekenen, zijn dingen waar ik anderen blij van zag worden. Het is gewoon je focus op het positieve; hoe lekker is dat in deze tijd.

'Wat je aandacht geeft, groeit'.
Die uitspraak schoot me vanochtend  ineens te binnen, toen ik dacht aan een lieve vriendin, die het hartstikke goed doet, in een voor haar behoorlijk moeilijke periode. Ik stuurde haar een plaatje en de tekst: 'Je kent het misschien wel. Je wilt al lang een andere auto en dit keer moet het een rode worden. Wedden dat je ineens overal 'rode auto's' ziet, terwijl die je anders nooit opvallen! Ik zou zeggen, probeer het eens. Focus op iets positiefs, wat je graag wilt en wees nieuwsgierig hoe je dat tegenkomt in de buitenwereld. Kun je het herkennen?'

Even later dacht ik, weet je, ik doe het gewoon zelf ook. Aandacht geven aan het positieve, echt z o  v e e l leuker dan aan het negatieve... want die dingen gebeuren toch wel, zoals ik net weer ondervond door een telefoontje met een boodschap waarvan ik dacht: 'het kan toch niet waar zijn, hoe is het toch mogelijk...'.

Afijn, geen aandacht aan geven dus, ik focus me vanaf nu op het positieve, want, echt waar



zondag 29 november 2015

Dromen toegestaan

'En ik wil dromen, dromen zonder dat iemand meteen de vraagt stelt: Ja allemaal leuk en aardig, dat gezweef, maar wat kunnen we ermee?'
(Vincent Bijlo in het AD van vorige week zaterdag).


Dat wil ik ook, dromen, zonder dat ik me afvraag wat ik ermee kan. Het liefste iedere dag, het liefste grootst. Want: 'Beknot je niet op je dromen, ze zijn er om gedroomd te worden', zei ooit een lieve dame tegen mij (en tegen velen anderen)... 

Eergisteren vierden we nog een keer, samen met haar, het leven, omdat er nog zoveel moois is om voor te leven; geen droom maar pure realiteit.
Wat ook realiteit is, is dat ze ziek is, met daarbij behorend de onvermijdelijke dood, die steeds dichterbij komt... Het was weer bijzonder en we hebben er een mooi feestje van gemaakt.


En dus blijf ik dromen, zonder dat ik weet wat ik ermee kan. Dromen over de wereld, misschien wel net een andere. Mijn leven in die wereld en dat van anderen. Hoe het zou kunnen zijn, mogelijk zelfs wel zou moeten zijn. Ach ja, misschien ben ik wel een optimistische idealist, als die bestaat. Heb ik zo af en toe een compleet vertekend beeld van de werkelijkheid. Maar hé, het is dan toevallig wel mijn werkelijkheid! 

Een paar dagen geleden hadden zij en ik het nog over 'loslaten', dat we daar alle twee wel een dingetje mee hebben, in dit leven, of zo. Dat we er soms wel eens van dromen dat we ooit leren hoe het echt moet, het kunnen en het doen; loslaten, het gaat vanzelf als je vasthoudt aan de dingen die echt belangrijk voor je zijn.

Tja...

Al met al kan ik dus eigenlijk niet anders dan doorgaan met dromen. Maar dat niet alleen. Ik blijf ook het leven vieren, misschien wel als idealist, realist, optimist, maar allereerst gewoon als mezelf, wat me dan toch ook wel weer nieuwsgierig maakt naar:


zondag 15 november 2015

Vandaag


'Vandaag...', kopt één van de kranten, als ik mijn pc aanzet.

Vandaag maak ik kippensoep, is mijn eerste gedachte. Het zou ook maar zo de laatste zin van dit blog kunnen zijn. Alsof het er ook maar één seconde toe doet, wat ik vandaag allemaal niet of wel doe.

'De vlag had elke kleur kunnen hebben', lees ik weer ergens anders. En hoe waar is dat, want treuren we niet al veel langer om alle slachtoffers van dit soort absurde wreedheden?

Ja, ook ik ben geschokt, misselijk en verdrietig door alles wat ik gezien heb gisteren. Ging ik vrijdagavond naar bed met 'jeetje liefje, een schietpartij in Parijs met een dode.' Werd ik wakker met '...het zijn er meer dan honderd lief...'

Zo dichtbij, de dood, de paniek, de woede, de haat...
Met tranen in mijn ogen en pijn in mijn buik heb ik voor mijn gevoel de zaterdag op de bank doorgebracht, kijkend naar de tv. De berichtenstroom op social media gevolgd met mensen die zich uitspraken over het geweld op een manier waar ik misschien nog wel meer bang en verdrietig van werd dan ik al was...

En nee, was het maar waar, ik heb de oplossing ook niet. Ik geloof alleen niet in schijnveiligheid, hoe mooi dat misschien op het eerste gezicht ook lijkt. Waar ik echter wel in geloof, is in de liefde en het licht. Ik ben er namelijk van overtuigd dat oog om oog, tand om tand niet werkt, zonder daarmee natuurlijk voorbij te gaan aan de gruwelijkheden in Parijs of waar ook ter wereld, iedere dag weer.


Alles wat je aandacht geeft, groeit! Ook daar geloof ik in. Laat het dus alsjeblieft de liefde en het licht zijn dat we met z'n allen delen, omdat we hiermee laten zien dat we anders doen...

En dus laat ik alle berichten over terreur, einde der tijden e.d., die ik voorbij zie komen, even voor wat ze zijn en steek ik gewoon een kaarsje aan. Laat ik zien dat we een lekker weekje hebben gehad in een te kneuterig, knus huisje in de Belgische Ardennen. We hebben gewandeld, gedaald en geklommen om bij een waterval te komen, gemopperd, gepuft (te veel klimmen) en gelachen, lekker gegeten, niets gedaan, filmpje gekeken en genoten van het kacheltje.

Verder is het ook nog steeds 'geef-maand-november'... en vandaag heb ik kippensoep gemaakt!





zondag 8 november 2015

Week I; 'november geef-maand'

Wat is het toch een lekker gevoel; geven.
En ja, natuurlijk doe ik dat, net als de meesten van jullie, ook gewoon ongemerkt iedere dag.

Toch is het deze week net even anders, net iets bewuster en mèn, wat krijg je er (ongevraagd) veel voor terug zeg :-).

Vorige week zondag, 1 november, heb ik vooral aandacht gegeven aan 'november-geefmaand'. En met resultaat, want gelijk werden er meer mensen enthousiast, hoe leuk is dat. Ben dus eigenlijk ook wel een beetje benieuwd hoe zij de eerste week hebben ervaren.

Ik post ook niet iedere dag iets op de speciale fb-pagina en ook niet op mijn blog, om de eenvoudige reden dat ik daar geen tijd voor heb of maak.

Toch wil ik jullie een aantal leuke, lieve, mooie geef-momenten niet onthouden, zoals het op maandagochtend met liefde een ontbijtje en lunch maken voor mijn lief en natuurlijk er weer voor zorgen dat de kreukels uit zijn stralend wit t-shirt verdwenen (en uiteraard niet alleen op de maandag :-).

En hoe leuk is een warme glimlach op het gezicht van collega's, door een simpel zelfgemaakt kaartje. Een lieve collega blij de deur uit zien gaan omdat ik een uurtje tijd vrij maak, leeg luister en enkele vragen stel. Tussendoor nog even met heerlijk ruikende rozen naar een lieve vriendin; even een zoen, even onze handen in elkaar...


Het is gewoon lekker, al die glimlachende gezichten, de knuffels en te gekke, lieve berichtjes die ik retour heb gehad, of het nou is door een persoonlijk geschreven kaartje, of door het bij mij thuis afgeleverde pakje voor de buurvrouw zelf afgeven in plaats van wachten tot ze het komt halen. En als ik dan ook nog gisteren zo'n cadeau krijg van mijn vriendin, omdat ik samen met T. haar als verrassing meeneem naar de plek waar ze jaren heeft gewerkt om even lekker te gaan lunchen... Ach ja, dan is mijn week meer dan geslaagd.

Het zijn de kleine dingen die het doen, met hier en daar deze week ook een uitschieter... omdat we toevallig zes jaar getrouwd zijn en omdat ik simpelweg trots bent op mijn bonuskind, die met drie fantastische cijfers thuis kwam voor zijn allereerste tentamens. Tja, en hoe cool is het dan dat te vieren straks; Sushi here we come!



Op naar week II, waarin ik mezelf allereerst trakteer op een heerlijke week vrij met mijn lief...ergens in een boshut... met houtkachel ... zonder WiFi :-). 

zondag 1 november 2015

November: Doe eens gek!

Ik scrol wat door mijn blogs van de afgelopen jaren, en kijk naar de maandfotootjes. Met mijn hoofd een beetje schuin vraag ik me af of ik het me verbeeld of dat het echt zo is; ze worden met de maand iets minder frivool. Nu wil ik ook niet gelijk zeggen dat ze somber zijn, misschien is eenvoudiger of stiller een betere verwoording.

En wellicht zit het ook wel in mij. Dat ik in de loop der jaren iets stiller ben geworden. Niet altijd gelijk meer ergens iets van zeg. Wat uiteraard niet wil zeggen dat ik ook nergens meer iets van vind. Ach, misschien is het ook gewoon de tijd van het jaar. Al wil ik daar ook niet gelijk alles aan ophangen...dat mogen anderen dan weer doen.

November; koud, guur, donker, gebrek aan frisse lucht, mogelijk zelfs last van een kleine winterdepressie die op de loer ligt. Vallende bladeren, waardoor fietspaden soms transformeren tot gevaarlijke glijbanen. Sommigen van ons zouden het liefste bijna niet meer hun bed uitkomen en een winterslaap houden, net zoals sommige dieren. 

Maar november is natuurlijk ook gewoon lekker warm bij de kachel of onder een dekentje met een goed boek of mooie film op de bank. Sjaal om, jas aan en uren struinen in het bos, waar de kleuren op z'n mooist zijn. Warme chocolademelk, hete thee of zelfgemaakte soep als je thuiskomt en de kat die zich spinnend op je schoot rolt. De geur van stamppot en stoofpeertjes uit de keuken...


Maar weet je waar ik ook achter kwam op deze eerste november. November is ook 'geefmaand' *klik hier*. Een maand lang lieve dingen doen voor anderen. En iets in mij zei vanochtend: 'Doe eens gek joh'...en dus: Ik doe mee, want waar krijg je nou meer energie van dan iemand anders een geluksmomentje te bezorgen, blij te maken en daarbij dus ook gelijk mezelf?

En ik ervaar het al iedere week, als ik bij mijn vriendin ben; het hoeft niet groots en meeslepend. Onverwachts een kopje thee drinken samen bij haar moeder, stukje wandelen of een klein herfststukje neerzetten, omdat ze zich zo kranig heeft gedragen bij de kaakchirurg, waar ze twee weken later nog breed glimlachend op wijst, omdat ze het zo mooi vindt passen bij het tafeltje waar het op staat...

Ik doe in ieder geval mee en zeg gewoon: 'Joh, doe eens gek!' *klik hier*



woensdag 28 oktober 2015

Mijn ma


'Kiend, kiend, ga nou toch lekker naar bed. Je al lang moeten slapen, dat fotootje is toch helemaal niet nodig, en anders had het morgen ook nog wel gekund, maak je toch niet zo druk...'.

Ze zou het zo gezegd kunnen hebben, op een avond als deze.
Want gelijk heeft ze wel ... zoals ze zo vaak heeft gehad in mijn leven.

Het is ook al veel te laat en ja ik had ook al lang op bed moeten liggen...


want niet alleen morgen
mis ik je vreselijke, goedbedoelde adviezen ... soms 
net zoals ik je stem ineens mis... soms
terwijl ik bang ben om te vergeten hoe je klonk... soms
maar hoe zou ik dat nou kunnen vergeten
 
Morgen je geboortedag; 86 jaar geleden.
zet ik een nieuwe bloem bij je foto
en lijkt het alweer zo lang... soms
dat ik je mis
iedere dag
wel meer dan eens...

WW: kleintjes worden groot


 
 bij 'opa thuis'
en het was weer ouderwets gezellig
al is het nooit meer hetzelfde...


zondag 25 oktober 2015

cadeautje


 Soms krijg je cadeautjes, iets extra's, en dan heb ik het niet over dat uurtje meer slaap vannacht, wat overigens wel heel goed van pas kwam...

Gisteren was zo'n cadeautje; zowel de start als het einde was meer dan bijzonder, mooi, gezellig èn lekker.

Een lach, een traan, een gevoel, een gedachte... het was er en mocht er zijn.

Sommige dingen laten zich ook niet zo goed beschrijven, maar je ervaart het gewoon; het weten dat het zo is, en dat het goed is.

Gisteren was zo'n dag, van begin tot, tja, het begin; het werd een beetje laat. Maar ja, wie verwacht er nou op 24 oktober buiten te zitten met... naja, de foto's spreken voor zich (en dan staat het whiskeyproeven er nog niet eens op :-)).

Gewoon een dag met een zo'n speciaal randje, je weet wel, mede mogelijk gemaakt door hele lieve mensen...
 
 


maandag 19 oktober 2015

gewone zondag...

Het is herfst...

Tja, dat valt ook niet meer echt te ontkennen hè de afgelopen dagen. Regenbuien en hele dagen motregen wisselen elkaar in rap tempo af. Stoepen en tuinpaden, bedekt onder een deken van natte bladeren, maken dat ik in ieder geval net even iets voorzichtiger richting de voordeur loop dan anders. Eén keer eerder uitglijden over een 'nat deurmatje', met iets minder leuke gevolgen, vind ik dan genoeg.

Maar ach, als je dat allemaal buiten beschouwing laat, is het toch ook wel weer heel knus thuiskomen na een dag werken, een wandeling of een fietstochtje, wetende dat de voorraad waxinelichtjes is aangevuld en de verwarming automatisch om vijf uur het huis begint te verwarmen; wat hebben we het goed...

Zo ook op een hele gewone doordeweekse zondag, ergens in oktober.
Want ondanks 'van alles en nog wat', gisteren toch een mooie fietstocht uitgezocht door mijn liefste lief, die buiten het verzorgen van het fietsenrek en de fietsen op de auto, ook de broodjes, het gekookte ei en thermoskan met heerlijke warme thee voor zijn rekening nam...

Zo maar 30 km. weggetrapt, gekletst, gelachen, onze ogen uitgekeken, gefantaseerd over 'van alles en nog wat', misschien ook wel stiekem wonen op een boerderijtje, of misschien wel op een woonark, broodje gegeten op een bankje bij een sluis, met natuurlijk een dampende kop thee erbij.

Zo maar, op een hele gewone zondag, misschien ook wel ruimte makend voor de week die voor je ligt, terwijl ik me gelijktijdig afvraag waar ik dat ergens vandaag toch vergeten ben ... die ruimte.

Ach, misschien ook wel gewoon tijd om naar bed te gaan...





zondag 11 oktober 2015

Oktober en zo...

 
Zo ineens is het oktober, korten de dagen. Is het ook weer snel donker.
Ik mis het nu al, het (zon)licht. Heb er wel een beetje 'last' van ook, denk ik. Hoewel ik de afgelopen twee dagen natuurlijk niet mag klagen, dat snap ik dan ook wel weer. Maar ja, soms leeft mijn hoofd toch een eigen leven...
 
Vandaag ook zo'n mooie dag, de zon die schijnt. De warmte voel ik, als ik eventjes in mijn luie stoel kruip in een hoekje van de tuin. Het licht alleen niet.
Voel ik me wat somber als ik wakker word, als ook de zon sneller dan anders achter de daken verdwijnt, lonkt mijn bed en vooral het idee mijn dekbed over mijn hoofd te trekken. Dat gevoel.
 
Herfst; mooi seizoen, maar wel eentje waar ik al jaren een haat-liefdeverhouding mee heb. Uitleg overbodig, denk ik, omdat ik vast niet de enige ben die er soms last van heeft; 'de blaadjes'.
 
Verder gaat het prima hoor, buiten beschouwing gelaten dan misschien dat ook ik me zorgen maak, soms bang ben, maar vooral ook gewoon heel droevig word van wat ik zie en hoor om me heen. Die boosheid, agressie, ellende, onbegrip, en dan heb ik het niet eens alleen maar over de vluchtelingenproblematiek...
 
En vandaag zag ik een gedicht van Jules Deelder voorbij komen op fb; mooi en toepasselijk...
  
 
 
 
 
 

zondag 27 september 2015

Mijn vriendin

'Ik moet wel iets heel ergs hebben gedaan in mijn vorige leven Heleen.' Als ik vraag hoezo, zegt ze: 'nou ja, anders krijg je dit toch niet. Dit gun je niemand.'

Mijn lieve vriendin -ruim dertig jaar- die na een lange zoektocht, vorig jaar eindelijk hoorde wat de oorzaak was waardoor het haar niet meer lukte haar bed op te maken…

Zij voelt het dagelijks. Ik zie het wekelijks, dat ze niet meer is wie ze was. Ze neemt voortdurend afscheid van de dingen die nog niet zo lang geleden vanzelfsprekend waren; afrekenen in de supermarkt, (zichzelf) wassen, vuilcontainer buiten zetten.

Ze zoekt bevestiging, zegt ze. Wil toetsen of het klopt wat ze voelt. ‘Jullie denken misschien van niet, maar ik weet donders goed dat ik achteruit ga, en snel ook. Ik ben niet gek!’

Nee, gek is ze zeker niet, integendeel.

Iedere woensdag als ik bij haar binnenloop, stap ik haar wereld in; niet eng of bedreigend, zoals sommigen helaas vinden, maar juist wonderlijk en puur. 
We genieten van samen afwassen; de afwasmachine bedienen lukt ook al even niet meer. Dansend op ‘your simply the best’ van Tina Turner, maken we een ooit vervelende klusje tot een klein feestje.

Ook wandelen we vaak, neem ik haar mee naar de omgeving waar ze zestig jaar geleden geboren is. Iedere paddenstoel, gekleurd herfstblad, grazende koe lijkt ze naar binnen te slurpen, alsof het levenselixer is.
Pauzerend op een bankje, met dampende thee en een krentenbol, bespied ik haar ongemerkt. Ik corrigeer zachtjes haar hand, zodat de thee in het kopje blijft; ze merkt het niet, volgt met een glimlach een roodbosje op een tak...

Mooie momenten, die ik met haar beleef en die niemand me afneemt; kostbaar en waardevol.


Thuisgekomen vraag ik of ze even wil liggen, maar ze antwoord dat ze helemaal niet moe is. In de keuken maak ik haar favoriete koffie en als ik een ogenblik later met twee dampende mokken richting woonkamer loop, is het stil geworden…


Aan de eettafel schrijf ik stilletjes mijn briefje voor in de zorgmap.


En nee, ik ben geen ‘alzheimerfluisteraar’, zoals Adelheid Roosen. Ook ben ik geen Hugo Borst, met iedere week een ontroerende column over zijn moeder. Ik ben gewoon een vriendin van mijn vriendin met alzheimer. En ja, ik schrijf af en toe. Misschien wel om mijn eigen geest zo nu en dan te ordenen, omdat dat mij nog wel lukt…

zondag 20 september 2015

Op zoek naar


Ach ja, eigenlijk ben ik altijd wel op zoek naar iets. Soms zoek ik antwoorden, die ik de ene keer wel maar de andere keer ook niet krijg. Gezelligheid, die meestal wel voor handen is, net als gisterenavond; weer ouderwets leuk en inderdaad veel te kort, zoals we allemaal vaststelden. Ontspanning ook of mijn sleutels (meer dan eens), mezelf... ach, soms zoek ik misschien wel gewoon te veel om op te noemen.

Maar, nog net geen herfst en dus geen mooiere (zondag)ochtend om vandaag maar eens op zoek te gaan naar die herfst, en die benoem ik dan wel weer graag.

Tja, ik kan je eigenlijk wel zeggen dat dat is gelukt. Maar oordeel gerust zelf, de foto's van onze vroege ochtendwandeling spreken voor zich...

Wat is het toch heerlijk om 's ochtends in alle vroegte je wandelschoenen onder te binden en erop uit te trekken met je rugzakje, gevuld met warme thee en lekker broodjes.



Ik had me in ieder geval geen beter begin van de dag kunnen wensen. Dat de rest van de dag dan toch weer net iets anders verloopt en eindigt, doet dan eigenlijk niet meer ter zake; het leven gaat nu eenmaal gewoon haar eigen gang, neemt je soms in de maling en is nu eenmaal op momenten gewoon ook echt niet eerlijk; zondag of geen zondag, herfst of geen herfst...

Ik (en ook mijn lief) hebben in ieder geval genoten van de start. De een na de andere paddestoel kwamen we tegen op ons pad. En zelfs een uitgebreid onderonsje met een groepje koeien had iets unieks.

Afijn, laat ik er verder maar geen woorden meer aan verspillen, ik zoek gewoon nog even door naar 'de rest' en meld me wel weer als ik hier en daar iets vind, oké.

 
 

 



zondag 13 september 2015

Gedoe

Kletsende, brullende en pratende mensen die, zonder dat ze echt wat zeggen, alle stiltes opvullen.

Ze waren er deze week, meer dan eens. En misschien zijn ze er altijd wel. Vielen ze alleen deze week meer op, of zo.

 
Ik zou bijna kunnen zeggen: 'het was zo'n week'.
 

Ik snap het ook gewoon soms niet. Had ik dat al wel eens gezegd trouwens? Dat ik simpelweg heel veel dingen gewoon niet snap soms; de mensen om me heen, de wereld om me heen, waarschijnlijk ook mezelf, maar hé, die snap ik dan weer wel, en daar kan ik tenslotte zelf weer iets aan doen!
 
Ach, het kan daarentegen ook gewoon aan de afgelopen week hebben gelegen; gevalletje gebrek aan weerstand en hoofd vol met snot (excuus, maar daar bestaat nu eenmaal geen prachtig synoniem voor). Naja, ik zal niet in verdere details treden.
 
Het komt er eigenlijk in de meest brede zin op neer dat ik bij tijd en wijle gewoonweg echt niet begrijp waarom mensen soms de dingen doen die ze doen, maar ook de dingen die ze niet doen, want dan doen ze toch ook iets.

Ik hoef ook niet alles te snappen, dat weet ik, maar ik kan er zo nu en dan met mijn hoofd gewoon echt niet bij, want soms wil het gewoon zo graag snappen. Ik probeer het dan ook echt te begrijpen, te bevatten, te plaatsen, op een juiste manier te interpreteren, te verstaan, te voelen en te volgen. Maar ja, tja, dat hoofd van mij hè, dat weet wat.

Al brainstormend in mijn eentje kom ik toch vaak een heel eind. Soms verder dan ik me had voorgenomen en voor ik het dan zelf in de gaten heb, ben ik ergens beland waar ik eigenlijk helemaal niet wil zijn, of stiekem misschien toch wel moet zijn.

Zo zou ik me nu dan ook levendig kunnen voorstellen dat je mogelijkerwijs denkt, maar hier snap ik helemaal niets meer van... dat snap ik dan in ieder geval ook.



maandag 7 september 2015

Toen niemand iets te doen had...

September, nazomeren, begin van de herfst... en dan kom ik ineens dit tegen, op zoek naar de juiste woorden voor de juiste zinnen die uitleggen en omschrijven wat er is, of juist niet... 

Toon Tellegen
Toen niemand iets te doen had
(fragment)


Op een dag lag de eekhoorn aan de rand van het bos naar de lucht te kijken toen een woord hem ontschoot. ‘Ach!’ riep hij, zonder dat iemand hem hoorde, want hij was daar helemaal alleen. Welk woord is het nou ook maar weer, dacht hij. Appel, gras, schors, krabben, dik... Hij kon zich het woord niet meer herinneren. Het was en bleef weg.

Toen even later de zwaluw langskwam vertelde de eekhoorn wat hem overkomen was. 
‘O’, zei de zwaluw, ‘dat gebeurt mij zo vaak. Ik ben vanochtend nog het woord ik vergeten. En gisteren ontschoot mij zomaar mijn naam.’
‘Zwaluw’, zei de eekhoorn.
‘Ja, dat weet ik nu ook wel weer’, zei de zwaluw. ‘Maar vind je dat niet vreemd?’
De eekhoorn knikte. Hij vond dat heel vreemd.
‘Ik ook’, zei de zwaluw. ‘En nu we het er toch over hebben: nou ontschiet mij toch weer een woord... hè... wat vervelend toch...’

Hij fladderde onrustig heen en weer. De eekhoorn keek hem verbaasd aan.
‘Dit hier...’, zei de zwaluw en hij wees naar alle kanten.
‘De lucht?’ vroeg de eekhoorn.
De zwaluw sloeg zijn vleugels om de eekhoorn heen.
‘Dank je wel, dank je wel!’ jubelde hij.

De eekhoorn maakte zich met moeite uit de vleugels los.
‘Pas ben ik nog iets voorgoed vergeten’, zei de zwaluw, plotseling weer ernstig.
‘Wat dan?’ vroeg de eekhoorn.
‘Ja... als ik dàt zou weten...’
‘Maar hoe weet je dat het voorgoed is?’ vroeg de eekhoorn. 
‘Omdat ik overal heb gezocht’, zei de zwaluw. ‘Ik heb niets overgeslagen. Hij zweeg even en zei toen: ‘Maar ik vind het nu niet erg meer.’

De eekhoorn vroeg zich af of hij ooit iets voorgoed had vergeten. Maar hij kreeg het gevoel dat die vraag iets deed kraken in zijn hoofd en hij dacht vlug aan iets anders.

‘Ik ga maar weer’, zei de zwaluw.
‘Ja’, zei de eekhoorn.

De zwaluw steeg op en vloog langzaam weg. Na een paar vleugelslagen draaide hij zich om en riep: ‘Waar vlieg ik eigenlijk heen?’
‘Naar de verte!’ riep de eekhoorn.
‘O dank je wel’, riep de zwaluw, ‘dank je wel!’

De zwaluw werd snel kleiner, terwijl de verte zich oneindig ver uitstrekte en glinsterde en hier en daar ook trilde en onbereikbaar leek. 
Dàt woord zal ik nooit vergeten, dacht de eekhoorn. De verte.


zaterdag 29 augustus 2015

Ben verwonderd...

Wat een heerlijke zaterdag, jonge(n)lui! Echt zo'n bijna therapeutisch dagje (voor mij dan hè). En uiteraard wijst die 'lui' ook naar niemand anders dan mijzelf... vandaag. Wat lui ben ik uiteraard niet. Althans, normaliter. Maar ja, wat is 'normaal' in deze tijd? Nou weet je wat, daar ga ik het niet over hebben, dacht ik zo.

Wat ik vanochtend echter wel dacht, was dat ik best weer eens iets zou kunnen schrijven over wonderen. Je weet wel, die indrukwekkende en rationeel (schijnbaar) onverklaarbare gebeurtenissen (bron: Wikipedia).


Maar ja, aan de andere kant, daar is al zovéél over geschreven. Dat kunnen anderen veel beter (dacht ik ook). 

zaterdag 15 augustus 2015

Beetje bij beetje

'Als tederheid vermengd met droefheid ons hart raakt, weten we dat we in contact zijn met de werkelijkheid...'

Mooie, ware woorden van Chogyam Trungpa.


De tekst gaat nog even verder: ‘De legendarische Tibetaanse leraar Chogyam Trungpa (1939-1987) was een groot voorstander van openheid. Keer op keer vertelde hij zijn leerlingen om hun hart te openen voor de ervaringen die in het leven op je afkomen. Deze houding is oneindig veel moeilijker dan gewoontegetrouw lastige gevoelens van je af schuiven, jezelf ertegen wapenen of jezelf verdoven zodat je ze niet meer ervaart. Je kwetsbaar opstellen is dus niet gemakkelijk, maar het is wel nodig, tenminste als je wilt leven vanuit de diepten van je wezen. Geraakt kunnen worden betekent authentiek zijn. Hoe rauw het ook mag voelen. Maar wie zegt dat de werkelijkheid makkelijk zou moeten zijn?’

Ik las het vanochtend en het maakte dat ik even moest slikken. Soms heb je dat, sluit iets of iemand precies aan bij waar jij bent.

En inderdaad, niemand heeft mij ooit verteld dat de werkelijkheid makkelijk zou zijn. Echter, hoe rauw ze soms kan zijn, heb ik deze week weer mogen ervaren...


vrijdag 7 augustus 2015

gewoon een dag...


Vandaag zou ik zo maar
een gedicht kunnen schrijven, 
over

'dat wat zal zijn
wanneer het zijn zal
zal het zijn 
dat wat het is'

of zou ik maar zo 
de muziek kunnen draaien, want

'ik hou ervan
dat alles werkelijk is
en dat alles is 
zoals het moet zijn
ja daar hou ik van
omdat het zo zou zijn
ook als ik er niet van hield'
uit 'Wanneer de lente komt'


Ons leven
sinds ooit die dag
net even anders
zoals het is
nooit meer onbevangen
zal het zijn
maar iedere dag 
meer dan waard
 te leven

want dat is 
wat het is 



zondag 2 augustus 2015

who's counting...





Vrijdag 31 juli 2015, uurtje of half 4. 

Morgen is het alweer 1 augustus, bedenk ik me...
Ik ben op mijn werk. Ook hier is het vakantietijd, en dus heb ik alle tijd om 
te denken, om te peinzen, om te mijmeren en misschien wel zo af en toe weer eens heel ouderwets te piekeren, zoals nu, over van alles en niets. 

Ja, ik weet het. Niemand hoeft me immers te vertellen, dat 'piekeren de verkeerde kant op fantaseren is.' 
Dat het eigenlijk net lijkt op schommelen, alleen kom je niet veel verder. Hoewel ik op zich schommelen wel een hele fijne bezigheid vind, dat dan weer wel...

En toen werd het ineens drukker en moesten mijn gedachten weer een hele andere kant op.

Inmiddels is het zondag, een uurtje of half 8 (
but who's counting) en is er in twee dagen tijd weer genoeg gedacht, gepeinsd, gemijmerd en toch ook wel degelijk gepiekerd, bedenk ik me nu, over van alles en heel veel ...

Soms gebeurt er eenvoudigweg te veel om op te noemen, of zelfs om over te schrijven. Hoewel ik de afgelopen tijd best heb geschreven, dat dan weer wel, alleen niet hier. De reden is heel simpel, soms is het gewoon niet de tijd om te delen, maar moet het wel uit mijn hoofd.

Het is een beetje een wirwar, in mijn hoofd. Of, net als mijn lief wel eens zegt, heb ook ik af en toe last van een 'raar sfeertje'. Niet erg, niet zorgwekkend, misschien alleen op momenten enigszins vermoeiend, maar hé... het is vakantietijd...

Ik zit in de tuin, na een heerlijke fietstocht vandaag langs een landschap van herinneringen van mijn lief. Luister glimlachend naar het gekeuvel van onze kleine buurman, hij kletst al behoorlijk volzinnen en zo af en toe is het echt te leuk. Na de zomer gaat hij naar de 'grote school'; voor mijn gevoel was het gisteren dat hij het woordje 'aardbeien' ontdekte...

En zo gaan we allemaal van de ene fase naar een andere. Begint de ene iets nieuws en sluit de andere iets af... and the rest is beautiful history, schreef ik deze week nog aan iemand die me heel dierbaar is.

Zo maken we iedere dag weer ons eigen stukje geschiedenis, ook vandaag, de afgelopen weken, het afgelopen jaar; best een beetje raar jaar, tot nu toe. Maar ook wel weer een mooi en heel bijzonder jaar, wetende en (gelukkig ook) niet wetende wat er nog in het verschiet ligt...

En dus sluit ik af met misschien wel het grootste cliché dat er bestaat, want ondanks alle shit die er (uiteraard ook) is, is misschien niet iedere dag goed, maar zit er wel degelijk iets goeds in iedere dag!




 

zondag 5 juli 2015

Alledaags...

...en laat ik het eens niet hebben over het weer. Gewoon omdat het kan en omdat iedereen het daar toch wel over heeft...
En ach, eerlijk is eerlijk, het is toch ook wel weer een beetje heel bijzonder, dat weer. Misschien zelfs wel een beetje extreem ook wel.

Maar hé, de maand juni was dan ook al heel bijzonder, al was het om hele andere redenen dan 'het weer'. En waarom zou juli dan gewoon eens gewoon doen? Dat zou toch saai zijn...
Maar ja, wat is er mis met saai?

De afgelopen tijd verlang ik wel eens naar saai. Dat mag je best weten. En dan natuurlijk niet in de zin van vervelend, slaapverwekkend en sloom. Maar wel gewoon lekker alledaags, doorsnee, misschien zelfs wel een beetje truttig...

Ik droom zelfs over alledaagse dingen. Gewoon, de doodgewoonste... wie kent ze niet. Ze zijn er wel, ik weet het zeker. Soms is er alleen zo'n periode in je leven dat ze (lijken te) verdwijnen naar de achtergrond, omdat bijzondere, aparte, eigenaardige, excentrieke, ongewone, opmerkelijke, buitengewone, onverwachte gebeurtenissen de overhand (lijken te) nemen.

Dus, heb ik besloten, dat ik er wel een beetje klaar mee ben. Dat ik best tevreden ben, geniet en blij ben met alledaagse, doodgewone dingen, zoals de tomaatjes die beginnen te groeien in onze moesbak. De courgetteplant die in de bloei staat. De eerste komkommer die zichtbaar is. De meer dan 40 stoofpeertjes die almaar groter en groter worden. De zonnebloemen die intussen bijna boven ons geweldige 'Kijkdania' uit rijzen. De zwetende, veel te lang durende diplomauitreiking van mijn bonuszoon; duurt altijd te lang, want dat doen diplomauitreikingen nu eenmaal, omdat vijf jaar niet te vatten is in anderhalve minuut spreektijd per leerling...

Maar ik ben ook gewoon blij met de uitbreiding van de huishoudelijke hulp voor mijn lieve vriendin die kampt met alzheimer en alle complexe zaken die daarbij komen kijken, de lieve zorgzuster om haar heen, de leuke dingen die we samen (met mijn Lief) doen, de tijd en energie die ik heb om er gewoon te zijn, voor iedereen, inclusief mezelf, een spontane, zwoele zomeravond met lieve vrienden, een hapje, een drankje en niet te vergeten tussendoor een dompel in het zwembad, dat je lief zo maar krijgt van een collega op een doordeweekse vrijdag zodat ons eigen bad(je) weer door kan naar de buren... 


Ik zit buiten en volg een merel met in zijn bekkie een besje als ik ineens weer sinds tijden de prachtige pianoklanken uit huis hoor komen...
Zo maar weer een cadeautje van onze puberende puber op een zondagmiddag in juli; net zo bijzonder als al dat andere alledaagse...